Ik ben Moerman Gerard, en gebruik soms ook wel de schuilnaam igor.
Ik ben een man en woon in 9870 ZULTE (Belgie) en mijn beroep is Op Rust.
Ik ben geboren op 22/12/1942 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Vinkenieren en Vaderlands Lievende Verenigingen..
Het leger vervoegd op 03/07/1961 en op rust gesteld in 1999 als beroeps o/officier.Gehuwd,3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Klik op de foto's in het midden voor vergroting.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
.
.
.
.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
In onze tijd (1965) moest ik nog de toelating vragen om in het huwelijk te treden. Ik moest eerst aan de compagnie Commandant vragen om gehoord te worden. En daarna werd een klein onderzoek gedaan , naar de herkomst van de verloofde. Daarna moest ikaan de Aalmoezenier de toelating vragen , om voor de kerk te trouwen. Indien er een ongunstig advies moest uit de bus gekomen zijn , had ik voor mijn verloofde gekozen en het Leger verlaten. Onder tussen zijn we al bijna 45 jaar te samen en ik hoop nog vele jaren.
1 ste maal : het was juist voor de einde jaarsfeesten en voor we in verlof mochten vertrekken , moest de garage opgeruimd worden. Waar met de vuile vodden naar toe ? Wel in de kachel verbranden , het verbranden ging niet snel genoeg en er werd naar een oplossing gezocht. Benzine was er voor handen in de garage en daar werd gebruik van gemaakt. Resultaat , de kachel brandde en ik ook. Drie uur later was ik in Brussel in het militair hospitaal , afdeling brandwonden. Daar was nog geen brandwonden centrum , de afdeling bestond uit een steriele kamer en twee baden; Mijn einde jaarfeesten waren verbrand. Nog vermelden dat ik het genoegen heb gehad , van de Majoor Militis in het hospitaal te mogen ontmoeten , die daar ook als patiënt was op genomen.
Na enige tijd in dienst , in Flawinne , kreeg ik van thuis mijn eerste wagen , een V.W. “Kever” het was natuurlijk een tweede hands wagen , hij verbruikte zoveel olie dat oliewissel overbodig was.
Toen we in W.E. kwamen van Flawinne naar de Vlaanders , was er in Brussel ook al sprake van files (Begin de jaren 1960).Dat was in de Wetstraat te Brussel een 20 taal autoÂ’s stonden voor de verkeerslichten. Nu liet onze mobiliteit het toe , van ons uitgangsleven uit te breiden.
Foto : dit was het model van mijn "Kever" , let op , tussen de twee zijruiten bevind zich de "Flisse". Dat was een richtings aanwijzer in een soort plastiek , die wanneer men die bediende van in de wagen naar buiten kwam en zo de rijrichting aangaaf. Gerard
“Gerard” was uitgenodigd op de verjaardag receptie van de Koning ,op 06 juni 2000 , in het paleis te Brussel. Het was voor mij een bijzonder iets en ik keek er naar uit. Na een korte plechtigheid aan de voorkant van het paleis , werden we met groot onthaal via het erehek naar de salons begeleid binnen in het paleis. Tijdens de receptie die trouwens juist geteld ,maar dertig minuten mocht duren , kregen we twee koekjes en twee glazen drank aangeboden. Daarna mochten we het paleis verlaten langs de achterpoort , men moet daar niets achter zoeken , het is waarschijnlijk voor de veiligheid. Het was in ieder geval een mooie dag en een prachtige ervaring.
Tijdens de wederoproeping was er ook een dropping voorzien , in de Ardennen. Normaal geen probleem , maar onze uitrusting kwam uit een reserve depot. De uitrusting dragen we meein een een zak ”Chestbag” , die kort na de opening van de parachute van het lichaam verwijderd word. Met een lijn blijft de zak een paar meter onder de Parachutist hangen. De toestand van deze “Chestbags” was door de ouderdom zo slecht , dat ze open scheurden. Het was een schouwspel ongehoord , de lucht was vol met ondergoed ,kousen , schoenen , radioposten , enz. Diegene die reeds op de grond waren moesten rennen voor hun leven , ze waren immers het slachtoffers van een uitrusting bombardement.
Foto : Het doodsprentje van mijn vriend die is omgekomen in Duitsland. Wij waren te samen in Afrika in het zelfde peloton.
We waren op oefening in het Kamp van Elsenborn en op de stand ”Granaat werpen”. Toen sloeg het noodlot toe. Het granaat werpen was volop bezig en alles verliep normaal. De veiligheid van de mannen op de stand was een routine zaak er kon normaal niets gebeuren.
Wederoproeping 4 Bon commando en einde van mijn verblijf bij de mortieren 4
In de winterwas er een wederoproeping van het 4 Bon Commando in het Kamp van Elsenborn en wij namen deel aan deze oefening met het peloton 4Â’2.
Het was volop winter de wegen glad en zeer gevaarlijk. Het vroor bij nachttot –23 graden. De weder opgeroepen hadden geen aangepaste uitrusting voor deze slechte weer omstandigheden. Vele hadden vervroren voeten en werden ziek , de dokter werd er bij gehaald en de oefening werd stop gezet. Een aantal opgeroepen die zich op het terrein bevonden , waren al op eigen initiatief, terug naar het kamp gekomen , ze wildenin die omstandigheden niet meer meespelen.
Korte tijd nadien werd ik overgeplaatst naar de Staf Compagnie met als job “Chauffeur – Monitor”.
Foto : Let op de specifieke houding van de schutter , na de granaat in de loop te plaatsen van de mortier , moet hij de handen langs de loop naar onder brengenen zich dan van het stuk weg draaien.
De mortier ploeg bestond uit een Stukoverste , richter , lader , chauffeur , en bevoorraders. Het peloton 4Â’2 bestond uit4 ploegen en een schietbureel.
Voor de schietoefeningen gingen we naar het kamp van Elsenborn , daar oefenden we alle soorten schieten en met verschillende munitie. Het in stelling brengen van de mortier werd ook constant geoefend. De mortier bestond uit 3 delen de loop , de steun met richt instrumenten ,en de basis plaat die woog 75 kg.
Foto : bij ieder schot verdwijnt de basisplaat van de mortier dieper en dieper in de grond door de druk van de vertrekkende granaat. Na een tijdis de aarde in de schoepen aan de onder zijde van de basisplaat zo hard als beton. Om de plaat zuiver te maken (zoals je ziet op de foto) moet men krabben met een pin om de aarde er uit te halen.
Onze mortieren werden vervoerd met “Doodge Camionette” 4x4 en aanhangwagen van 1ton.Vroeger had ik als fuselier alles te voet moeten doe en nu werden we vervoerd dat was een groot verschil. De voertuigen waren nog van de WOII maar in goede staat en op het terrein waren ze met hun 4x4 systeem goed te gebruiken.
Foto : Een “Doodge Camionette” zoals door ons gebruikt.
Het was dagelijks oefenen , alles was nieuw en de job in het peloton mortieren was een spannend en boeiend verhaal. Het kader wasjong en had weinig ervaring , de wapens en de manier van werkenwas onbekend voor ons. .We keken uit naar onze eerste schietoefeningen om de resultaten te zien van onze training.
De Amicale Nationale Para Commando Vriendenkring. ANPCV.
De ANPCV is vandaag en morgen speciaal met zijn gedachte bij onze jongens in het buitenland.Vele "Oud Gediende" hebben wel eens Kerst en Nieuwjaar zonder de familie door gebracht ergens in het buitenland. De meeste stoere bonken laten daar niets van merken maar het doet wel een beetje pijn. Gerard