Zaterdag het Rubenshuis en de expositie ‘Rubens privé’ bezocht. Het was zeer lang geleden dat ik nog in het Rubenshuis geweest was en het was dan ook een goede opfrissing van het falende geheugen. Het was uiteraard zeer de moeite om de vele hier samengebrachte portretten van familieleden van Rubens, in hoofdzaak ook door hem geschilderd, en de zelfportretten te kunnen bewonderen. Iets te veel mensen wel in de toch kleine kamers om in alle rust te kunnen kijken. Ik krijg steeds vaker de indruk dat mensen exposities bezoeken om foto’s te nemen van wat er getoond wordt. Wat doen ze toch met al die foto’s? Ik vraag het me vaak af, beseffende dat het veel werk vergt om die op te slaan en te ordenen. En meestal bestaan er genoeg tijdschriften en boeken waarin men reproducties van de kunstwerken vindt, om nog te zwijgen van de ontelbare ansichtkaarten. Dit maar om te zeggen dat een bezoek aan een expositie best uitgebreid wordt met wat lectuur.

Het portret ‘Herderin’ sprak me bijzonder aan. De uitleg in het gidsje dat de bezoeker krijgt, maakt duidelijk dat er over dit schilderij niets met zekerheid te zeggen valt. Niet of het van de meester zelf is, niet of de herderin Isabella Brant is. “De vele vraagtekens dragen bij aan de mysterieuze aantrekkingskracht van het beeld,” lees ik. Lulkoek. Maar het portret heeft wel een mysterieuze aantrekkingskracht, dat wel.