Op het kerkhof van ons dorpje kom ik telkens op moederdag met een ruiker rode rozen, die ons moe zo gaarne zag....
Soms hoor ik als een zacht gefluister en k'voel haar dan heel dicht bij mij, ,net als vroeger toen ze me trooste terwijl ik mijn hoofd op haar knieen lei.
Wij hebben in ons leven zo dikwijls "zwart en wit gezien... Maar zijn,het hoofd geheven, steeds trouw en sterk gebleven in blijde wederzien!...
Nu moge ons verdere leven steeds al in "fleur en kleur" ons bien! daarom wil ik U geven , van harte... en zonder beven... DIT HEERLIJK " KLEUREN_ZIEN"!!.. 20 november 1972