God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Voor degenen onder jullie die het genoegen mochten smaken ooit in Lourdes te zijn geweest, zullen wellicht meerderen ook de mooie kruisweg hebben afgelegd langs monumentale beelden waar je niet anders kan dan er stil bij te worden, ver van de drukte, op een heuvel. Trok ook Jezus zich niet vaak terug op een heuvel om er te bidden?
Waarom is de kruisweg in Lourdes dan zo geliefd?
Dat is waarschijnlijk omdat Lourdes ons plaatst in het hart van het christelijk geloof. God is mens geworden voor ons, voor ons heil. Jezus heeft zijn leven gegeven uit liefde voor de mensen. Met zijn Kruis en door de Verrijzenis toont Jezus ons de weg naar het leven.
Deze geschiedenis is geen verhaaltje of een fabel, het is echter op aarde gebeurd zon tweeduizend jaar geleden.
De Kruisweg meemaken is terug gaan naar die Bron. Zo krijgen dan ook alle andere symbolen hun betekenis terug:
Het water van ons doopsel. De kaars zoals in de Paasnacht. De vergiffenis van de zonden, waarvoor Jezus gestorven is. De Eucharistie, waar wij Zijn dood herdenken, en Zijn verrijzenis uitroepen.
Gedurende de Kruisweg volgen wij Christus Door het Geloof, Met Liefde In Hoop.
We zijn volop in de veertigdagentijd, een tijd waarop christenen zich voorbereiden op Pasen. Daar zitten veel aspecten in. Eén daarvan is tegenwoordig niet zo in trek: de boete.
De mens is echter niet als een plant die vanzelf rechtop groeit: ze moet geleid en gesteund worden. Daarbij zijn boete en zelfcontrole onmisbaar. Ze zijn een blijk van liefde. Iedereen die liefheeft moet iets van zichzelf afstaan voor de geliefde. De boete van de christen is in elk geval een relativering van zichzelf.
Een eerste vorm is daarvan het verwaarlozen van de beschikking voor eigen gebruik van een deel van je tijd. BIDDEN is daarvan een concretisering; het is tijd geven aan God - een deel van mijn tijd.
Een tweede vorm is delen: een stuk van mijn bezit uitdelen aan armen, als uitdrukking van liefde. Dat delen brengt mee dat ik snoei in mijn consumptiegedrag. Het is 'versterving' in eten, drinken, kleding en ontspanning.
Ten slotte is boete ook het belijden van je zonde. Dat is de hoogste en diepste vorm van zelfdiscipline: het deemoedige besef van je eigen zwakheid, dat uitloopt op het diepe vertrouwen in een vergevende God, is het meest humaniserende dat de mens kan doen.
De heilgverklaring van Damiaan vormt een aansporing om ons gelovig-zijn in deze pluralistische samenleving niet weg te moffelen en ons als christenen samen met anderen te volle in te zetten voor een betere en meer menselijke samenleving.
In een tijd dat velen de godsdiensten verketteren als bron van geweld, ellende en onverdraagzaamheid is deze heiligverklaring voor de Kerk bij ons een opsteker.
Zij is het mooiste bewijs dat geloof ook het edelste van de mens kan naar boven halen. En daarbij is de hele samenleving gebaat.
Jongens en meisjes die hebben gekozen voor de lange weg naar het vormsel toe, dat vraagt een groot engagement, langdurig en intens, zowel voor de deelnemers als voor hun begeleiders. Dit alleen al verdient van ons een proficiat. Dat er in dez vijf jaren ook heel veel gebeurt zal de band onder allen heel sterk maken, wellicht ook vrienden voor het leven. Maar op de weg leren die jongeren dan ook alles intenser kennen en doorgronden. Zo komen verschillende bijbelfiguren aan bod, het Credo-de gloofsbelijdenis wordt uitvoerig besproken.
Naast de kennismaking met de verschillende sacramenten, bijbelverhalen, hebben deze jonge mensen ook heel wat mensen ontmoet, mensen met een eigen specifiek geloofsverhaal. Zo waren ze te gast in een abdij en hebben er geproefd van de gebedsdiensten. Ze maakten kennis met de multicultule wereld; maakte eigen logo ...
Vijf jaar op weg gaan met jongeren van die leeftijd is een boeiende mar ook serieuze opdracht. Je ziet ze evolueren van ontvankelijke lagere schoolkinderen over pubers naar jong-volwassenen. Ze hebben een eigen taal en leven in een wereld vol verleiding en uitdagingen.
Wie dus na deze lange weg er voor kiest gevormd te worden, weet dat dit een gerijpte keuze is geworden, waar wij de impact moeilijk van kunnen inschatten wat dat voor elk van deelnemers zal inhouden voor hun verdere leven, hun beroepskeuze, hun relaties ... Maar ik ben ervan overtuigd dat deze mensen velen tot steun en toeverlaat zullen zijn en blijven, een uitnodiging wellicht ook naar anderen toe, al was het maar een bezinning rond eigen leven, hier en nu, ook voor jou "senior". Laat je blijvend "vormen" door Gods Geest!
Toen ik met dit blog een aanvang nam had ik het begin januari over de instapvieringen van de eerste communie. In deze bijdrage, en zeker nu heel velen intens aan de voorberieding bezig zijn, wil ik even stil staan bij het VORMSEL, maar dan meer bepaald het vormsel aan 17 jaar, ook soms genoemd: DE LANGE WEG. Het gaat dus om jongeren die kozen voor een lange voorbereiding van 5-6 jaar, in plaats van de gewone vormselcatechese die meestal gevolgd wordt tijdens het laatst jaar van het lager onderwijs, op hun twaalfde jaar. Wanneer jongeren die straks deze voorbereiding zullen voltooien werd hen gevraagd, nu vijf jaar terug, WAAROM ze deze vorrm kozen. Hier enkele antwoorden:
Omdat je als 17-jarige meer 'beseft' wat je doet. Om een vriendschapsband op te bouwen. Om meer te weten van het vormsel. Omdat we gewoon zijn van naar de mis te gaan. Omdat ook mijn broers de lange weg hebben gevolgd. Omdat mijn ouders het gevraagd hebben.
Wat aanvankelijk niet vanzelfsprekend lijkt, daar getuigen deze jonge mensen dat ze van in het begin heel gemotiveerd waren om samen te komen, één keer in de maand was niet genoeg, ze wilden méér. Er werd om de veertien dagen afgesproken; ze gingen samen naar de eucharistieviering en bleven nog wat napraten. Misschien met die vertrouwdheid met de zondagsviering staan enkelen van hen nog altijd in voor de begeleiding van de kindernevendienst. Anderen dan weer durven heel uit te komen voor hun geloof, zonder zich op te dringen. Hebben wij juist niet zo een mensen nodig. Voortrekkers die meteen komaf maken dat geloven iets zou zijn voor senioren? Morgen meer hierover.
WIJ DROIMEN VOOR DEZE JONGEREN DAT ZIJ IETS VAN DIT VISIOEN VAN GOD ZULLEN MEEDRAGEN, ZULLEN UITDRAGEN.
MAAR OOK DOOR DE HOOP EN MISSCHIEN NOG MEER DOOR DE LIEFDE MAAR WIE IS DE STEKSTE DE EEN KAN NIET ZONDER DE ANDER.
klik dus maar even het plaatje aan. en deel jouw gelovig-aanwezig-zijn met iedereen, door er gewxoon te zijn voor elkaar.
misschien werkte jouw aanwezigheid, jouw manier van zijn zo aanstekelijk dat een ander zich wel geroepen voelt zich nu volop te geven aan wat er echt toe doet in het leven: getuige te mogen zijn van jouw Geloof in God en Jezus ... jouw geloof niet langer onder de tafel te verbergen .
Ja, de kracht van een woord tot een ander gesproken kan de zaaigrond zijn, de voedingsbodem voor een geheel nieuw leven als dank om wat je zelf mocht ontvangen.
Dat dit geen poëzie is zag ik recent nog heel concreet bij drie mensen van vlees en bloed die hun leven naar de Heer hebben gewend, maar nu misschien duidelijker dan ikzelf gekozen hebben voor een leven in HOOP GELOOF LIEFDE!
DANK dat God ook ons vandaag zo een mensen schenkt!
MAKEN WE HET EVEN RUSTIG EN LUISTEREN WE NAAR ONS HART.
MISSCHIEN HEEFT GOD ONS WEL IETS TE VERTELLEN. MISSCHIEN NODIGT HIJ ONS ZELFS UIT.
Om dit goed te beluisteren, even het muziekknopje rechts onder stoppen, dan kun je genieten van HET GEBED, gebracht door Celine Dion en Andre Bocelli. Mooie zondag verder!
Dat hoor je wel eens wanneer je een ziekenhuiskamer verlaat en zegt tot de patiënt : Klik maar even het plaatje open en denken we maar eens aan zovelen die nu lijden. Ook dat is vasten.
Durf je geloven in je ideaal, in Gods vraag ook om meet Hem als Gids op tocht te gaan? En durf je dat geloof ter spraken brengen, het tot een oproep maken bij mensen die je ontmoet, vooral bij jongeren?
Mensen hebben meer dan ooit nood om klaar te zien in hun toekomst: hun roeping is om als leek te bouwen aan Gods Kerk, van harte en verantwoordelijk; en soms stelt God een sterke vraag om hoopvol teken te zijn, om helemaal in dienst te treden van zijn Rijk, als religieus, als religieuze, als priester voor deze tijd en deze Kerk.
Ga, Ik zend u, zegt God. Ge hebt een taak voor de mensen. Waarom ik wel? vraag je. Waarom jij niet? Zegt God.
Dat is wat me mogen doen in deze veertigdagentijd. Stel je maar even rustig de vraag: WIE OF WAT IS VOOR JOU HEILIG? En al vlug zal je denken aan je kind, je kleinkind, of waarom ook niet onze ouders? En terecht! Maar is een kind in India dan niet even heilig? Waarom dan als koopwaar aangeboden voor onze Westerse drifen en lusten? Een kind als onderdeel van de economische machine ergens in een achterkamer? Vasten geeft inderdaad OOK daarover de tijd ons 'leeg' te maken, veel ruimte te creëren om alle ballast overboord te gooien en ruimte te maken in ons hart, ons hoofd en ons leven. Zo krijgt het wezenlijke een plaats, een centrale plaats: de mens als mens, en dus zeker het kind. Zowel het kind in ons, maar ook het vergeten het gebruikte kind in India.
Eens we dat hebben ingezien jeuken onze handen al om te geven zonder dat de ene hand ziet wat de andere heeft gegeven. Dat bewerkt een échte heilzame vastentijd. Ik wens het julle allen!
Nu we met aswoensdag de vastentijd zijn binnengegaan kan dit misschien een uitnodiging zijn om terug de puntjes op de i te zetten. In elk geval een uitnodiging voor mij en voor jou. De puntjes op de 'i' zetten wat mijn eigen leven betreft, mijn 'ik'. De puntjes op de 'i' van "jij" zetten wat betreft mijn houding tot de medemens, de "jij" in mjn leven ... en wellicht ook de "jij" die wij God noemen. Vastentijd vraagt niet om grootse plannen. 't Is in het kleine, in het afwerken dat het zit. Een bezoekje zo nodig gebracht, eindelijk die mail beantwoorden. Een werkje dringend gedaan. NIET MEER UITSTELLEN MAAR ER AAN BEGINNEN.
Dag na dag gaat voorbij. Gij zijt niet te zien. En toch als ik U niet zoek in mijn gebeden; als ik U niet zoek in mijn hart, toch blijft Uw liefde voor mij op mijn liefde wachten.
Ik bid U, Heer, geef mij van uw liefde om alle mensen lief te hebben en niemand uit te stoten of te haten en laat het mij ook nooit aan goede vrienden ontbreken.
