Ik ben Moerman Gerard, en gebruik soms ook wel de schuilnaam igor.
Ik ben een man en woon in 9870 ZULTE (Belgie) en mijn beroep is Op Rust.
Ik ben geboren op 22/12/1942 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Vinkenieren en Vaderlands Lievende Verenigingen..
Het leger vervoegd op 03/07/1961 en op rust gesteld in 1999 als beroeps o/officier.Gehuwd,3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Klik op de foto's in het midden voor vergroting.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
.
.
.
.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
De beroeps militairendie in het 2deBon Commando teFlawinne verbleven , moesten een adres in de kazerne hebben. We hadden geen keuze , een faciliteit Kazerne bestond niet en wij moesten ons aanpassen. Daarbij kwam automatisch dat we een domicilering in Flawinne moesten aanvragen. We werden dus zonder insprak bewoners van het zuiden van België.
Ook waren we verplicht aan de gemeente verkiezing deel te nemen , dat was niet zo erg , maar het W.E. van de verkiezing ,moesten we wel inFlawinne blijven om te stemmen. We moesten ons aan de plaatselijke politiek aanpassen.
Ik moet zeggen dat we als jonge beroepsmilitairen niet veel verdienden , we waren veel weg op oefening , dus veel onkosten.
We werden voor niets vergoed ,overurenen W.E. diensten waren nog niet betaald. De wedde van mijn echtgenote was hoger dan die van mij , maar het kon ons niets maken we waren gezond.
Het 2de Bataljon Commando moest deelnemen aan de parade op 21 juli te Brussel , met de Recce jeeps , open jeeps uitgerust met 3 machine geweren. We maakten de verplaatsing naar Brussel de dag voor de parade. Na een grondige inspectie van de voertuigen en de uitrusting mochten we de kazerne verlaten , om een pintje te gaan drinken. Het was zeer warm en een paar mannen hadden een pintje teveel gedronken , we sliepen op de zolder kamers waarvan de ramen uit kwamen in de dakgoot. In de kamers was het broeierig heet en één van onze vrienden had niet beter gevonden ,om in de dakgoot te slapen.Bij een controle ronde vond de wacht onze vriend op de grond , hij was van 15 meter hoog uit de goot gevallen. Hij is dezelfde dag nog overleden.
Gehuwd vrouwtje in verwachting eerste problemen duiken op. Men probeert meer thuis te zijn en dat is zeer moeilijk in het 2 Bon Cdo.
Dus men vraagt overplaatsing naar het 3 Para te Lombardzijde. Deze overplaatsing werd mij na veel moeite toegestaan , maar de problemen waren nog niet opgelost. In het 2 Bon Cdo kon ik maar wekelijks naar huis. In het 3 Para normaal dagelijks , om 05.20u op de trein en om 19.45u terug thuis. Men moest ook nog op zaterdag werken.
Onze eerste zoon werd geboren , er kwamen er nog twee. Ik had een woning gevonden in Lombardzijde en het Para leven ging zijn gang. Ik was in het Peloton Frogmen aangeduid als technieker voor de boten , maar ik moest nog de cursus volgen voor technieker en terzelfder tijd voor Onderofficier. Ik was 27 jaar en de zotte jaren waren zo wat voorbij , dus ik ging naar school , duur 1 jaar. Vrouwtje weer alleen. Door een administratieve regelgeving en een misverstand kon ik niet meer naar het 3 Para terug. Ik werd aangeduid voor een éénheid in Duitsland en vrouwtje in Lombardzijde.
Ik ben een paar maal naar Otterburn geweest maar de eerste keer is altijd de leukste en blijft je het beste bij ..
Het 2de Bon Commandoging dus op schietoefening naar Schotland « Otterburn ». De verplaatsing gebeurde voor het gross van de troep per boot namelijk de Kamina De voertuigen en de voorwacht, mannen die het kamp en de ontvangstvan de troep moesten voorbereiden, gingen met het vliegtuig. Een paar problemen moeten opgelost worden om de voertuigen per vliegtuig te vervoeren. De keuze viel op G.M.C. vrachtwagens, zij waren het enig type voertuig die zonder veel problemen in de C119 kon. Dit waren vrachtwagens van WOII en met open stuurhut. Bij de volgende oefening in Otterburn kregen we voertuigen van het Engels leger ter plaatse.
Bij het vervoer per vliegtuig mochten de brandstoftanks en de jerrycans maar ¾ vol zijn wegens het druk verschil in de lucht, de brandstof zet uit en loopt over. De batterijstopjes werden afgesloten met vaseline, maar de benzine geur in het vliegtuig was toch nog waarneembaar. De voertuigen in het vliegtuig werden vast gemaakt met kettingen en spanners. Na het opstijgen moest alles weer aangespannen worden. De vlucht verliep normaal, maar de tocht van het vliegveld naar Otterburn was een hele ervaring. Aan de voor ons linkerkant van de weg rijden was een hele uitdaging. Het links rijden werd 2 weken voor het vertrek reeds geoefend in de kazerne in Flawinne. Het was winter 2 meter sneeuw en geen verwarming in de voertuigen, de G.M.C. en de Doodge camionetten met open stuurhut. De overtocht van de Kamina verliep ook niet van een leien dakje. Het schip moest uren voor anker blijven liggen voor de haven van New Castle de zee was ruw en te gevaarlijk om de haven binnen te varen. Wij de voorwacht moesten de troep ontvangen het werden lange uren met thee en koekjes gesponsord door de Engelse Politie. Na het nuttigen van rantsoen maaltijden (bonen met tomatensaus) hadden de passagiers van de Kamina de ganse boot ondergekotsten er hing een kwalijke geur in de boot. Eindelijk kon de ontscheping plaats vinden. De manschappen werden met bussen naar Otterburn gebracht. Daar wachten er verwarmde barakken en een heerlijke warme maaltijd op zijn engels Schapenvlees uit dozen. Het 2de Bon Commando had geen eigen keuken mee gebracht we kregen eten van het Engels Leger. Dat is ons zuur opgebroken. De volgende keren was de keuken mee, we hadden onze les geleerd.
Ik werd met een frantalige collegaaangeduid om op het vliegveld aan AS24 (gocart met 3 wielen) te gaan halen. Op het vliegveld aangekomen, geen vliegtuig en geen gocart, ze waren om veiligheid reden op een ander vliegveld geland, maar waar? Om kort te zijn we hebben gezocht maar niet gevonden, ik en mijn Franstalige collega verstonden mekaar niet en dan nog in Engeland.De opdracht eindigde terug in Otterburn zonder AS24., maar we moesten het wel overdoen.
Het was zeer koud en veel sneeuw, er waren een paar mannen die het niet zagen zitten om zich in die omstandigheden te wassen. Dat losten we op door ze morgens met hun slaapzak buiten te dragen en ze in de sneeuw te laten vallen, ze hadden het rap begrepen. Dagelijks schietoefeningen met echte munitie, de meeste slachtoffers waren schapen die vrij rond liepen.
De wegen glad en besneeuwd maar geen probleem met de G.M.C. De oefeningen konden gewoon doorgaan. Na een 10tal dagen kregen we een uitstap Edinburg, we zijn daar alleen maar opgevallen door onze eetlust. Wel aan te bevelen een bezoek aan het Kasteel van Edinburg. Er werd afscheid genomen van Otterburn in de kantine, het feest werd opgeluisterd door plaatselijke Pipers doedelzakspelers. De Kamina en de C119 brachten ons veilig terug naar België; Leve de biefstuk friet en de Jupiler.
In onze tijd (1965) moest ik nog de toelating vragen om in het huwelijk te treden. Ik moest eerst aan de compagnie Commandant vragen om gehoord te worden. En daarna werd een klein onderzoek gedaan , naar de herkomst van de verloofde. Daarna moest ikaan de Aalmoezenier de toelating vragen , om voor de kerk te trouwen. Indien er een ongunstig advies moest uit de bus gekomen zijn , had ik voor mijn verloofde gekozen en het Leger verlaten. Onder tussen zijn we al bijna 45 jaar te samen en ik hoop nog vele jaren.
1 ste maal : het was juist voor de einde jaarsfeesten en voor we in verlof mochten vertrekken , moest de garage opgeruimd worden. Waar met de vuile vodden naar toe ? Wel in de kachel verbranden , het verbranden ging niet snel genoeg en er werd naar een oplossing gezocht. Benzine was er voor handen in de garage en daar werd gebruik van gemaakt. Resultaat , de kachel brandde en ik ook. Drie uur later was ik in Brussel in het militair hospitaal , afdeling brandwonden. Daar was nog geen brandwonden centrum , de afdeling bestond uit een steriele kamer en twee baden; Mijn einde jaarfeesten waren verbrand. Nog vermelden dat ik het genoegen heb gehad , van de Majoor Militis in het hospitaal te mogen ontmoeten , die daar ook als patiënt was op genomen.
Foto : Majoor J. Militis
2 de maal : na mijn eerste hospitalisatie kreeg ik één week herstel verlof. Toen ik een paar dagen terug in mijn éénheid was , stelde ik vast dat er rode plekjes op mijn huid verschenen. In stilte naar de infirmerie en drie uur later was ik weer in Brussel in het militair hospitaal. Diagnose Rubiol de rode hond. Mijn kamer genoten in Flawinne mochten 2 weken de kamer niet verlaten Ze zijn mij daar nog altijd dankbaar voor. Ik moest 15 dagen in de blok X verblijven ,besmettelijke ziekten , zonder bezoek. Bij de opname in het militair ziekenhuis ,moest men al zijn kleren afgeven en men kreeg een blauwe kostuum , wit hemd en rode das. Wij ondervonden dat als een gevangenis plunje.
