Ik veeg de tranen uit mijn ogen
en kijk naar de deinende golven van de zee
een zachte bries
speelt met mijn haar
en voert me
in gedachten met zich mee.

Ik droom over mijn leven
over hoe het had kunnen
en zou moeten zijn
maar steeds waait er zand in mijn ogen
net als in het leven
is daar weer die hartepijn.

Mensen lachen
mensen huilen
dit zal altijd blijven bestaan
maar bij mij niet
zoals bij een ander
maar dat zal ook wel overgaan.

Bij mij is het een blijvend lot
en ik kom er vaak niet uit
al lach ik
door mijn tranen heen
ik weet dat ik straks weer
op wat onaardigs stuit

Gelukkig zijn is heel beperkt
ik durf
er echt niet van te genieten omdat
wanneer ik ging geloven
de mooie dingen
mij steeds in de steek lieten.

Ik zie wel achter de wolken
de zon weer schijnen
maar meestal schijnt hij niet voor mij
ach kon
ik in de zon geloven
dan ging ook de wind aan mij voorbij...
Hilda 18/07/1995

28-05-2009 om 11:52 geschreven door Roosje