Waarom mocht ik geen kind zijn               
dat zorgeloos zonder verdriet of pijn
bloemen plukt in een groene wei
om een bloemenkrans te weven
van korenbloemen en vergeet-mij-nietjes
zonder van iets of iemand bang te moeten zijn.

Waarom mocht ik nooit mijn gevoelens uiten
of als een kwajongen leren fluiten
mijn verdrietjes en mijn pijn laten zien
en boos zijn op dingen wat ik niet graag had of deed
nu hebt ik schrik om daar mee om te gaan.

Waarom wilde men mij geen liefde geven
zodat ook ik liefdevol verder kon gaan in het leven
maar neen ik moest die lange weg maar alleen verder gaan
zonder dat er iemand naast mij wilde staan.

Waarom moest ik uit het gezin wijken
was ik soms teveel
een afscheid, knuffel of zoen was teveel voor mij 
en dit deed mijn kinderhartje pijn
het enigste wat ik kreeg was een scheldwoord of twee
van toen die dag ging het kindzijn voorgoed aan mij voorbij.

Waarom kan ik dit allemaal niet verstaan
dat sommige ouders zo met hun kinderen kunnen omgaan
ik wil het wel begrijpen maar mijn verstand is te klein
en dat allemaal bezorgt mij veel verdriet en pijn.

Waarom moet ik na zovele jaren daar nog aan denken
en ik kan nog altijd niet geloven
dat sommige ouders aan hun bloedeigen kinderen 
geen aandacht en liefde willen schenken
of zijn ze soms niet uit liefde voor mekaar gemaakt
dit is echt iets wat ik maar niet snappen kan...
Hilda 27/09/1999