Dan .... naar eindbestemming Murrumbateman, 40 km van Canberra, guesthouse Schönegg, bij Richard en Evelyn. Nog even vermelden dat we ook al onze eerste (bruine) kangoeroe gezien hebben.... dood langs de weg. Er liggen er veel. Er is zelfs een folder waar je kunt lezen wat je moet doen als een kangoeroe je pad kruist.,dat gebeurt het meeste voor en na volle maan. Op de weg ook platen zien staan dat wombats de straat kunnen oversteken
Wij hebben het adres bij toeval op internet gevonden. Evelyn is duitse en heeft daar ook haar diploma behaald. Ze heeft verschillende jaren gewerkt in 4 en 5 sterren hotels in Europa. Richard, afkomstig van Canberra behaalde daar zijn koksdiploma en vertrok daarna naar de andere kant vd wereld. Ze hebben elkaar ontmoet in Londen en hebben samen anderhalf jaar gewerkt op Queen Elisabeth II, in de Metropole Interlaken, de Intercontinental in Geneve (waarvan het restaurant Les Continents een Michelinster heeft). In Zwitzerland behaalde Richard het hotelmanagementdiploma. Ze huwden in 94 in Duitsland en vertrokken in 95 naar Canberra. Geen heimwee naar Duitsland, Evelyn is enig kind en va en moe wonen hier aan de voorkant in een kleine villa. In 2ooo kochten ze 8 ha grond, bouwden hun huis en startten hun restaurant en 2 B&B-kamers waar ze hun eerste gasten konden verwelkomen in maart 2003. In januari 2007 hebben ze nog 4 kamers bijgeopend. Ze zijn o.a. winnaar vd 2006 Canberra and Region Tourism Awards for Hosted Accomodation and Visitor Experience.
De B&B ligt helemaal op de buiten.
De kamers zijn naast elkaar, met telkens een terras met driehoekige zonnezeilen over. Je hebt er 2 mooie ligstoelen.... en een uitzicht op de heuvels een een bijna opgedroogd meer. Ze hebben hier een watertekort. normaal zou het in juli goed moeten regenen.... (enkel in juli regent het!) maar dat is al enkele jaren geleden. Ze hebben hun tank dit jaar toch wel volgekregen, als die leeg is wordt er water aan Canberra gekocht. Nu kan het 's nachts nog vriezen, maar overdag is het lenteweer, en momenteel vrij winderig.
's Morgens komen op zowat 150m, 2 kangoeroe's kijken, een grote en een kleintje.... maar wippen hebben we ze nog niet zien doen....en opeens zijn ze verdwenen achter de vrij grote graszoden.
's Nachts kun je hier de melkweg zien.....
Heel lekker en mooi uitziend ontbijt. Naast een buffetje, géén toespijs, kun je kiezen tussen gevulde omeletten, pancakes en Engels ontbijt. Gelukkig zonder bonen. Het eten is homemade. met verse produkten (slow food) , maar soms ook te kopieus.....
Langs de Southern Highlands een paar kleine dorpjes bezocht, waarvan één een cricketmuseum heeft, het Graham Bradleymuseum. Dan naar Goulborn, een stad met 20000 inwoners waar Marie Goulborn geleefd heeft, de vrouw die staat op het 10 dollarbiljet. Een heel oude brouwerij bezocht waar we 2 ales en 1 stout geproefd hebben.
Vandaag zijn we teruggekeerd, even richting Sydney , langs een toeristische weg..... grote boomgaarden met fruit gezien, helemaal afgedekt met grote doeken. Ook een bosbrand langs beide kanten van de weg, er moest traag gereden worden, en men was er heel ijverig aan het blussen. We bezoeken nog The Tomach Cold Botanic Garden, de hoogstgelegen van Australië, om op zoek te gaan naar de prehistorische Wollemi Pine. Dit is al de 2de keer. Ook in Lugano moesten we hem zoeken, nauwelijks 1m hoog en met een omheining rond, goed beschermd. Ook hier kun je er niet echt bij. Lugano had hem vd Blue Mountains als geschenk gekregen. De Wollemi is 10 jaar geleden gevonden in The National Wollemi Park, nu weten er maar enkele mensen waar hij groeit, als onderzoekers er naar toe gaan, worden ze daar geblinddoekt gedropt.
Voor Sydney afgeslagen richting Canberra, maar er moest onderweg nog geslapen worden. We reden helemaal niet door een toeristisch gebied. Het werd al donker. Gelukkig, in het piepkleine stadje Picton vonden we "het Picton Hotel" . Zag er mooi uit, de hele benedenverdieping was vernieuwd. Volgens de juffrouw was het een basic room..... en zo was het ook. Geen leeslampje, tv zonder afstandsbediening, shared bathroom....beneden in het café paardenrennen op de tv, geen ontbijt...., wel een restaurant met welgevulde borden voor de plaatselijke bevolking.... we hebben onze plan getrokken. 's Morgens konden we niet vertrekken wegens niemand op... en we hadden een waarborg moeten betalen... Nu lees ik hier in een boek dat ligt in de loungeroom in Murrumbateman dat Picton de grootste spookstad van Australië is!!!!
Het leven in een jeugdherberg is wel helemaal anders dan in een hotel. Je kunt er bv. zelf eten maken in een heel goed onderhouden keuken. Je hebt er verschillende vuurtjes met 2 bekkens, verschillende frigo's, die telkens op een andere dag gekuist worden (staat op de frigo wanneer), ook de rekken worden zo gereinigd, je etensvoorraad moet je labelen, iedereen loopt errond met een praktische voedseltas om mee te gaan shoppen en dan mee te nemen naar de eetzaal.....De supermarkt was om de hoek, open van 6u. tot 24u.
Wij hebben alles eens goed bekeken daar en hebben dat ook uitgeprobeerd..... we hadden ook eens behoefte aan gewoon eens boterhammen met kaas! En gewoon eens brood van de warme bakker. Toch wel een beetje anders dan bij ons, het grof brood was zuurdesem, maar het was wel lekker.
Wij hebben daar ook onze was gedaan. Gekozen voor "bright colours", maar bij nader toezien werd het hele zootje wel koud gewassen. Ook nu weer was het spreekwoord "al doende leert men" van toepassing. Je kon je was ook buiten drogen. En strijken.
Het weer is in de Blue Mountains wel helemaal anders dan aan de kust . Hier heb je 4 seizoenen. Het sneeuwt er soms ook. Wij hadden op dag 1 gevarieerd , winderig weer. De mooie uitzichten hebben we met wolken voor de zon gezien, en ook wolkenloos. Dat gaf een schitterende speling van licht. Waarom Blue? Wel de dampen van de eucalyptusbomen kleuren de bergen blauw, vooral in de zon. Ze zijn zo ongeveer 1000m hoog. Terug aan de jeugdherberg begon het pas goed te stormen....Op dag 2 hadden we helder, maar vrij fris weer.
Hoogtepunten: de vele lookouts, waarvan die van Katoomba wel de mooiste is (The three sisters), de hot chocolate met chocolade in het huis gemaakt, de vele rhododendrons bij de kleine villa's in Leura, de rode wharatta, de bloem vd Blue Mountains, de op een papegaai lijkende rood/blauwe vogel...., ook hele stukken bos gezien waar een reuzegrote bosbrand vorig jaar gewoed heeft (14000 ha).
Katoomba is ongeveer 130 km landinwaarts. Het is een klein levendig stadje, waar veel backpackers komen, het wordt meer en meer een spiritueel centrum. Zo rond 4 uur aangekomen in het YHA (jeugdherberg). Is wel een heel mooie met 4 sterren. Een heel grote kamer, wel zelf bed maken...maar wel echt OK. In hun infobundel vonden we tips om te gaan eten, met korting voor leden.... Arjuna, een Indisch restaurantje trok onze aandacht. Met goed weer vertrokken, even de weg gevraagd aan een meneer die een grillkippetje was gaan halen , mochten we meerijden met Blackie in de kofferruimte. Wat een lief beest. Maar wat bleek nu, Arjuna was een heel eind weg. Zou die meneer ons na het etentje ook terug komen halen? Het was lekker, en Freddy kon weer genieten van het lekkere naanbrood met look. Hadden we ontdekt in ons hotel in Oxford. Je kunt het bij ons ook kopen, maar het is nooit zo lekker als bij de Indiër. Het restaurant had geen licentie...dus werd het water. In alle restaurants komt ook gratis plat water op tafel. Over het eten: alles gebeurt vrij los. Je kunt bv. alleen een voorgerecht eten, je kunt delen, je mag ook je wijn mee brengen, je betaalt dan wel stoprecht.... Alcoholische dranken zijn vrij duur... ook hun eigen wijn. Heel lekker is de zoete wijn (edelrotting).
Het was er heel druk.... men kon er ook eten afhalen... de mensen stonden gewoon in de rij. Gelukkig waren wij vroeg gegaan. We hadden al geleerd dat er vroeg gegeten wordt (18u) en sommige keukens sluiten al om 20u., max. om 22u.
Dan naar huis...in de regen....met sandalen.... zonder Blackie.
Het afscheid van George had iets ontroerend. Hier komen mensen van de hele wereld. En ja, soms klikt het heel goed met mijn gasten, zoals met jullie, maar de reis gaat verder, en je hebt weer andere leuke contacten. Zo is het ook hier, misschien komen er morgen weer andere mensen waar ik ook weer interessante gesprekken kan mee hebben..... Het autoverhuurkantoor was een kleine 2 km verder, en een taxi hoef je niet te bellen...ze vinden het de moeite niet, en om de auto eerst te halen en dan terug naar het hotel te rijden om de bagage was volgens Freddy wel stuntwerk. Dus maar te voet met de bagage op weg en met een bril waar een oor af was.... De meneer van Thrifty was Amerikaans vriendelijk. Eenmaal het zaakje rond was en wij vroegen om de bagage even bij te houden kregen we welgerekend 20 min. om die optometrist in de Oxfordstreet te zoeken. Dan moet je weten dat Sydney vrij heuvelig is en dat je voor ieder rood licht wel 5 minuten moet wachten. Daarbij was de temperatuur wel zo'n 25 °, dus stonden we al rap in het zweet. Tot overmaat van ramp had de optometrist heel veel interesse in "my lenses".... hij ging zelf nog een 2de keer kijken. Dank aan Karin , mijne optometriste!!!!! Dan vroeg hij me nog of ik ook sunglasses had. Zet die maar eens op, we gaan eens naar buiten en kijk nu maar eens naar het interieur van die auto.... en zet nu eens één van mijn zonnebrillen op .... enz..... Zijn soort had Karin mij afgeraden......Enfin nog vlug 2 dollar betalen en we konden bergaf.... Naar de Blue Mountains.... draai linksaf aan Georgestreet...één van de hoofdstraten van Sydney en steeds rechtdoor...geloof niemand anders, want het is waar wat ik zeg.... Zo gezegd, zo gedaan, met veel zenuwen die auto in.... gelukkig is er vrij traag verkeer in de stad, want het gaat telkens van licht naar licht. Toch even de verkeerde pedaal ingedrukt... en gelukkig hadden we onze veiligheidsgordels aan.... Gas geven en remmen terzelfdertijd, dat valt niet mee....automatic is toch gemakkelijk! Altijd rechtdoor, tot je aan een 3-sprong komt. Wat nu.... 2 verschillende gedachten.....tuurlijk verkeerd.... gevraagd.... ik was de auto uitgestapt.... De Blue Mountains? dat is ver weg!!!!!! de mens, pas terug van 3-weken Oostenrijk, dacht dat ik te voet was,was ook daar dikwijls de weg kwijtgespeeld.... dus niet erg, even zo en zo rijden, en waar kom je dan uit.... terug in de stad.... nog even vragen aan de desk van het YMCA en terug links, terug Georgestreet, maar wel richting Parramatta, de hoofdweg, maar die boog wel helemaal naar rechts.en nu ging het vanzelf....
