Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
Ik ben een vrouw en woon in aartselaar (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/08/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen en honden.
ik ben nu het baasje van een Amber, een zwart teefje van 4 jaar oud en haar vriendje is Bamse, haar nichtje
samen op de foto
Mijn dochter Diny heeft een beige labrador. Ze noemt Bamse en is het nichtje van Amber. Hun moeders zijn zussen. Amber is geboren op 9 oktober 2001 en Bamse op 9 december 2001. Bamse is zowat ook mijn hond want ik ga dikwijls met hen samen wandelen.
verhalen en foto's van de familie met onze trouwe viervoeters
26-03-2006
Amber, Bamse en Kelly
Nu dat Amber Bamse heeft om mee te spelen laat ze ons Kelly meer met rust. Alleen als er iets te eten valt komt Kelly er bij, anders slaapt ze veel in haar mandje of in de zetel. Je ziet dat ze meer last begint te krijgen van haar leeftijd, maar zolang ze geen pijn heeft lukt het nog. Ze wordt volgende maand 13 jaar, dat is toch al mooie leeftijd voor een hondje.
Amber wordt vandaag 4 maanden oud. Ze groeit op als een mooie lieve puppy. Ze is speels, sociaal en open. Ze heeft alles wat Dipsy miste. Nu zien we maar eerst het verschil tussen beide hondjes, maar toch ben ik blij dat ik het toch heb geprobeerd met Dipsy en dat ik mij niets moet verwijten.
Amber speelt het liefst met mijn pantoffels en ze ligt graag in Kelly's mand, al is ze veel te klein voor haar. Ze is al goed ingeburgerd en ze probeert met Kelly te spelen, maar Kelly is daarvoor toch iets te oud. Soms gaat Amber in haar mand liggen om bij haar te zijn, maar daar is ze toch niet zo gelukkig mee. Voor de rest klikt het wel goed met die twee samen.
Bamse is thuis en zij wordt uitgebreid verwelkomd door de kinderen en ook besnuffeld door Kelly en Amber. Amber en Bamse zijn opslag goede vrienden, hoe zou het ook anders kunnen. Als ze wakker zijn spelen ze konstant met elkaar en daarna vallen ze letterlijk en figuurlijk op elkaar in slaap. Het is echt een belevenis zo twee kleine pups samen te zien opgroeien. In de roedel staat Bamse op de onderste trap maar ze geeft er niet om.
De kleinkinderen spelen graag met Amber en zouden ook graag zo een lief hondje hebben. Ik ga met de toestemming van hun ouders een ander hondje, maar een blonde kopen. Ik bel naar de kweker van Amber en er blijkt dat de zus van Amber's moeder ook een nestje heeft. Het zijn allemaal blonde pups, waarvan 3 teefjes en 3 reutjes. Ook dit is het eerste nest voor de teef. Wij mogen naar het nestje komen kijken. Diny en Dirk zijn direkt verlieft op een klein lief teefje, het is een zacht wit bolleke hond. Begin februari mogen we haar ophalen. Ze gaat de naam Bamse krijgen. Diny heeft die naam op internet gevonden en betekend beertje in het noors. Amber en Bamse dat klinkt mooi vinden we en het eigenaardige is dat Amber op 9/10 en Bamse 9/12 geboren zijn, dus verschillen ze maar twee maanden.
Met een kleine puppy in huis weet je wel wat doen. Er gebeuren een paar ongelukjes maar Amber heeft het vlug door waar ze haar plasje moet doen.Kelly gaat steeds mee als of ze haar goedkeuring moet geven en dan trippelen ze beiden samen naar binnen. Ik ga met Amber naar de dierenarts om Amber te laten chippen en tevens de noodzakelijk inspuitingen te geven. De dierenarts is blij dat ik toch heb beslist een andere labrador te nemen en zij verklaart Amber heel gezond.Ik heb een grote bench gekocht zodat ze steeds veilig zit tijdens een autorit. Ze is heel tevreden en slaapt steeds vanaf de motor aanslaat. Ik kan nu het verschil zien tussen Amber en Dipsy. Amber heeft een zacht vriendelijk karakter en begroet iedereen met een kwispel. Het is een opgewekte puppy en is altijd tevreden. De dood van Dipsy doet nog wel pijn maar nu bezef ik dat ik ze heb laten inslapen om ongelukken te vermijden. Weer blijkt dat sommige kwekers zich niet houden aan de regels en alleen maar naar hun winst zien en niet naar het verdriet van de toekomstige eigenaars.
Amber wordt al groter en ze is echt een kapoen. Ze komt ook regelmatig Kelly vragen om met haar te spelen maar Kelly is niet zo te vinden om te spelen. Zij is nu ook al bijna 13 jaar oud en wordt het liefst gerust gelaten. Haar gezondheid gaat achteruit maar met de medicatie die de dokter voor geschreven heeft voor haar hartje gaat het nu iets beter.
Hier boven zie je ze mooi naast elkaar liggen in de zetel
Het is zo ver, mijn dochter rijdt mee om onze Amber op te halen. Wanneer zij het hondje ziet, zegt ze dat ik een kapoen heb uitgekozen, maar ze vindt ze wel lief. We vertrekken en moeten aan de vrouw wel beloven nog eens terug te komen met Amber want ze wil haar hondjes nog wel terug zien. Dat doen we zeker en tevreden rijden we met onze aanwinst naar huis. In de auto maakt Kelly kennis met haar nieuwe vriendje en dat gaat heel goed, Kelly kwispelt en je ziet dat ze de puppie direkt aanvaardt. Voor de "inprentingsfase" ga ik met Amber overal naartoe, zodat ze vertrouwt wordt met verschillende omstandigheden en niet opschrikt van lawaai.
Amber is 3 maanden oud, hier ligt ze in het gras van mijn tuin. Ze heeft een lief snoetje en luistert al goed naar haar naam.Haar inprentingsfase is voorbij en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ze is zo gemakkelijk en schrikt van niets. Nu nog met haar naar de puppyschool gaan om haar te leren omgaan met andere hondjes en naar de nodige bevelen te luisteren.
Nadat ik verschillende keren, ook met mijn dochter, naar het nestje ben gaan kijken, krijg ik een telefoontje dat ik mijn hondje mag komen kiezen. Ze zijn nu oud genoeg om een gedacht te krijgen hoe ze later zullen zijn. Het is geweldig moeilijk om uit negen kleine puppies die allen rond je benen lopen die ene ware te kiezen. Eén puppie komt altijd naar mij terug, zelfs als de kweker ze oppakt en terug op de grond zet, komt ze snel naar mij gewaggelt. Dit wordt mijn hondje, ze heeft een klein wit plekje onder aan haar rechtse voorpoot. Ik knuffel haar en ze likt mijn gezicht als of ze wil zeggen "wij horen bij elkaar". Met de belofte om haar volgende week af te halen stap ik in de auto. Kelly, die in de auto op mij wacht komt op mijn schoot zitten en legt haar kopje tegen mij aan. Tevreden rij ik naar huis terug, nu nog een week wachten.
Ik kan de dood van Dipsy moeilijk verwerken en mijn dochter stelt voor om een andere labrador aan te kopen. Daarvoor bel ik wel eerst naar de Belgische Labrador Vereniging. Die stellen mij een goede bonafide kweker voor in St Lenaarts. Ik bel naar de "of Clay Diggers"kweker en krijg te horen dat ik naar een nestje zwarte puppies mag komen kijken. Als ik daar kom wordt ik vriendelijk ontvangen en komen de honden mij uitgebreid verwelkomen. Dan ga ik naar een kamer waar twee teefjes liggen met een nest. De puppies zijn een 4tal weken oud en zo lief. Het zijn beide blonde teefjes, maar een heeft alleen 11 zwarte puppies, waarvan 2 reukes en 9 teefjes. In het andere nestje zijn de puppies allemaal blond. De twee reukes zijn al verkocht aan de Vlaamse Blinden Vereniging, om ze op te leiden tot blinde geleide hond. Dat geeft mij meer vertrouwen in het karakter van de honden. Als zo een organizatie hun vertrouwen schenkt aan de kweker dan moet het inderdaad een bonafide kweker zijn. Ze leidt met rond en laat mij de vader zien van mijn toekomstig hondje. Het is een knappe zwarte reu, Boy, genaamd en heeft een volledige engelse stamboom. De moeder is een zes jarige teef en het is haar eerste nestje, want ze heeft daarvoor altijd aan kampioenschappen meegedaan en is verschillende keren kampioen geweest. Ik spreek met de dame af dat ik zoveel mag komen kijken als ik wil. Dat ga ik in ieder geval zeker doen. .
Ik ben met haar naar de dierenarts geweest en hij was niet akkoord dat ik ze naar het dierenaziel zou doen. Ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen en ik zou inderdaad niet graag hebben dat ik in de krant lees dat ze iemand heeft aangevallen of gebeten. Met pijn in mijn hart laat ik haar dan ook een spuitje geven. Het doet werkelijk pijn, ik heb mij zo aan haar gehecht ondanks alles hield ik van haar. Als dierenvriend vind ik het verschikkelijk dat ik zo een beslissing moet nemen. Wij gaan haar laten cremeren zodat ik dan toch nog iets van haar heb. Hier in Boom is zo een dierencrematorium en ik mag ze na drie dagen terug komen halen, dan wel in een potje. Het zal thuis zo stil zijn, ik ben er bang voor.
Ik blijf problemen hebben met Dipsy. Ik ben rassend kwaad dat door een kweker zonder skrupeles ik een hond heb die gevaarlijk is. Iedere dag loop ik mee meer blauwe plekken rond. Iemand vraagt mij hoe ik aan die grote blauwe plek op mijn been ben gekomen. Ik durf niet te zeggen door mijn hond en zeg maar dat ik gevallen ben. Tot hiertoe heeft ze het altijd op mijn gemund maar van morgen beet ze mijn man ook in zijn arm. Ik denk dat ik maar naar de dierenarts ga om te vragen wat ik moet doen. Ik heb al vele boeken gelezen en met haar naar dierenpsychologen geweest en geef haar nu Bach Bloezems maar het lukt niet. Ik heb er zo een spijt van want het is een prachtige hond en ze kan als ze wil heel lief zijn. Ik wacht nu maar af wat de dierenarts gaat zeggen.
Ik probeer langs de kweker van Dipsy te weten te komen wat er met haar fout is. Nu blijkt dat haar vader een dominante duitse labrador is en waar mee vele kwekers een nieuwe bloedlijn wilden krijgen. Men raad mij aan om Dipsy voor twee weken naar een dierenpsycholoog in Diksmuide te doen. Ik ga terwijl een weekske skieën want zo lang zonder haar vind ik moeilijk, maar ik bezef dat er iets moet gebeuren. Wanneer ik haar na die weken ga halen is ze heel gelukkig om mij te zien. Ik ben benieuwd hoe het met haar is. De dierenpsycholoog zegt mij dat ze beter luistert en geeft mij verschillende aanwijzingen hoe ik haar nu moet behandelen. Gelukkig ga ik met haar naar huis. Ik hoop dat de problemen nu voorbij zijn.
Voor het ongeluk hadden we al problemen met Dipsy omdat ze heel dominant was maar nu wordt het toch iets erger. Ik ga met haar naar een dierenpsycholoog en hij geeft mij enkele goede tips om terug boven haar te staan. Ik hoop dat het mij gaat lukken, want ze heeft mij deze morgen weer in mijn been gebeten.
Ik bel naar de dierenarts en hij melt mij dat ze drie tenen hebben moeten verwijderen. We mogen haar gaan ophalen want ze is al goed wakker. Dipsy kwispelt als ze ons terug ziet, maar de dierenarts zegt dan zij nog niet op haar poot mag staan. Mijn man draagt haar dan ook naar de auto. We moeten nu driemaal in de week naar de kliniek komen om haar poot te laten verzorgen
Kelly en Dipsy worden al vrienden. Als we gaan wandelen en Kelly kan niet volgen wacht Dipsy ze op. Zo ben ik Kelly tijdens een wandeling op de linkeroever in Antwerpen verloren en roep luid haar naam. Dipsy gaat haar dan zoeken en vindt haar enkele meters verder in het struikgewas. Samen komen ze naar mij gelopen. Ik ben blij dat het beter gaat tussen hun. Mijn dochter beslist dan ook dat Dipsy voor goed bij mij mag blijven, want tussen Dipsy en de kindjes gaat het niet meer zo goed. Dipsy blijkt nogal dominant te zijn en kan niet veel meer verdragen van hen. Dipsy is dan ook welkom bij ons en Kelly. Op een dag komen we terug van een wandeling en ik stap uit en open de deur en zet Kelly eerst binnen. Dan ga ik terug naar de auto en voor ik haar bij de laisse kan nemen spring Dipsy uit de auto maar loopt dan naar de straat. Het is 17h en heel druk op straat en zij wordt dan ook met haar rechtse poot door een auto gegrepen. De auto rijdt gelukkig niet snel maar haar poot ligt toch open. Mijn man neemt haar snel bij hem en ik ga naar de eigenaar van de auto. Hij heeft geen enkel schade maar is wel geschrokken. Ik vraag dan ook om ons te verwittigen als er iets aan zijn wagen is maar hij verzekert mij dat er geen schade is. Wij rijden dan vlug met Dipsy naar de dierenkliniek in Antwerpen, die gelegen is in de Bosduifstraat. Daar wordt ze direkt verzorgt en het blijkt dat enkele nagels moeten verwijderd worden. Zij moet daar blijven want dat moet gebeuren onder volledige verdoving. Morgen mogen wij haar terug ophalen. Met tranen in de ogen ga ik weg van haar, mijzelf verwijtend dat ik haar niet hebben kunnen tegenhouden. Nu is het afwachten tot morgen.
De kinderen zijn stapelzot van Dipsy. Vooral de jongste Yordi die haar overal achterna zit. Zij kan dan ook zeer veel van hem verdragen. Hij kruipt haar overal achterna. Tussen Kelly en Dipsy gaat het niet zo goed. Kelly is bang van Dipsy en loopt dan ook steeds van haar weg. Ik denk dat we wat geduld moeten hebben en dat het dan wel zal gaan.
In 1999 gaan we in september naar Oostenrijk in verlof. Als de wandelingen te zwaar zijn zet ik haar in de rugzak. Daar blijft ze dan rustig zitten en rond te kijken. Dit verlof wordt dan ook een succes en we willen dat later nog eens overdoen. Als we thuis komen zegt Diny dat zij ook een hond gaan kopen. Haar man is heel veel weg voor zijn werk en dan is ze vooral s nachts veel alleen. Zij zou graag een labrador hebben en we vinden een kweker in Putte tegen Mechelen. Hij heeft juist een nest van enkele zwarte labradors en nog twee teefjes. We rijden er naar toe met heel de familie en kiezen er eentje uit. Ze wordt Dipsy genoemd, want de Teletuppies zijn nu heel populair en de kindjes vinden dat een leuke naam. Zo nu is het weer aanpassen voor Kelly want met zo een puppie is er toch leven in huis.
Ik ben myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moekeontour.
