God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
De assertiviteit van moslims zou voor christenen een aanleiding moeten zijn om ook hun geloof bewuster te beleven en ervoor uit te komen. Het viel me op toen ik een tijd terug hielp met anderstaligen het Nedelands bij te brengen hoe mensen die als moslim hun geloof belijdden dat ook deden tijdens de vasten, door echt te vasten, en later door tijdens de pauzes hun 'pasen' te vieren door wat lekkers mee te brengen naar de lessen, om dit dan te delen met anderen, ook met wij,christenen. Ooit werd ik geraakt toen ik in Marokko was hoe jong en oud zich haastte naar de moskee om het gebed bij te wonen, en dit te midden van de dag. En wij, hoe getuiigen wij?
Hoe laat je twee overweldigende realiteiten als de liefde tot God en als de huwelijksliefde tot bloei komen in het hart van een mens? Dat proces speelt zich niet af op sentimenteel vlak, maar op het gebied van het geloof: er is maar één liefde. Het gaat om de (her)ontdekking van Gods tederheid die de menselijke liefde herschept, haar fijngevoeliger maakt, geduldiger, veeleisender en barmhariger. De verfijning van de menselijke liefdeheeft in ruil daarvoor tot gevolg dat de relatie met God fijngevoeliger wordt, dat men meer aandacht schenkt aan en de dankbaarheid en edelmoedigheid toont tegenover God en de naaste. De relatie tot God en de genegenheid voor de huwelijkspartner maken deel uit van dezelfde liefdesdroom. Als de menselijke liefde opdroogt, moet er terug naar de bron wxorden gegaan. En als het haart eich van God afkeert, zal de menselijke liefde eronder lijden.
Met deze bijdrage richt ik me heel in het bijzonder aan twee nieuwe blogvrienden die ik recent mocht leren kennen, misschien ook als een duwtje in de rug.
Mag ik uw aandacht vragen voor onze vernieuwde website: www.lourdesvrienden.be met onze eerstkomende activiteiten.
Onze trekkingsnamiddag 14 februari.
Onze bedevaart naar Oostakker 25 maart.
de bedevaartkalender 2010.
In het bijzonder en dit op vraag en wegens het succes van de twee voorgaande reizen plannen wij weer een driedaagse bedevaarstrip naar KEVELAER, met bezoek aaan het kunstolle Maria-oord in een groene oase van stilte en rust, ver weg van auto's en winkeltjes; verder hebben we de gelegenheid de 5-jaarlijkse Pasiespelen in Tegelen (Ned) te volgen en het "klein Loures" in Tienra (Nede). -- Germain Dierynck
Wij loochenen de ziekte niet, maar proberen ze zinvol te beleven. Gelovigen die de zieken bijstaan delen de angst en de tranen, maar tevens het wonder van de vreugde dat de vrucht is van de liefde. Doorheen de geschiedenis heeft de katholieke Kerk de tekenen van Gods liefde getoond, die wonderen kunnen doen bij de eenvoudigen en de nederigen.
De paus bracht hulde aan alle mensen die hun leven ten dienste stellen van de zorg voor de zieken en lijdenden, waarbij hij ook uitdrukkelijk pater Damiaan vernoemde, en hij wees priesters op hun taak om zieken bij te staan.
Er zijn mensen die antwoorden als hun iets gevraagd wordt: "Ja, maar heb je gedacht aan ..." De Geest van Jezus is 'ja Heer'. De 'maar' is voor anderen. Als we te veel 'maar' zeggen, zal God ons later misschien antwoorden: "Kom binnen, mijn kind, want de hemel is ruim, maar een grote heilige ben je niet, want heiligen zeggen noot "maar". Denken we maar aan de heilige Damiaan.
"Ga weg van mij, Heer, zegt Petrus, ik ben een zondig mens".
Ja, ook ik ben niet beter dan andere mensen. Wat in de andere leeft die ik 'slecht' noemde, om hun wraakzucht, haat, jaloezie, geweld, woekert ook in mij. Misschien sluimert dat kwaad gewoon maar in me omdat ik het geluk had dat mijn ouders veel van elkaar houden en dat nog doen, omdat ze van mij houden, omdat mijn vrienden niet aan de hasj zitten, omdat mijn partner me niet bedriegt. Kortom omdat ik niet alleen ben ben ik geen zondige mens in-der-daad- geweest. Godzijdank. Maar het had gekund. In minder gelukkige omstandigheden was ik zondaar geworden met-ter-daad. En misschien word ik het nog.
Alleen mensen die weten dat ze geen haar beter zijn dan diegenen die ze bijstaan, kunnen bijstaan. Onze kleine kanten, onze zonden, maken ons verwant met andere kleinen en met andere zondaars. We staan dan niet meer boven hen, maar naast hen.
Enkele dagen terug werd de vraag gesteld naar het bestaan van God. Ik heb daar toen geprobeerd een antwoord op te geven. Hetzelfde heb ik gedaan aan de persoon die me de mail gestuurd had, blijkbaar een zoekend mens. Omdat die vraag me niet losliet heb ik een paar mensen die vraag voorgelegd en zie wat voor antwoord ik vandaag in de bus kreeg.
it shows not the absence of God but the inability of Men, blinded by the passion of life and ignorance, to see Him, Touch Him, smell him, Experience Him....
it also shows mans indefinite and tireless search for the Divine who is PRESENT. who in this world will search for something that is not present??? The very ongoing search of the Human proves by itself that they are in pursuit of the PRESENT and not the Absent.
"Presence of multiple religious practice itself is a good enough evidence for the absence of God."
Toen ik deze in mijn bus vond gaf me dit wel te denken. Als belijdend gelovige las ik dat ook niet graag.
Het mag voor vele mensen inderdaad een doolhof zijn in een spirituele zoektocht waardoor sommigen dan inderdaad het idee worstelen of er überhaupt een God bestaat.
Voor mensen die ooit in het Oosten op reis waren kan de dichtheid aan tempels, kerken, bidplaatsen, diverse belijdenissen - al dan niet gelinkt aan een levende God - kunnen bovenstaande dan misschien wel beamen. En toch wie er langer bij stilstaat zal toegeven dat dit helemaal geen bewijs is van het niet-bestaaan van God, integendeel.
Het feit alleen al dat er sprake is van reliegieuse praktijk is met even veel woorden zeggen dat er wel degelijk een God is.
BRAAMBOS IN GESPREK MET JUBILERENDE BISSCHOP VAN BRUGGE
Mgr. Vangheluwe Bron: KerkNet
In de uitzending van Braambos op Radio 1 kan U zondagavond, na het nieuws van 20 uur, luisteren naar een brief van Mark Van de Voorde aan een verpleegster en brandweerman. Didier Vanderslycke vertelt over de studiedag Kerk en asiel en er is een uitvoerig gesprek met mgr. Vangheluwe over zijn zilveren jubileum als bisschop van Brugge. Mgr. Roger Vangheluwe werd op 3 februari 1985 tot bisschop gewijd in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge. 25 jaar later, op zondag 7 februari 2010 om 10.30 uur, gaat de bisschop voor in een pontificale viering in de Sint-Salvatorskathedraal te Brugge
Met dit beeldfragment wil ik toch even aanstrepen dat de schoonheid van de liturgie heel belangrijk is om ons te laten aanvoelen waar eht echt om gaat tijdens de Eucharistie. Weten dat we bij God via Christus welkom zijn. Ik zie deze en gelijkaardige beelden zowat overal over de wereld terwijl we in ons arm Vlaanderen noch amper onderscheid zien tussen een voorganger en een priester, een tafel en een altaar ...
Voor het slapen gaan kun je je af en toe voor God plaatsen en Hem zeggen: "Heer, aan wie behoren mijn kinderen, mijn man of vrouw, mijn werk toe?" En Hij zal antwoorden: "Wat denk je? Alles behoort mij toe, ik heb alles aan jou gegeven." Zeg dan eenvoudig: "Heer, als dit alles van jou is, dan moet je er nu ook zorg voor dragen, want ik ga slapen." Zo een gebed helpt beter dan valium. Zo mogen wij al onze zorgen, wat goed was, afgewerkt is of nog lang niet voltooid toevertrouwen aan onze Vader.
Bij deze vraag heb ik een gevoel van sterke verbondenheid met hen die lijden. De verscheidenheid aan lijden is groot. Het leed heeft vele gezichten. Maar dan is er ook een reactie van terughoudendheid. Ik prober afstand te houden. Ik probeer afstand te bewaren. Ik kan toch niet alles dragen. Ik kan niet alles oplossen. Ik ben God niet. Ik moet mezelf ook beschermen. Wat helpt het me als ik er ook van onderuit ga? Ik wil doen wat ik kan, luisteren, helpen, meeleven, contact houden, maar toch ook voldoende de persoon van de ander eerbiedigen en zelfstandig laten. De twee gevoelens horen bij elkaar: sterke vverbondeheid met hen die lijden, maar ook afstand bewaren, vanuit het besef van eigen beperktheid en onmacht. Een derde gevoelen is er één van bewondering van mensen die om een gebed vragen: het is een teken dat ze blijven vechten, dat ze blijven hopen en zoeken naar een uitweg. Soms al een heel lange tijd. Ze geven he tniet op. Ze zoeken steun bij God. Ze beseffen heel goed dat ze er alleen niet uit geraken, maar ze blijven strijden en geloven in een toekomst. Wat is het leven toch krachtig en werkzaam in hen! En ze vertrouwen er op dat gebondenheid in gebed hen de kracht zal schenken om door te zetten. Zo mag ik God danken, doorheen alle gevolens van mede-lijden en onmacht. Brengen we die mensen voor God opdat Hij zijn Geest van geduld, kracht, vertrouwen en genezing over hen blijft zenden ...
Ik breng je licht, dragende Moeder. Een schijntje van hoop en koestering want kinderen huilen nog, jongeren vragen, grote en kleine mensen zoeken zonder vinden.
Bij vorig artikel hoef je even met de muis over het zwarte veld te gaan en zo wordt de tekst leesbaar. Weet niet wat er hapert, maar alles is leesbaar eens gepubliceerd, en later blijkbaar niet meer.
Wat ik vandaag wil meegeven is een begin van antwoord op een vraag die me werd gesteld hoe ik moet begiinen met bidden. Misschien met deze:
Zot zijn doet geen zeer. Dat gezegde kennen we, het word vaak toegepast op mensen die wat de draak steken met de ander of met de manier waarop de ander zich manifesteert. Wie zich out als gelovige, christen of katholiek, moet zich maar al te vaak verantwoorden, waarom? Geloven is achterhaald, het is niet meer van deze tijd, het is schoonpraterij, opium voor het volk. Denk je dat Jezus, Damiaan of wie dan ook dit deden om macht uit te oefenen? Ging Damiaan niet vrijwillig naar Molokaï, terwijl het eigenlijk zijn zieke medebroeder was, die moest gaan? Je moet inderdaad zot zijn om op een onbewoond eiland, melaatsen te gaan verzorgen, het risico lopen dat je zelf besmet geraakt. Dat zouden we vandaag de dag toch wel denken. Men zou op zijn minst raar bekeken worden. Van andersgelovigen nemen we het aan, maar vragen we dat het in de privésferen blijft. Geloof wordt verbannen naar de huiskamer. We moeten ons niet opsluiten met ons geloof. De samenleving heeft vandaag meer dan ooit terug geloof nodig, een ideaal voor ogen. Het wordt een trieste boel anders. Vandaag de dag gaan argumenten tegen de Katholieke kerk van vroeger niet meer op. Als jonge gelovige kan ik dit niet anders dan beamen. We leven in een andere tijd en argumenten van vroeger gaan vandaag de dag niet meer op. Je moet problemen die zich vandaag stellen door een hedendaagse bril bekijken en ze zo ook aanpakken. Het Christendom heeft altijd gekeken door een tijdsbril, waarvan de sterkte in veranderende tijden diende aangepast te worden. Vandaag moeten we die sterkte weer aanpassen, in plaats van onze tijd te verliezen met discussies over tal van gekende en minder gekende themas, zaken uit het verleden. Christen zijn, Katholiek zijn, geeft een sleutel in handen voor het oplossen van zo veel problemen. Op sociaal economisch vlak en ethisch vlak. Niet dat het met de vingerknip zal gebeuren, maar wie niet waagt, niet wint. Zegt alweer een bekend gezegde en daarmee wil ik deze epistel afronden. Nu is het aan ons, de nieuwe generatie Katholieken! Lang genoeg geklaagd, time for action!
Op 31 januari 1888 stierf Don Bosco in Turijn. Don Bosco had zich z'n hele leven ingezet voor de jongeren. Hij wilde jongeren het geloof leren kennen. En hij streefde naar goed onderwijs en een goeie job. De Kerk viert Don Bosco als patroon voor de jongeren op 31 januari.
