Ik ben Moerman Gerard, en gebruik soms ook wel de schuilnaam igor.
Ik ben een man en woon in 9870 ZULTE (Belgie) en mijn beroep is Op Rust.
Ik ben geboren op 22/12/1942 en ben nu dus 82 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Vinkenieren en Vaderlands Lievende Verenigingen..
Het leger vervoegd op 03/07/1961 en op rust gesteld in 1999 als beroeps o/officier.Gehuwd,3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Klik op de foto's in het midden voor vergroting.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
.
.
.
.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
Na enige tijd in dienst , in Flawinne , kreeg ik van thuis mijn eerste wagen , een V.W. Kever het was natuurlijk een tweede hands wagen , hij verbruikte zoveel olie dat oliewissel overbodig was.
Toen we in W.E. kwamen van Flawinne naar de Vlaanders , was er in Brussel ook al sprake van files (Begin de jaren 1960).Dat was in de Wetstraat te Brussel een 20 taal autos stonden voor de verkeerslichten. Nu liet onze mobiliteit het toe , van ons uitgangsleven uit te breiden.
Op zekere dag kwamen we terug van een van deze uitstapjes en het was al in de vroege uurtjes. Dus besloten we om over de muur onze bedstede op te zoeken. Maar we hadden pech , wie stond er daar op de plaats van het delict , de Officier met wachtdienst. Het heeft nog een tijdje geduurd , voor we de buitenkant van de kazerne gezien hebben. Onze R.S.M. ( Regiment Sergeant - Majoor ) was verantwoordelijk voor de tucht en de discipline. Het was een man uit één stuk en wij hadden veel respect voor hem. Hij heeft veel problemen achter de schermen voor ons opgelost. Hij stond altijd tussen de troep en de officieren. Onnodig van hem voor te stellen zijn foto zegt alles.
Foto : dit was het model van mijn "Kever" , let op , tussen de twee zijruiten bevind zich de "Flisse". Dat was een richtings aanwijzer in een soort plastiek , die wanneer men die bediende van in de wagen naar buiten kwam en zo de rijrichting aangaaf. Gerard
Gerard was uitgenodigd op de verjaardag receptie van de Koning ,op 06 juni 2000 , in het paleis te Brussel. Het was voor mij een bijzonder iets en ik keek er naar uit. Na een korte plechtigheid aan de voorkant van het paleis , werden we met groot onthaal via het erehek naar de salons begeleid binnen in het paleis. Tijdens de receptie die trouwens juist geteld ,maar dertig minuten mocht duren , kregen we twee koekjes en twee glazen drank aangeboden. Daarna mochten we het paleis verlaten langs de achterpoort , men moet daar niets achter zoeken , het is waarschijnlijk voor de veiligheid. Het was in ieder geval een mooie dag en een prachtige ervaring.
Anderhalf jaar na hun legerdienst werden mijn vrienden terug onder de wapens geroepen.
Voor mij was het een blij weerzien. Een paar van hen namen de gelegenheid ten baat , om dienst te nemen als beroepsvrijwilliger . Opeens had ik er een paar oude vrienden bij in het 2 Bon Commando. Voor één van hen was de militaire loopbaan van korte duur. Hij had onder tussen de G.V.P. Gespecialiseerde Verkenners Patrouille vervoegd in Duitsland. Tijdens een nacht oefening is hij in een rivier terecht gekomen en verdronken. Hij was afkomstig uit de Limburg , een sterke persoonlijkheid en een ijzeren moraal.
Tijdens de wederoproeping was er ook een dropping voorzien , in de Ardennen. Normaal geen probleem , maar onze uitrusting kwam uit een reserve depot. De uitrusting dragen we meein een een zak Chestbag , die kort na de opening van de parachute van het lichaam verwijderd word. Met een lijn blijft de zak een paar meter onder de Parachutist hangen. De toestand van deze Chestbags was door de ouderdom zo slecht , dat ze open scheurden. Het was een schouwspel ongehoord , de lucht was vol met ondergoed ,kousen , schoenen , radioposten , enz. Diegene die reeds op de grond waren moesten rennen voor hun leven , ze waren immers het slachtoffers van een uitrusting bombardement.
Foto : Het doodsprentje van mijn vriend die is omgekomen in Duitsland. Wij waren te samen in Afrika in het zelfde peloton.
We waren op oefening in het Kamp van Elsenborn en op de stand Granaat werpen. Toen sloeg het noodlot toe. Het granaat werpen was volop bezig en alles verliep normaal. De veiligheid van de mannen op de stand was een routine zaak er kon normaal niets gebeuren.
De werpstand bestaat normaal uit 3 (drie) delen. Een schuilplaats voor dewerpers in afwachting ,een lokaal waar de ontsteker op de granaat wordt geschroefd en de plaats waar de granaat wordt geworpen. Wanneer het granaat werpen begint , is de eerste werper met een kaderlid op de werpstand , klaar om degranaat te werpen. De tweede werper is met een kaderlid , in het lokaal waar de granaat klaar gemaakt wordt. De rest van de mannen bevindtzich in een schuilplaats. Wanneer de eerste granaat ontploft is , verlaat de eerste werper de werpplaats en begeeft zich naar de schuilplaats. De tweede werper begeeft zich naar de werpplaats met de klaar gemaakte granaat. De derde werper gaat van de schuilplaats naar het lokaal om zijn granaat klaar te maken. En zo gaat dat verder tot iedereenzijn granaat geworpen heeft. Maar op die bepaalde dag liep het fout. Een granaat ontploft de werper begeeft zichnaar de werplaats en komt de vorige werper tegen , deze was hevig aan het bloeden en één hand was tot aan de pols volledig verdwenen. Plots grote paniek , men ging kijken naar de werpplaats om te zien wat er gebeurd was en vond de Luitenant zwaar gekwetst aan de hals en hevig bloedend. Beide gekwetste werden ter plaatse verzorgd en zo snel mogelijk afgevoerd naar het ziekenhuis. Maar helaas voor de luitenant kwam de hulp te laat , hij stierf op weg naar het ziekenhuis. Wat er op de werpstand gebeurd is, is voor ons een geheim gebleven.
Foto : Granaat werper op de werpstand in de werp houding.
Nu de Afrika periode voorbij was , werd er naar andere trainingsoorden gezocht en men vond de bergen in Corsica. Deze tocht in de bergen duurde één week. We werden per vliegtuig naar de luchthaven van Solenzara gebracht in Corsica , een wonder mooi eiland. Met een Bergham rugzak van ongeveer 30 kg en ons wapen , werden we de bergen ingestuurd voor een tocht van 5 dagen. Er waren geen wegen alleen paden en wegeltjes , soms door het struikgewas heen. Het enige wat we zagen was stenen en keien , met onze neus langs de grond de berg op. Het was ongeveer twee dagen klimmen en twee dagen dalen , wat bijna even moeilijk was. Het temperatuur verschil was ook een niet gekende moeilijkheid factor. Op de top van de berg was het 15° en beneden in Solenzara + 20°. Er werd ook aan kaartlezen en kompas mars gedaan , maar veel valt er over de tocht niet te vertellen. Deze oefening kwam in vervanging van de raid op Bouillon tijdens het Commando Kamp. Er was geen vergelijk mogelijk , maar wie de twee gedaan heeft , zal het wel weten wat het zwaarste was.
Ik heb meerdere malen deze oefening meegemaakt , maar één zal mij bij blijven. Het was de dag van de terugreis naar België , op een vrijdag. De vliegtuigendie ons naar België moesten brengen waren de C119 , wij van het kader , zouden laatst vertrekken. Eén voor één stegen de C119 op over de zee , richting Frankrijk. Op een gegeven moment zagen we een C119 in de verte rechts om keer maken. De C119 heeft twee motoren en 1 motor was stop gezet; hij kwam laag over hetwater naar de landingsbaan. De landing zelf was brutaal maar volgens het boekje , de Para Commandos aan boord hadden hun zwemvesten aan , maar zagen toch wat bleekles , je zou voor minder. Er werd een poging gedaan om het euvel te verhelpen , maar na een test vlucht zonder passagiers , werd door de bemanning besloten het toestel achter te laten. Ze namen hun tas en jas en stegen bij ons in het vliegtuig , richting België , het was immers W.E. Hoe het met de mannen verlopen is die achter gebleven zijn , weet ik niet , maar ik denk dat ze hun W.E. niet meer gehaald hebben.
Foto : Een C119 en Gerard klaar voor het vertrek naar Corsica.
Wederoproeping 4 Bon commando en einde van mijn verblijf bij de mortieren 4
In de winterwas er een wederoproeping van het 4 Bon Commando in het Kamp van Elsenborn en wij namen deel aan deze oefening met het peloton 42.
Het was volop winter de wegen glad en zeer gevaarlijk. Het vroor bij nachttot 23 graden. De weder opgeroepen hadden geen aangepaste uitrusting voor deze slechte weer omstandigheden. Vele hadden vervroren voeten en werden ziek , de dokter werd er bij gehaald en de oefening werd stop gezet. Een aantal opgeroepen die zich op het terrein bevonden , waren al op eigen initiatief, terug naar het kamp gekomen , ze wildenin die omstandigheden niet meer meespelen.
Korte tijd nadien werd ik overgeplaatst naar de Staf Compagnie met als job Chauffeur Monitor.
Foto : Let op de specifieke houding van de schutter , na de granaat in de loop te plaatsen van de mortier , moet hij de handen langs de loop naar onder brengenen zich dan van het stuk weg draaien.
De mortier ploeg bestond uit een Stukoverste , richter , lader , chauffeur , en bevoorraders. Het peloton 42 bestond uit4 ploegen en een schietbureel.
Voor de schietoefeningen gingen we naar het kamp van Elsenborn , daar oefenden we alle soorten schieten en met verschillende munitie. Het in stelling brengen van de mortier werd ook constant geoefend. De mortier bestond uit 3 delen de loop , de steun met richt instrumenten ,en de basis plaat die woog 75 kg.
Foto : bij ieder schot verdwijnt de basisplaat van de mortier dieper en dieper in de grond door de druk van de vertrekkende granaat. Na een tijdis de aarde in de schoepen aan de onder zijde van de basisplaat zo hard als beton. Om de plaat zuiver te maken (zoals je ziet op de foto) moet men krabben met een pin om de aarde er uit te halen.
Onze mortieren werden vervoerd met Doodge Camionette 4x4 en aanhangwagen van 1ton.Vroeger had ik als fuselier alles te voet moeten doe en nu werden we vervoerd dat was een groot verschil. De voertuigen waren nog van de WOII maar in goede staat en op het terrein waren ze met hun 4x4 systeem goed te gebruiken.
Foto : Een Doodge Camionette zoals door ons gebruikt.
Het was dagelijks oefenen , alles was nieuw en de job in het peloton mortieren was een spannend en boeiend verhaal. Het kader wasjong en had weinig ervaring , de wapens en de manier van werkenwas onbekend voor ons. .We keken uit naar onze eerste schietoefeningen om de resultaten te zien van onze training.
De Amicale Nationale Para Commando Vriendenkring. ANPCV.
De ANPCV is vandaag en morgen speciaal met zijn gedachte bij onze jongens in het buitenland.Vele "Oud Gediende" hebben wel eens Kerst en Nieuwjaar zonder de familie door gebracht ergens in het buitenland. De meeste stoere bonken laten daar niets van merken maar het doet wel een beetje pijn. Gerard
Opeens werd er beslist om het Bataljon te versterken met een peloton Mortieren 42 en een compagnie A.T.K. Anti Tank. Ik werd aangeduid voor het peloton Mortieren 42 als stuk overste.
