02-04-2011 om 13:42 geschreven door gerard

Hier laat ik één van onze onderrichters aan het woord. Men noemde hem ” De man in de kijker”.

Deze man is in Nederland geboren , als vier jarige zwom hij reeds als een vis. Dat was niet te verwonderen want zijn vader was scheidsrechter bij zwemwedstrijden. Zijn tweeling broer en zussen waren zwemkampioenen. Waarom we dit beroep doen? Wel omdat we geen mooier kennen. Hier is men werkelijk een man. Men kan enkel rekenen op zichzelf en op zijn ploegmaat. Het woord “ vertrouwen” heeft bij ons een bijzondere betekenis : ons leven hangt er vanaf. Zo eenvoudig is het in onze kleine ploeg hier. Het vertrouwen is wederkerig en volledig.

We weten (maar we zeggen het niet graag) dat iedereen bereid is , om zelfs zijn leven te geven om een kameraad te redden. Kent U veel beroepen waar dat bestaat?  En toch is het een zeerhard beroep. Men moet in een uitstekende fysieke conditie zijn en deze dan ook onderhouden. Om te beginnen is er de selectie die alle kandidaten ondergaan ,  in het  Centrum van de Zeemacht. Deze selectie is meedogenloos. Het doet denken aan het jaar toen op honderd kandidaten er slechts drieëntwintig duiker werden. Om de drie maand moeten we een medisch onderzoek onder gaan. Alleen de beste blijven. En de fysieke conditie betekend niets zonder de morele kwaliteiten; het brein beveelt de machine. Zonder wilskracht kan het niet.

Elke dag doen we 5 kilometer cross , werken we met de halters en fietsen op de home trainer. Elke dag gaan we het water in , bij alle weer , wij leren op de tanden bijten , jaar in , jaar uit. Anders zouden we het niet vol houden.

Deze man zijn militaire loopbaan.

In 1949 als milicien bij het 1 ste Grenadiers. Na een jaar in het burger komt terug binnen als vrijwilliger in 1957 bij het 11 Genie en wordt  Onderofficier. Met zijn zwem capaciteiten is het normaal dat hij (Kikvorsman) word.

Is deze job gevaarlijk? Ja, als men wil. Naar mijn menig niet gevaarlijker dan het besturen van een wagen. Maar men moet het vak door en door kennen. Maar men doet hier niet alleen aan duiken , men gaat ook onder water allerlei werken uitvoeren in dienst van vele. Gelukkig beschikken we over goed materiaal.

Op 36 jarige leeftijd gaf deze man opleiding aan de kandidaten Gevechtszwemmer Para Commando’s.

Wordt vervolgd.

Foto : De man in de Kijker.

31-03-2011 om 07:09 geschreven door gerard

 Oefening : 2 Gevechtszwemmers duiken naar 23 meter diepte , met één luchtfles en uitgerust met een reddingsvest..

Die oefening gebeurde in een waterput (stilstaand water) zichtbaarheid in het water tot ongeveer 6 meter diepte. De zichtbaarheid is gelijk aan de diepte tot waar de zonen stralen door dringen in het water. Op die diepte hangt er precies een mist , wanneer men daar in gaat , past het gezegde (licht uit en verwarming uit). Eenmaal die grens gepasseerd is het koud en donker. Van op een vlot begonnen mijn buddy en ik de duik oefening. We namen om de beurten lucht uit de duikfles die mijn buddy op de rug droeg. Eenmaal in het donker ziet men zijn buddy niet meer en dus ook het mondstuk voor de lucht inname is onzichtbaar. Door het feit dat we met een mondstuk doken ,  zonder terugslag kleppen , kregen we ook veel water binnen. Eenmaal de bodem bereikt kreeg ik voor de laatste keer lucht van mijn buddy en moest ik mij een tiental meter langs de bodem verplaatsen en mijn reddingsvest in werking stellen , het opstijgen begon langzaam maar versnelde gestadig. De ingeademde lucht begon door het verminderen van de waterdruk uit te zetten in de longen en men was verplicht de lucht te laten ontsnappen. Door het feit dat we niet lang op 23 meter verbleven konden we ineens naar boven komen. De laatste meters was de snelheid van het opstijgen hoog. De verplaatsing die we op de bodem moesten doen , was  om ons van het vlot te verwijderen en een botsing met het vlot te vermijden. Tijdens het dalen naar de bodem slikten we veel water en we moesten soms een adembeurt overlaten aan de buddy , dat was eng in het donker. Men wist niet hoe lang het zou duren vooraleer we de bodem zouden bereiken. Het was pikdonker. Ik herinner mij , dat ik veel water slikte en in de problemen raakte. Mijn buddy sloeg twee adembeurten over en ik was er weer bovenop. Het was eigenaardige was , dat terwijl men in de moeilijkheden is , de reactie om terug naar de oppervlakte te gaan er niet kwam. Men moest naar de bodem en men voerde dat uit.

Foto : Later kon men via een zender- ontvanger met de duikers praten onder water. Op de foto Jefke van Puyvelde van het 11 Genie in gesprek met de duikers.

28-03-2011 om 09:12 geschreven door gerard