Mag ik U hartelijk verwelkomen. Dit blogje is een dagelijks relaas die deel uitmaakt van mijn website. Hierin komt vooral de dagelijkse pretjes, zorgen, problemen aan bod van onze sierduiven en de kippen. De evolutie van de tuin zal zeker besproken worden Mijn artistieke werken zullen af en toe aan bod komen in: 'In de kijker'
de ko shamo, de Izegemse, de marans, de Gentse en Leuvense kropper, de tuin en de meest opmerkelijke famillie gebeurtenissen.
06-04-2006
een nieuwe dag ...een nieuw begin
Vandaag wordt dus officieel dit blog in gebruik genomen. Het waarom en hoe konden jullie lezen op het oude blog bij Skynet.
De zon schijnt maar het is koud buiten, het vriest nog altijd 's nachts.. Het wordt een drukke dag, druk bij het werk, druk bij de dieren, want er moet nog veel opgeruimd worden, want in het week end dat gaat komen is er echt geen tijd voor extraatjes, integendeel de uren dat ik thuis ben zullen zeer miniem zijn.
Zojuist een overlijdensbericht gekregen van een aangetrouwd nicht, die nog zoveel jonger was dan ik, en dan ga je eens goed nadenken over het leven......
...en en het aanmaken van een nieuwe blog, heb ik de heugelijke mededeling dat er gisteren twee ko shamotjes zijn geboren bij een koekoek hennetje, moeder en twee kinderen zijn verhuisd naar de veranda, waar ze het opperbest stellen, in aanwezigheid van het andere ko shamo hennetje en twee lillyputters ko shamo...
Het is stil hier in huis, iedereen slaapt nog. De eerste zonnestralen komen tevoorschijn, en maken me er op attent dat de vensters hier eens dringend een beurt moeten krijgen. Zoals altijd is het op zaterdag en zondag druk, gewoon druk, omdat alle duiventillen dan een extra kuisbeurt krijgen. En niet alleen dat, maar dan wordt er toch een extra zorg besteed aan alles wat pluimen heeft , de kleine baby's in de teilen worden gecontroleerd en geringd.
Gisteren was het eigenlijk een aangename dag, tussen de regenvlagen kwam de zon te voorschijn, zodat er toch af en toe rust kon genomen worden in die grote opnet volière.
Het oranje ko shamo haantje mocht ook na drie weken verblijf in de quarantainezone terug naar buiten. Na 15 minuten hoorde ik in de garage achter de duiventillen een triomfantelijk gekraai. Het witte ko shamo haantje stond heel triomfantelijk met veel lawaai, borst vooruit, in al zijn lente, te staren naar de hoop oud papier. En ja daartussen vond ik het oranje haantje verstopt, en daarmee was de rangorde terug bevestigd. Benieuwd hoe het verder vandaag verloopt.
En als ik over mijn duiven spreek, dan denk ik altijd aan hun fenomenaal zacht karakter, aan een hok dat nooit stil is, dat altijd vol geroezemoes en vol leven is, aan hun band die ze vormen met hun grote bazin Aan de doffers die continu bezig zijn met hun jongen te verzorgen, die tussenin wel een andere duivin proberen te versieren, en die dan als ze terug in hun eigenste huis binnenkomen, een oplawaai krijgen van hun duivin omdat... Die de kunst verstaan om hun grote baas uit te leggen als er een probleem is. En dan merk je dat onmiddellijk als je hun hok binnenkomt.
En gisteren toen ik hok twee binnenging, wist ik het onmiddellijk: waarom zat die ene rode duivin alleen, waarom zat ze me zo eigenaardig aan te staren. Waar was haar doffer?
Foei Moeke, hoe is het mogelijk? Hoe is het mogelijk dat Moeke mijn stamduivin, geboren in 1992 en onlangs haar partner verloren, die jonge doffer heeft versierd, hem gelokt heeft in haar huisje, in haar broedkom?
Zien wat er verder vandaag gebeurd. Want het wordt tijd dat we verder gaan werken...
Zaterdag ben ik naar Epe (juist onder Zwolle) geweest (heen en terug bijna 500 km) Naar mijn eerste clubvergadering van de nederlandse Brünnersclub. Sommigen zouden zeggen: ge moet goe gek zijn. Het was heel leerzaam, vooral omdat er duidelijk een cultuurverschil is qua 'het vergaderen op zich' tussen nederland en de vlaamssprekende belgen. En een nederlandse broodmaaltijd is dus iets anders dan wat wij daarvan denken. Dat vind ik nu zo tof: wij spreken dezelfde taal en toch zijn we zo heel veel verschillend. Dat noem ik een verrijking op zich. Hoe dan ook heel fijne contacten gelegd.
En gisteren was het kuisdag in alle hokken. Met een rechterpoot (been) dat af en toe echt niet mee wilt, was het soms heel lastig om snel vooruit te komen.En dat heb ik dus te danken aan een val van een ladder twee weken geleden tijdens het opnetten, en slijtage. De tijd dat ik door alles heen vloog, is op dit moment voorbij. Misschien gebruik ik nu hetzelfde tempo als anderen, maar ik vind het rotvervelend als ik niet sneller vooruit kon.
En tijdens de rustpauzes zie je het kleine grut dat flink opgroeit, zie je de eerste verleidingsdansjes van de mannetjes en de vrouwkes. Het eerste kleine grut wordt ineens groot. En dan zie je ook tot mijn grote teleurstelling fouten weer naar voorkomen. Het wordt tijd dat ik ze deze week allemaal in de kooien ga zetten en opnieuw een evaluatie maak.
Vandaag komen de brünnerkes extra aan de beurt: ze zijn er nu echt klaar voor om geselecteerd te worden. Aan de binneninrichting van het hok moet iets veranderd worden, want dat wit koppeltje wil absoluut op de grond hun eitjes leggen, en dat wil ik dus niet.
En die Voorburgse schildkroppers: ik begin nu er echt aan te twijfelen of ik nu te maken heb met twee duivinnen of met één koppel. Zijn het twee duivinnen, of heeft het mannetje nu eitjes van de Brünners in beslag genomen. Want het tweede broedsel is weer niet bevrucht Vandaag verhuizen daarom de Voorburgse naar hok vier waar ik een plaats heb vrijgemaakt.
En de ko's , ze hebben ervan geprofiteerd...als je met kruiwagens volgeladen met bodembedekking aan het zwoegen bent, dan staat dat poortje wel een paar minuten open...Twee maal waren ze mij ontsnapt, en je kon het horen, met groot jolijt waren de haantjes hun hennetjes aan het roepen want ze hadden veel lekkers ontdekt in de tuin.
Onze dalmatiër 'den Elvis' van negen jaar oud voelde zich gisterenavond blijkbaar niet zo goed in zijn vel. Elvis de bewaker van al het pluimvee inclusief de duiven, die af en toe op de verkeerde plaats zijn poot opheft, die echt al die wilde katten niet op het erf wilt, was gisterenavond toen ik thuis kwam niet goed in zijn vel.
Heel stil, niet bedelend voor een korstje bij het avondmaal, trokken we onze wenkbrauwen naar omhoog: wat is er aan de hand met Elvis. De jongstezoonlief die hem meegenomen had naar zijn thuis, voelde ook dat er iets haperde. Zelfs toen Veerle de veearts kwam liet hij geen gegrom horen.
Veerle had er duidelijk een patiënt bij. Na een tijdje zoeken vonden we de verklaring: hij had weer pijn in zijn gewrichten, en het was duidelijk dat hij geen comedie speelde deze keer. Hij is een senior aan het worden, inclusief de typische klachten van rugpijn, been sorry pootpijn...
De werking van de pijnstiller en ontstekingsremmer waren vlug zichtbaar, na een uurtje liep hij terug gezwind door het huis.
Dit is in elk geval iets waar we in de toekomst rekening moeten mee houden. En dat hij op dieet moet en méér beweging moet krijgen is méér dan duidelijk. Jongste zoonlief heeft er een taak bijgekregen....
Herinneren jullie nog dat zwart ko shamo hennetje dat gered werd uit de wc pot.
Ja dat identieke hennetje, heeft drie weken lang heel ijverig gebroed op haar eitjes.
En ja vijf super gezonde kuikentjes zijn er geboren.
Gisteren toen ik de duiven aan het voederen was, stak ze haar kopje boven haar broedbak uit. Het was alsof ze me zegde, dat ze het toch niet zo aangenaam vond daar in haar broedbak, ze voorzag duidelijk problemen om haar kuikentjes eten en drinken te geven.
Dus heb ik haar gisteren verhuisd met broedbak en al, naar de veranda.
Binnen de kortste keren kwam er een kuikentje van onder haar vleugels uit, en werd de zoektoch naar eten gestart.
En nu geniet ons zwart kootje intens van alle aandacht die ze krijgt van alle bewoners.
Ik had het eigenlijk verwacht van bij het begin van het opnetten
Gisteren gebeurde het totaal onverwacht: de kos begonnen te vechten.
Eerst begonnen het jonge blauwe koekoek haantje te vechten tegen het vuilwitte haantje, de stand was toen gelijk, maar om zijn gram te halen begon hij toen te vechten tegen het oranje koekoek haantje, en toen vond het vuilwitte haantje er niets beter op om mee te vechten tegen het oranje koekoek haantje.
Tot overmaat van ramp mengde big boss het gele koekoek haantje zich ook in de strijd.
Het oranje koekoek haantje moest het onderspit delven, met één oog dicht heeft hij zich daarna verstopt.
De hennetjes vonden dat zij ook onderling mochten vechten. De veertjes vlogen in de lucht.
En toen vond ik als super big boss dat het welletjes was, met een gevloek en getier, stonden ze ineens allemaal stil, en wisten ze dat het genoeg was, dat het gedaan was met de machtstrijd.
Ik ben dan maar op zoektocht gegaan naar dat oranje koekoek haantje, en s avonds de veearts maar gebeld.
...en het oranje of het blauwe koekoek haantje is dan natuurlijk het koekoek haantje met de oranje of met de blauwe ring...
En dan ineens krijg je een formulier in de bus om een inventaris te maken van al je pluimvee ook je duiven En dan ben je zeven jaar of zoiets bezig met een ras op te kweken dat verdwenen was. Moet ik dan al mijn kinderen ten offer brengen, als weerloze lammeren............. Dan heb je duiven waarvan je weet dat die niet in aanraking komen met andere dieren, waarvan geweten is dat de gevoeligheid veel minder is dan bij dieren ........... Waar heb ik nu in godsnaam dat formulier weer gelegd........ Woede, wanhoop, treurnis...........................
Bij het begin van het seizoen heeft elk koppel een kleurring aangekregen, dat maakt het voor mij veel gemakkelijker om bepaalde problemen te constateren, om zaken op te schrijven...In til drie bovenste hok links woont het blauwe koppel, het is een zeer goed en vruchtbaar koppel en tevens zeer goede ouders.Op dezelfde rij had ik gepland om een koppel Leuvense sinjoren te huisvesten.Ja ik zeg wel degelijk gepland, want de blauwe wilden graag het linkse hok ook hebben om een nieuwe nest te maken, alhoewel er al een tweede nest in hun eigen hok was geplaatst.Elke dag hetzelfde liedje, de blauwen moesten eruit gejaagd worden, en de Leuvense erin.Tot gisterenavond madam blauw haar eerste eitje in het nest legde in het linkse hok, en daarmee met haar houding heel duidelijk kenbaar maakten: dit hok is ook van mij.En deze morgen stond pa blauw paraat: heel flink opgesteld, de linkervleugel in aanslag, om bij het minste te kunnen meppen op mij, want hij zou me niet de kans geven om dat eerste nest met de twee jongen te verhuizen naar het linkerhok.
Een hoofd die doodmoe is, zeker als de jongste 's nachts een opgezette wang laat zien, als gevolg van een insectenbeet. Ik heb hem onmiddellijk naar het ziekenhuis gestuurd, duidelijk een allergische reactie. Er zijn ergere dingen, vooral als je 's nachts wakker ligt van al dat doemdenken. Elke dag wordt mijn weerstand groter tegen al de maatregelen die gemaakt zijn bij een eventuele ruiming. En het rare is eigenlijk dat ik het gevoel heb, dat er niemand meer bezig is om ons bij de heren te verdedigen. Dat 'geen bescherming voor zeldzame rassen of dat nu kippen of duiven zijn' niet tot de geest doordringt van vele mensen. Staan we nu letterlijk in de kou?
En ondertussen ben je blij dat als je ziet dat Erika zonder hulpmiddelen haar eieren heeft uitgebroed, dat er jongen bij zijn waarvan je fier over kunt zijn.
In de' week lag het tijdschrift 'Het Neerhof' in de bus, ik zag mijn eigen naam staan bij de nieuwe keurders, en ik had echt de wrange opmerking bij mezelf: gonda fijn dat je het bent, maar zullen er ook ooit duiven overblijven..... Duidelijk gedeprimeerd......
Het week end is achter de rug. Verleden week met al dat opnetten is er weinig tijd besteed aan de duiven zelf. Dus zaterdag en zondag moesten er duiventillen gekuisd worden en dan het liefst met water. En als je dan toch bezig bent dan maak je ineens een evaluatie van de koppels, hoe evolueren hun jongen, zijn de koppels genoeg bezig met de jongen, worden ze voldoende gevoed.... En in het achterhoofd altijd maar die vrees voor ruiming. Want ja, in België staan er in tegenstelling tot Nederland geen beschermde rassen op een lijstje.
De tegenstelling is toch zo groot in België: aan de ene kant wilt men een bescherming doen van het erfgoed door het grootste moeras in Vlaams Brabant terug in originele staat te brengen zoals het vroeger was. En kan ik de dupe worden van dit verhaal, want zo ver is Het Vinne in Zoutleeuw niet van mij af, en als daar een eend sterft.... En aan de andere kant zal men zonder pardon dit erfgoed dat ik al zoveel jaren bescherm gewoon van de kaart vegen. Om ziek van te worden.
En toch gaat het leven door en ontdek soms humoristische kanten aan het hele opnetten. Ik heb gisteren geconstateerd dat we in een enorme volière leven, van zo vlug als we uit de veranda buiten komen zitten we onder de netten, ik ruim op, ik kuis de duiventillen allemaal in de volière, Elvis weet ondertussen hoe hij het nieuwe poortje kan opendoen, de ko's staan in afwisseling op wacht aan het andere poortje richting bloementuin... Slimme beesten....
Vrouwke Cauchois, een geel dametje, drie jaar geleden uitgeleend aan Henry, omdat ze zo'n prachtige gele kleur had, is terug thuis. Vrouwke Cauchois kwam binnen in haar oude hok, herkende het, sloeg pa Gentse kropper aan de haak en settelde zich. Vrouwke Cauchois is oud, was in de tijd mijn eerste Cauchois dame. Alhoewel ze op dit ogenblik geen eitjes legt speelt ze voedster over alle mogelijke babys die ze in haar bakje krijgt gelegd. Of het nu nog in het stadium van embryo is, of één week of twee weken oud het deert haar niet. Heel naarstig is ze de ganse dag bezig met het grootbrengen van de jongen. Maar sinds eergisteren gaat ze ver, heel ver.... ze pikt nu de jongen in van anderen. Toevallig waren er twee jonge duiven uit het nest op de vloer geland, op het moment dat er een groot jong reeds in haar broedschaal lag, hoe ze het gedaan heeft, ik weet het niet, maar in elk geval tegen het einde van de dag lagen er twee jongen in haar broedschaal. Het gaat natuurlijk te ver als er dan de volgende dag ineens drie jongen in haar broedschaal liggen..... die ze alle drie samen met pa aast.
Het is dus 'opnetten'.Een nieuw werkwoord, later zal gezegd worden: in de tijd van de vogelgriep.....Ik begrijp ze wel hoor, die hoge mannen.... maar toch is het een ellendige tijd.Ik heb dus gekozen voor 'opnetten'. Sinds verleden week ben ik dus aan het opnetten. Door weer en wind, tussen de ene sneeuwvlaag door naar de andere.Toen het bericht kwam dat er maatregelen werden genomen, besefte ik maar al te gauw dat het technisch niet haalbaar zou zijn om alle percellen te voorzien van netten.Een keuze werd gemaakt op de dag dat de eerste isegemse kuikens werden geboren. Het nageslacht was daardoor verzekerd, dus was de keuze iets gemakkelijker.Op dit ogenblik zijn er twee percelen opgenet die bevolkt worden door de witte mechelsen, elke haan heeft een hen gekregen.De maransen zijn verhuisd naar het perceel waar de mechelsen huisden.En dan die bende ko shamo's.... hun perceel zal ingekrimpt worden, en ik vermoed tot hun grote ellende. Het binnenplein tussen de verschillende duiventillen wordt hun domein.En dat opnetten...... dat is een andere kwestie, want de ene duiventil grenst niet aan de andere, het is allemaal met hoekjes en kanten.En dan val je natuurlijk van die ladder die je stomweg hebt neergezet.................Mijn grootste zorg durf ik eigenlijk niet uitspreken.Noodplannen worden gemaakt......Maar ondertussen gaat het kweken verder, het zwart ko shamo hennetje dat ik onlangs uit de wc heb gered zit nu parmantig te broeden.Het is gestopt met sneeuwen....we gaan verder opnetten.
Bah ik vind het koud, echt te koud, ik snak naar de lente.Gisterenavond hoorde ik terug voor de eerste keer een lijster zingen, was dit het eerste signaal van een nakende lente? Ik hoop het. Nochtans zou je dat niet zeggen aan de kippen en aan de duiven dat het nog zo koud is.Toen ik zojuist de duiven uit hok 2 opende, vlogen ze allemaal naar buiten, maar werden gedragen door de wind. Ik geloof niet dat ze veel vleugelslagen moesten maken om vooruit te geraken. Sinds mijn vorig schrijven zijn er nieuwelingen op hok 5 gekomen: ja, het moest er van komen: 7 Brünner kroppertjes.Ze zitten nu alleen samen met de Voorburgse kroppers, de Leuvense signoren zijn naar hok 4 en drie verhuisd, ze waren toch iets te imposant voor die kleine kroppers. Deze week is de eerste selectie gebeurt van de duivenjongen van dit jaar: 8 zijn er verhuisd naar koudere oorden.De stambomen van elk koppel zijn via excell en foto's opgemaakt, op die manier zijn er x meters behangpapier bijgekomen
Bepaalde conclusies worden er dan natuurlijk ook getrokken, zodat er een paar koppels gaan gewijzigd worden. Wat er niet inzit, kan er ook niet uitkomen, is de stelregel. De kippen.... ...Stellen het goed. Deze week zag ik dat de tweede jonge mechelse haan de oudere haan te vlug af was. De oudere stond erbij en keek er naar.... De oudste ko shamo kuikens zijn deze week verhuisd van de veranda naar de stal, ze verkiezen toch méér binnen te blijven dan de ouderen, het zal voor hen nog te koud zijn buiten. ...De isegemse beginnen goed aan de leg te geraken, de maransen twijfelen nog een beetje, en de witte mechelsen zullen ook gaan beginnen...
Het broedseizoen is zoals steeds hier vroeg begonnen, ik kon de eerste jongen juist op tijd ringen begin deze maand. En elk jaar heb ik ook datzelfde gevoel: het zijn verdomd sterke jongen, het is alsof deze strenge winter ze ook winterhard maakt. Maar de ouders worden ook 's nachts consequent gecontroleerd: beschermen ze wel voldoende hun jongen en hun eitjes. Het is alsof ze me begrijpen, als ik het hun 's avonds zeg:" bescherm je kinderen want als jullie dat niet doen, dan vertrekken jullie maar, dan hoef ik jullie hier niet" En ze zitten keivast op die broedschotels, soms met twee om zeker te zijn dat hun jongen geen kou krijgen. En dan kun je ook de beste ouders herkennen.
Er is wel al verdriet geweest, Floortje en Koningske is ondertussen gestorven. Bij Floortje hebben we een tumor gevonden in het ovarium, en Koningske heb ik zo dood gevonden Het zijn allebei rechtstreekse afstammelingen van Moeke.
Er is in het afgelopen najaar hard gesnoeid in het duivenaantal. Als je vooruit wilt gaan is dit één van de belangrijkste factoren. Misschien ben ik ook harder geworden in het maken van een selectie. De foto's van de huidige duivinnen vind U apart op het fotogedeelte bij de duiven
En dan hebben we natuurlijk ook die Leuvense signoren, waarbij het zeer moeilijk is om te weten 'wie met wie' gekoppeld moet worden. De ondervinding zal het me leren of ik een juiste keuze heb gemaakt.
Ondertussen zijn hier ook andere duiven aangeland. Eigenlijk allemaal zo'n beetje in het kader van 'opleiding tot keurmeester'. De Brûnner kroppers vond ik in het begin in vergelijking met de Gentse kropper toch maar niets. Maar zoveel te meer ik ze leerde kennen, zoveel te beter ik ze leerde appreciëren. Een mooie Brûnner moet zeer slank, smal en klein zijn, waarvan je de perfectie van de contouren kunt beoordelen. Ze zijn ook aangenaam van karakter Voor verdere informatie aangaande de Brûnner kropper verwijs ik zeer graag naar de website van Gregor Mathieu, die vermeld staat op de totaalpagina van de linken Het laatste recentse koppel is een koppel rode Voorburgse schildkroper
Einde januari 2006: de kippen Ik zal maar beginnen met de groothoenders, en mijn oogappels tot het laatste houden.De maransen: al het klein grut dat geboren is in het najaar 2005 hebben een nieuwe thuis gevonden, Bono de haan en zijn vier hennen stellen het opperbest. Zij hebben een winterstop gehouden met het leggen van hun eieren, maar beginnen nu stilletjes aan opnieuw te leggen. De Izegemse koekoek:Ook hun nazaten zijn allemaal vertrokken, behalve natuurlijk dat ene gek lief haantje, dat haantje dat altijd wilt weten waar ergens die nestels voor dienen. Welk materiaal van broek ik aan heb.Kortom alles wilt weten, behalve waar zijn eten staat.Maar hij evolueert goddank tot een mooi haantje, niets uiterlijk op af te keuren, en toch hebben we onze bedenkingen: zou hij af en toe in andere werelden leven? Het wit Mechels hoen:Bij dit ras moest een selectie gebeuren, sommigen zijn dan ook verhuisd naar andere koudere oorden, lees diepvries. In feite zijn er twee hennen overgehouden en twee hanen. één van de hanen is één van de jongen die door superkloek is uitgebroed. Dus volledig geslachtsrijp is hij op het ogenblik niet. En dan de oogappels: moet ik het nog zeggen: de Ko shamo's Alleen al om de gebeurtenissen die we dagdagelijks ervaren met hen, is een dagboek wenselijk.Het aantal Ko shamo's is ondertussen ook uitgebreid, er zijn anderen hier aangeland omdat de vorige eigenaar fokker hen moest wegdoen wegens gezondheidsredenen. Maar met hen kwamen ook de 'tijdelijke' problemen. Onze ko shamo famillie die heel in harmonie leefde gedomineerd door ons eigenste gek koekoekhaantje (gele ring) werd nu ineens verstoord door andere 'indringers'.Jammer genoeg wisten die indringers niet hoe men kan gezamelijk leven in een famillie En wat kan men dan ook verwachten van vechters, ja natuurlijk vechtpartijen, en dit zowel tussen de haantjes als tussen de hennetjes.Eerst probeerde ik nog die vechtpartijen te vermijden, tot dat ik dan ook besefte dat dit totaal zinloos was. Dus vanaf de derde dag heb ik hun laten 'onder controle' vechten, tot als mijn eigenste koekoek haan terug fungeerde als 'pater familias' Hij overwon alle andere hanen.En dan begonnen de vechtpartijen tussen al de andere haantjes onderling. En eigenlijk was het alsof ze wilden bewijzen dat ze onderling allemaal even sterk waren.En toen keerste de rust terug. Hun accomodatie is ondertussen ook veranderd, hun hokjes zijn nu gebouwd tussen duiventil 1 en 2, in het gemetselde gedeelte.Maar elk haantje zit met zijn hennetjes in een hokje apart. Een hokje dat voorzien is van vensters, zodat ze alles kunnen zien.Er is dus een hokje met koekoekhaantje met gele ring (de padre famillias), een hokje van het vuilwit haantje met zijn zwart hennetje, een hokje met koekoekhaantje met orange ring, een hokje met het wit koppel, en een hokje met twee haantjes die de nazaten zijn van ons baasje. En elke avond kennen ze hun plaats, dan gaan ze in hun eigen hokje. En elke morgen als ik de deurtjes open, dan komen ze allemaal samen, eten in een vlug tempo iets en daarna roefen ze allemaal als één bende naar buiten.Alhoewel ze schaars bevederd zijn, is geen enkele ko shamo binnen gebleven tijdens de dag. Ook niet tijdens de dagen dat er sneeuw lag of dat het vroor.Ook de nieuwe ko shamo's hebben die grote buitenwereld leren ontdekken. En over dat vuilwit haantje gesproken, het is een echt bazig ventje dat nu niet meer vecht met de andere haantjes, maar wel met de grote mensen, behalve mezelf.En zijn zwart hennetje, dat is een verhaal apart.Het zwart hennetje wilde absoluut niet in het legbakje haar eitje gaan leggen. Op zekere dag liet ik gewoon haar zin doen, en ze kwam tot in de keuken, op het aanrecht, op het vuur, tot als ik dacht: meid wil je dat eitje misschien klaar voor me in de pan gaan leggen?Er gingen een paar dagen voorbij, elke dag werd ze ergens onderschept en naar haar legbakje gebracht. Maar toch was de bovenkant van het wasmachine in de badbkamer haar favoriete plaats.En af en toe vergeet je haar natuurlijk, tot een paar weken geleden, ik haar vond in het toilet.Haar kopje stak nog juist boven het water, haar pootjes al meegezogen in de ronding van de afloopbuis.Ik heb haar snel eruitgetrokken, maar aan een beweging van haar snavel had ik de indruk dat ze nog leefde.Om een verhaal kort te maken, ik heb haar eerst droog geföhnt, haar daarna in een electrisch kussen gerold, af en toe werd daarna haar snavel beweging heftiger en......twee uur later stond ze ineens recht, halfdronken waggelend, zakte opnieuw door de poten, soezen van de warmte, en na een uurtje vond ze dat ze klaarlevend was. Die nacht heeft ze voor haar eigen gezondheid in de veranda gebleven. De volgende morgen miste ze haar haantje, en weg was ze.De moraal van dit verhaal is: als je een gek ko shamo hennetje in huis hebt, leer dan altijd om het deksel van het wc neer te leggen.En van toen af, legt zij heel mooi elke dag haar eitje in het legbakje. Kerstdag is de eerste lichting eitjes uitgekomen, schattige ko shamootjes, temperamentvolle ko shamootjes in diverse kleurslagen.
Eindelijk heb ik de tijd gevonden om het dagboek opnieuw te starten van dit broedseizoen.Maar de afgelopen tijd was het ook zo hectisch. Privé en zakelijk was het druk, maar het was ook druk met de voorbereidingen van het praktisch examen voor keurmeester sierduiven tijdens de tt in Aarschot.En ja die stap is dus bereikt. Ik ben er eigenlijk fier over, maar het is een begin.Is het nu keurmeester of keurmeesteres? Op naar het volgend examen, dat zullen dus de Leuvense signoren en de Voorburgse schildkropper zijn. En dan waren er ook de bezoeken aan de tt's in Dortmund, Zuid Laren en Utrecht, die allemaal zeer leerzaam waren.En dan was er natuurlijk ook de ontwikkeling van deze totaal nieuwe web
Mag ik U hartelijk verwelkomen.
, ze hebben ervan geprofiteerd...als je met kruiwagens volgeladen met bodembedekking aan het zwoegen bent, dan staat dat poortje wel een paar minuten open...Twee maal waren ze mij ontsnapt, en je kon het horen, met groot jolijt waren de haantjes hun hennetjes aan het roepen want ze hadden veel lekkers ontdekt in de tuin.
