Leven op een zijlijn
nooit jezelf kunnen zijn
altijd maar tegenslag en verdriet
en er is niemand die de pijn van binnen ziet.

Lachen om je eigen verdriet en pijn
want je denkt mij krijgen ze niet klein
dan gaat er een knopje om
het leven is veel te zwaar
het verbergen lukt niet meer
en je wordt kwetsbaar.

Als er dan niemand is die dat ziet
verdrink je langzaam in je eigen verdriet
je maakt de balans op van je leven
en bedenk hoeveel je heb gegeven
maar hoe weinig je heb terug gekregen.
Je hoofd zit vol je wil zo graag rust
en dan weet je dat dit het einde is
bewust kies je daar voor.

Ik hoop dat iedereen die van mij hield
en die mij nu moeten missen
mij vergeeft.
En zeg alleen
ik hield van jullie
maar het leven wordt je gegeven
het einde mag je zelf beslissen.

Als laatste wil ik je bedanken voor uw vriendschap
dat deed mij even goed
ik ben gelukkig nu
en doe aan iedereen de groeten...
Hilda 24/11/1999