Ik ben Moerman Gerard, en gebruik soms ook wel de schuilnaam igor.
Ik ben een man en woon in 9870 ZULTE (Belgie) en mijn beroep is Op Rust.
Ik ben geboren op 22/12/1942 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Vinkenieren en Vaderlands Lievende Verenigingen..
Het leger vervoegd op 03/07/1961 en op rust gesteld in 1999 als beroeps o/officier.Gehuwd,3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Klik op de foto's in het midden voor vergroting.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
.
.
.
.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
Een woordje over de uitrusting waarover we beschikten.
De gewone calypso een pak voor bescherming tegen de koude. De frochpakken , waterdichte pakken voor onderwater te werken in de koude omstandigheden , meestal kon men warm ondergoed dragen.
De gewone duikflessen voor lucht. De uitrusting met zuivere zuurstof en anti magnetisch als ook geen lucht bellen aan het water oppervlak.Gesloten omloop genoemd voor het gevechtzwemmen.
Het olie kompas “een plastieken bol” gevuld met olie waarop de kompasschijf kon drijven.
Het vullen van de lucht flessen of zuurstof systeem ,moest ieder voor zijn eigen rekening nemen.Zeer handig in geval van een ongeval.
De lucht flessen werden gevuld door middel van een handpomp (van een vergaarbak lage druk naar flessen hoge druk) een werk van lange adem. Wat betreft het zuurstof systeem “gesloten omloop” moest men een container vullen met “protosorpkorrels” die stikstof uit de uitgeademde lucht opslaan. Bij het niet goed uitvoeren van deze taak kon er water in de container komen . De korrels werden nat , gevolg , slechte filtering van de uitgeademde lucht , het vocht van de korrels werd met de in te ademen lucht naar het mondstuk gevoerd met brandwonden in de mond als gevolg. Door het feit dat we een gesloten masker droegen was dat een ramp.
Meestal werd er tweemaal per dag gedoken. Het warenlange en vermoeide dagen. Duur van de cursus 6 weken.
Gerard.
Foto : op de pop het gesloten zuurstof systeem met op de borst het filter systeem , met daaronder de zuurstof flessen. en voor de pop een duikfles voor gewone lucht of soms een mengeling.
De beroeps militairendie in het 2deBon Commando teFlawinne verbleven , moesten een adres in de kazerne hebben. We hadden geen keuze , een faciliteit Kazerne bestond niet en wij moesten ons aanpassen. Daarbij kwam automatisch dat we een domicilering in Flawinne moesten aanvragen. We werden dus zonder insprak bewoners van het zuiden van België.
Ook waren we verplicht aan de gemeente verkiezing deel te nemen , dat was niet zo erg , maar het W.E. van de verkiezing ,moesten we wel inFlawinne blijven om te stemmen. We moesten ons aan de plaatselijke politiek aanpassen.
Ik moet zeggen dat we als jonge beroepsmilitairen niet veel verdienden , we waren veel weg op oefening , dus veel onkosten.
We werden voor niets vergoed ,overurenen W.E. diensten waren nog niet betaald. De wedde van mijn echtgenote was hoger dan die van mij , maar het kon ons niets maken we waren gezond.
Gehuwd vrouwtje in verwachting eerste problemen duiken op. Men probeert meer thuis te zijn en dat is zeer moeilijk in het 2 Bon Cdo.
Dus men vraagt overplaatsing naar het 3 Para te Lombardzijde. Deze overplaatsing werd mij na veel moeite toegestaan , maar de problemen waren nog niet opgelost. In het 2 Bon Cdo kon ik maar wekelijks naar huis. In het 3 Para normaal dagelijks , om 05.20u op de trein en om 19.45u terug thuis. Men moest ook nog op zaterdag werken.
Ik ben een paar maal naar Otterburn geweest maar de eerste keer is altijd de leukste en blijft je het beste bijÂ…..
Het 2de Bon Commandoging dus op schietoefening naar Schotland « Otterburn ». De verplaatsing gebeurde voor het gross van de troep per boot namelijk de “Kamina” De voertuigen en de voorwacht, “mannen die het kamp en de ontvangstvan de troep moesten voorbereiden”, gingen met het vliegtuig. Een paar problemen moeten opgelost worden om de voertuigen per vliegtuig te vervoeren. De keuze viel op G.M.C. vrachtwagens, zij waren het enig type voertuig die zonder veel problemen in de C119 kon. Dit waren vrachtwagens van WOII en met open stuurhut. Bij de volgende oefening in Otterburn kregen we voertuigen van het Engels leger ter plaatse.
Bij het vervoer per vliegtuig mochten de brandstoftanks en de jerrycans maar ¾ vol zijn wegens het druk verschil in de lucht, de brandstof zet uit en loopt over. De batterijstopjes werden afgesloten met vaseline, maar de benzine geur in het vliegtuig was toch nog waarneembaar. De voertuigen in het vliegtuig werden vast gemaakt met kettingen en spanners. Na het opstijgen moest alles weer aangespannen worden. De vlucht verliep normaal, maar de tocht van het vliegveld naar Otterburn was een hele ervaring. “Aan de voor ons linkerkant van de weg rijden” was een hele uitdaging. Het links rijden werd 2 weken voor het vertrek reeds geoefend in de kazerne in Flawinne. Het was winter 2 meter sneeuw en geen verwarming in de voertuigen, de G.M.C. en de Doodge camionetten met open stuurhut. De overtocht van de Kamina verliep ook niet van een leien dakje. Het schip moest uren voor anker blijven liggen voor de haven van “New Castle” de zee was ruw en te gevaarlijk om de haven binnen te varen. Wij de “voorwacht” moesten de troep ontvangen het werden lange uren met thee en koekjes gesponsord door de Engelse Politie. Na het nuttigen van rantsoen maaltijden (bonen met tomatensaus) hadden de passagiers van de Kamina de ganse boot ondergekotsten er hing een kwalijke geur in de boot. Eindelijk kon de ontscheping plaats vinden. De manschappen werden met bussen naar Otterburn gebracht. Daar wachten er verwarmde barakken en een heerlijke warme maaltijd op zijn engels “Schapenvlees uit dozen”. Het 2de Bon Commando had geen eigen keuken mee gebracht we kregen eten van het Engels Leger. Dat is ons zuur opgebroken. De volgende keren was de keuken mee, we hadden onze les geleerd.
Ik werd met een frantalige collegaaangeduid om op het vliegveld aan AS24 (gocart met 3 wielen) te gaan halen. Op het vliegveld aangekomen, geen vliegtuig en geen gocart, ze waren om veiligheid reden op een ander vliegveld geland, maar waar? Om kort te zijn we hebben gezocht maar niet gevonden, ik en mijn Franstalige collega verstonden mekaar niet en dan nog in Engeland.De opdracht eindigde terug in Otterburn zonder AS24., maar we moesten het wel overdoen.
Het was zeer koud en veel sneeuw, er waren een paar mannen die het niet zagen zitten om zich in die omstandigheden te wassen. Dat losten we op door ze morgens met hun slaapzak buiten te dragen en ze in de sneeuw te laten vallen, ze hadden het rap begrepen. Dagelijks schietoefeningen met echte munitie, de meeste slachtoffers waren schapen die vrij rond liepen.
De wegen glad en besneeuwd maar geen probleem met de G.M.C. De oefeningen konden gewoon doorgaan. Na een 10tal dagen kregen we een uitstap Edinburg, we zijn daar alleen maar opgevallen door onze eetlust. Wel aan te bevelen een bezoek aan het Kasteel van Edinburg. Er werd afscheid genomen van Otterburn in de kantine, het feest werd opgeluisterd door plaatselijke “Pipers” doedelzakspelers. De “Kamina” en de C119 brachten ons veilig terug naar België; Leve de biefstuk friet en de Jupiler.
