|
Pruim tabak is grof gesneden tabak wat niet gebruikt wordt om te roken maar waar op gekauwd dient te worden.
ODE AAN DE PRUIM
In een land, heel ver land
stond jij op een plantage
en was de kweker zijn gage
Uit de oost verzonden naar hier
werd je blad gedroogd en versneden
voor menselijk genot en plezier
KAAS, WORST, PINDA'S, BORRELNOOTJES, OF EEN LEKKERE PRUIM
Anno 1998 is het algemeen dat een barkeeper zijn gasten af en toe trakteert op een stukje kaas, worst of een snack. Ook een schaaltje met pindas of borrelnootjes op de bar is meer regel dan uitzondering. In het begin van deze eeuw was het in Hindeloopen echter de gewoonte dat er in het plaatselijk café voor de vaste stamgasten een pot met pruimtabak op de tafel stond. Na de borrel(s) kon een ieder dan huiswaarts keren met een verse pruim achter de wang. Maar net als tegenwoordig waren er ook vroeger reeds mensen die misbruik van een bepaalde situatie maakten. Wat dat betreft is er nog niets veranderd in de wereld.
Een zeker persoon, die ik hier gemakshalve Kees zal noemen, meende van dit royale gebaar misbruik te moeten maken. Elke morgen zo rond de klok van half twaalf ging hij naar het plaatselijk café voor een z.g.n. voormiddagje. Hij bestelde dan, dat was vaste prik, 1 jonge borrel. Na deze genuttigd te hebben stond hij op om weer huiswaarts te gaan. Maar dit deed hij natuurlijk niet voor hij een dikke pruim uit de tabakspot had genomen. En dat dat geen kleine pruim was was duidelijk aan zijn bolle wang te zien. Maar die bolle wang was echter maar van tijdelijke aard. Eenmaal buiten werd al snel de koperen tabaksdoos uit de zak gehaald en verdween de vette pruim uit de mond in de tabaksdoos. Zo had Kees, die doorgaans op kleine plukjes tabak kauwde, tot de volgende dag weer voldoende pruimtabak.
VERWISSELING
Twee broers uit Hindeloopen, die beiden boer waren, deden veel werk op hun boerderijen samen. Beiden waren ze hartstochtelijke liefhebbers van een fikse pruim. Door het verwoede kauwen op de bruine tabak waren hun mondhoeken dan ook meestal gekleurd door de tabak. Maar de vrouwen des huizes dachten anders over deze lekkernij. Zij wensten, de in die tijd algemeen gebruikelijke kwispeldoor voor de overtollige sappen van de pruim, niet in huis. Dit had tot gevolg dat er in huis niet gepruimd kon worden. Als het koffietijd was konden de beide broers dan meestal ook maar moeilijk afscheid nemen van hun bruine sappige tabak. Maar daar werd wat op gevonden. Ieder legde zijn pruim netjes buiten in een hoek op de vensterbank. Zo konden ze tot het laatst toe kauwen. En als de koffie op was konden ze gewoon verder kauwen op dezelfde pruim van voor de koffie. Een prima oplossing dunkt mij. Er ging geen pruimtabak verloren en de vrede in huis werd bewaard. Helaas er was een maar bij. Na de koffie wist doorgaans geen van de beide broers wie zijn pruim in welke hoek had gelegd. Maar ja, dat namen de mannen voor lief. Hun zalig genotsmiddel werd niet weggegooid. Regelmatig kauwde na de koffie de één op de ander zijn pruim van voor de koffie.
Opgemerkt hierbij zei dat de beide broers in goede gezondheid een respectabele leeftijd bereikten.
Bron: Historisch
|
