Toen we hier op woensdagmorgen 06-09-2006 thuis vertrokken was het al prachtig weer zoals Sabine beloofd had en zij kan het weten natuurlijk, na een rustige rit kustwaarts kwamen we aan in Leke, ik had er nog nooit van gehoord maar hier gingen we dus een wandeling maken van 18kilometer. Bij het naderen van de kust was het al terug bewolkt maar rond 10 uur kwam de zon er al terug door in haar volle glorie. Leke is een dorp met ongeveer 1000 brave inwonende zielen, meestal de kost verdienend met landbouw of melk en veeteelt, ook een kippenkwekerij lag op onze weg en nog één iemand die zich bezig hield met de teelt van chrysanten. Het heeft een oppervlakte van 1073 Ha en is een deelgemeente van Diksmuide een 8 km verder gelegen. Het dorp werd bevrijd van het Duitse juk op 7 september 1944, door de 4e Canadese Pantserdivisie die aan een opmars naar Brugge bezig waren om de stad te bevrijden. Onder de zon in een landschap dat zo vlak is als een biljart waar nog nooit is op gespeeld, verlaten we het dorp door velden met hier en daar een kleine boerderij waar men tenminste nog op een vriendelijke manier wordt begroet, het zijn in hoofdzaak landbouwers maar zij kennen nog manieren. In een brede boog komen we rond de middag in het naburige dorp Keiem, ook hier is alles zo rustig als in een Spaans bergdorpje op het heilige uur van de siësta. Dorstig is het maar de redding is nabij onder de vorm van taverne "St Hubert", voor mijn echtgenote een kriek en ik een kasteelbier en we kunnen er al terug veel beter tegen. Nu kan men in zijn leven toch pech hebben, we vertrekken in Keiem naast de kerk en lopen ongeveer een 800 meter en wat vinden we daar, bij VK Keiem is een controlepost, dus een stempel en nog een trappist voor onderweg en weg zijn wij. Nogmaals met een wijde boog ditmaal, aan de andere zijde van Keiem tussen boerderijen, uitgestrekte maïsvelden en grasvelden. Wat we niet verwacht hadden stond daar in volle glorie te pronken met haar prachtig gebouwde lichaam, de koe Esmeralda, dit was de juiste tijd voor een goed gesprek van man tegen koe, SC (http://smilingcobra.wordpress.com) zou tevreden geweest zijn moest hij in de buurt vertoefd hebben, na een wederzijdse "beu" zijn we verder gewandeld richting Leke kerk, met zoals in de meeste gevallen het aanpalende kerkhof en het standbeeld van Koning soldaat Albert I, met naast hem 2 wakende leeuwenfiguren, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de eerste wereldoorlog, later heeft men er ook de namen van de slachtoffers van WO II aan toegevoegd, en zo was onze tocht rond. Het was niet voor niets dat Jacques Brel dit landschap heeft bezongen, die wist tenminste waar hij mee bezig was. Nu gingen we niet naar huis maar zijn we richting Koksijde gereden om daar voor een nachtje te blijven vertoeven en van een goed etentje te kunnen genieten, het is tenslotte verlof voor iets.
Dinsdag 05-09-2006 organiseerde het Belgisch Leger en meer bepaald de "Provincie Staf Oost Vlaanderen" een wandeltocht genaamd "Wandeltocht voor het goede doel" met als startplaats het Militair Vliegveld van Ursel, deelgemeente van Knesselare. De opbrengst gaat integraal naar een goed doel in de provincie Oost Vlaanderen. Wanneer het leger in iets goed is dan is het zeker en vast het organiseren van wandeltochten, een pracht van een voorbeeld is natuurlijk de "4 daagse van de IJzer" en ook ditmaal was alles tot in de puntjes geregeld. Bij aankomst op het vliegveld is er onmiddellijk iemand om naar de parking te verwijzen en daar staat reeds een collega klaar om alles netjes op rijtjes te zetten, alhoewel er toch een paar kiekens zijn die duidelijk niet bij het leger geweest zijn en denken dat ze mogen parkeren waar ze willen, maar niet bij deze jongens, dus terug keren en de wagen netjes plaatsen waar de militaire jongens het willen, zo gaat dat in het leger en zo moet het ook. Bij de deelnemers natuurlijk opvallend veel militairen van alle onderdelen waarover het leger beschikt, deelnemen kan door een wandeling te maken op en rond het vliegveld met daarrond prachtige bossen, de afstanden waren 5, 7, 10, 15 en 18 kilometer. Wij kozen voor de 18 en tevens langste afstand gaande in 2 lussen, de eerste van 10 kilometer waarbij men dan terug in de kazerne kwam voor de controle om dan nog een tweede lus te maken van 8, 25 kilometer en ik kan zeggen dat de afstand zeer nauwkeurig was want mijn GPS gaf 18.3 kilometer. Zoals ik al zij, organisatie is alles. Het weder is bij de start een beetje mistig maar toen we op de middag aan de tweede lus begonnen kwam de zon erdoor en daarmee ging ook de temperatuur de hoogte in. De tocht verliep eerst over de startbaan om dan het prachtige Drongengoed bos in te trekken om dan aan een hofstee te komen om u tegen te zeggen en de naam was "De Drongengoed hoeve" welke dateerde uit 1746 en waar men gedeeltelijk een taverne heeft ondergebracht, uniek om zien, vandaar verder via de Wagemakersbeek om de eerste lus volledig te maken. Na de dorstigen te hebben gelaafd en een beetje eten op weg voor de tweede lus langs "het Schapersbos" dan richting Westvoorde, via de Driesbeek en het Koningsbos om de lus vol te maken. Met ongeveer een 600 deelnemers mag dit zeker een succes genoemd worden voor een wandeling op een dinsdag. Daar zien ze me zeker terug.
De weermannen en of vrouwen hadden het voorspeld voor zondag, de weergoden hadden ernaar geluisterd en het is uitgekomen. De wandeltocht van WSV Schelle die doorging op zondag 03-09-2006 ging inderdaad van start onder een grijs gehemelte en het zag er niet naar uit dat het niet snel zou beteren. Ondanks alles was er toch al een gewriemel merkbaar voor 7:00 uur, de inschrijving was al bezig, zij het op dit vroege uur met mondjesmaat maar dat is normaal. Buiten waren reeds enkele standwerkers druk doende om hun kraampjes op te stellen want naar jaarlijkse gewoonte is er ook nog een rommelmarkt gekoppeld aan de wandeling, dus wie iets kwijt wilde, dit was het moment. De dames waren reeds druk in de weer met het smeren en bereiden van de broodjes waarvoor ze op dit onchristelijk uur schijnbaar geen beren hadden gevonden. De koffie, thee en andere lavende middelen waren ter beschikking dus ze mochten komen. Voor mijn wandeling was ik gestart om 7:30 uur onder nog steeds het dikke ochtendgrijs dat stilaan begon te veranderen in een miezerige neerslag die dan onderweg rond 9:30 uur overging in regelrechte neerslag. Je kan begrijpen dat dit het slechtste moment van de dag is om met water beginnen te spelen, als de wandelaars welke in de buurt wonen dat zien dan haken die al eens gemakkelijk af, diegenen die al op weg zijn om in te schrijven die komen toch, maar dat kan toch al een paar honderd inschrijvingen schelen en als je er zoveel tijd en moeite hebt voor gedaan dan sta je wel even sip te kijken. Dit jaar is het ons echt niet gegund, met onze winterwandeling in februari was het ook al van dattem, dan was het in de week goed en op zondagmiddag, juist ja, sneeuwen natuurlijk. Maar al bij al denk ik dat het met 1080 deelnemers toch nog een goede dag is geweest, iedereen heeft hard mogen werken, er waren vele handen om te helpen, de barbecue moest het kunnen, de zaal is tenslotte goed vol gelopen, bezoekers op de rommelmarkt die ook nog iets komen nuttigen en daar gaat het tenslotte in de wandelwereld om, je ontmoet mekaar regelmatig en er worden afspraken gemaakt en zo hoort het. Ondanks het slechte weer hebben we er toch nog een goede dag van gemaakt. Nu terug aftellen naar November voor de octaaftocht van WSV Schelle te Niel op de jaarmarkt in samenwerking met het feestcomité van de gemeente Niel, hopelijk zien we jullie daar terug en zijn ze daarboven een beetje van betere wil.
Een steeds lachende voorzitter André met links Linda en rechts Dora.
Op zondag 03-09-2006 zou de wandeling van WSV Schelle doorgaan maar eer we zover waren moest er eerst met de handen gewapperd worden, dus de handen uit de mouwen. Daarvoor waren we zaterdag in de voormiddag afgesproken om in de sportzaal van de Gemeentelijke Basisschool tegen 9 uur aan te vangen met de aanwezige vrijwilligers aan de voorbereidingen. Beginnen met de ganse vloer van de zaal te bekleden met een rubberen folie die uit voorgesneden banden bestand en gewikkeld op een groot spoel, gezien de lengte van deze banden was dat al geen simpele opdracht, maar waar een wil is, kan men veel en vele handen maken het werk licht. De mannen zeulen met tafels en stoelen, opzetten en uitlijnen zodat er ongeveer een 380 mensen tegelijk konden zitten om zich in te schrijven, iets te drinken of te eten. Volgende opdracht het vullen en klaarmaken van de frigos met de nodige bieren en frisdranken. Intussen waren de dames natuurlijk druk doende met de nodige afwaswerken en het reinigen van de tafels en stoelen, daarna alle glazen nog eens door een sopje trekken en glanzen deden ze. Intussen was Julia (78 jaar jong) druk doende met bloemetjes te schikken op de tafels die bij iedere gelegenheid door haar in orde worden gebracht, de club mag steeds op haar rekenen wanneer er iets op til is voor een fleurige decoratie van de zaak. Verder nog de togen opstellen zowel voor het bestellen van de dranken als voor de broodjes, warme dranken, soep en zeker niet vergeten voor de taarten, heel belangrijk voor de vrouwelijke deelneemsters want de verloren gegane kilootjes door het stappen moeten op peil gehouden worden natuurlijk. Alsook de tafels voor de inschrijvingen en de verkoop van de drankbonnetjes. Verder nog de inrichting van het barbecue gedeelte zowel voor het bakken als voor de verkoop. Wij waren klaar voor zondag, de rest lag aan de weergoden.
Vermits er zich op ongeveer op 100 meter van ons stulpje 2 scholen zijn kunt u zich voorstellen dat het hier een drukte van jewelste was deze morgen. Het is zowat de gewoonte van de tijd om de kinderen per auto naar de school te brengen, zelfs door madammen die 200 meter van de school wonen, het blokje rondrijden om geen parkeerplaats te vinden, zich overal zetten waar niet mag om dan uiteindelijk meer dan de 200 meter te moeten stappen om met een jengelend wicht de schoolpoort te vinden. In onze straat is het op zulke momenten een kamikaze opdracht om levend de overkant van de straat te bereiken omdat deze madammen druk doende zijn om parkeerplaats te zoeken, nog effe nazien in het spegeltje, spiegeltje in de auto of hun haar wel juist ligt of effe na te kijken van heb je me wel goed gezien. De snelheid is dan ook recht evenredig met de grote van de wagen en het uur van aankomst, de kleine autootjes eerst, dan het iets grotere model en gewoonlijk juist na het belsignaal komt het grotere werk aangestormd. Opmerkelijk is ook hoeveel keer een autodeur open en dicht geslagen wordt en ik bedoel slagen want de nodige decibels zijn vereist, bij een inhoud van moeder en kind is dit gemiddeld 6 maal, ik versta me er niet aan maar dat zal dan wel aan mij liggen zeker, natuurlijk je wordt ouder papa. Na het nodige gehuil, uitleggen als madammen onder elkaar, nog effe bijpoederen en jaloerse blikken werpen is het dan tijd om andere oorden op te zoeken, na de nodige slagen met de deuren en het gewriemel om met de grootste gouden koets dan toch maar eerst de straat uit te zijn kan de rust dan terug wederkeren. Rond de middag hetzelfde scenario, rond 13:15 herhaling van de aangehaalde feiten en rond de klok van 15:30 doen we het dan nog eens lichtjes over. Nu eerlijk, tussen ons gezegd en gezwegen, van mij mag het al terug vakantie wezen dan is het hier de rustigste straat van het dorp. Juli en augustus, zeg nu nog dat het geen rustige maanden zijn.
Na een gans jaar voor de Belgische staatskas te hebben gewerkt is het nu mijn beurt om er eens goed van te profiteren, een ganse maand september zal er gerust, gewandeld en geleefd worden zoals God in Frankrijk. Wat het verlof zal brengen weet ik totaal niet, het zullen in hoofdzaak de weergoden zijn die het ritme en de bestemmingen zullen bepalen en meer moet dat niet zijn, een mens kan snel en met weinig tevreden zijn als hij wil. Een weekend in Koksijde is een van de bestemmingen en als het weer het toelaat trekken we nog voor een paar dagen over de landsgrenzen heen naar La Douce France, de Opaalkust zou dan een mogelijke bestemming zijn, maar waar ?, geen mens die het weet. We volgen de GPS en dan komt men allicht ergens uit waar men kan eten en slapen en meer moet een mens niet hebben.
Zondag 27 augustus 2006 met zen allen van WSV Schelle naar een stad waar de schapenkoppen het voor het zeggen hebben, een stad met ongeveer 33.000 inwoners aan de samenvloeiing van de grote en de kleine Nete. De patroonheilige en stichter van de stad is St Gummarus. In feite gaat het over "St Gummarus van Lier" hij was in ca. 775 ridder aan het hof van Pepijn De Korte. Hij is de beschermheer voor allen die te maken hebben met een breuk, niet alleen van ledematen maar ook in het huwelijk of een breuk met geliefden, hij verrichte volgens de legende ook vele wonderen zoals een afgebroken boom die door hem terug in zijn oorspronkelijke staat werd hersteld, vandaar het verband met de breuken. Zijn echtgenote Grimmara was een echte feeks, zowel voor hem als voor haar dienaren en lijfeigenen, zo erg zelfs dat hij van haar scheidde en als kluizenaar ging leven. Deze prachtige stad is inderdaad Lier, zij is bekend onder vele namen zoals "De poort van de Kempen", "Lierke Plezierke" en ook de stad van de "Schapenkoppen" de spotnaam van de Lierenaars, nog een bijnaam is "De Pallieters" meer daarover straks. Ook de "Lierse Vlaaikens" zijn door iedereen gekend, geproefd en goedgekeurd en dat was zondag zeker niet minder. Nu niet dat men Lier met Brugge kan vergelijken maar zij is zeker een bezoek meer dan waard, wij waren met alle clubleden aangenaam verrast door deze stad, zowel door de wandeling in de stad, het begijnhof, de vele parken en vesten, overal in de stad is er wel iets te doen. Na de stadswandeling ging het om en rond de grote en kleine Nete, de vele bossen in de omgeving van de stad, zelfs tijdens de traditionele hevige regenvlaag die we in augustus al als vertrouwd konden beschouwen bleef het mooi. Als laatste deel van de wandeling gingen we door het andere stadsgedeelte langs, door en achter het begijnhof en door de vele kleine pittoreske straatjes die ook in Brugge zo eigen zijn. Ik heb de indruk dat Gummarus daar eerst eens in gaan spieken. Doordat mijn moeder afkomstig was van Brugge ken ik die stad zowat op mijn duimpje en ik heb vele vergelijkingen gezien tussen deze twee steden. Wat me trouwens erg opviel is de omgang van de Lierenaars met hun toeristen, een voorbeeld is wanneer men een straat wil oversteken dat de automobilisten steeds stoppen om de voetganger te laten overgaan en dit was iedere keer bij het oversteken. Fantastisch vond ik het. Ik wil ook nog even een paar bekende Lierenaars vernoemen, in willekeurige volgorde, Felix Timmermans 1886 1947 schrijver van Pallieter, vandaar ook hun bijnaam van "Pallieters", wat zoveel betekend als pleziermakers, verder Louis Zimmer 1888 1970 uurwerkmaker en ontwerper van de Astronomische klok in de bekende Zimmertoren op het marktplein, Gaston Eyskens 1905 1988 voormalig Belgisch premier, Jan Ceulemans 1957 voetballer bij Lierse en later Bij Club Brugge waar hij zijn carrière beëindigde, Patrick Dewael huidig minister van binnenlandse zaken, Marleen Vanderpoorten, huidig burgemeester van Lier, ex minister van onderwijs maar nu op een andere post in de Belgische politiek. Deze tocht van 23 km was de moeite waard, ik kan iedereen aanraden om eens een dag in deze gezellige en vriendelijke stad rond te dwalen, een echte aanrader, zeker doen.
Dit is vast en zeker het kleinste huisje van Lier.
Ik kan me hoe langer hoe minder van de indruk ontdoen dat de tekening links de waarheid benaderd. De vermoedelijke dader van de moord op Joe Van Holsbeeck, Adam G. had volgens de directie van de gesloten instelling waar hij verblijft, recht op een uitstapje. Hierop had men voorgesteld om naar de voetbalwedstrijd België - Kazachstan te gaan, het parket had hiertegen beroep aangetekend, de klacht werd in beroep ontvankelijk verklaard, ware het niet dat dit 1 dag na de match was. Waar is de minister van justitie nu weer mee bezig, wedden dat het weer Van Parys of Verwilghen hun schuld is.
Alle wandelaars verenig u, doe een stapje mee te Schelle waar u de Rupelstreek uitgebreid kan verkennen op een rustige en ontspannen manier, al wandelend met de nodige contoleposten waar u kan genieten van een hapje en of een drankje en waar u met de glimlach geholpen zal worden. Er zijn afstanden voor ieders smaak en er is zelfs een wandeling voorzien die uitgestippeld is voor rolstoelgebruikers. Er is bij de inschrijvingspost tevens de ganse dag een rommelmarkt, handig voor de wandelaar die ook nog iets kwijt wil. Zet uw beste voetje voor en kom naar Schelle voor een gezond kilometertje wandelen. Ik zal er zeker zijn. Kijk ook eens naar www.wsvschelle.be Tot 3 september.
Zondag trokken we naar het Soete Waasland en meer bepaald naar Kruibeke, Oost Vlaanderen, voor een tocht van 30 kilometer, normaal konden we de verplaatsing per fiets maken met de overzet van Hemiksem naar Bazel maar omdat het zo een kwakkelweer was en ik aan 2 mensen beloofd had om hen mee te nemen en een iemand toch al 79 jaar is hebben we dan toch de auto genomen. Deze streek is gekend voor zijn vele polders en kreken, dus we konden ons verwachten aan een brok echte natuur. Na inschrijving kregen we eerst een kleine plaatselijke ronde van 5 kilometer, kwestie van opwarming veronderstel ik om dan na de eerste controlepost aan het grote werk te beginnen. Ik mag toch even vermelden dat ik 3 kilometer na het vertrek dit jaar reeds aan mijn 1000 ste kilometer toe was. Even verder kregen we het kasteel Altena op ons pad en dit is wat men noemt een waterslot omdat het geheel omgeven is door water en zou volgens de gegevens dateren van ongeveer 1594. Verder trekkend volgden we een hele tijd de Barbierbeek, zo was de tocht trouwens genoemd "De Barbierbeek tocht" om vervolgens in Bazel te belanden. Hier kregen we "De Eenhoorn" te zien waar vroeger de vierschaar zetelde, voor zover ik me herinner uit mijn schooltijd kon je met die heren beter niets te maken hebben, dat was altijd beter voor je gezondheid. Op de gevel staan de jaartallen 1562 1590 vermeld, naast het gebouw staat ook nog een schandpaal en aan de andere zijde nog een stenen ingangspoort. Wanneer men door de poort naar het park gaat komt bij "Kasteel Wissekerke" van het jaartal 1779, ook een mooi stuk bouwwerk. Hier trekken we over de Verkortingsdijk van 1 km naar het "Callebeek veer" waar men de Schelde kan overvaren richting Hemiksem, maar wij gaan rechtsaf om via een kasseiweg, de hel van het noorden waard, richting "De Rupelmondse kreek" te gaan om verder op de Scheldedijk richting Kruibeke terug te keren. Ik had er de hele winter en voorjaar naar uitgekeken en telkens ik ze in bloei zag staan dacht ik bij mezelf, wacht tot deze zomer, en haha, eindelijk waren ze er in volle glorie. Ik heb het hier over de braambessen, dik en zwart en oh zo lekker. Eerlijk gezegd, alom stonden hier struiken als bossen, zo dik en ik heb me niet ingehouden om ze te plukken en te eten en ik was zeker niet de enige. Dit is wat men noemt, het nuttige aan het aangename paren. Het werd zoals verwacht een pracht van een wandeling en nog lekker ook met als afsluiter een regenvlaag van ongeveer één uur maar gelukkig waren wij juist binnen en dat was niets te vroeg.
Zojuist voor de vierde maal bloed gegeven dit jaar en daar is nu echt geen heldenmoed voor nodig, enkel het idee dat je er iemand kan mee helpen of zelfs een leven redden schenkt genoeg voldoening om verder te doen. Ook valt het op dat ondanks het vaste aantal mensen dat telkens terug aanwezig is om bloed te geven er ook ieder keer weer enkele nieuwe gezichten te zien zijn en dat is toch een goed teken, zeker omdat onder de nieuwelingen vele jonge mensen zijn. Na het afstaan van de levensnoodzakelijke levenssappen kan men genieten van een praatje met andere donors waaronder ik toch een groot deel van mijn kennissenkring en zelfs vrienden mag rekenen. Ook kan men telkens rekenen op een kleine gift onder de vorm van een zeepje of zalfje vanwege het Rode Kruis, ook kan men tijdens zijn praatje nog genieten van een gratis drankje, van cola, koffie of een biertje, geef mij maar een biertje om mijn peil van inwendige sappen terug op peil te laten komen. Ik zou zeggen schol en gewoon doen, je kan er iemand mee redden.
Zaterdagmorgen 19-08-2006 was het prachtig weer, wel iets aan de frisse kant maar als de zon wat hoger klom zou dat wel in orde komen, inschrijving voor de Volksfeestentocht, inderdaad te Rumst waren de Rumstse Volksfeesten aan de gang met een feesttent, kindermolen, springkasteel, een echt fritkot en voor de rest alles erop en eraan. Vandaag hadden we een tocht gekozen van 22 kilometer en we trokken al vlug richting de vrije natuur via de Rupeldijk waar we een paar kilometer bleven stappen om dan via de brug over de Rupel richting O-L-V Waver te stappen.. Terug de brug beneden om aan de overzijde van de stroom richting Walem te stappen. Hier vonden we op onze weg het nu toch een beetje verouderd St-Michielskasteel maar het moet een juweeltje geweest zijn in zijn gloriedagen, toch nog met een mooie onderhouden tuin. Het was een zeer aangename verassing dat alhoewel ik toch uit de streek kom, niet wist dat hier nog zoveel bos te bewandelen was, gewoon heerlijk met de zon op onze bol. Onderdoor de brug van de E 19 welke iedereen van Antwerpen naar Brussel brengt, ligt een pracht van een watersportvijver waar men heerlijk kan waterskiën zonder dat iemand er last kan van hebben want hier woont echt niemand en kunnen er op regelmatige basis kampioenschappen gehouden worden. Verder door nog langs het Zennegat, dit is de plaats waar de Zenne zijn triest leven als open riool van Brussel eindigt in de Rupel. Verder nog langs een rustige visvijver waar de kantine ons toch kon verleiden tot een frisse pint, want warm was het deze dag wel geweest. Rumst is een rustige gemeente maar ze heeft toch enkele bekende Vlamingen voortgebracht die toch door menig mens is gekend, zoals Gene Summer (zanger), Gunther Levi (zanger en acteur), Stefan De Waele (acteur en presentator), Suske Henderickx (humorist) die zeer succesvol was voor, tijdens, en na de tweede wereldoorlog, Tom Caluwé (voetballer) spelend bij KV Mechelen, Willem II en FC Utrecht, Yvonne Verbeeck (actrice, humoriste en zangeres) en de meest bekende was zeker en vast Piet Van Aken, wie heeft er nooit een van zijn boeken gelezen die nauw verbonden waren met het trieste en harde leven van de mensen uit de Rupelstreek. Enkele van zijn gekende werken zijn, Het begeren, Klinkaart, De wilde jaren, Slapende honden enz. Het was fijn in de voetstappen te lopen van deze bekende Vlamingen. Voortaan zijn mijn berichten ook te lezen op http://www.freddy11wandelt.blogspot.com
Vanmorgen, het moet ongeveer 6:15 uur geweest zijn toen ik van de A 12 afdraaide om mijn dagelijkse trip te maken over De R 0 of Brusselse ring richting Bergen. Voor diegenen die hier niet vertrouwd zijn hebben ze het op de radio altijd over de grote binnenring en de grote buitenring, de grote buitenring is dus de ring aan de buitenzijde welke van Zaventem zicht haast in de richting van Bergen en de grote binnenring is de ring aan de binnenzijde welke komt van Bergen en gaat naar Zaventem en verdere bestemmingen, dus dat is ook weer opgelost. Bij het opdraaien van de grote binnenring (dus richting Bergen) neem ik gewoonlijk zo snel mogelijk het linkervak omdat ik toch rechtdoor moet en onderweg voor de splitsing richting kust uit het strijdgewoel wil blijven. Niet dus deze morgen, ik zag in mijn spiegeltje aan de wand dat er een wagen aankwam met grote lichten inclusief mistlichten met een menselijke vaart aankomen en heb dus wijselijk mijn plannen herzien en ben op het middenvak gebleven en werd voorbijgestoken door deze lichtbak, ik dacht laat de haastigen voorgaan. Nu ben ik in het geheel niet wat je een slak kan noemen want ik rij gewoonlijk op het schreefje of er juist over maar een mens moet zijn meester kunnen erkennen en dat was maar goed gekozen ook, beter bange Jan dan dode Jan. Ik heb door het dagelijks aanwezig zijn op Vlamse en andere wegen de gewoonte opgebouwd om in zulke situatie's dingen in mijn geheugen te prenten zoals het merk van het voertuig, de bestuurder, het type voertuig, de nummerplaat en dergelijke dingen meer. Verder rijdend viel het me op dat dit voertuig aan het linkervak niet genoeg had en dus triomfantelijk ook het middenvak tot zijn wereld liet behoren. Menig bestuurder had hetzelfde vastgesteld en iedereen bleef daar rustig achter alsof dit voertuig de pest had. De enige verlichting die hier geen dienst deed waren zijn gevarenpinkers en dit zou zeker geen overbodige luxe zijn geweest, maar ja je kan niet alles willen. Verder ging het tegen een vaart van 120 km/ uur van Wemmel richting Groot Bijgaarden waar hij op regelmatige basis net geen kontakt zocht met de vangrails aan de linkerzijde en na de splitsing naar Bergen werd hij zowaar gestoken door een bij en vond hij plots dat het gaspedaal zowaar nog dieper naar de grond kon bewegen. In een rotvaart en in zigzagsteek richting Anderlecht en daar moest hij wezen denk ik want plots ging het in een wip van het uiterste linkervak naar de uitrit die men neemt als men de voetbalkerels van Anderlecht aan het werk wil zien. Over de volle breedte van de ring naar de oprit, het is me nog steeds een raadsel hoe je zoiets kan doen aan zulke rotvaart zonder iets te raken, volgens mij had die bestuurder twee vleugeltus op zijn rug. Het enige wat ik kon denken was " oef ik geraak dan toch nog in Drogenbos zonder brokken" Het is al goed dat zot zijn geen pijn doet want die zou nogal geroepen hebben.
Dinsdag 15- 08 - 2006 gaan we naar Steenhuffel voor een wandeling van 22 kilometer en de plaats van inschrijving is de brouwerij van Palm te Steenhuffel, de hal waar we inschreven was zo troosteloos als het weer, hier worden de vrachtwagens geladen voor verdeling over het ganse land en ook ver erbuiten. Vroeger toen ik, nu ongeveer 35 jaar geleden zelf nog vrachtwagenchauffeur was ben ik daar zelf meermaals goederen komen laden en lossen en toen was de zaak zeker niet zo donker als op deze dag maar eerlijk gezegd was dat dan niet op een feestdag maar op een normale werkdag en dan was er ook meer leven in de brouwerij, letterlijk en figuurlijk. Het was dan nog niet genoeg dat het weer niet meeviel, erger was dat de wandeling zelf een mager beestje was. Er was veel te wandelen langs hoofdwegen en dat is nu niet echt het ding van de wandelaar want hier in de streek is zeker meer te beleven dan wegen waar je goed uit je doppen moest kijken of je werd gewoon met je sokken uit je stappers gereden. Zo goed het Zondag was in Overijse zo een simpel vogeltje was het in Steenhuffel, ook de controleposten waren beneden alle peil, zoals een klein huisje waar men vooraan een beetje tafeltjes plaatsten om een terras na te bootsen en in het tuintje een tentje met een barmeubeltje uit het salon welke moest dienst doen als tapinstallatie en dat was het. Later diende dit nog voor de tweede maal als halte alsof één keer niet genoeg was, over de ander posten zullen we het zwijgen er maar toedoen. Het is duidelijk dat deze club nog vele verbeteringen zal moeten invoeren alvorens ze me hier nog terugzien. Op hun bier mogen ze in Steenhuffel trots zijn maar daar stopt het dan ook mee. Een slechte dag is nog geen slecht jaar dus kruisen die vingers en hoop doet leven. Een beetje uitgeregend.
Domein & stoeterij Diepensteyn, de thuisbasis van Palm met het echte Brabantse trekpaard.
Het was een zeer mistige morgen toen we op zondag 13-08-2006 om 7:20 uur vertrokken met de auto naar Overijse en op de A12 richting Brusselse ring of de R0 werd het zicht er zeker niet beter op, toen we in Zaventem kwamen en de richting Namen volgden was de mist plots weg, ik heb zo een idee dat het in samenspraak met de weergoden moet geweest zijn om geen hinder te veroorzaken voor de ijzeren vogels die daar regelmatig in de lucht opstijgen of ter aarde nederdalen. Lang werd ons dit plezier niet verleend want Zaventem was weg maar de mist was terug zij het wel in mindere mate en dit bleef zo tot op onze bestemming waar ik eerlijk gezegd op een zeer vlotte manier was aangekomen. Eerst inschrijven, nog iets eten en iets drinken en dan nog wat clubleden begroeten en weg waren wij voor ditmaal een kortere tocht van 18 kilometer, ik wist dat in deze streek de wegen nooit vlak zijn en dit bleek waar te zijn ook. Eerst het watertje de " IJser" oversteken (vandaar dus de naam Overijse, over de IJser) met daar de IJsermolen, hetgeen een metalen waterrad bleek te zijn en dan waren we op weg om dit water gedurende enkele kilometer te volgen om linksaf te gaan en zo voor een eerste maal in het bos te verdwijnen, intussen was de mist aan het optrekken zodat we meer zicht kregen op de situatie en dat was zeer tot ons genoegen. Het zou zeker niet de laatste maal zijn dat we in het bos gingen belanden want het is hier een zeer bosrijke omgeving, het Zoniënwoud is hier nooit ver weg, je blijft als het ware spelen met de rand van dit prachtig stukje natuurgebied aan de rand van de hoofdstad. Verder ging het door berg en dal, alhoewel het meer de naam verdiende van heuvel en dal maar er waren er toch een paar bij die enkele van onze oudere dames soms even in verlegenheid brachten, ook omdat een kranig lid van de club reeds de leeftijd van 79 heeft bereikt, maar zij kan terugblikken op een wandelcarrière om u tegen te zeggen want zij gaat nog jaarlijks te voet op bedevaart naar Scherpenheuvel en dit al voor meer dan 50 maal, heen en weer zijnde 75 km enkel. Hij die beter kan mag het zeggen, ik zal haar de boodschap overbrengen. Er kwamen ons dan enkele heuvels tegemoet waarvan ik u de naam niet wil onthouden van wel een oude bekende zoals, de Kalvarieberg en hij deed zijn naam toch een beetje eer aan. Verder kregen we dan het tegenovergestelde nl. de Putweg en het was een put die er mocht wezen, verder ook nog het Walravensbos, nog zo een mooi brokje natuur. Verder langs de zoom van het Zoniënwoud terug naar Overijse, en laat me toe te zeggen dat dit een van de betere wandelingen was hier in Vlaanderen, een prachtstreek is het hier vlak op de taalgrens. Wat me hier wel is opgevallen, toen ik hier vroeger vertoefde met een schoolreis of later met de fiets dat waren de ontelbare serres die men hier kon bewonderen waar de trots van Overijse en Hoeilaart uitgroeide tot prachtig gevormde druiventrossen, nu staan zeker meer dan de helft van deze glazen kasten te verkommeren en zijn het nog enkelingen die zich het hoofd boven water kunnen houden met het telen van deze lekkernij want dat is het, ik heb er gekocht op een stand in de vertrekhal waar vroeger de druiven werden geveild en ik moet zeggen, ze zijn heerlijk en dit tot spijt van wie het benijd. Wat we in Vlaanderen zelf doen, doen we beter. Punt uit.
Aan de stenen te zien zouden hier best nog eens Romeinense legioenen kunnen langs geweest zijn.
Normaal zou u vandaag een verhaal verwachten over een wandeling van het voorbije weekend maar dat is voor een van de volgende dagen gepland. Vandaag hebben we een dagje aan zee voorzien wegens een dag verlof. Vanmorgen bij het ontwaken was er in de ganse omtrek een dichte mist, nee niet in mijn hoofd maar buiten, nu was er onze planning en dus trokken we op weg naar Koksijde. De bedoeling was om een hotelkamer te vinden voor een weekend in september. Onze wandelclub (ziewww.wsvschelle.be) heeft een busuitstap met wandeling in Lombardsijde voorzien op zondag 17 september, vermits ik de ganse maand verlof heb hadden we dus gedacht om vanaf vrijdag 15 september tot en met zondag 17 september te overnachten in de buurt. Koksijde was ons de vorige keer zo goed bevallen en omdat Lombardsijde vlakbij ligt was de keuze snel gemaakt. We hadden in het boek van Vlaanderen Vakantieland al een keuze gemaakt van een paar mogelijkheden maar er moet ook plaats zijn natuurlijk, we zijn werkelijk niet de enigen die graag een stukje van het land willen verkennen. Het eerste hotel was al een njet, alles volzet voor dat bepaald weekend. Het tweede was een bord langs de weg dat ons de weg wees maar als je al voorbij een stinkende afvalbak moet om naar de voordeur te gaan dan is de keuze snel gemaakt, nu kwam de njet van onzentwege, trouwens was het wel opvallend dat alle aankondegingen in de taal van Molière waren, zo van "hier kan men niet betalen met kredietkaarten", de reden waarom die weten we natuurlijk ook al. Derde keer was inderdaad goede keer, een beetje hogere prijsklasse maar tenslotte ga je niet iedere week op hotel. We zijn dan op de middag naar Nieuwpoort stad getuft om de lekkere dingen des levens over onze hongerige tongen te laten glijden, we waren al een paar keer te gast in Nieuwpoort omdat het daar ook leuk toeven is en men er goede wandelingen kan maken. Het was van de eerste maal een schot in de roos, restaurant " La Marée " warm aanbevolen door twee Bourgondiërs, zeg dat ik het gezegd heb, te vinden recht over de vismijn, vriendelijke bediening, prima schotels en goed gevuld. Mijn echtgenote een koude visschotel en ik een Bouillabaisse om duimen en vingers af te likken, heb ik gedaan ook. Dat het goed is, is te zien aan het vele volk dat hier over de drempel komt. Telkens ik aan de kust kom ga ik zeker niet richting binnenland zonder mijn kilootje ongepelde garnalen, ditmaal ook nog een paar kilo vis en meer moet dat niet zijn. De garnalen zijn ondertussen al gepeld, had ik geleerd van moeder zaliger, ze kwam van Brugge en dat kunnen ze daar als de beste. Wedden dat het vlug 15 september zal zijn.
Zaterdag 05 augustus ben ik voor de tweede dag op rij te gast in Puurs, vandaag ben ik alleen op weg omdat ik ga voor de 42 km en Ludo geen zin heeft om zulke lange afstand te avonturen. Om 7 uur vertrokken na inschrijving, er wachten ons 7 controleposten, haltes, rustplaatsen, bevoorradingsposten of oases zoals je het wil noemen. De verdeling had ik graag anders gezien omdat in het begin telkens afstanden van rond de 4 km wachten en de lange afstanden zoals zeven en negen km op het einde nog voor de voeten liggen, niets aan te doen, we staan er voor en we moeten er door. Het is uiteraard niet zo simpel om altijd ergens zo een controlepost te vinden of neer te poten. Vandaag was het de "hoevetocht" die we gingen volgen, als het maar een naam heeft, het eerste wat we bij ons vertrek tegenkwamen waren bloemkolen, die hadden we natuurlijk vrijdag moeten vinden, het was 7:15 en men was al volop bezig met het oogsten van deze lekkernij, met een loopband rechtstreeks van het veld op de vrachtwagen, verser kan niet en dit hebben we de hele dag in de streek kunnen zien. Het ging verder via Oppuurs naar Lippelo waar we de Scheldedijk opgestuurd werden richting Mariekerke, ook gekend wegens de opnames van "stille Waters", dit dorpje aan de Schelde was vroeger een belangrijke plaats voor de visserij in de Schelde en meer bepaald de palingvisserij. Ook nu nog vinden er de jaarlijkse palingfeesten plaats op het Pinksterweekend, meer hierover is te vinden op www.mariekerke.be. Toen we halfweg op de dijk stapten kwam de verassing van een gans andere kant, het was niet bepaald 21 juli maar we werden toch vol overgave beneveld met een echt typische "Drache Nationale", gelukkig heeft het maar een 15 tal minuten geduurd maar tegen de tijd dat je regenjas uitgepakt is loopt het water wel uit je sokken. Terug vertrekkende vanuit Mariekerke wandelen we in een lus om terug te keren in dezelfde controlepost, dit gebeurt wel vaker, het spaart posten en helpers uit. Verder reeds een heel stuk over halfweg aan een goed tempo richting Weert, dit is zeer gekend door de wandelaars en zeker door de wielertoeristen of namaakcoureurs, want tussen de wandelaar en de wielertoerist (door ons ook wel eens wielerterrorist genoemd) klikt het niet echt, de pedaalridders willen nu eenmaal op zondagmorgen het rijk voor zich alleen en vermits zij met een zeer dure fiets rijden hebben ze om de kosten te drukken uitgespaard op de bel, tevens nog een beetje gewicht gespaard en dat is mooi meegenomen. Er is dan ook regelmatig een geroep van "uit de weg of opzij" en dat wordt niet in dank aanvaard door de wandelaars en er is dan ook al eens een godv . en een , milj .. te horen maar na 12 uur s middags keert de rust weer, dan moeten de Merckxen en co hun patatjes gaan eten en is het terug rustig stappen. Door de vele regen zijn de veldwegen in Weert nu herschapen in immense modderpoelen en er is geen rondgaan mee gemoeid, we moeten erdoor, dat wordt schoenen poetsen morgen. De weg gaat dan richting Liezele waar een halte voorzien is in het fort, dit werd gebouwd in 1906 en diende zowel in de eerste als de tweede wereldoorlog zie www.liezelefort.be . Van hieruit nog 1,5 km naar Puurs en aankomst waar er nog een slalom te doen was door een rommelmarkt om zo de cirkel rond te maken. Intussen is Ludo tot daar gekomen en 7 uur stappen en 42 kilometer later, met een niet onaardig gemiddelde van 6 km/uur is het tijd voor een grote pint met een haring van de barbecue, het leven is heerlijk en meer moet dat niet zijn. Morgen zondag ga ik toch eens een rustdag nemen, in de Tour doen ze dat toch ook niet?
De Puurse driedaagse zijn zo een beetje een laatste voorbereiding voor de Dodentocht welke vertrekt op 11 augustus op het marktplein te Bornem, zie ookwww.dodentocht.be, deze tocht over 100 km is zo stilaan wereldberoemd aan het worden, volgens mijn inziens is het een beetje uit zijn voegen aan het groeien maar dat is een persoonlijke mening en niemand hoeft het hier mee eens te zijn. De Puurse Driedaagse gaan van vrijdag tot en met zondag, de grootste afstanden zijn hier op vrijdagnamiddag 21 kilometer en zowel zaterdag als zondag 42 kilometer, kleinere afstanden zijn nog altijd mogelijk, dus iedereen kan hier aan zijn trekken komen. Ik en Ludo hadden afgesproken om op vrijdagnamiddag deel te nemen aan de 21 kilometer, kwestie van een ferme opwarming te hebben voor wat in het weekend nog komen ging. Na de inschrijving gingen we dan op weg wat de "bloemkooltocht" zou moeten zijn, het is hier de streek van de koolsoorten en ook prei, savooi, spruiten, venkel en nog van die welsmakende groenten , dus die naam was zo een beetje vanzelfsprekend, alleen verging het ons zo een beetje als met die aardbeien, geen bloemkool gezien dus maar daar waren we nu ook niet zo speciaal voor gekomen en het kind moet een naam hebben, dus geen probleem de kilometers waren er en daar kwam het tenslotte op aan. Een beetje druilerige regen bij het vertrek maar na een kwartiertje stappen was dat al vergeten en werd het nog mooi weer met een aangename temperatuur maar toch een stijve bries en zeker aan de waterkant en die vind je hier alom, zoals de Vliet, de Schelde en het zeekanaal Brussel - Schelde. Hier vind men nog die typische dorpjes waar men nog een bijnaam draagt en waar iedereen iedereen kent. Van Puurs ging het vervolgens via Eikevliet, Wintam, Hingene en Weert terug naar Puurs. In Wintam was een controlepost en van daar via de dijk van het Zeekanaal richting Hingene te stappen, aan de overzijde lag Schelle, we hadden enkel de overzet te nemen, 1,5 km te stappen en we waren thuis maar nu moesten we de pijltjes volgen naar Puurs. Bij aankomst aldaar begon toch al stilaan de duisternis zich met het gebeuren te moeien, nog even een drankje en dan naar huis want ik wou op zaterdag vertrekken voor de 42 kilometer en dan kan een beetje dodo doen nooit geen kwaad, een douche zou goed doen.
Het beeld ter nagedachtenis van de binnenschippers te Wintam.
Niet ongerust wezen, men had ons echt niet naar Irak gestuurd, daar zaten al genoeg rare snuiters zich bezig te houden met verkeerde zaken, wij hielden het een beetje dichter bij huis. Ditmaal gingen we stappen te Balen Gerheiden, vlakbij Mol, net op de grens tussen de provincies Antwerpen en Limburg, goed voor een autotrip van toch nog een 77 kilometer enkele rit. Ook op deze wandeling ging onze voorkeur uit naar de omloop van 20 kilometer, dat rekent makkelijker. Bij het vertrek thuis zag het er maar zus en zo uit, dus verleden week vrijdag in het achterhoofd gaf ik er de voorkeur aan om op zekerheid te spelen en regenkleding mee te nemen, ik had nog altijd die ezel met die steen in gedachte. Rond 9:30 uur klaarde het stilaan uit en een half uurtje later ging de temperatuur pijlsnel omhoog, in de Kempen is de temperatuur altijd hoger door de reflectie van de zandgrond en dat kon je duidelijk voelen en ook horen door het gepuf en geblaas van de andere woestijnstappers in onze omtrek. De Noorderkempen is dan weer zo een typische streek in België met een stelletje goedlachse mensen die hier de bossen en heiden bevolken, je bent er altijd en overal van harte welkom en dat voel je. Hier is de landbouw niet echt zo nadrukkelijk aanwezig, men mikt hier meer op het toerisme en meer bepaald met campings die in de nabijheid van de Grote Nete her en der verspreid liggen. Onderweg vonden we een winkel waar men alle soorten tropische vissen te koop aanbood van klein tot groot, van goedkoop tot peperduur. Soorten waar we nog nooit hadden van gehoord zoals een Diamantsteur, als je de prijs zag kon je beter bij het wandelen blijven, dat kwam goedkoper uit, verder te koop, tuinmeubelen, beeldjes en beelden, fonteinen in alle soorten en formaten, steensoorten en een grote waaier aan waterplanten en vijvermateriaal, deze zaak was groot genoeg om er een paar uur zoet te zijn als je rekening maar dik genoeg gespijsd was. Na het nuttigen van een verfrissing (zie je wel, toerisme) bood de eigenaar ons spontaan aan om een kijkje te nemen in zijn mini zoo achteraan de zaak, herten, kangoeroes, kippen, hangbuikzwijn, pauwen, konijnen, parelhoenen, alles leefde hier samen om zich van hun kostje te voorzien op een oppervlakte van 5 ha. Zoals ik al zij, spontaniteit alom hier in deze streek. En toen kwamen er stilaan wolken opzetten die uitgroeiden tot een egaal grijze massa en daarin hadden ze water zitten en op een gegeven moment was de zwaartekracht groter en konden we de regenkledij dan toch nog gebruiken. De dag was weeral veel te kort, zoals Jan de zot zei "de tijd vliegt snel" en hij wierp met zijn horloge. Gelukkig moesten we niet per benenwagen naar huis.
Een bruin beekje vertelt ons dat er in deze streek veel ijzer in de grond zit.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
Vermits er zich op ongeveer op 100 meter van ons stulpje 2 scholen zijn kunt u zich voorstellen dat het hier een drukte van jewelste was deze morgen. Het is zowat de gewoonte van de tijd om de kinderen per auto naar de school te brengen, zelfs door madammen die 200 meter van de school wonen, het blokje rondrijden om geen parkeerplaats te vinden, zich overal zetten waar niet mag om dan uiteindelijk meer dan de 200 meter te moeten stappen om met een jengelend wicht de schoolpoort te vinden.
.0.jpg)
.3.jpg)
.0.jpg)
.0.jpg)
.0.jpg)
.0.jpg)
.0.jpg)
.0.jpg)
.0.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.3.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
