Toegegeven: al ben ik een nogal verwoede fietser, de ketting hoeft niet altijd gespannen te staan. Als de vakantie lonkt, geniet ik net zo goed van een ontspannen 50kilometer per dag, met mijn vriendin aan mijn zij en onderweg een uitgebreide picknick op een idyllisch plekje.
Doe er nog een zalig najaarszonnetje bovenop, een duik in zee in plaats van de voorspelbare douche achteraf én een exotisch tintje (weet u met welke munt je op een Kroatisch terrasje een frisse cola betaalt?) en we zakken 's avonds helemáál met een tevreden gebrom in ons bed weg.

Piraten
Zo komt het dat we dit jaar toch voor de derde keer naar Venetië zijn afgezakt: omdat het deze keer met de fiets is. In zes dagen trekken we naar Porec in Kroatië, alleen de route en de hotels liggen vast. Van het groepje van zo'n twintig mensen die dezelfde reis geboekt hebben, voornamelijk Duitse stellen van in de vijftig, hoeven we ons niet veel aan te trekken: je vertrekt en komt aan wanneer je dat zelf wilt. Het is die combinatie van complete vrijheid – je stapt af waar je wilt – en intense ervaringen – je raakt zó aan de babbel met de locals – die reizen met de fiets zo verslavend maakt.

Na een dagje verdwalen in de dogestad slapen we niet in Venetië zelf, maar in het groezelige Mestre, vlakbij – het moet ook niet te romantisch worden van de eerste dag, moeten de organisatoren gedacht hebben. Wat ze wel begrepen hebben, is dat wij niet alleen in Venetië verdwalen, maar overal. In het boekje dat we meekrijgen, is de wegbeschrijving dan ook minutieus uitgetekend.

Toch kunnen we het al snel niet laten om hier en daar een alternatieve route uit te proberen. De verleiding is namelijk groot om op het grindpaadje aan de overkant te fietsen, als de Italianen je aan deze kant van het kanaal met honderd per uur van de weg proberen te rijden. Het woord wegpiraat moet hier zijn uitgevonden.

Van piraten naar de zee, het is een kleine stap. Wat deze tocht afwisselend maakt, is dat je af en toe de boot op stapt voor een (o)verzetje: in startplaats Venetië (uiteraard), in Triëst halverwege en voor de terugtocht van Kroatië naar Venetië. We willen het woord mietjes niet in de mond nemen, maar wie vindt dat het te hard regent of wie aan het einde van zijn Latijn is, kan ook een fietsetappe overslaan en in een busje stappen.

Zeker de eerste dagen is dat niet nodig: de weg is behoorlijk vlak. Misschien daarom dat het hier aan de kust krioelt van de Alpenmoeë Oostenrijkers? Wij vinden meer onze gading weg van dat Club Med-opbod, in het agriturismo landinwaarts bij het Romeinse stadje Aquileia, bijvoorbeeld. Als een plensbui ons daar, net na vertrek, de basiliek injaagt, blijkt onze schuilplaats een imposante vloermozaïek uit de vierde eeuw te herbergen. Het verfijnde kunstwerk vol bijbelse scènes is verrassend goed bewaard.

Al moeten we er weer een gevaarlijke rit voor trotseren, de beloning op dag vier mag er wezen: de ietwat vergane glorie van de historische stad Triëst is uiterst charmant, zijn Piazza dell'Unità d'Italia die uitkijkt over de baai indrukwekkend. Voor we er de volgende morgen inschepen, nemen we afscheid van Italië in stijl: met een cappuccino zoals alleen echte barista's die maken.

Wellness
We wilden er altijd al eens heen, al wisten we niet zeker wat te verwachten, maar bij deze is het officieel: Slovenië is de max. Alleen al omdat de fietspaden er uitzonderlijk zijn. Het is meteen een pak heuvelachtiger, maar op een verlaten oude spoorwegbedding tussen olijfbomen en wijnranken is dat niet meer dan een aangename uitdaging.
Ook hier rukken casino's en loungy strandbars onvermijdelijk op en slijten luxehotels de obligate wellnessarrangementen, maar op dit strookje Adriatische kust zijn authentieke dorpjes vooralsnog makkelijk te vinden. Zo hebben wij het geluk 's avonds in Piran te logeren (en niet in het zielloze Portoroz, zoals de brochure vermeldt). Auto's komen er niet in, al is het maar omdat je er niets mee kunt aanvangen in de smalle, steile straatjes. En het is pas als we even later liggen te dobberen in zee dat we de middeleeuwse omwalling opmerken boven op de rots waar Piran is op gebouwd.

Het is moeilijk vroeg onder de wol te kruipen als je op zo'n romantisch plekje de zon ziet zakken in de zee. Het was nochtans geen overbodige luxe geweest. De volgende dag begint de tocht vlak, door de fotogenieke zoutlagunes, maar zodra we Kroatië binnenfietsen, volgen enkele van de stevigste klimmetjes van de reis. Doe er een brandende zon en een lekke band (de eerste en enige van de zesdaagse) bovenop, en het blijkt ineens geen luxe dat we kunnen terugvallen op min of meer getrainde fietserskuiten.

Naar het schijnt is de basiliek van het kuststadje Porec, waar we rond halfacht bekaf aankomen, werelderfgoed. We kunnen het bevestigen noch ontkennen. Want voor één keer genieten we schaamteloos van de geneugten van het massatoerisme. En dat kunnen we wél getuigen: ook al is het in een druk all-inhotel, na 50 kilometer zwoegen en zweten op de fiets doet het wellnessarrangement precies wat zijn naam belooft.

Op de terugtocht naar Venetië, de volgende morgen, overschouwen we vanaf de boot het parcours dat we de voorbije week afgemalen hebben. Kijk, daar ergens staken we de grens met Kroatië over. Een geluk dat we er na kilometers onherbergzaam niemandsland onze welverdiende cola in euro konden betalen. We hadden er toen nog geen benul van dat je in Kroatië kuna's op zak hoort te hebben.