Een meer van bloed bodemd mijn hart
Op de zandige purperen oevers liggen
prachtige naakte bewegingloze vrouwen
Zwartgeteerd metalen beelden in eenzelfde pose

Slechts gezichten en haar verschillend
lichamelijk gelijk tot perfectionisme gegoten
Een hand in het haar het hoofd ondersteunend
kijken zij mij kwalijknemend aan

Ik herken vriendinnen uit vervlogen tijden
Nu als gestrande oliebedekte zeehonden
Geluidloos huilen zij pijnlijk verwensend
dit angstig visioen veroordelend toe

Ingehouden adem loslatend schrikbedarend
analyseer oprecht mijn lieflijk verleden
Ontdek gelukkig slechts bevroren angst
onschuldig smeltend in vurige opofferingen