Ik ben Moerman Gerard, en gebruik soms ook wel de schuilnaam igor.
Ik ben een man en woon in 9870 ZULTE (Belgie) en mijn beroep is Op Rust.
Ik ben geboren op 22/12/1942 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Vinkenieren en Vaderlands Lievende Verenigingen..
Het leger vervoegd op 03/07/1961 en op rust gesteld in 1999 als beroeps o/officier.Gehuwd,3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Klik op de foto's in het midden voor vergroting.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
.
.
.
.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
Hier laat ik één van onze onderrichters aan het woord. Men noemde hem De man in dekijker.
Deze man is in Nederland geboren , als vier jarige zwom hij reeds als een vis. Dat was niet te verwonderen want zijn vader was scheidsrechter bij zwemwedstrijden. Zijn tweeling broer en zussen waren zwemkampioenen. Waarom we dit beroep doen? Wel omdat we geen mooier kennen. Hier is men werkelijk een man. Men kan enkel rekenen op zichzelf en op zijn ploegmaat. Het woord vertrouwen heeft bij ons een bijzondere betekenis : ons leven hangt er vanaf. Zo eenvoudig is het in onze kleine ploeg hier. Het vertrouwen is wederkerig en volledig.
We weten (maar we zeggen het niet graag) dat iedereen bereid is , om zelfs zijn leven te geven om een kameraad te redden. Kent U veel beroepen waar dat bestaat?En toch is het een zeerhard beroep. Men moet in een uitstekende fysieke conditie zijn en deze dan ook onderhouden. Om te beginnen is er de selectie die alle kandidaten ondergaan ,in hetCentrum van de Zeemacht. Deze selectie is meedogenloos. Het doet denken aan het jaar toen op honderd kandidaten er slechts drieëntwintig duiker werden. Om de drie maand moeten we een medisch onderzoek onder gaan. Alleen de beste blijven. En de fysieke conditie betekend niets zonder de morele kwaliteiten; het brein beveelt de machine. Zonder wilskracht kan het niet.
Elke dag doen we 5 kilometer cross , werken we met de halters en fietsen op de home trainer. Elke dag gaan we het water in , bij alle weer , wij leren op de tanden bijten , jaar in , jaar uit. Anders zouden we het niet vol houden.
Deze man zijn militaire loopbaan.
In 1949 als milicien bij het 1 ste Grenadiers. Na een jaar in het burger komt terug binnen als vrijwilliger in 1957 bij het 11 Genie en wordtOnderofficier. Met zijn zwem capaciteiten is het normaal dat hij (Kikvorsman) word.
Is deze job gevaarlijk? Ja, als men wil. Naar mijn menig niet gevaarlijker dan het besturen van een wagen. Maar men moet het vak door en door kennen. Maar men doet hier niet alleen aan duiken , men gaat ook onder water allerlei werken uitvoeren in dienst van vele. Gelukkig beschikken we over goed materiaal.
Op 36 jarige leeftijd gaf deze man opleiding aan de kandidaten Gevechtszwemmer Para Commandos.
Oefening : 2 Gevechtszwemmers duiken naar 23 meter diepte , met één luchtfles en uitgerust met een reddingsvest..
Die oefening gebeurde in een waterput (stilstaand water) zichtbaarheid in het water tot ongeveer 6 meter diepte. De zichtbaarheid is gelijk aan de diepte tot waar de zonen stralen door dringen in het water. Op die diepte hangt er precies een mist , wanneer men daar in gaat , past het gezegde (licht uit en verwarming uit). Eenmaal die grens gepasseerd is het koud en donker. Van op een vlot begonnen mijn buddy en ik de duik oefening. We namen om de beurten lucht uit de duikfles die mijn buddy op de rug droeg. Eenmaal in het donker ziet men zijn buddy niet meer en dus ook het mondstuk voor de lucht inname is onzichtbaar. Door het feit dat we met een mondstuk doken ,zonder terugslag kleppen , kregen we ook veel water binnen. Eenmaal de bodem bereikt kreeg ik voor de laatste keer lucht van mijn buddy en moest ik mij een tiental meter langs de bodem verplaatsen en mijn reddingsvest in werking stellen , het opstijgen begon langzaam maar versnelde gestadig. De ingeademde lucht begon door het verminderen van de waterdruk uit te zetten in de longen en men was verplicht de lucht te laten ontsnappen. Door het feit dat we niet lang op 23 meter verbleven konden we ineens naar boven komen. De laatste meters was de snelheid van het opstijgen hoog. De verplaatsing die we op de bodem moesten doen , wasom ons van het vlot te verwijderen en een botsing met het vlot te vermijden. Tijdens het dalen naar de bodem slikten we veel water en we moesten soms een adembeurt overlaten aan de buddy , dat was eng in het donker. Men wist niet hoe lang het zou duren vooraleer we de bodem zouden bereiken. Het was pikdonker. Ik herinner mij , dat ik veel water slikte en in de problemen raakte. Mijn buddy sloeg twee adembeurten over en ik was er weer bovenop. Het was eigenaardige was , dat terwijl men in de moeilijkheden is , de reactie om terug naar de oppervlakte te gaan er niet kwam. Men moest naar de bodem en men voerde dat uit.
Foto : Later kon men via een zender- ontvanger met de duikers praten onder water. Op de foto Jefke van Puyvelde van het 11 Genie in gesprek met de duikers.
Het was op een vrijdag namiddag , het weekend voor de deur en er was nog een kleine oefening voorzien in de Schelde. De oefening bestond uit het zwemmen op kompas , langs de oever naar een aanlegsteiger voor boten. Een routine klus dachten wij , de af te leggen afstand was amper 200 meter. Dat zou al argwaan moeten gewekt hebben. Daar de zichtbaarheid in de Schelde nihil is , werd altijd met een vlotter gezwommen , zodat onze positie in het water altijd zichtbaar was. Ik ging te water nam de azimut van het doel en begon te zwemmen naar schatting zou ik daar een paar minuten over doen , maar het duurde en het duurde maar geen aanleg steiger te bespeuren. Na enige tijd werd ik toch ongerust. En plots kreeg ik het signaal via de verbinding koord , tussenmij en mijn vlotter dat ik naar boven kon komen. Ik dacht oef ik ben ter bestemming. Aan de oppervlakte gekomen wachte er mij een verrassing.Ik stelde vast dat ik mij op bijna één kilometer in de tegenovergestelde richting van het doel bevond , bijna in het midden van de Schelde. Wat was er gebeurd? Ik was meegesleurd door de stroming , die zo sterk was dat men al zwemmend de oever niet kon meer te bereiken. We werden met een boot naar de kant gebracht. Men had ons weer eens aan de lijve laten ondervinden , wat stroming kan doen en we zijn dat nooit meer vergeten. De week daarop6 km gezwommen in de Schelde , wij begonnen de oefening bij tij wissel , zodanig dat we in het begin de stroom tegen hadden en praktisch ter plaatse zwommen , na de tij wissel konden we met de stroom mee zwemmen , wat duidelijk een groot verschil is.
Oefening: opsporen van aandrijfpropeller van een schip (nameten, observeren, en verslag uitbrengen over alles wat betreft de aandrijfpropeller.
Deze oefening gebeurde op het einde van de dag en met de rest van de zuurstof reserve, dus we moesten snel werken en hopen niet zonder zuurstof te vallen. Om de beurt verdwenen we onder de boot, tot mijn verbazing kon ik de propeller niet vinden dus terug naar boven met de boodschap ik heb gefaald. En toch waren er collegas die een volledig verslag uitbrachten over de propeller met alles erop en eraan, ik dacht dat zijn super mannen. Bij de briefing na de oefening werd aan de super mannen mede gedeeld dat we onder een sleepboot op zoek waren geweest naar een propeller die er niet was. Die mannen waren snel verdwenen en ik opgelucht.
Het ergste was het aanleren van een gevecht onder water met een vijandelijk element. Deze technieken werden ons aangeleerd door een beer van een vent. Men moest in het water en wachten tot deze persoon in vijf seconden liet zien hoe kwetsbaar een gevecht zwemmer is. In een fractie was je bril weg en had hij de luchtdarmen dicht geknepen, de paniek was onbeschrijfelijk. Deze gevechtstechnieken werden ons dan verder onderwezen in afwachting op de eind testen.
Wat betreft een onderwater gevecht het is niet wat men ziet in de James Bond films.
Men kan zich niet voorstellen hoe zoiets zal aflopen. Men moet zelfzeker zijn anders begint men er niet aan. De angst is enorm, daar ooit mee geconfronteerd te worden. En wanneer het gebeurd dan is het verrassingseffect een groot voordeel en van levensbelang. Men moet zich voorstellen wanneer men met de tegenstander contact heeft het meestal donker, koud, men stamp, men steekt, men snakt naar lucht men slikt water men is in elkaar verstrengeld en een van de twee zal waarschijnlijk een gruwelijke dood sterven.
Wij moesten onze test gevechtszwemmer onder water afleggen tegen een van onze onderrichters 1.90m groot 90kg een borst gelijk een kleerkast. Wij kenden onze tegenstander en waren zo bang van hem. We hadden geen schijn van kans. Het resultaat was op +- 5 sec. waren we er geweest en zeer tevreden dat het maar zolang geduurd had. Het eerste wat we kwijt waren was onze duikbril op dat moment was het gevecht voorbij.
Foto : Eén van onze onderrichters verlaat het water..
Een woordje over de uitrusting waarover we beschikten.
De gewone calypso een pak voor bescherming tegen de koude. De frochpakken , waterdichte pakken voor onderwater te werken in de koude omstandigheden , meestal kon men warm ondergoed dragen.
De gewone duikflessen voor lucht. De uitrusting met zuivere zuurstof en anti magnetisch als ook geen lucht bellen aan het water oppervlak.Gesloten omloop genoemd voor het gevechtzwemmen.
Het olie kompas een plastieken bol gevuld met olie waarop de kompasschijf kon drijven.
Het vullen van de lucht flessen of zuurstof systeem ,moest ieder voor zijn eigen rekening nemen.Zeer handig in geval van een ongeval.
De lucht flessen werden gevuld door middel van een handpomp (van een vergaarbak lage druk naar flessen hoge druk) een werk van lange adem. Wat betreft het zuurstof systeem gesloten omloop moest men een container vullen met protosorpkorrels die stikstof uit de uitgeademde lucht opslaan. Bij het niet goed uitvoeren van deze taak kon er water in de container komen . De korrels werden nat , gevolg , slechte filtering van de uitgeademde lucht , het vocht van de korrels werd met de in te ademen lucht naar het mondstuk gevoerd met brandwonden in de mond als gevolg. Door het feit dat we een gesloten masker droegen was dat een ramp.
Meestal werd er tweemaal per dag gedoken. Het warenlange en vermoeide dagen. Duur van de cursus 6 weken.
Gerard.
Foto : op de pop het gesloten zuurstof systeem met op de borst het filter systeem , met daaronder de zuurstof flessen. en voor de pop een duikfles voor gewone lucht of soms een mengeling.
De beroeps militairendie in het 2deBon Commando teFlawinne verbleven , moesten een adres in de kazerne hebben. We hadden geen keuze , een faciliteit Kazerne bestond niet en wij moesten ons aanpassen. Daarbij kwam automatisch dat we een domicilering in Flawinne moesten aanvragen. We werden dus zonder insprak bewoners van het zuiden van België.
Ook waren we verplicht aan de gemeente verkiezing deel te nemen , dat was niet zo erg , maar het W.E. van de verkiezing ,moesten we wel inFlawinne blijven om te stemmen. We moesten ons aan de plaatselijke politiek aanpassen.
Ik moet zeggen dat we als jonge beroepsmilitairen niet veel verdienden , we waren veel weg op oefening , dus veel onkosten.
We werden voor niets vergoed ,overurenen W.E. diensten waren nog niet betaald. De wedde van mijn echtgenote was hoger dan die van mij , maar het kon ons niets maken we waren gezond.
Het 2de Bataljon Commando moest deelnemen aan de parade op 21 juli te Brussel , met de Recce jeeps , open jeeps uitgerust met 3 machine geweren. We maakten de verplaatsing naar Brussel de dag voor de parade. Na een grondige inspectie van de voertuigen en de uitrusting mochten we de kazerne verlaten , om een pintje te gaan drinken. Het was zeer warm en een paar mannen hadden een pintje teveel gedronken , we sliepen op de zolder kamers waarvan de ramen uit kwamen in de dakgoot. In de kamers was het broeierig heet en één van onze vrienden had niet beter gevonden ,om in de dakgoot te slapen.Bij een controle ronde vond de wacht onze vriend op de grond , hij was van 15 meter hoog uit de goot gevallen. Hij is dezelfde dag nog overleden.
