... een stille zaterdag.

Iets stiller dan gewoonlijk en met volle overgave gidsten we overal achter de schermen van de kathedraal, op alle plaatsjes waar je nooit mag komen:

Aalmoezenierskamer, sacristie, kapelaansacristie, kerkmeesterskamer, in de kleine toren, op de zolders en boven op de gebroken torentrans met prachtig zicht op onze Schelde.

Alles gegeven, moe maar voldaan, op naar de kaaienparking.

Nonde, nonde, nonde … waar zijn mijn autosleutels?

Mogelijk onderweg ergens zoek geraakt. Bibi dus terug naar de kathedraal, waar onze geliefde bisschop al gestart was met de paaswake.

‘Dju, dedju, dedju …, Dirk, kunt gij mij niet helpen jong, ik ben mijn enige autosleutels kwijt, en die van ons Leentje hebben ze deze maand, samen met haar ‘sacoche’, gepikt’.

Terug de kathedraalsleutels gekregen, en zonder dat iemand het merkte, gans de tour opnieuw gemaakt:

Aalmoezenierskamer, sacristie, kapelaansacristie, kerkmeesterskamer, in de kleine toren, op de zolders en boven op de 4 balkons, … NIETS te vinden, geen sleutels.

Met de moed der wanhoop terug naar de kaaienparking.

Moedeloos staan we bij onze oeroude Nissan, trekken aan de klink en, …die auto was nog open, maar de sleutels zaten er niet op. En dan, …

wordt de parochie van miserie overspoeld door het oorverdovende klokkenspel van de St.-Andrieskerk. Zo hard, dat ze het in Beveren zeker gehoord hebben, het bleef maar duren, en Bibi dacht:

‘Awel, ’t is al goed, mocht ik mijn sleutels terug vinden, dan kom ik ieder jaar hier naar de Paaswake’ …, en ‘den deze’ had het toch zitten zeker!

Het gebeurde onmiddellijk na die belofte: van onder onze oeroude Nissan lachten die autosleutels mij vrij sarcastisch toe: ‘belofte maakt schuld hé makker’.

Ieder jaar, met stille zaterdag, denk ik aan dat waargebeurde verhaal, en ben ik in gedachte bij de Paaswake van St.-Andries.

(foto: JGL3603, Stille Zaterdag 2007)

04-04-2015 om 14:10 geschreven door Gidsjoris

Het is wansmakelijk om met zweetvoeten aan tafel te gaan, zeker als je niets anders draagt dan sandalen. Daar moet dus iets op gevonden worden dachten ze zowat 2000 jaar geleden: voetjes wassen vooraleer aan tafel te gaan! Dat voeten wassen noemde men pedilarium en was meer dan waarschijnlijk een gebaar van gastvrijheid.

Dat vernederende werkje werd meestal uitgevoerd door slaven. Stel u voor: “schat, we zijn vanavond uitgenodigd bij den Albertus en dat is met pedilarium. Was u voetjes toch maar eerst, dat we niet in affronten vallen!”

Wanneer Jezus dat doet met zijn leerlingen, dan begrijpen zij er niets meer van. Hij dwingt hen als het ware om hier een les uit te leren: het gebaar van de dienende liefde. Wat hij na de voetwassing zegt kennen we als het ‘mandatum novum do vobis’ of “de nieuwe opdracht die Ik u geef”: “bemin elkaar zoals ik jullie bemin”.

Als Hij dan brood en wijn uitdeelt vraagt Hij zijn leerlingen om dan telkens aan Hem te denken als zijzelf brood en wijn uitdelen. Wie daar dan van eet draagt Christus in zich en durft daarvoor uit te komen. Zo simpel is de Eucharistie. 

Naar goede oude traditie organiseert het Sint-Julianus gasthuis, gesticht in 1303,  het liefdadigheidsfeest der arme pelgrims.

Vandaag, zoals ieder jaar op witte donderdag, worden 12 armen van de stad uitgenodigd voor het beroemde avondmaal der pelgrims, bij ons gekend als de pelgrimstafel (In de Hoogstraat 70-74).

Het is onze sympathieke bisschop zelf, die deze mensen hun voeten gaat wassen, waarna zij samen aan tafel gaan.

Foto JGL2662B: voor Pedilarium op witte donderdag.

02-04-2015 om 08:26 geschreven door Gidsjoris

Helemaal achteraan in het zuiden, weggemoffeld in het duister, onder het balkon van de preekstoel, waar niemand haar ziet, waar iedereen achteloos voorbijloopt, als een verwaarloosbaar onbelangrijk continent, waar veel  te weinig aandacht aan besteed wordt: vrouw Afrika.

Gedurende gans de rondleiding sleurt uw gids een pillamp mee, om er zeker van te zijn dat wij op het einde van onze rondleiding een lichtje kunnen uitstralen naar het bezienswaardige Afrika. Misschien, met een beetje meer licht, begint zij plots te glimlachen, wie weet?

Maar kijk toch eens hoe mooi dat beeld is! En waarom is dat mooi? Omdat het eenvoudig is.

En wat hier bij uw dienaar helemaal in goede aarde valt, is de wijze waarop de armen met de andere continenten verstrengeld zijn, als één beeldschoon vredesymbool.

Het evangelie is voor gans de wereld.

De rijke afgebeelde fauna en flora kunnen hierbij zeer inspirerend werken. Voor de natuurgidsen en freaks gooien we (voorzichtig) een blik naar die fauna en flora. 

Foto JGL6517: Dame Afrika - de kathedraal in 100  stukjes (14)

We brengen vandaag woensdag uitzonderlijk ons donderdags rubriekje over de Kathedraal, want voor morgen hebben we iets speciaals in petto. U komt toch ook lezen en kijken?

01-04-2015 om 12:12 geschreven door Gidsjoris