Je zult maar in Nepal wonen, nu, na de krachtige aardbeving van enkele dagen geleden. Vooral: je zult daar maar in een uiterst moeilijk bereikbaar en zo goed als totaal verwoest bergdorp wonen. Je zult maar in een gebied wonen waar IS of Boko Haram terreur uitoefent. Je zult maar het vliegtuig nemen waarvan de co-piloot besloten heeft het toestel tegen een bergflank te laten aanvliegen. Je zult maar een puber zijn in een internaat die het slachtoffer wordt van een perverse ‘zwartrok’. Enzovoort. Om maar te zeggen hoe ontstellend groot het toeval - bij gebrek aan een beter woord - is in een mensenleven.

Eigenlijk ben ik een fan van ‘Altijd ergens’, de pagina van Michiel Hendryckx in DS Weekblad: een foto met uitgebreide commentaar. In het nummer van vorige zaterdag toont zijn foto het bekende raam van de schrijfkamer van Stijn Streuvels en zijn stukje gaat over de schrijver. Blijkbaar heeft Hendryckx het niet zo op Streuvels begrepen. Wat hij zegt, is erg kort door de bocht, maar het is zijn recht het eerder voor Elsschot en Nescio en een zakelijke stijl te hebben. Hij verwijt Streuvels zijn ‘schoonschrijverij’, zijn lust met de penne. “Met de jaren ging zijn werk alsmaar krommer hangen van de gezwollen natuurbeschrijvingen.” Ach, het is waar dat Streuvels doorgaans niet om een paar adjectieven verlegen zat, maar zijn werk reduceren tot gezwollen natuurbeschrijvingen getuigt niet van grote kennis van het oeuvre van Streuvels. Hendryckx weet ook te melden dat er in de Westhoek nog altijd een harde kern aanbidders rondloopt “die zichzelf wijsmaakt dat hij de wereldliteratuur vernieuwde”. Eerlijk gezegd ben ik nog nooit zo’n aanbidder tegen het lijf gelopen, maar dat zal wel aan mij liggen. Maar wat betekent dat: de wereldliteratuur vernieuwen? Hoe meet je dat? Ik geloof sowieso niet dat één auteur daartoe in staat is. Wel geloof ik dat Streuvels een auteur met wereldklasse is.

Van de oppositiepartijen in dit land hoor je vreemd genoeg relatief weinig rake kritiek op de federale regering. De doeltreffendste commentaar komt meestal van het ACV, doorgaans uit de mond van de welbespraakte voorzitter Marc Leemans. Enkele dagen geleden op een congres in Oostende omschreef hij de regering Michel als harteloos en dat is inderdaad ter zake een goed gekozen adjectief. Een regering zonder hart voor de zwakken in de samenleving, voor de armen, voor degenen die bijzonder op hun tellen moeten passen om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen.

Een regering daarentegen met een warm hart voor het kapitaal, voor de rijken, voor de patroons.