Het is maandagmorgen vijf uur. Over twintig minuten moet ik klaar staan met mijn maatje Nico op de Leuvehaven, tien voor half zes precies. Wij werkten in Hoofddorp, niet ver van Amsterdam-Schiphol, waar wij containers losten die voorzien waren van Daewoo monitoren.
Het was nog pikkedonker en wij wachtten op een racemotor geluid, daar onze baas Rob B. zijn Alfa Romeo had laten tunen op Zandvoort en met gemak een topsnelheid van driehonderd en vijf haalde.
Hij was tien minuten te laat, half zes daarom schold hij ons de pleuris alsof het onze schuld was. Ik ga toch echt niet in de file staan want ik moet om elf uur thuis zijn want dan ligt de witte ridder, zo noemde hij zijn vriendin, in bed te wachten, en oh je als hij niet op tijd zou zijn. Dat werd dus pezen voor ons. Vier of vijf containers leeg gooien in drie uur met z'n tweeën.
De autodeur zwaaide open en een heftige whiskylucht kwam ons tegemoet. Zo Rob weer niet geslapen? Godverdomme dachten wij dat word weer wat. Hij was onze vorkheftruckchauffeur, en onze baas te gelijk. Je komt direct van The White's vandaan zeker, vroeg ik. Je moet niet zo ouwepleurishoeren zij hij ik moet me concentreren op de weg , de eerste vrachtwagen staat om half zeven klaar om gelost te worden. We reden Blijdorp voorbij, afslag Den Haag Amsterdam, en ja hoor nog voorbij Delft, file. Godgloeiende godverredomme, Frans voel eens onder je stoel. Onder mijn stoel? Je gaat toch niet schieten? Onder je stoel en snel! Rob duldde nooit geen tegenspraak.
Ik voelde iets ronds, een bouwlamp? Geef hier en hou mijn stuur vast en recht sturen als je m in de prak rijdt nou! Nico lag achterin te snurken, die dacht filetijd is slaaptijd. Niets was minder waar.
Rob trok het ding uit mijn handen, en vloekte godverdomme waar zit dat knoppie nou? Opeens was ik stekeblind, hij had het knopje gevonden, en een luid sirenegehuil loeide door de wagen compleet met blauwe zwaailichten.
Nico sprong van schrik zo hard omhoog dat hij zijn kop tegen het dak stootte. Hij zat al met de polsjes tegen elkaar, maar er was niets aan de hand behalve dan dat onze "baas" een eigen zwaailicht op de kop had getikt, deze op het dak plantte en nu met tweehonderdvijftig over de vluchtstrook reed, de file links laten liggend. We werden in onze kuipstoelen gedrukt door de snelheid. Sigarenrook uit Robs hoofd ontnam ons en zijn uitzicht, en bidden wij samen voor een heelhuidse aankomst. Auto vliegen in paniek voor ons weg, Rob zigzaggend als Nicki Lauda er tussen door.
Zo we zijn er, niet slecht he? In zeventien minuten Rotterdam-Amsterdam?
Frans ga eens kijken of de eerste vrachtwagen er al staat, we zijn iets te vroeg. Met iets, bedoelde hij een half uur, die tijd wachten doodden wij met koffiedrinken, en bijkomen uit een halve shock, en schelden op Rob. Dat hij eens normaal naar zijn nest moest gaan, als hij de volgende dag moest werken. Wie is er godverdomme nou directeur? Vroeg de meesteroplichter dan verontwaardigd?
Juist Rob jij bent onze baas geef dan het goede voorbeeld en doe niet zo achterlijk! Achterlijk? Achterlijk? Wie brengt jullie nou in een kwartier naar Hoofddorp, en drie uur later leg je te rukken in je bed met een meier in je zak! Nou?"Nou?
Wat moesten we daar nou op zeggen? Hij was en is waarschijnlijk nog steeds knettergek, maar gelijk had hij. Niemand behalve wij en de witte ridder wist echt waar hij woonden maar hij vertrouwde ons. Wij hem niet maar dat is een ander verhaal, hij was altijd goed voor zijn geld hoor, maar het duurde wel eens iets langer dan beloofd, maar dat ter zake. Het was qua werk de leukste en gekste tijd van mijn leven. Een paar voorbeelden van onze baas, bijnaam bommerdebom, omdat hij dacht dat hij ook dronken goed truck kon rijden, waardoor er ettelijke malen stapels monitoren van soms wel duizend stuks, omvielen als hij er keihard tegen aan reed, of gewoon zijn lepels van zijn truck dwars door een breedbeeld of vier heen schoof.
De andere mensen die ook in de loods werkten maar dan voor en echt bedrijf keken er nog geneens meer van op. Inschattingsfoutje!!!! Riep hij dan, kan gebeuren, is allemaal gedekt, maar zet die stapel toch maar even andersom voor de zekerheid, met de gaten tegen elkaar aan dus zodat ze aan de buitenkant puntgaaf leken. Eigenlijk komt het hier op neer. Koopt u geen Daewoo monitor of TV, er zou wel eens een draadje los kunnen zitten. Soms stond ik met Nico en soms stond ik met een illegale zwarte Afrikaan, Dennis heette hij, die hij ergens opgedoken had, in een container zei Rob, met een ontzettend penetrante zweetlucht, alsof hij dode baby's at. Maar sterk was hij en hij kon "gooien", de pallet stond vol voor ik het wist, en dan was het wachten op Rob. Wel of geen bommerdebom? Nee, nu één lange aanhoudende pijnlijke klank van een claxon. Iedereen vloekte in de loods, wij stapten over de pallet heen, de container uit, om te kijken waar hij blijft, en ja hoor, Rob was gewoon met zijn muil, op de claxon in slaap gevallen, helemaal lazarus. Onze baas. Ons goede voorbeeld. Hem eenmaal wakker gemaakt, gaf hij direct vol gas, om de container in te storten en de pallet met de netjes neergezette monitoren te vermorzelen..
Stelletje klootzakken riep hij dan, dat kost me allemaal tijd en jullie weten dat ik elf uur thuis moet zijn. Maar jij rijdt toch alles verrot?
Jullie moeten er gewoon voor zorgen dat ik niet in slaap val, daar betaal ik jullie toch voor? Wie is er hier nou Directeur? Ja. jij, Rob, tikten we op ons voorhoofd achter zijn rug. Dat heb ik gezien in mijn achteruitkijkspiegels, allebei een tientje minder, en bezems zoeken, glas weghalen, voor de inspectie op die herrie afkomt. Dat korten deed hij nooit, hij had slechts een grote bek, maar een hart van goud.
Om elf uur lag ik weer in bed, en dacht er aan dat ik wel de meest gestoorde baas op aard moest hebben, en viel lachend in slaap, met honderd gulden op mijn nachtkastje..

© juli 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl