Beste vrienden en vriendinnen, ik zit met een probleempje, ik zou graag verhuizen maar kan maar niet besluiten naar waar, heeft er iemand een voorstel ?
Zijn naam is Eddy Merckx, neen niet met de fiets maar een wereldkampioen drieband, en niet alle dorpen in België kunnen zoiets aanbrengen als Schelle. Eddy werd zondag ll. wereldkampioen drieband in het Duitse Sankt-Welden en dit op 38 jarige leeftijd. Merckx is sinds lang geen onbekende meer in de biljartwereld. Zijn vader was een biljarter in hart en nieren en Eddy ging als kind steevast met hem mee om te kijken en later zelf te beginnen als jongeling, het bloed kruipt waar het niet gaan kan zegt men en dat was noch maar eens bevestigd. Zijn vader zag dat zijn zoon talent had voor het biljart en had reeds lang voorspeld dat Eddy een grote ging worden en zijn woorden zijn inderdaad waarheid geworden. Eddy heeft een biljartzaal te Schelle op de Provinciale Steenweg, vroeger beter gekend in het dorp als "De Halve Maan", hier kan men steeds terecht voor een spel of voor het spelen in clubverband of voor het nemen ven lessen, van wie kan je het beter leren dan van zulk een prof. Eddy moest het in de halve finale opnemen tegen niemand minder dan Dick Jaspers, reeds verscheidene malen wereldkampioen en de man staat in de top vier, Eddy zegt hierop "het was niet de eerste keer dat ik van hem won, maar op een wereldkampioenschap is dat iets anders". In de finale nam hij het op tegen de Griek Nikos Polychronopoulos en won uiteindelijk het spel met 3-1 met een gemiddelde van 1,94 een ongelooflijke prestatie. Na de wedstrijd waren er felicitaties van Raymond Ceulemans die hem zei, ik heb je op geen enkele fout kunnen betrappen, en uit de mond van zo een kampioen kan dat tellen. Eddy van harte gelukgewenst uit naam van alle biljartliefhebbers en alle Schellenaren.
Zoals velen reeds zullen weten is Brugge mijn lievelingsstad en ik zou durven zeggen de mooiste stad van de wereld, als je er rondwandelt kom je er de ganse wereld tegen, van Amerika tot Japan. ik hou niet per toeval van deze stad maar wel omdat mijn voorvaderen hier geboren en getogen zijn, van 1688 zijn de vondsten door mijn neef Etienne naarstig bij elkaar gezocht. Zo is ook mijn moeder zaliger geboren en gehuwd in Brugge, ze oefende er het kantklossen uit en ik wil jullie dan ook een rondje Brugge aanbieden in haar voetsporen. Omdat we met de trein vanuit Blankenberge gekomen zijn, kwestie van geen parkeerplaats te moeten opsnorren vertrekken we vanuit het station langs de Vest om te belanden op het Zand, geheel vernieuwd met zijn fonteinen en ondergrondse parking. Van hier slaan we rechtsaf naar de Zuidzandstraat welke even verder overgaat in de Steenstraat, dit is zeker de drukste winkelstraat van Brugge. Aan de linkerzijde vinden we even verder de Kemelstraat, meer een steegje en wilden we iets gaan drinken in "De Brugse Beer" een kroegje van de jaren stilletjes waar ze zoveel verschillende bieren hebben dat je het jezelf niet kan voorstellen, de deur was dicht en een plaatje vermelde "gesloten op dinsdag en woensdag", pech dus want het was dinsdag. We keren op onze stappen terug naar de Steenstraat en gaan het Simon Stevinsplein voorbij (hier komen we later terug) om even later op de grote markt te belanden met het Provinciaal hof en belfort. We trekken verder rechts naast het stadhuis via de Breidelstraat om op de Burg te belanden met in de rechterhoek van het plein de Heilige Bloedkapel welke men op vrijdag het beste kan bezoeken, dan is de kapel met kelder geopend. We vervolgen langs de Blinde Ezelstraat om op de Vismarkt te belanden. We gaan even rechtsaf om aan te komen op het Huidevettersplein, een schilderijtje waard en komen dan op de Rozenhoedkaai, zonder twijfel het mooiste en meest gefotografeerde plaatsje van Brugge. We lopen rechtdoor en belanden zo op De Dijver waar we het overbekende "Hotel Orangerie" terug vinden, iets voor dikker gevulde geldbeugels, maar het bekijken waard. Men zal al gemerkt hebben op de foto's dat het soms bewolkt is, er is namelijk 2 jaar verschil tussen sommige foto's. We gaan rechtdoor en wandelen langs het "Gruuthuse" museum dat we 2 jaar geleden bezochten en is een echte aanrader. Op de hoek van het Guido Gezelleplein vinden we het " 'T Schrijverke" taverne restaurant, het is middag en de ideale plaats voor een heerlijk hapje met zicht vanaf het terras op de enorme O.L.Vrouw kerk. Na de verpozing vervolgen we via de Mariastraat en de Walstraat om op het het Walplein te belanden, hier op de venster van het restaurant op de hoek hangt een plaatje met de volgende tekst "Aspe was hier", wij niet want het was ook sluitingsdag. Dan maar verder langs de Wijngaardstraat en het Wijngaardplein om te belanden aan het prachtige "Begijnhof" uit 1767. Op het plein is het een komen en gaan van de koetsen die u een geleide toer door Brugge verschaffen met een woordje uitleg, ook kunnen de paarden hier even rusten en een zakje haver ledigen wanneer er geen klanten zijn, hetgeen niet vaak gebeurd. We stappen het begijnhof binnen waar een plaatje op het grasperk er ons op attent maakt in vier talen dat men hier de stilte hoeft te bewaren, hetgeen we dan ook doen. Enkele meter verder zijn mensen van de stadsdienst met een buldozer de stenen op een vrachtwagen aan het laden, stilte, nou ja als het mogelijk is natuurlijk. Met of zonder werken, het is en blijft een uniek zicht. Aan de achterzijde verlaten we het begijnhof om te belanden aan het zo gekende "Minnewater", de verhalen zal je stilaan ook al wel kennen. We volgen nu de Begijnevest over de ganse lengte langs zijn rustige wandelweg en mooie beplanting om op het einde rechts te gaan en terug in de stad te belanden. We slenteren door de Oudmeers met een huisje genaamd "Malpertusje", prachtig om zien, verder gaan we naar de Goezeputstraat en de Pijperstraat naar de Mariastraat. We belanden nu terug op de Simon Stevinsplein om hier de bekendste praline en chocoladewinkel van gans Brugge te vinden, geheel de wereld komt hier de unieke lekkernijen inkopen. Vermits de eigenaar en chocolatier die hier de plak zwaait dezelfde familienaam draagt kunnen we zeker niet nalaten om eens binnen te wippen voor een familiepraatje, waar men vanuit de winkelruimte recht in de ruimte kijkt waar al deze lekkernijen en kunstwerken in chocolade het levenslicht zien, dit moet je geproefd hebben, het uitstalraam op zichzelf is al een kunstwerk, meer over deze chocoladetempel kan je vinden op www.thechocolateline.be . Zeker eens langslopen. Na het afscheid via de Steenstraat terug naar het Zand waar we recht oversteken om onze weg te vervolgen door de Bouveriestraat. Hier woonde ooit in een Godshuisje uit 1380 mijn dooppeter zaliger welke overleden is tijdens mijn legerdienst in 1970. Een koppel naar mijn hart. En zo gaan we linksaf om terug aan het centraal station te belanden. Ik hoor u denken "die moet stadsgids worden", wie weet, ooit ?. Doen is het enige wat ik kan zeggen.
Het gebeurde ons verleden week maandag in de namiddag zo rond 16:00 uur. Even een tussenstop gemaakt te Nieuwpoort-stad voor een natje en een droogje en nog eens een wandelingetje te maken. Nadien reden we naar Nieuwpoort-bad om daar nog eens een zeedijkje mee te pikken, het weer was goed dus waarom niet. Rond 16:00 uur wilden we terugrijden naar Koksijde en toen begon het ongelooflijke voorval dat zo komisch is dat ik het u niet kan achterhouden. Als men Nieuwpoort-bad nadert vanuit de haven komt men op een rond punt met een vuurtorentje erop geïnstalleerd, ik draai rond deze hindernis om via het centrum naar Koksijde te tuffen en daar staat het verkeer stil. Ik heb zicht in de hoofdstraat en merk ongeveer een 400 meter verder de grote bouwput waar we enkel ogenblikken voordien voorbij kwamen, ik zie in de verte een betonmolen die in de drukke straat achteruit tracht te rijden om daar zijn lading uit te braken in de enorme put. Op zich geen grote zaak maar toch zijn er een paar automobilisten achter me die aan het toeteren slaan, ik waande me direct in Italië, achter mij stond een Volkswagen kever met een bouwjaar van rond de Expo 58 denk ik maar ik zie geen bestuurder, toch komt ook daaruit een duidelijke tuutuut, daarachter een Citroën enz. In de kever komt er plots een hoedje met een veertje tevoorschijn door het stuurwiel en aan dat hoedje hangt een hoofdje vast dat zeker de dubbele ouderdom van het autootje moet hebben gehad en verder moet er nog een armpje geweest zijn want ik zag een vuistje druk naar links wijzen. De bestuurder van de Citroën trachtte over de boordsteen van het rond punt de file te ontwijken maar dat voorwerp dat men door had neergepoot was van zo een degelijke hoogte dat die de poging in het niets deed verdwijnen. Toen was er weer het vuistje naar links en stapte de bestuurder van de Citroën uit en met zijn vingernagel op mijn zijruit ging het van tiktiktik, een lange magere man van ongeveer 60 jaar kwam me zonder een woord te zeggen maar wel druk met de armen zwaaiend diets maken dat wanneer ik linksaf reed iedereen dan kon doorrijden, intussen ging achter me het vuistje nog altijd naar links maar ditmaal was er geen hoedje. Ik diende de nestor van antwoord op dezelfde woordloze wijze als hij en trachtte hem te tonen dat ik niet naar links moest want daar kwam ik van maar wel degelijk rechtdoor naar Koksijde wilde. Daar kon de man echt niet mee leven en zwaaide druk met de armen terwijl hij terug naar zijn auto liep en nogmaals de hoogte van de boordsteen trachtte te overwinnen. Intussen had hij aan mijn rechterzijde hulp gekregen van een andere nestor die na zijn wafeltje of pannenkoek zo snel mogelijk naar huis wilde want de afleveringen op televisie over haat en nijd in bepaalde families dreigde aan zijn neus voorbij te gaan. Deze man was driftig doende met de rechterwijsvinger tegen zijn slaap aan het tikken om me aan het verstand te brengen dat ik rijp was voor het gesticht omdat ik niet linksaf wilde. Intussen zag ik in de verte dat het betonmonster weg was en dat het verkeer stilaan voorruit kwam maar dat konden de achterliggers niet zien en nu was er weer het hoedje, met het hoofdje en het vuistje naar links. Ik moet wel zeggen dat ik inwendig gelachen heb met dit idiote gedoe, het was heerlijk om zien, het verkeer kwam op gang, we konden vertrekken, maar toch heb ik stiekem naar links gekeken naar de snoeten die me wel hadden kunnen doden. Hadden hun ogen kogels geweest dan had men in Nieuwpoort een zee van een bloedbad gezien. En toen keerde de rust weer. Dit komische scenario heeft niet langer dan 10 minuten geduurd maar er hebben flink wat harten overuren gemaakt in die tijd, daar ben ik zeker van. Met pensioen zijn is niet makkelijk, want je hebt geen tijd meer.
Dit is wat men noemt klaar in een wip, ik kan me best voorstellen dat er heel wat mannen zouden willen dat hun echtgenote zich even snel kon omkleden. Zie op de volgende link, http://www.youtube.com/v/RB-wUgnyGv0. Veel kijkplezier.
Voor diegenen die niet het geluk hadden om de unieke tentoonstelling in De Panne in levende lijve te aanschouwen zullen zich ofwel moeten reppen want de beelden verdwijnen op 1 oktober van het strand, of kunnen zich tevreden stellen met de fotos die ik onder zeer goede omstandigheden heb mogen maken, het weer was prachtig en er was toevallig weinig belangstelling op het moment van opname. Even een woordje uitleg over de schepper van deze beelden. Andries Botha geboren te Durban Zuid-Afrika 1952. De beeldhouwer groeide op tijdens het apartheidsregime in Zuid-Afrika, zijn traditionele werk veranderde rond het begin van de jaren 1980 toen hij typische Zuid-Afrikaanse materialen begon te gebruiken Bothas werk is een mix van Afrikaanse en Westerse elementen. De inhoud van zijn werk, hoe divers ook blijft steevast gedomineerd door de referentie aan zijn moederland en de zoektocht naar een eigen identiteit. Meer over de schepping van deze kunstwerken kan u vinden op http://www.2006beaufort.be/ . Botha heeft samen met 9 houtkappers een groep levensgrote olifanten vorm gegeven met hout en metaal. De olifant is het meest majestueuze en representatieve dier van wat de Zuid-Afrikanen beschrijven als "The Big Five".
An old, wise Indian who became a Christian, described his inner battle as follows, "Inside me are 2 dogs. One of the two is mean and bad. The other one is good and kind. The bad dog always fights with the kind one." When he was asked which dog wins, he thought for a moment and replied, "The dog I feed most."
Dit is wat men noemt Zwitserse precisie, het loopt als een Zwitsers uurwek, het klopt met wat men hiermee bedoelt, als men de volgende link opent, http://www.biertijd.com/content.php?article.668. Zeker de moeite van het bekijken waard, het is daarom dat ik u het niet wil onthouden. Veel kijkgenot.
De kust ligt achter ons maar toch nog een weekje verlof, het verblijf was heel goed, het weer was goed en de vele wandelingen waren goed. Op de laatste dag van ons verblijf toch nog even naar onze oude stek gegaan te Blankeberge om nog eens de benen te strekken, iets te nuttigen en onze voorraad garnalen nog wat aan te vullen voor de komende winter. Als men nu spreekt van garnalen wel dat waren ze, gevonden in een winkeltje aan de achterzijde van het casino op een hoekje waar de helling je naar de zeedijk brengt, wat een joekels. Toevallig ook nog gevonden op de zeedijk een winkel die schijnbaar eigendom zou kunnen zijn van buddha (www.kladblog.be) , als bewijsmateriaal toch even een fototje genomen, enkel bij de Nederlanstalige tekst was er schijnbaar toch een klein probleempje, mischien een kolfje naar de hand van http://smilingcobra.wordpress.com.
Beste bloggers, Het is met veel genoegen dat ik kan mededelen dat het eerste gedeelte van onze eerst dag een meevaller was van formaat, zijnde een prachtige wandeling welke vertrok in Rekkem en tot twee maal toe over de Belgische grenzen heen ging tot in Frankrijk, de gren sposten waren Menen en Moeskroen. Over dit avontuur en foto's zal ik later terugkomen, het hotel is prima en de ontvangst tot in de puntjes geregeld, voor de rest moeten we zelf zorgen. Hou jullie haaks en wij doen de rest.
Ik zal het dan wel hebben over de nabije toekomst want bij gebrek aan zulk een glazen rond voorwerp zie ik ook niet verder dan mijn neus lang is en zeker niet zonder zo een ding waar twee van die glazen voorwerpen zich in ophouden, nu niet dat het glazen van een steriliseerbokaal zijn maar zonder is het leven zeker niet zo scherp afgelijnd. Het weekend zal er ongeveer als volgt gaan uitzien, morgen vrijdag vertrekken we voor een weekend naar Koksijde, dit gaat misschien gepaard, afhankelijk van het weder, via een ommetje naar Rekkem voor een wandeling van 20 kilometer aldaar, ingericht door de plaatselijke wandelclub om dan verder met de auto na nog een 50 tal kilometer in Koksijde te belanden, ons hotel opzoeken dat we reeds verkend hadden vorige week woensdag met die onvoorziene overnachting. Wat de avond brengt, wel wie zal het zeggen wat er na een restaurantbezoekje nog allemaal kan gebeuren, verlof is verlof, we moeten er voor niemand uit en s morgens staat het ontbijt klaar. Zaterdag misschien eerst een duikje in het overdekte zwembad, een douche en dan ontbijten. Vervolgens met de wagen naar Hooglede waar een wandeling georganiseerd wordt door de plaatselijke brandweer omdat ze een opendeurdag houden, misschien 20 of 25 kilometer met de benenwagen, op de aankondiging staat te lezen dat er ook versnaperingen te verkrijgen zijn, op zich is dat al veelbelovend en zeker moest er iets bijzijn in vloeibare toestand. Ik heb het hier dan zeker niet over water want daar paren de kikkers in, het mag wel water zijn maar het moet dan wel langs een brouwerij zijn gepasseerd, welke dat speelt geen rol, op mijn mond past nogal veel. Terug naar de kust om een douche en een restaurantje met een natje en een droogje, mooi het leven is mooi, Will Tura zou fier zijn op mij. Zondag komt wandelclub WSV Schelle met de ganse club per autobus naar Lombardsijde voor een aldaar georganiseerde wandeling, dus ambiance verzekerd, we zullen daar nog een 20 tal kilometer te voet op de teller zetten. Dan zal dat s avonds een duikje in het zwembad worden of een plaatsje in het bubbelbad en een douche, daarna een zoektocht bij de plaatselijke middenstand om het verloren lichaamsgewicht terug op peil te brengen en daarna om het vloeistofpeil bij te werken, iedereen mag zijn kost een beetje verdienen. Maandag een plonsje in het zwembad en een douche voor het ontbijt en dan zal het inpakken, betalen en wegwezen worden. Normaal is de planning om door te trekken naar Frankrijk maar dat zien we dan later wel. De pc gaat mee omdat ik een donkerblauw vermoeden heb dat het hotel over een hotspot beschikt maar of dat in Frankrijk ook zo zal zijn is maar de vraag, je hoort in ieder geval nog van me, wanneer, dat zal de toekomst uitwijzen.
Hiermee bedoel ik niet dat ik een frats of een grol laat staan iets mispeuterd heb, neen ik zou niet durven maar vermits ik in de buurt van Boom woon is dit dus mijn streek. Zondag 10-09-2006 heb ik een wandeling gedaan welke vertrok in het Provinciaal Recreatiecentrum "De Schorre" te Boom, ingericht door De Schorrestappers, en had gekozen voor de 30 kilometer en was om 8:30 uur uit de start vertrokken, en wist dus de rest van de dag wel wat te doen en het weer was wederom prachtig. Even een beetje geschiedenis over Boom, het is een gemeente in de Provincie Antwerpen meer bepaald in de Rupelstreek en heeft ongeveer 16.000 inwoners, in 1806 waren dat er ongeveer een 3843. Boom was samen met de omliggende gemeenten Terhagen, Rumst en Niel de draaischijf van het eens zo roemruchte gebied van de steenbakkerijen. Hier deden de mensen waar ze het best in waren, nl. de klei uit de grond opdelven, bewerken om er stenen van te kunnen maken, vervolgens ze te laten drogen in de droogloodsen om ze erna te bakken in ringovens. Dit was labeurwerk voor de duizenden kinderen, vrouwen en mannen die hier van in de vroege morgen tot de late avond werkten voor de rijke eigenaars en dit dan voor een hongerloon. Zij woonden in te kleine huisjes met meestal een te groot gezin om alle monden voldoende te kunnen voeden. Het huisje dat werd gehuurd was eigendom van de baas, evenals de winkel in de buurt waar men zijn goederen ging kopen. Op deze manier ging al het schone verdiende geld terug naar de zee, de rijke baas dus. Het beetje dat men overhield ging naar drank in het buurtcafé dat ook eigendom was van de patroon van de steenbakkerij en op die manier was de cirkel rond. Toch zijn er uit deze gemeente enkele bekende mensen voortgesproten en zij zijn dan toch ook niet de allerminste, te beginnen met Bobbejaan Schoepen 1925, zanger en gitarist en voormalig directeur van Bobbejaanland, Luc Van der Kelen 1948 journalist van beroep, Bavo Claes 1948 ex nieuwsanker, Roland Van Campenhout muzikant. De tocht ging door "De Schorre" om zo in Terhagen te belanden voor een eerste controlepost, daarna de Rupeldijk op om zo via het museum " Rupelklei" verder te trekken om aan de andere kant van Boom aan te komen, door de open monumentendag waren alle musea te bezoeken en dat was voor de niet kenners goed meegenomen. Langs de voormalige brouwerij Lamot welke nu volledig is gerestaureerd en omgevormd tot flats komen we op de markt van Boom om vervolgens naar het gehucht "Noeveren" te stappen. Hier vindt men de oudste nog werkende en artisanale steenbakkerij en het oudste café van België dat nog open is. Een bezoek overwaard en hier is dan ook een controlepost. Verder naar Niel door het natuurgebied "De Waelenhoek" om verder te stappen naar het gehucht Hellegat, natuurlijk doet dit een belletje rinkelen door de gelijknamige film en het boek van Suske en Wiske "De Hellegathonden. De te kleine huisjes en de huisjes die geen voordeur hebben aan de straatzijde maar enkel achteraan. Zo komen we terug te Noeveren en Boom. Intussen zitten de 30 kilometer erop en is het 14:30 uur, ik kan enkel zeggen dat we in een prachtige streek wonen en daar ben ik fier op. Ook het bekijken waard www.boom.be en ook www.provant.be/deschorre Voor de rest spreken de fotos voor zichzelf. Cafe De Koophandel, zo oud als de steenbakkerijen zelf
Een prachtig gerestaureerde ringoven met droogloods op de achtergrond.
Natuurgebied De Waelenhoek te Niel, even een visje vangen.
Ra Ra waar is mijn voordeur, de deur is aan de achterkant, daar is ook een steegje.
Op Zaterdag 09-09-2006 waren Ludo en ik aanwezig te Heindonk voor een tocht van 21 kilometer, Heindonk is een deelgemeente van Willebroek. In 1976 hadden ze hier ongeveer een 561 inwoners, na de samenvoeging werden alle inwoners enkel nog onder Willebroek geteld. Het piepkleine dorpje is ten Noorden begrensd door de Rupel en ten Oosten door de Dijle en de Zenne, het is daardoor als het ware in de tang genomen door al dat watergeweld. Het aanwezig zijn van water is ook te merken op "De Hazenwinkel" (zie ook www.vvw-hazenwinkel.be) , hier werden reeds verscheidene malen nationale, internationale wedstrijden en zelfs wereldkampioenschappen kanovaren gehouden, alles wat te maken heeft met watersport kan je hier vinden, zoals kanovaren, kajak, plankzeilen, zwemmen en zelfs vissen kan men hier. Men heeft zelfs in het verleden hier al een wereldkampioenschap vissen mogen inrichten. De watersportbaan is ongeveer een 2,5kilometer lang, dus aan water geen gebrek. Na inschrijving trekken we beiden al meteen een dijk op langs de Dijle om na ongeveer een 300 meter de eerste van de drie bruggen voor fietsers over de Dijle tegen te komen welke lopen van Walem naar Rumst. Verder stappend komen we in het "Zennegat", zo is de plaats genoemd waar de Zenne uitkomt in de Dijle, daar nemen we een rechtse bocht om in het dorpje Heffen te belanden en is het na een frisse start toch al tamelijk warm aan het worden, er beloofd een mooie dag aan te komen. Heffen is zoals ik vroeger reeds heb beschreven een dorp dat aanleunt tegen Mechelen en zich dus hoofdzakelijk inlaat met groenteteelt. Na Heffen gaan we langs de Hazenwinkel zoals hierboven geschreven langs de halve omtrek en dan ben je al onmiddellijk een stukje onderweg, verder gaan we door "Het Broek" dit is een natuurgebied dat uitkomt te Blaasveld om zo door de velden en wegels terug op onze eerste stappen terug te komen in Heindonk. Het weer was goed, de wandeling was goed en de natuur was mooi, wat moet een mens meer hebben.
Het was een druk tot zeer druk weekend al zeg ik het zelf, en dat dan nog in mijn verlofperiode. Een klein overzichtje, op vrijdag alles nog bijwerken wat er op de computer moest gebeuren en boodschappen doen, s avonds handicap biljart, want intussen is het september en dat is de start voor de wintersporten. Zaterdagmorgen reeds vroeg weg naar Heindonk voor een wandeling van 21 kilometer. Naar huis voor een douche en een hapje en terug biljart, ditmaal een vriendschappelijke wedstrijd tegen een club uit Niel waar we reeds jaren bevriend mee zijn. Met overtuigende cijfers gewonnen en dus is het wat uit de hand gelopen. Zondag naar "De Schorre" in Boom voor een wandeling van 30 kilometer hetgeen nu eens niet uit de hand is gelopen, over deze wandelingen meer een dezer dagen. Naar huis voor een wasbeurt en een vroege nachtrust, het moet niet altijd laat zijn of vroeg zoals je wil. Maandagmorgen een afspraak met meneer genees die mijn auto eens grondig moest nazien, na 85.000 kilometer kan dit wel eens handig zijn, met een ouderdom van ongeveer 3,5 jaar is dit nog niet slecht getuft en dit zonder kosten. Wat er nu moest gebeuren was de vervanging van de volledige koplampen op kosten van Nissan, ik had een brief ontvangen dat er een te hoge temperatuur ontstond in de lampen waardoor ze de geest gaven en dit was me al eens overkomen. Ze zijn toen ook vervangen op kosten van de constructeur. Intussen konden ze de banden vernieuwen want het waren nog de originele rubbers en mag ik op zulk een kilometerstand zeker ook niet klagen. Ook nog nieuwe remschijven en we kunnen er hopelijk weer eens tegen voor 85.000 km. Uiteraard ga ik alle 10.000 km voor een nazicht van zijn hartje en darmpjes en zo houden we het samen hopelijk samen nog lang uit want, eerlijk gezegd het is een goei voituur en wil dat graag zo houden. Ik ben wel een beetje armer maar "veiligheid voor alles".
Dank zij buddha http://www.kladblog.be/ is het in me opgekomen om bepaalde foto's eens om te zetten in zwart wit, alles heeft zijn charme en men moet alles eens uitproberen.
Toen we hier op woensdagmorgen 06-09-2006 thuis vertrokken was het al prachtig weer zoals Sabine beloofd had en zij kan het weten natuurlijk, na een rustige rit kustwaarts kwamen we aan in Leke, ik had er nog nooit van gehoord maar hier gingen we dus een wandeling maken van 18kilometer. Bij het naderen van de kust was het al terug bewolkt maar rond 10 uur kwam de zon er al terug door in haar volle glorie. Leke is een dorp met ongeveer 1000 brave inwonende zielen, meestal de kost verdienend met landbouw of melk en veeteelt, ook een kippenkwekerij lag op onze weg en nog één iemand die zich bezig hield met de teelt van chrysanten. Het heeft een oppervlakte van 1073 Ha en is een deelgemeente van Diksmuide een 8 km verder gelegen. Het dorp werd bevrijd van het Duitse juk op 7 september 1944, door de 4e Canadese Pantserdivisie die aan een opmars naar Brugge bezig waren om de stad te bevrijden. Onder de zon in een landschap dat zo vlak is als een biljart waar nog nooit is op gespeeld, verlaten we het dorp door velden met hier en daar een kleine boerderij waar men tenminste nog op een vriendelijke manier wordt begroet, het zijn in hoofdzaak landbouwers maar zij kennen nog manieren. In een brede boog komen we rond de middag in het naburige dorp Keiem, ook hier is alles zo rustig als in een Spaans bergdorpje op het heilige uur van de siësta. Dorstig is het maar de redding is nabij onder de vorm van taverne "St Hubert", voor mijn echtgenote een kriek en ik een kasteelbier en we kunnen er al terug veel beter tegen. Nu kan men in zijn leven toch pech hebben, we vertrekken in Keiem naast de kerk en lopen ongeveer een 800 meter en wat vinden we daar, bij VK Keiem is een controlepost, dus een stempel en nog een trappist voor onderweg en weg zijn wij. Nogmaals met een wijde boog ditmaal, aan de andere zijde van Keiem tussen boerderijen, uitgestrekte maïsvelden en grasvelden. Wat we niet verwacht hadden stond daar in volle glorie te pronken met haar prachtig gebouwde lichaam, de koe Esmeralda, dit was de juiste tijd voor een goed gesprek van man tegen koe, SC (http://smilingcobra.wordpress.com) zou tevreden geweest zijn moest hij in de buurt vertoefd hebben, na een wederzijdse "beu" zijn we verder gewandeld richting Leke kerk, met zoals in de meeste gevallen het aanpalende kerkhof en het standbeeld van Koning soldaat Albert I, met naast hem 2 wakende leeuwenfiguren, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de eerste wereldoorlog, later heeft men er ook de namen van de slachtoffers van WO II aan toegevoegd, en zo was onze tocht rond. Het was niet voor niets dat Jacques Brel dit landschap heeft bezongen, die wist tenminste waar hij mee bezig was. Nu gingen we niet naar huis maar zijn we richting Koksijde gereden om daar voor een nachtje te blijven vertoeven en van een goed etentje te kunnen genieten, het is tenslotte verlof voor iets.
Dinsdag 05-09-2006 organiseerde het Belgisch Leger en meer bepaald de "Provincie Staf Oost Vlaanderen" een wandeltocht genaamd "Wandeltocht voor het goede doel" met als startplaats het Militair Vliegveld van Ursel, deelgemeente van Knesselare. De opbrengst gaat integraal naar een goed doel in de provincie Oost Vlaanderen. Wanneer het leger in iets goed is dan is het zeker en vast het organiseren van wandeltochten, een pracht van een voorbeeld is natuurlijk de "4 daagse van de IJzer" en ook ditmaal was alles tot in de puntjes geregeld. Bij aankomst op het vliegveld is er onmiddellijk iemand om naar de parking te verwijzen en daar staat reeds een collega klaar om alles netjes op rijtjes te zetten, alhoewel er toch een paar kiekens zijn die duidelijk niet bij het leger geweest zijn en denken dat ze mogen parkeren waar ze willen, maar niet bij deze jongens, dus terug keren en de wagen netjes plaatsen waar de militaire jongens het willen, zo gaat dat in het leger en zo moet het ook. Bij de deelnemers natuurlijk opvallend veel militairen van alle onderdelen waarover het leger beschikt, deelnemen kan door een wandeling te maken op en rond het vliegveld met daarrond prachtige bossen, de afstanden waren 5, 7, 10, 15 en 18 kilometer. Wij kozen voor de 18 en tevens langste afstand gaande in 2 lussen, de eerste van 10 kilometer waarbij men dan terug in de kazerne kwam voor de controle om dan nog een tweede lus te maken van 8, 25 kilometer en ik kan zeggen dat de afstand zeer nauwkeurig was want mijn GPS gaf 18.3 kilometer. Zoals ik al zij, organisatie is alles. Het weder is bij de start een beetje mistig maar toen we op de middag aan de tweede lus begonnen kwam de zon erdoor en daarmee ging ook de temperatuur de hoogte in. De tocht verliep eerst over de startbaan om dan het prachtige Drongengoed bos in te trekken om dan aan een hofstee te komen om u tegen te zeggen en de naam was "De Drongengoed hoeve" welke dateerde uit 1746 en waar men gedeeltelijk een taverne heeft ondergebracht, uniek om zien, vandaar verder via de Wagemakersbeek om de eerste lus volledig te maken. Na de dorstigen te hebben gelaafd en een beetje eten op weg voor de tweede lus langs "het Schapersbos" dan richting Westvoorde, via de Driesbeek en het Koningsbos om de lus vol te maken. Met ongeveer een 600 deelnemers mag dit zeker een succes genoemd worden voor een wandeling op een dinsdag. Daar zien ze me zeker terug.
De weermannen en of vrouwen hadden het voorspeld voor zondag, de weergoden hadden ernaar geluisterd en het is uitgekomen. De wandeltocht van WSV Schelle die doorging op zondag 03-09-2006 ging inderdaad van start onder een grijs gehemelte en het zag er niet naar uit dat het niet snel zou beteren. Ondanks alles was er toch al een gewriemel merkbaar voor 7:00 uur, de inschrijving was al bezig, zij het op dit vroege uur met mondjesmaat maar dat is normaal. Buiten waren reeds enkele standwerkers druk doende om hun kraampjes op te stellen want naar jaarlijkse gewoonte is er ook nog een rommelmarkt gekoppeld aan de wandeling, dus wie iets kwijt wilde, dit was het moment. De dames waren reeds druk in de weer met het smeren en bereiden van de broodjes waarvoor ze op dit onchristelijk uur schijnbaar geen beren hadden gevonden. De koffie, thee en andere lavende middelen waren ter beschikking dus ze mochten komen. Voor mijn wandeling was ik gestart om 7:30 uur onder nog steeds het dikke ochtendgrijs dat stilaan begon te veranderen in een miezerige neerslag die dan onderweg rond 9:30 uur overging in regelrechte neerslag. Je kan begrijpen dat dit het slechtste moment van de dag is om met water beginnen te spelen, als de wandelaars welke in de buurt wonen dat zien dan haken die al eens gemakkelijk af, diegenen die al op weg zijn om in te schrijven die komen toch, maar dat kan toch al een paar honderd inschrijvingen schelen en als je er zoveel tijd en moeite hebt voor gedaan dan sta je wel even sip te kijken. Dit jaar is het ons echt niet gegund, met onze winterwandeling in februari was het ook al van dattem, dan was het in de week goed en op zondagmiddag, juist ja, sneeuwen natuurlijk. Maar al bij al denk ik dat het met 1080 deelnemers toch nog een goede dag is geweest, iedereen heeft hard mogen werken, er waren vele handen om te helpen, de barbecue moest het kunnen, de zaal is tenslotte goed vol gelopen, bezoekers op de rommelmarkt die ook nog iets komen nuttigen en daar gaat het tenslotte in de wandelwereld om, je ontmoet mekaar regelmatig en er worden afspraken gemaakt en zo hoort het. Ondanks het slechte weer hebben we er toch nog een goede dag van gemaakt. Nu terug aftellen naar November voor de octaaftocht van WSV Schelle te Niel op de jaarmarkt in samenwerking met het feestcomité van de gemeente Niel, hopelijk zien we jullie daar terug en zijn ze daarboven een beetje van betere wil.
Een steeds lachende voorzitter André met links Linda en rechts Dora.
Op zondag 03-09-2006 zou de wandeling van WSV Schelle doorgaan maar eer we zover waren moest er eerst met de handen gewapperd worden, dus de handen uit de mouwen. Daarvoor waren we zaterdag in de voormiddag afgesproken om in de sportzaal van de Gemeentelijke Basisschool tegen 9 uur aan te vangen met de aanwezige vrijwilligers aan de voorbereidingen. Beginnen met de ganse vloer van de zaal te bekleden met een rubberen folie die uit voorgesneden banden bestand en gewikkeld op een groot spoel, gezien de lengte van deze banden was dat al geen simpele opdracht, maar waar een wil is, kan men veel en vele handen maken het werk licht. De mannen zeulen met tafels en stoelen, opzetten en uitlijnen zodat er ongeveer een 380 mensen tegelijk konden zitten om zich in te schrijven, iets te drinken of te eten. Volgende opdracht het vullen en klaarmaken van de frigos met de nodige bieren en frisdranken. Intussen waren de dames natuurlijk druk doende met de nodige afwaswerken en het reinigen van de tafels en stoelen, daarna alle glazen nog eens door een sopje trekken en glanzen deden ze. Intussen was Julia (78 jaar jong) druk doende met bloemetjes te schikken op de tafels die bij iedere gelegenheid door haar in orde worden gebracht, de club mag steeds op haar rekenen wanneer er iets op til is voor een fleurige decoratie van de zaak. Verder nog de togen opstellen zowel voor het bestellen van de dranken als voor de broodjes, warme dranken, soep en zeker niet vergeten voor de taarten, heel belangrijk voor de vrouwelijke deelneemsters want de verloren gegane kilootjes door het stappen moeten op peil gehouden worden natuurlijk. Alsook de tafels voor de inschrijvingen en de verkoop van de drankbonnetjes. Verder nog de inrichting van het barbecue gedeelte zowel voor het bakken als voor de verkoop. Wij waren klaar voor zondag, de rest lag aan de weergoden.
Vermits er zich op ongeveer op 100 meter van ons stulpje 2 scholen zijn kunt u zich voorstellen dat het hier een drukte van jewelste was deze morgen. Het is zowat de gewoonte van de tijd om de kinderen per auto naar de school te brengen, zelfs door madammen die 200 meter van de school wonen, het blokje rondrijden om geen parkeerplaats te vinden, zich overal zetten waar niet mag om dan uiteindelijk meer dan de 200 meter te moeten stappen om met een jengelend wicht de schoolpoort te vinden. In onze straat is het op zulke momenten een kamikaze opdracht om levend de overkant van de straat te bereiken omdat deze madammen druk doende zijn om parkeerplaats te zoeken, nog effe nazien in het spegeltje, spiegeltje in de auto of hun haar wel juist ligt of effe na te kijken van heb je me wel goed gezien. De snelheid is dan ook recht evenredig met de grote van de wagen en het uur van aankomst, de kleine autootjes eerst, dan het iets grotere model en gewoonlijk juist na het belsignaal komt het grotere werk aangestormd. Opmerkelijk is ook hoeveel keer een autodeur open en dicht geslagen wordt en ik bedoel slagen want de nodige decibels zijn vereist, bij een inhoud van moeder en kind is dit gemiddeld 6 maal, ik versta me er niet aan maar dat zal dan wel aan mij liggen zeker, natuurlijk je wordt ouder papa. Na het nodige gehuil, uitleggen als madammen onder elkaar, nog effe bijpoederen en jaloerse blikken werpen is het dan tijd om andere oorden op te zoeken, na de nodige slagen met de deuren en het gewriemel om met de grootste gouden koets dan toch maar eerst de straat uit te zijn kan de rust dan terug wederkeren. Rond de middag hetzelfde scenario, rond 13:15 herhaling van de aangehaalde feiten en rond de klok van 15:30 doen we het dan nog eens lichtjes over. Nu eerlijk, tussen ons gezegd en gezwegen, van mij mag het al terug vakantie wezen dan is het hier de rustigste straat van het dorp. Juli en augustus, zeg nu nog dat het geen rustige maanden zijn.
.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.0.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.0.jpg)
kopie.2.jpg)
kopie.1.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
.jpg)
