Veel leesplezier, voor evt uitgevers en bestellingen http://www.writehistory.be/?p=store Contact op franciscusborst@hotmail.nl
30-01-2013
H7 d3 Italia: Fazano, de executie. (uit De witte hond).
Fazano, de executie.
Als onze door ouderdom gebroken wit gekleurde Fiat van de snelweg af gaat en vervolgens een uur lang op een b-weg rijdt draait hij pardoes een zanderig pad in. Nu pas merkten we echt hoe slecht de vering was. Kuil in en uit en slippartijen deden ons hoofd stoten tegen het dak en ons gezichten smakken tegen de ramen en elkander. Wij vloeken als de pest maar het hielp niets want alles wat we zagen was de chauffeurs bezonnebrilde breed lachende gezicht in de achteruitkijkspiegel met zijn duimpje omhoog, die gilde door het bonken van de in kuilen klappende auto heen dat het veel korter was op deze manier. We reden niet harder dan dertig schat ik zo. De omgeving werd groener en we bevonden ons nu in een in bloei staande appelboomgaard, prachtig en het rook er heerlijk. Zover dat te ruiken was met al dat zand en stof in je neus maar goed. Trots vraagt onze vriend wat we er van vinden. Ja het is mooi, maar voorlopig zat ik nog als een krekel met een pennenveer in zijn hol op de achterbank te stuiteren, dus genieten was het er niet echt bij. Als we de ene boomgaard uit en de volgende in rijden, gebeurd er iets wat moeilijk te beschrijven valt maar ik zal mijn best doen.
Uit het niets springen er twee reuzen voor de auto. Gewoon voor de auto? Vraagt u. Ja 'gewoon' voor de auto. Twee reuzen? Vraagt u uzelf af? Ja! Precies zoals ik het zeg: "Twee reuzen!" Een tweeling! Ongeveer tweemetertien lang, ontzettend dik en ontzettend lelijk. Ze hadden hele bolle buiken, daarover een blauwwit gestreept, te klein T-shirt aan wat een beetje matroosachtig aandeed. Allebei een grote peervormige kale kop met een klein plukje haar op het kruintje en een grote scheve boventand over de onderlip. Een te grote spijkerbroek met hangend kruis en beiden op blote voeten maakten het plaatje compleet. Ze konden zo weggelopen zijn van de set van Disneys Japie en de bonenstaak. Over hun shirt kruist een leren riem waaraan een jachtgeweer met afgezaagde loop op hun rug hing. Ze sprongen zo voor de auto met hun handen tegen de grill ons tegenhoudend. Onze chauffeur gaf gas bij. De auto slipte zich vast in het rulle zand. We stonden muurvast. We hadden ons zelf van schrik vast gereden. De twee reuzen Humpty en Dumpty zal ik ze voor het gemak noemen liepen naar de zijkant van de auto de geweren van hun rug halen. Ik me van geen kwaad bewust bleef perplex zitten, de chauff zat echter van: "Mama mia," en "Ave Maria" en weet ik veel meer. Hij was goed bang en dat maakte ons ook erg zenuwachtig.
De deur van de auto aan mijn zijde word er in een keer uitgerukt met een hand en word door de reus achteloos weggeslingerd alsof het een reep chocola was. De deur aan Marco's zijde bleef nog net schuin hangen aan een half scharnier maar zou je er tegen aan pissen was die er ook af gevallen. Wij worden aan ons nekvel en kraag uit de auto getrokken en in het zand gegooid, beiden neerwaarts gehouden door een van de enorme poten van de twee monsters want dat waren het gewoon. Op hun gemak beginnen ze enorme kogels in de lopen te stoppen van hun dubbelloops afgezaagd jachtgeweer. Klik! Ze waren gevuld en nu dicht geslagen. Dit eenmaal gedaan trokken ze mij en Marco mee naar een appelboom waar we ruggelings tegen aan moesten gaan zitten dus werden we aan ons nek ook nog even een stukje omhoog getrokken. Beiden hadden we nu, in plaats van waar we voor gevlucht waren, geen penis in ons mond maar een dubbele loops. En de trekker in handen van twee uit de Disneyworld ontsnapte randdebielen.
Moeilijk praten hoor met zo'n ding in je mond of eigenlijk gewoon niet praten. Toch probeer je dat om je leven te redden, maar dat gemompel verstonden ze toch niet en de chauf die ook uit zijn auto was gekomen, zei dat ze geen Engels verstonden. Hij legde snel de situatie uit aan ons dat wil zeggen binnen enkele seconden, tussen het snelle Italiaanse 'gerap' tegen de 'wonderen der natuur'. Hij vertelde het volgende: "Deze broers hun familie was compleet uitgemoord door de Nazi's en zij hadden vernomen dat die fascistische flikkers, zoals zij hun noemden uit Fazano, twee Duitsers op bezoek hadden en die gingen er nu aan." "Als respect aan hun ouders en grootouders." "Duitsers?" zei ik met een mond vol staal. Wat klonk als: "Wuitsers?" "Nou dan is er toch geen probleem, laat ons paspoort zien dan weten ze dat we geen moffen zijn!" "Holland!" Wat meer klonk als: "Bolland," met die mond vol. "Bolland!" "Bolland!" Alsof Bolland en Bolland mij nu konden helpen. Marco's ene broekspijp was nat geworden waaruit ik begreep dat hij in zijn broek geplast had, daar over nadenkende in een flits liep er bij mij ook een beetje los wat ik vreemd vond maar dat schijnt automatisch te gaan als je goed bang bent. 'Onze Italiaan' bleef maar smeken tegen de 'freaks of nature,' en toen ze eindelijk begrepen dat we niet uit Duitsland kwamen, zeiden ze heel droog: "Holland dat ligt er vlak naast," en de hanen werden met een holle maar stevige klik naar achter getrokken. Ik zat met mijn ogen dicht op de knal te wachten die mij hersenen tegen de stam van de mooie in bloesem staande appelboom zou spetteren.
Ik hoorde 'onze Italiaan' nu wel erg dichtbij en deed één oog knipperend van angst en vanwege tegen het zonlicht inkijken, open. Hij was heel snel de voeten van onze beulen om beurten aan het kussen met daartussen smeekbedes in het ratelsnelle Italiaans. Wat hij gezegd heeft zullen we nooit weten wat wel zeker is dat ik en Marco een flinke klap met de loop tegen onze kop kregen waardoor we half versuft weggesleept werden bij de boom vandaan door het zand alsof we lichte vuilniszakjes waren. En zo we de auto uit getrokken waren werden we er net zo hard weer ingesmeten. Onze chauffeur kreeg nog een paar trappen na, vluchtte achter zijn stuur en startte de auto die nog vast zat in het rulle zand. Tevergeefs, de auto slipte en de arme huilde van angst. "Alsjeblieft!" "Alsjeblieft!" Start! Vroeg hij zijn autootje.
Een van de tweeling gaf een licht zetje met zijn voet tegen de achterkant van de wagen en los schoot hij. Vol gas er vandoor slingerend in paniek, op en neer door kuilen rijdend en perenbomen ontwijkend. Soms op twee wielen. Een hard schot klonk en de deur die er half bij hing, liet nu ook los en vloog door de wind. Nog een schot, nu vloog de kofferbakdeksel over het dak op de motorkap tegen ons voorraam aan, met een doodsklap waardoor we ons rot schrokken en de bestuurder even niets meer zien kon en we haast weer een boom ramden. Toen hij sturend de wagen weer recht getrokken had en er nog twee schoten volgden die ons niet meer raakten, lachten we hysterisch van angst, adrenaline en zenuwen. Dat wij onze Italiaanse vriend dankbaar waren en zijn mag duidelijk zijn. Of ik nog in die grotten geweest ben, kan ik mij niet herinneren. Dat we dezelfde weg niet terug genomen hebben wel.
