Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam happy woman.
Ik ben een vrouw en woon in in het hartje van limburg (Genk) (belgié dus) en mijn beroep is fultime huisvrouw en het weekend fungeer ik als kokin .
Ik ben geboren op 27/08/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: uiteraard mijn computer .
ik ben ik dus....
nog steeds gelukkig getrouwd.... hij gelukkig en ik getrouwd dus...
heb 3 schatten van dochters waarvan mijn oudste mij het éérste kleinkind gaat schenken in april ....
yes !!!! ik word oma kijk er zo naar uit ...
... schrijf ik hier weer berichtjes ... nog heel even herbronnen ... nog heel even stilte ...
nog even overdenken met welk verhaal ik het éérste start zodat alles een beetje op maand en datum valt zoveel te vertellen dat ik niet weet waar te beginnen see you happy woman
JAJAJA .......happy woman is back met heel veel verhalen van het voorbije jaar
Ik wens jullie hier. Heel veel lees, kijk en luister plezier. ja ja ik weet het.... ben er een hele tijd niet geweest zelfs geen enkel bericht nagelaten op mijn blog om te melden dat ik er even tussenuit was ...
de rede was eigenlijk dat ik het laatste jaar heel wat te verduren en te verwerken had en daarbij nog alle dagen moesten werken gaan ...heb soms gesmeekt dat de dagen af en toe 24 uur mochten duren . en dan heb ik nog niet gehad over de computer die ons constant in de steek liet voordurend had het ding keuren die niet te aanvaarden waren deed heel traag zijn verwerkingen ,liep voordurend vast zodat je de pc altijd terug moest opstarten het plezier van de computer was ver te zoeken ... de zin was er wel om af en toe aan mijn blog de werken en terug even onder de mensen te zijn, maar als ik dan dacht hoe veel tijd ik nodig had om iets waardigs op mijn blog te kunnen plaatsen door de keuren van de pc ,was het plezier er snel vanaf.... tot ik vorige week de knoop heb doorgehakt , de verdomde spelbreker heb buitengegooid en er mij een nieuw exemplaar voor in de plaats gekocht.... wat een verandering zo'n nieuwe pc het eindeloze wachten voor het opstarten en de onvoorziene keuren heb ik mee buiten gesmeten draaien nu op windows 7 is wel even aanpassen maar het ding doet zijn werk .... DUS LIEVE MENSEN HIER ZIJN WE WEER VOL GOEDE MOED het is een zaligheid om te ervaren hoe snel zo een nieuwe computer u onder de mensen brengt ...... leve mijn blog probeer er nu elke week wat op de zetten ik zit weer vol levenslust
he he dit is lang geleden!!!!!!!!! we zijn weer onder de mensen...... de rede van afwezigheid IS TIJDTEKORT !!!!!!! vergeef het me de meeste mensen die uit werken gaan zullen het wel begrijpen hoop ik ...... maar één ding is zeker WE ZIJN WEER TERUG ZELFVERZEKERD EN POSITIEF INGESTELD ......
Schrijven Dat is wat ik zonet in de keuken dacht te moeten doen als oplossing. Schrijven
Brief aan mezelf
He mij!
Ik schrijf me deze brief omdat het al zo lang geleden is dat ik me nog gezien heb. En in plaats van te blijven wachten, dacht ik, ik neem het heft in eigen handen en schrijf eens een brief. Waar ben ik gebleven?
Als deze brief een dialoog kon zijn, en brieven aan mezelf kunnen dat, dan zou ik ik antwoorden met een hoofd dat even neerkijkt, diep ademhaalt en met een lijf waarvan de schouders meewarend mee op en neer gaan Starend naar mijn voeten is al wat resteert.
Stil wachten mijn vingers even om verder te schrijven aan dit relaas. Wie weet waar dit klavier me nog ooit brengen zal? En ik zucht. Ik heb de indruk dat ik niet meer straal, waar ik dat vroeger zo goed kon. Ik heb de indruk dat ik me ergens onderweg ben kwijt geraakt. Dan hou ik vast aan mijn zetel, wriemel ik in mijn bed met mijn eigen voeten, zoekend naar dat vege lijf dat ik uitwissen wil. En s morgens ligt het er nog.
Waar ben ik toch die duizend en één dingen deed zonder er ook maar bij stil te staan maar met al die energie om het te blijven doen? Ik mis je, weet je dat? Ik mis wel meer dingen, ik mis ook meer en meer personen. Wat maakt dat mensen elkaar nooit meer zien? Tijd is altijd een schoon excuus waarmee ik en al de anderen ondertussen een bibliotheek zouden kunnen vullen vol van excuses Maar dat kan het toch niet zijn?
Vechtend tegen mezelf, tegen de tranen, hees ik me onlangs weer eens uit bed al na middernacht even weer opstaan .... Enkele uren later terug richting bed Ik greep mezelf weer samen, beloofde te bijten maar vecht een verloren strijd.
Ik wil weg van mij, weg van wie ik nu ben. Weg van deze rollercoaster van emoties en terug, terug naar goesting in de dingen, terug naar mezelf. Dus nam ik mezelf een tijd geleden bij elkaar en schreef ik een korte mail. Een mail voor mezelf en naar mijn verleden. Een mail om dingen aan te raken waarvan ik niet weet hoe ze me gaan vallen. Maar ik wil vooruit in plaats van te blijven trappelen op een plaats waar ik het niet fijn vertoeven vind. Ik die mezelf ga helpen, het is eens wat anders. Vanaf eind deze maand en wordt vervolgd in mei. Ik ben alvast benieuwd.
Anderzijds wil ik ook weg van jou. Weg van jou, jij die me zo nauw aan het hart ligt. Weg van héél deze onzekerheid die me soms zo tegen de grond kan smakken. Verlangen is de stille dood als je blijft hangen tussen vandaag en morgen. Dus vecht ik tegen de tijd en mezelf. Elkaar zo graag zien dat het pijn doet ik zou er soms van gaan vloeken. Ik wil ademen zonder je naam uit te blazen en ik wil slapen zonder van je wakker te liggen met dit benepen gevoel. Ik wil opstaan zonder dat ik in mijn spiegelbeeld het jouwe zie zuchten. Ik wil vooruit in plaats van niet weten waar naartoe. Ik wil praten, over alles in plaats van ik krijg het niet gezegd Ik wil blijven genieten van die avonden, zoals er al waren, maar niet eindigen met een sigaret en een drempel die mij alleen achterlaat in de gitzwarte nacht. Ik wil ons. Ik wil niet het gevoel hebben te wachten op God weet wat. gezien ik weet wie dan aan het kortste eind zal trekken. Ik ben moe. Zo moe. Ik ben in de war. Wel duizend keer. Hoe groot kan mijn hart nog groeien of plopt het op een dag een keer? Ik wil die plop voor zijn door hier en nu mezelf om te draaien. Ik ga niet liegen tegen mezelf en ergens te hopen dat jij achterna komt, je hand op mijn schouder legt en me omdraaien zal maar ik moet verder, verder dan hier waar het kouder dan koud is om te wonen als je de hitte zo rond je voelt. Dus ga ik voor de zoveelste keer Zonder je dat dit keer te zeggen
Als er iemand je vraagt hoe het gaat zeg je: cava, goed en je haat de leugen die in die twee woorden verscholen ligt. Je probeert die twee woorden waar te maken door gewoon de dag te nemen zoals ie komt en gelukkig te zijn Omdat je weet dat alles zoveel slechter kan.
Het voordeel van het hier te kunnen schrijven is dat je het hier kan zeggen Het gaat niet goed. Het werk was lastig om pietluttige dingen. Dingen in perspectief zien werd plots moeilijk. Idiote redenen waar ik in mezelf van een mug een olifant maakte De interne onrust liep daar ook even uit de hand.
Hoe laat je iemand los die er niet meer is en dat gevoel je zo onmachtig maakt en hoe laat je iemand los die er wel degelijk is en niet mee te leven valt ook dat pijn doet
Voor het eerst in mijn leven heb ik écht het gevoel dat ik géén vat heb op de binnenkant. Dat al het gevoel als een chaos houvast zoekt maar het niet vinden kan. En ik vecht maar win niet genoeg de strijd naar mijn zin. Het lukt me niet om normaal door het leven te gaan. Het lukt me niet om de dingen te doen die ik allemaal in mijn hoofd heb
Als je beste vriendin naar me kijkt en vraagt: En jij hoe gaat het: Nu effe niet, ik wil hier geen tranen En later komt het verhaal er wel uit, wanneer het kan.
deze maand laat ik het hier weer allemaal even voor wat het is. een nieuw jaar tegemoet even weer mijn positiviteit bijeen rapen Ik hoop weer rust te vinden Even terug naar de essentie. Even terug weg naar mezelf en nog harder doorbijten als de vorige jaren ....
Je moet echt stoppen met naar die zeemzoete muziek te luisteren. Je moet stoppen met wegdromen. Waarom kan je nu niet gewoon de realiteit onder ogen komen? Waarom kan je nu niet even de touwtjes zelf in handen nemen en doen wat je zou moeten doen? Je bent geen puber meer. Pak je twijfels eens volwassen aan. Ik weet dat dit niet makkelijk is voor jou, maar meisje, wie niet waagt, niet wint. Daar ben je toch steeds volledig van overtuigd geweest? Als zich een kans voordoet dan ben jij diegene die hem steeds zal grijpen. En toch doe je het nu niet?
Je moet wat meer in jezelf geloven. Je bent het echt waard. Luister maar eens goed naar wat de mensen om je heen te vertellen hebben. In tegenstelling tot wat jij over jezelf denkt ben je absoluut geen saai persoontje. Mensen vinden je over het algemeen goed gezelschap en je bent een aardige meid die veel te bieden heeft. Nah ja, zelfvertrouwen komt niet van de ene dag op de andere, maar je moet beseffen dat je echt wel een fijn persoontje bent. En wie weet vindt hij dat ook.
Al is het maar één van de angsten die ik heb maar een redelijke grote angst .
Mezelf verliezen .
Ik weet dat als ik mij verloren heb ik er geen last van zal hebben, mogelijk ga ik mij zelf niet beter of slechter voelen . Maar de angst om dat bewust te worden , terug keren naar wat ik was en weten wat ik geworden was voor een tijd . Een soort Hide Jerkil figuur , en dat ik met die tijdelijk methamorphose het niet zou kunnen vinden .
Natuurlijk is die angst gebaseerd op hetgeen ik nu ben en voel, wat ongekend is geeft altijd wel spanningen weer . Maar als ik zie hoe mensen makkelijk zich laten meeslepen in minder goede dingen, zichzelf gedragen op verachterlijke wijze en het heel normaal vinden . Dan heb ik iets van, neen, dat zou ik niet willen, zelf niet als ik het niet bewust was, want als ik het bewust wordt, wat ben ik dan nog ? Zelf niet meer hetgeen ik nu ben . En dan heb ik mezelf verloren .
Ik hoor al mensen komen met, ja maar, het is uw tweede ik, die heeft iedereen wel . Als dat zo is, waarom zijn de meeste mensen op wandel met hun tweede ik, en niet de eerste ? Ik heb maar één ik, ja, ik ben in dat opzicht niet rijkelijk bedeeld geweest , ik heb mijn goede kanten en mijn slechte allemaal in één persoon vervat . Ik probeer mijn betere kanten te gebruiken wat voor mij goed is, wetende dat de slechte kanten voor mijn evenwicht zorgt .
De ying en de Yang moeten er zijn , ook met zijn tegenstrijdigheden , om zo een aanvaardbare middenweg te hebben . Want ook ik moet mij aanvaarden , ik zou zeggen, dat de belangerijkste persoon op deze aarde mezelf is die mij moet aanvaarden . En als ik dan op een punt kom dat ik mezelf verracht, dan zijn het big problems .
Ach ja, in je leven kom je tijden tegen dat je jezelf niet moet hebben, je zelf estiem is laag . Veelal in de pubertijd , komen daar de puistjes bij , en je vind jezelf op niets trekken . Ja, dat is zo en periode waar alles ineens op je af komt . Je moet jezelf niet hebben maar het is jezelf niet, je bent op dat moment nog een afkooksel van hetgeen men je gemaakt heeft . Met de beste bedoelingen maar naar hun hand , en eigenlijk hebben ze nooit rekening gehouden met jezelf , enkel met hetgeen ze zelf graag zouden hebben . Zware conflikten dus, plus de loock die niet perfect is, whaaaaa, kan het nog erger ?
Ja, je zelf estiem is weg, dat laat zich voelen natuurlijk , maar zelf estiem van wat ? Je bent niets meer op dat moment . Je moet jezelf pas ontdekken , hoe kan je je zelf estiem verliezen ?
Voor mij ligt het probleem anders , ik heb mezelf gevonden en heb de minst makkelijke weg genomen in het leven . Ik heb princiepes die mij doorgegeven geweest zijn van uit mijn opvoeding , ik zal niet zeggen de goede want alles is gebaseerd op het doorgeven van wat jezelf belangerijk vindt . In dat opzicht kreeg ik mee hetgeen anderen belangerijk vonden . Ik heb er mijn eigen potje van gemaakt en ben dan verder gegaan met hetgeen ik ben .
Tegen de stroom in zwemmend , bijna systematisch . De mensen vinden mij een wringer, altijd contrair . Ja, ze hebben gelijk ,maar het is niet omwille van een slechte eigenschap , t'is gewoon dat ik mij niet kan vinden in het met de stroom meegaan zoals de meesten . Ik heb princiepes moeten afzwakken of op zijn minst tussendoor door de vingers gekeken,anders was het niet leefbaar .
Ik heb leren reativeren , meer en meer , dat heeft mij ontlast . Maar denk niet dat ik met de stroom mee zal gaan . No way . Hooguit wil ik mij in een inham verpozen en de zwerm mensen zien voorbijgaan met de stroom mee .
Nu, de angst is om met die zwerm mee te gaan, het is aanlokkelijk , het geluk ligt er voor het grijpen ! Maar wat als ik wakker schiet ? En ik zie wat ik mee gedaan heb , mee de kuddegeest gevoed . Dat is dan en probleem .
Maar als ik meega, wie is er dan nog om ze te proberen te behoeden om hun geluk te verliezen ? Want volgens mij zijn ze niets vermoedend hun ongeluk tegemoet aan het gaan , En mijn taak op deze wereld is ze tegenhouden naar het ongeluk .
Ik weet niet of ik ze zelf afrem , misschien enkelen , en die gaan dan mogelijk mee helpen . T'is kwestie van groot genoeg te worden om de kudde geest een andere richting doen te nemen . Tegen de stroom in zolang de zwerm de verkeerde richting uitgaat , eenmaal dat alles de goede kant uitgaat ga je met de stroom mee . En met de stroom meegaan is geluk vinden .
Ach, misschien was heel mijn keuze de verkeerde sinds het begin , soms twijfel ik aan mijn keuze . Maar vindt geen antwoord die dat bevestigd . Het is hopeloos hetgeen ik doe , en mijn verstand zegt, laat ze doen en zorg voor je eigen, zie dat jij het goed hebt . Op een dag lopen ze te pletter en dan zullen ze zien dat het fout was .
Ja, mooi , enkel zit ik er dan tussen, mee de misserie aan het vreten dat zij geproduceerd hebben , hetgeen ik al heel mijn leven doe . En neen, een schijn geluk ligt mij ook niet , het geluk ligt op korte termijn en ik zoek naar de lange termijn . Eet vandaag alles op en morgen kan je op de kin kloppen , is dat geluk ?
Het geluk voor lange termijn bestaat niet, want het zal altijd mee opschuiven , in dat opzicht is het niet bereikbaar . Maar voor mij is de tussentijd naar het geluk, reden op gelukkig te zijn . Maar er moet dan ook reden zijn om te denken dat er geluk zal zijn .
happy_woman
Liefste ik
Liefste ik,
Je moet echt stoppen met naar die zeemzoete muziek te luisteren. Je moet stoppen met wegdromen. Waarom kan je nu niet gewoon de realiteit onder ogen komen? Waarom kan je nu niet even de touwtjes zelf in handen nemen en doen wat je zou moeten doen? Je bent geen puber meer. Pak je twijfels eens volwassen aan. Ik weet dat dit niet makkelijk is voor jou, maar meisje, wie niet waagt, niet wint. Daar ben je toch steeds volledig van overtuigd geweest? Als zich een kans voordoet dan ben jij diegene die hem steeds zal grijpen. En toch doe je het nu niet?
Je moet wat meer in jezelf geloven. Je bent het echt waard. Luister maar eens goed naar wat de mensen om je heen te vertellen hebben. In tegenstelling tot wat jij over jezelf denkt ben je absoluut geen saai persoontje. Mensen vinden je over het algemeen goed gezelschap en je bent een aardige meid die veel te bieden heeft. Nah ja, zelfvertrouwen komt niet van de ene dag op de andere, maar je moet beseffen dat je echt wel een fijn persoontje bent. En wie weet vindt hij dat ook.
kan ik even checken wie op mijn blog komt kijken wie je bent hoelang je blijft zelfs jou intresse die je aanklikt DUS!!!! .... laat even een berichtje achter want ik achterhaal toch wie je bent ha ha !!!!! groetjes happy_woman ***
ETEN!!!!!!!
