Duisternis sluit zich rond mijn ogen
terwijl de wijzer traag richting twaalf sluipt 
wen ik traag aan het donker
donkere schaduwen tekenen zich af.

Ik duw mijn handen tegen mijn oren
om hun stemmen niet te horen fluisteren
vingers verkrampen en angst overheerst
bang om te verliezen wat het daglicht zag.

Ze bewegen langs de meubels
raken me aan in mijn eenzaamheid
voelen wat hun aanwezigheid teweeg brengt
en toch blijf ik liggen achter open ogen.

Pijn kruipt omhoog
rustig bereikt het mijn breekpunt
de schaduwen schrikken van mijn gehuil
opeens word het stil in mijn hoofd.

Leegte is een donsdeken
warm en voldaan wacht ik
tranen zijn op en mijn ogen hol
geschreeuw heeft niemand ontwaakt.

Desondanks val ik in een diepe slaap
minder eindeloos is de tijd als ik wakker word
bezweet en nog steeds ingepakt
versiert door de nacht.....
Hilda 07/01/2000