God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
De pijn van anderen laat onze verzorgenden niet onverschillig. Ze weten zich gedragen door die Groteh hand van God, en kunnen daardoor anderen hélpen dragen.
Zo een warm hart hebben ze, en tedere handen, dat ze versteende mensen weer in beweging kunnen krijgen.
De hemel op aarde, daar dromen ze van. Maar ze doen hem ook, die droom, hier en nu: Vrede, rust, aandacht, respect, voor de de kleinste en de kwetsbaarste het eerst en het meest ...zoals
Zachtmoedig zijn ze, al die medewerkers, geen watjes of softies, maar zacht én moedig tegelijk.
Zo een hemelhoog vertrouwen hebben ze, in het leven, in de mensen, in God, dat ze geweld en onbegrip met liefde kunnen beantwoorden, en plaats maken voor iedereen.
Het zijn geen elleboog-werkers die niemand ontzien.
Vaak zijn het wel ambetanteriken, omdat ze niet kunnen zwijgen over onrecht, omdat ze zich niet neerleggen bij scheefgegroeide feiten.
Neen, ze hoeven zich niet groot en sterk te houden. Ze hebben de pijn van het zijn al gevoeld en kennen de onmacht om verdriet dat niet te genezen valt.
Ze vergeten de wonden van het veleden en gunnen mensen tijd om weer héél te worden.
Ja, zalig die er helemaal durven zijn voor de anderen.
Het leven heeft hen veel geleerd. Dat geluk niet maakbaar is bijvoorbeeld, niet zomaar en totaal in je handen ligt. Ze draaien niet rond hun eigen as. Gewoon zichzelf zijn ze, in alle eenvoud.
"Ze" zijn de telbare mensen in onze ziekenhuizen, of ze nu poetsen of koken, verzorgen, opereren, computeren of gewoon luisteren.
Het maakt wel een verschil als je dat met hart en ziel doet.
Toen ik het recent nog had in een panel over de blijvende terugloop van het kerkbezoek en de christelijke praktijk en ik er aan toevoegde dat we misschien te veel cursussen volgen OVER het geloof kreeg ik van onverwachte hoek volgende toegeworpen:
WIE TE VEEL OVER GOD SPREEKT ZAL NOOIT IN HEM GELOVEN!
Iedereen viel stil behalve die Indische seminarist!
Dank om dit met ons te delen, wat ik op mijn beurt graag met u deel!
zopas een mailbericht ontvangen uit India waar een jonge priester - 39 jaar - vermoord en naakt werd aangetroffen naast zijn bromfiets toen hij terugkwam van een begrafenis die hij had geleid. Het zoveelste slachtoffer na de christenvervolging in Orissa.
Waarom toch!
'The blood of Father James will not have been shed in vain. His blood will serve the Church and the mission in India. We pray God for justice and protection,' the bishop said.
Iedereen van ons staat al dan niet uitgebreid stil bij zijn geboortedag, wat mooier is dan verjaardag zeker naar de inhoud toe, maar wie staat stil bij de dag waarop hij door het doopsel werd opgenomen in de christelijke gemeenschap waar we toen met liefde een naam kregen die voor de rest van ons leven ons blijft volgen. Vandaag vier ik dus en dit pas één dag na mijn geboorte mijn doopverjaardag! Een naam zeker tot voor kort werd gelinkt aan een heiligenleven, een patroon als het ware. Voor mij alvast tot op vandaag een inspiratiebron! Maarten
Het kan de tijd zijn van rustig wachten, kijken, stilstaan, van gericht zijn op jezelf. De eerste dagen van een vakantie kun je echt loslaten maar vakantie moet toch ergens geordend zijn; een innerlijke ordening die vreugde geeft maar zonder haast. Vakantie vraagt om een eigen ritme: tijd voor het gezin, tijd voor een goed boek, tijd voor een toevallige medereiziger, tijd voor vergeten vrienden en bekenden, tijd voor God, voor stilte en bezinning. Zo kan vakantie ons leren dat alle tijd van God komt en dat tijd geheel 'onverdiend' is, een pure gratuite gave. Geniet van deze vakanie.
Vakantie is 'vrije' tijd. Daartoe is een bevrijd hart nodig en dat kan God alleen ons schenken. Gij zult dus niet vergeten ook aan Hem wat van uw vrije tijd te schenken.
De olifant: een verhaal Eens toonden hindoes een olifant in een haast duistere tent. Velen kwamen een kijkje nemen, ze wilden wel weten hoe dat beest er uit zou zien. Maar van zien was er geen sprake, dus konden ze enkel het dier maar betasten. Wie het oor raakte beweerde: Dat beest lijkt wel een waaier! Wie de slurf betastte, hield staande: Wel neen, dat beest is net een dik touw! Wat beweer je me nu? riep hierop een derde die de rug had betast, Dat beest is rond als een bal! Zeker van wat hij had gevoeld, wilde een vierde de knoop doorhakken: Jullie hebben het allen verkeerd voor, ik heb het gevoeld en weet het zeker: het beest lijkt sprekend op een borstel! Met vaste hand had hij de staart betast. De vijfde echter beweerde: Ach, we worden gewoon bedrogen, zon beest bestaat helemaal niet! Zo had ieder zijn waarheid en hield zich daaraan vast. Zo is ook ons beeld van God. Voor sommigen is Hij de immer strenge maar rechtvaardige God, die op ons neerkijkt. Anderen ervaren Hem als een Vader vol liefde voor Zijn kinderen. Er zijn er die Hem zien als een luisterend oor. Misschien zie jij Hem in het wonder van de natuur of als oneindige kracht achter het heelal of is Hij voor jou het begin en het einde. Of zit je hart soms vol verdriet en ongeloof en kan je moeilijk geloven dat Hij er is, omdat Hij zo moeilijk zichtbaar voor je is? Waarschijnlijk moeten we ons eigen beeld eens durven loslaten, want God is immens veel groter dan onze eigen kleine waarheid
We drinken een glaasje om verdriet door te spoelen, TROOST. We nemen een borrel en wrijven de handen voor een groot en lastig werk, BEMOEDIGING. We klinken met elkaar als het feest is, VREUGDE. Deze drie genades heeft Damiaan bij zijn Heer in de eucharistie gevonden. Een uitnodiging om met en naast Damiaan Jezus' eucharistie mee-te-maken, troost, bemoediging en vreugde te vinden. 't Zou anders niet gelukt zijn, schrijft hij ons. We willen toch allen dat Gods droom lukt? Niet?
"Moeten we nu nog naar een kerk, en dit niet eens op zondag?", vroeg een meisje aan een begeleider op kamp. En toch, mensen die dezer dagen op reis gaan, zowel in binnen- of buitenland, lopen haast bijna vanzelfsprekend een kerk binnen om te genieten van de schoonheid, om even letterlijk tot rust te kolmen na het vele stappen of om er te proeven vzn de kilte, maar bovenal om er een kaarsje te branden en even met hun Heer te spreken, te vragen, te danken of gewoon zomaar bij Hem of bij de Lieve Vrouwe te verwijlen. Dit gebeurt echter NOOIT in de eigen paochiekerk .....WAAROM?
Voortgaande op de kracht van de eucharistie waaruit Damiaan zijn leven heeft gewijd kan men zixh de vraag stellen wat er in die kelk was die Jezus moest drinken. Het antwoord ligt voor de hand: Zweet, tranen en bloed. De kelk van Damiaan ziet er een ook een betje als deze van Jezus uit. Zweet: hij heeft zich uit de naad gewerk, niet alleen kerken en huize gebouwd maar een federatie getrokken. Tranen: veel heimwee naar zijn thuis en onbegrip van zijn oversten, zijn geseling.
MAAR wat is er van die kelk geworden? Wel om één vooorbeeld te noemen: de erfgenamen van zijn ziekenzorg, Damiaanactie, geneest nu jaarlijks meer dan 250.000 zieken. Is het geen feest als een jong meisje genezen wordt van lepra en weer van liefde en kinderen kan dromen? Of als een vader van TBC opstaat uit zijn ziekbed. Ik weet het, 't is geen wijn, maar als je ziek bent grijp je eerst naar de pilletjes.
'Er verandert toch niets', hoorde ik iemand zeggen, wellicht onbewust van zijn uitspraak. Ik heb hem geantwoord: 'Je mag alles verliezen in je leven, maar niet je vertrouwern.' Je kunt je gezondheid, je werk, je huis verliezen, maar één iets moet blijven, dat is het vertoruwen en de hoop. God verbiedt ons de hoop te verliezen.
Jezus zond zijn leerlingen "twee aan twee" uit, lezen we in het Evangelie. En daar had Hij een goede reden voor. Zo konden ze elkaar in elk geval ondersteunen in hun moeilijke opdracht die zo nieuw was, maar ze konden elkaar ook aanvullen, elk vanuit zijn eigen invalshoek, zijn eigen verleden. Maar nog het meest werden ze aan twee aan twee uitgestuurd omdat ze een klankbord waren voor de ander, zeker wanneer ze in aanvang als het ware een stem waren in de woestijn. Zo moeten ook wij een klankbord zijn voor elkaar in het geloof doorgeven, elk op zijn manier, met zijn karakter, zijn gedrevenheid. Alleen kun je het niet, maar we moeten het wel doen, ook al worden we zoals de profeten weggestuurd. We hebben dan tenminste geprobeerd - zonder op te dringen - onze 'akte van geloof' neer te leggen!
De olifant: een verhaal
Eens toonden hindoes een olifant in een haast duistere tent. Velen kwamen een kijkje nemen, ze wilden wel weten hoe dat beest er uit zou zien. Maar van zien was er geen sprake, dus konden ze enkel het dier maar betasten. Wie het oor raakte beweerde: Dat beest lijkt wel een waaier! Wie de slurf betastte, hield staande: Wel neen, dat beest is net een dik touw! Wat beweer je me nu? riep hierop een derde die de rug had betast, Dat beest is rond als een bal! Zeker van wat hij had gevoeld, wilde een vierde de knoop doorhakken: Jullie hebben het allen verkeerd voor, ik heb het gevoeld en weet het zeker: het beest lijkt sprekend op een borstel! Met vaste hand had hij de staart betast. De vijfde echter beweerde: Ach, we worden gewoon bedrogen, zon beest bestaat helemaal niet! Zo had ieder zijn waarheid en hield zich daaraan vast. Zo is ook ons beeld van God. Voor sommigen is Hij de immer strenge maar rechtvaardige God, die op ons neerkijkt. Anderen ervaren Hem als een Vader vol liefde voor Zijn kinderen. Er zijn er die Hem zien als een luisterend oor. Misschien zie jij Hem in het wonder van de natuur of als oneindige kracht achter het heelal of is Hij voor jou het begin en het einde. Of zit je hart soms vol verdriet en ongeloof en kan je moeilijk geloven dat Hij er is, omdat Hij zo moeilijk zichtbaar voor je is? Waarschijnlijk moeten we ons eigen beeld eens durven loslaten, want God is immens veel groter dan onze eigen kleine waarheid
