Het racisme van de Vlaming, de integratie van nieuwkomers en zelfs van hier geboren mensen met allochtone roots in Vlaanderen… Het zijn blijkbaar bijzonder lastige thema’s om er een discussie over te voeren. Eén ding is zeker: forse uitspraken ter zake in de media vergroten alleen maar de polarisatie. Eerst Liesbeth Homans, nu de grote leider van de N-VA himself voelden zich geroepen om weinig genuanceerde meningen te ventileren. De leider liet ook verstaan dat racisme relatief is en ging nog een stap verder dan zijn partijgenote en wees met een beschuldigende vinger naar de hier wonende Berbers (die veelal de Belgische nationaliteit hebben, neem ik aan). De verklaringen van het Antwerpse duo hebben het voordeel van de duidelijkheid: ze spreken uit wat men van hun partij kon vermoeden. Ze dienen in eerste instantie het belang, de macht van de partij. Enige bekommernis om een wat betere maatschappij waarin mensen met een soms zeer uiteenlopende culturele achtergrond wat toleranter met elkaar samenleven is hen vreemd. En van een politicus mag men toch verwachten dat hij/zij zich in eerste instantie inzet voor een samenleving die een aangename plek is voor iedereen? Er zijn bij ons heel zeker veel problemen in het samenleven van autochtonen en allochtonen, en die zijn niet alleen de schuld van de laatsten, laat staan van één groep binnen die laatsten. Maar problemen moeten aangepakt en verholpen kunnen worden en daarvoor moeten ze eerst bespreekbaar worden gemaakt. Krasse uitspraken die een bepaalde groep kwetsen helpen de zaak geen millimeter vooruit, integendeel.