24-02-2011 om 20:01 geschreven door gerard

24-02-2011 om 06:59 geschreven door gerard

Gehuwd vrouwtje in verwachting eerste problemen duiken op. Men probeert meer thuis te zijn en dat is zeer moeilijk in het 2 Bon Cdo.

Dus men vraagt overplaatsing naar het 3 Para te Lombardzijde. Deze overplaatsing werd mij na veel moeite toegestaan , maar de problemen waren nog niet opgelost. In het 2 Bon Cdo kon ik maar wekelijks naar huis. In het 3 Para normaal dagelijks , om 05.20u op de trein en om 19.45u terug thuis. Men moest ook nog op zaterdag werken.

Onze eerste zoon werd geboren , er kwamen er nog twee. Ik had een woning gevonden in Lombardzijde en het Para leven ging zijn gang. Ik was in het Peloton Frogmen aangeduid als technieker voor de boten , maar ik moest nog de cursus volgen voor technieker en terzelfder tijd voor Onderofficier. Ik was 27 jaar en de zotte jaren waren zo wat voorbij , dus ik ging naar school , duur 1 jaar. Vrouwtje weer alleen. Door een administratieve regelgeving en een misverstand kon ik niet meer naar het 3 Para terug. Ik werd aangeduid voor een éénheid in Duitsland en vrouwtje in Lombardzijde.

Wordt vervolg .

23-02-2011 om 07:17 geschreven door gerard

22-02-2011 om 13:30 geschreven door gerard

17-02-2011 om 18:28 geschreven door gerard

Ik ben een paar maal naar Otterburn geweest maar de eerste keer is altijd de leukste en blijft je het beste bij…..

Het 2^de Bon Commando  ging dus op schietoefening naar Schotland « Otterburn ». De verplaatsing gebeurde voor het gross van de troep per boot namelijk de “Kamina” De voertuigen en de voorwacht, “mannen die het kamp en de ontvangst  van de troep moesten voorbereiden”, gingen met het vliegtuig. Een paar problemen moeten opgelost worden om de voertuigen per vliegtuig te vervoeren. De keuze viel op G.M.C. vrachtwagens, zij waren het enig type voertuig die zonder veel problemen in de C119 kon. Dit waren vrachtwagens van WOII en met open stuurhut. Bij de volgende oefening in Otterburn kregen we voertuigen van het Engels leger ter plaatse.

Bij het vervoer per vliegtuig mochten de brandstoftanks en de jerrycans maar ¾ vol zijn wegens het druk verschil in de lucht, de brandstof zet uit en loopt over. De batterijstopjes werden afgesloten met vaseline, maar de benzine geur in het vliegtuig was toch nog waarneembaar. De voertuigen in het vliegtuig werden vast gemaakt met kettingen en spanners. Na het opstijgen moest alles weer aangespannen worden. De vlucht verliep normaal, maar de tocht van het vliegveld naar Otterburn was een hele ervaring. “Aan de voor ons linkerkant van de weg rijden” was een hele uitdaging. Het links rijden werd 2 weken voor het vertrek reeds geoefend in de kazerne in Flawinne. Het was winter 2 meter sneeuw en geen verwarming in de voertuigen, de G.M.C. en de Doodge camionetten met open stuurhut. De overtocht van de Kamina verliep ook niet van een leien dakje. Het schip moest uren voor anker blijven liggen voor de haven van “New Castle” de zee was ruw en te gevaarlijk om de haven binnen te varen. Wij de “voorwacht” moesten de troep ontvangen het werden lange uren met thee en koekjes gesponsord door de Engelse Politie. Na het nuttigen van rantsoen maaltijden (bonen met tomatensaus) hadden de passagiers van de Kamina de ganse boot ondergekotst  en er hing een kwalijke geur in de boot. Eindelijk kon de ontscheping plaats vinden. De manschappen werden met bussen naar Otterburn gebracht. Daar wachten er verwarmde barakken en een heerlijke warme maaltijd op zijn engels “Schapenvlees uit dozen”. Het 2de Bon Commando had geen eigen keuken mee gebracht we kregen eten van het Engels Leger. Dat is ons zuur opgebroken. De volgende keren was de keuken mee, we hadden onze les geleerd.

Ik werd met een frantalige collega  aangeduid om op het vliegveld aan AS24 (gocart met 3 wielen) te gaan halen. Op het vliegveld aangekomen, geen vliegtuig en geen gocart, ze waren om veiligheid reden op een ander vliegveld geland, maar waar? Om kort te zijn we hebben gezocht maar niet gevonden, ik en mijn Franstalige collega verstonden mekaar niet en dan nog in Engeland.De opdracht eindigde terug in Otterburn zonder AS24., maar we moesten het wel overdoen.

Het was zeer koud en veel sneeuw, er waren een paar mannen die het niet zagen zitten om zich in die omstandigheden te wassen. Dat losten we op door ze morgens met hun slaapzak buiten te dragen en ze in de sneeuw te laten vallen, ze hadden het rap begrepen. Dagelijks schietoefeningen met echte munitie, de meeste slachtoffers waren schapen die vrij rond liepen.

De wegen glad en besneeuwd maar geen probleem met de G.M.C. De oefeningen konden gewoon doorgaan. Na een 10tal dagen kregen we een uitstap Edinburg, we zijn daar alleen maar opgevallen door onze eetlust. Wel aan te bevelen een bezoek aan het Kasteel van Edinburg. Er werd afscheid genomen van Otterburn in de kantine, het feest werd opgeluisterd door plaatselijke “Pipers” doedelzakspelers. De “Kamina” en de C119 brachten ons veilig terug naar België; Leve de biefstuk friet en de Jupiler.

Gerard..

16-02-2011 om 18:41 geschreven door gerard

15-02-2011 om 19:54 geschreven door gerard

In onze tijd (1965) moest ik nog de toelating vragen om in het huwelijk te treden. Ik moest eerst aan de compagnie Commandant vragen om gehoord te worden. En daarna werd een klein onderzoek gedaan , naar de herkomst van de verloofde. Daarna moest ik  aan de Aalmoezenier de toelating vragen , om voor de kerk te trouwen. Indien er een ongunstig advies moest uit de bus gekomen zijn , had ik voor mijn verloofde gekozen en het Leger verlaten. Onder tussen zijn we al bijna 45 jaar te samen en ik hoop nog vele jaren.

Foto : Gerard en Hilda op de huwelijks dag...

Gerard.

04-02-2011 om 07:08 geschreven door gerard

1 ste maal : het was juist voor de einde jaarsfeesten en voor we in verlof mochten vertrekken , moest de garage opgeruimd worden. Waar met de vuile vodden naar toe ? Wel in de kachel verbranden , het verbranden ging niet snel genoeg en er werd naar een oplossing gezocht. Benzine was er voor handen in de garage en daar werd gebruik van gemaakt. Resultaat , de kachel brandde en ik ook. Drie uur later was ik in Brussel in het militair hospitaal , afdeling brandwonden. Daar was nog geen brandwonden centrum , de afdeling bestond uit een steriele kamer en twee baden; Mijn einde jaarfeesten waren verbrand. Nog vermelden dat ik het genoegen heb gehad , van de Majoor Militis in het hospitaal te mogen ontmoeten , die daar ook als patiënt was op genomen.

Foto : Majoor J. Militis

2 de maal : na mijn eerste hospitalisatie kreeg ik één week herstel verlof. Toen ik een paar dagen terug in mijn éénheid was , stelde ik vast dat er rode plekjes op mijn huid verschenen. In stilte naar de infirmerie en drie uur later was ik weer in Brussel in het militair hospitaal. Diagnose “Rubiol” de rode hond. Mijn kamer genoten in Flawinne mochten 2 weken de kamer niet verlaten “Ze zijn mij daar nog altijd dankbaar voor”. Ik moest 15 dagen in de blok X verblijven ,  besmettelijke ziekten , zonder bezoek. Bij de opname in het militair ziekenhuis ,  moest men al zijn kleren afgeven en men kreeg een blauwe kostuum , wit hemd en rode das. Wij ondervonden dat als een gevangenis plunje.

Gerard.

01-02-2011 om 17:04 geschreven door gerard

De eerste wagen.

Na enige tijd in dienst , in Flawinne ,  kreeg ik van thuis mijn eerste wagen , een V.W. “Kever” het was natuurlijk een tweede hands wagen , hij verbruikte zoveel olie dat oliewissel overbodig was.

Toen we in W.E. kwamen van Flawinne naar de Vlaanders , was er in Brussel ook al sprake van files (Begin de jaren 1960).Dat was in de Wetstraat te Brussel een 20 taal auto’s stonden voor de verkeerslichten. Nu liet onze mobiliteit het toe , van ons uitgangsleven uit te breiden.

Op zekere dag kwamen we terug van een van deze uitstapjes en het was al in de vroege uurtjes. Dus besloten we om over de muur onze bedstede op te zoeken. Maar we hadden pech , wie stond er daar op de plaats van het delict , de Officier met wachtdienst. Het heeft nog een tijdje geduurd , voor we de buitenkant van de kazerne gezien hebben. Onze R.S.M. ( Regiment – Sergeant - Majoor ) was verantwoordelijk voor de tucht en de discipline. Het was een man uit één stuk en wij hadden veel respect voor hem. Hij heeft veel problemen achter de schermen voor ons opgelost. Hij stond altijd tussen de troep en de officieren. Onnodig van hem voor te stellen zijn foto zegt alles.

Gerard

Foto : De R.S.M.

31-01-2011 om 06:27 geschreven door gerard

31-01-2011 om 06:25 geschreven door gerard

27-01-2011 om 11:56 geschreven door gerard

19-01-2011 om 00:00 geschreven door gerard

“Gerard” was uitgenodigd op de verjaardag receptie van de Koning ,  op 06 juni 2000 , in het paleis te Brussel. Het was voor mij een bijzonder iets en ik keek er naar uit. Na een korte plechtigheid aan de voorkant van het paleis , werden we met groot onthaal via het erehek naar de salons begeleid binnen in het paleis. Tijdens de receptie die trouwens juist geteld ,  maar dertig minuten mocht duren , kregen we twee koekjes en twee glazen drank aangeboden. Daarna mochten we het paleis verlaten langs de achterpoort , men moet daar niets achter zoeken , het is waarschijnlijk voor de veiligheid. Het was in ieder geval een mooie dag en een prachtige ervaring.

Gerard.

18-01-2011 om 15:33 geschreven door gerard

Anderhalf jaar na hun legerdienst werden mijn vrienden terug onder de wapens geroepen.

 Voor mij was het een blij weerzien. Een paar van hen namen de gelegenheid ten baat , om dienst te nemen als beroepsvrijwilliger . Opeens had ik er een paar oude vrienden bij in het 2 Bon Commando. Voor één van hen was de militaire loopbaan van korte duur. Hij had onder tussen de G.V.P. “Gespecialiseerde – Verkenners – Patrouille ” vervoegd in Duitsland. Tijdens een nacht oefening is hij in een rivier terecht gekomen en verdronken. Hij was afkomstig uit de Limburg , een sterke persoonlijkheid en een ijzeren moraal.

Tijdens de wederoproeping was er ook een dropping voorzien , in de Ardennen. Normaal geen probleem , maar onze uitrusting kwam uit een reserve depot. De uitrusting dragen we mee  in een een zak ”Chestbag” , die kort na de opening van de parachute van het lichaam verwijderd word. Met een lijn blijft de zak een paar meter onder de Parachutist hangen. De toestand van deze “Chestbags” was door de ouderdom zo slecht , dat ze open scheurden. Het was een schouwspel ongehoord , de lucht was vol met ondergoed ,kousen , schoenen , radioposten , enz. Diegene die reeds op de grond waren moesten rennen voor hun leven , ze waren immers het slachtoffers van een uitrusting bombardement.

Foto : Het doodsprentje van mijn vriend die is omgekomen in Duitsland. Wij waren te samen in Afrika in het zelfde peloton.

16-01-2011 om 09:09 geschreven door gerard

We waren op oefening in het Kamp van Elsenborn en op de stand ”Granaat werpen”. Toen sloeg het noodlot toe. Het granaat werpen was volop bezig en alles verliep normaal. De veiligheid van de mannen op de stand was een routine zaak er kon normaal niets gebeuren.

De werpstand bestaat normaal uit 3 (drie) delen. Een schuilplaats voor de  werpers in afwachting ,een lokaal waar de ontsteker op de granaat wordt geschroefd en de plaats waar de granaat wordt geworpen. Wanneer het granaat werpen begint , is de eerste werper met een kaderlid op de werpstand , klaar om de  granaat te werpen. De tweede werper is met een kaderlid , in het lokaal waar de granaat klaar gemaakt wordt. De rest van de mannen bevindt  zich in een schuilplaats. Wanneer de eerste granaat ontploft is , verlaat de eerste werper de werpplaats en begeeft zich naar de schuilplaats. De tweede werper begeeft zich naar de werpplaats met de klaar gemaakte granaat. De derde werper gaat van de schuilplaats naar het lokaal om zijn granaat klaar te maken. En zo gaat dat verder tot iedereen  zijn granaat geworpen heeft. Maar op die bepaalde dag liep het fout. Een granaat ontploft de werper begeeft zich  naar de werplaats en komt de vorige werper tegen , deze was hevig aan het bloeden en één hand was tot aan de pols volledig verdwenen. Plots grote paniek , men ging kijken naar de werpplaats om te zien wat er gebeurd was en vond de Luitenant zwaar gekwetst aan de hals en hevig bloedend. Beide gekwetste werden ter plaatse verzorgd en zo snel mogelijk afgevoerd naar het ziekenhuis. Maar helaas voor de luitenant kwam de hulp te laat , hij stierf op weg naar het ziekenhuis. Wat er op de werpstand gebeurd is, is voor ons een geheim gebleven.

Foto : Granaat werper op de werpstand in de werp houding.

Gerard..

15-01-2011 om 08:53 geschreven door gerard

14-01-2011 om 11:06 geschreven door gerard

11-01-2011 om 06:42 geschreven door gerard

Nu de Afrika periode voorbij was , werd er naar andere trainingsoorden gezocht en men vond de bergen in Corsica. Deze tocht in de bergen duurde één week. We werden per vliegtuig naar de luchthaven van Solenzara gebracht in Corsica , een wonder mooi eiland. Met een “Bergham” rugzak van ongeveer 30 kg en ons wapen , werden we de bergen ingestuurd voor een tocht van 5 dagen. Er waren geen wegen alleen paden en wegeltjes , soms door het struikgewas heen. Het enige wat we zagen was stenen en keien , met onze neus langs de grond de berg op. Het was ongeveer twee dagen klimmen en twee dagen dalen , wat bijna even moeilijk was. Het temperatuur verschil was ook een niet gekende moeilijkheid factor. Op de top van de berg was het – 15° en beneden in Solenzara + 20°. Er werd ook aan kaartlezen en kompas mars gedaan , maar veel valt er over de tocht niet te vertellen. Deze oefening kwam in vervanging van de raid op Bouillon tijdens het Commando Kamp. Er was geen vergelijk mogelijk , maar wie de twee gedaan heeft , zal het wel weten wat het zwaarste was.

Ik heb meerdere malen deze oefening meegemaakt , maar één zal mij bij blijven. Het was de dag van de terugreis naar België , op een vrijdag. De vliegtuigen  die ons naar België moesten brengen waren de C119 , wij van het kader , zouden laatst vertrekken. Eén voor één stegen de C119 op over de zee , richting Frankrijk. Op een gegeven moment zagen we een C119 in de verte rechts om keer maken. De C119 heeft twee motoren en 1 motor was stop gezet; hij kwam laag over het  water naar de landingsbaan. De landing zelf was brutaal maar volgens het boekje , de Para Commando’s aan boord hadden hun zwemvesten aan , maar zagen toch wat bleekles , je zou voor minder. Er werd een poging gedaan om het euvel te verhelpen , maar na een test vlucht zonder passagiers , werd door de bemanning besloten het toestel achter te laten. Ze namen hun tas en jas en stegen bij ons in het vliegtuig , richting België , het was immers W.E. Hoe het met de mannen verlopen is die achter gebleven zijn , weet ik niet , maar ik denk dat ze hun W.E. niet meer gehaald hebben.

Foto : Een C119 en “Gerard” klaar voor het vertrek naar Corsica.

Gerard..

10-01-2011 om 11:49 geschreven door gerard

In de winter  was er een wederoproeping van het 4 Bon Commando in het Kamp van Elsenborn en wij namen deel aan deze oefening met het peloton 4’2.

Het was volop winter de wegen glad en zeer gevaarlijk. Het vroor bij nacht  tot –23 graden. De weder opgeroepen hadden geen aangepaste uitrusting voor deze slechte weer omstandigheden. Vele hadden vervroren voeten en werden ziek , de dokter werd er bij gehaald en de oefening werd stop gezet. Een aantal opgeroepen die zich op het terrein bevonden , waren al op eigen initiatief  , terug naar het kamp gekomen , ze wilden  in die omstandigheden niet meer meespelen.

Korte tijd nadien werd ik overgeplaatst naar de Staf Compagnie met als job “Chauffeur – Monitor”.

Foto : Let op de specifieke houding van de schutter , na de granaat in de loop te plaatsen van de mortier , moet hij de handen langs de loop naar onder brengen  en zich dan van het stuk weg draaien.

Wordt vervolgd.

Gerard

09-01-2011 om 08:42 geschreven door gerard