|
Plots heel onverwacht
moet ik huilen
al heb ik een glimlach
op mijn mond.
Dan stromen de tranen
recht uit mijn hart
als een waterval
gewoon over mijn wangen.
Er was er een tijd dat ik niet huilen kon
met die muur van steen om mij heen
die door niets of niemand te slopen was
en voelde mij toen vaak alleen.
Maar huilen heb intussen wel geleerd
en ben ik vreselijk opgelucht
het is een teken van breekbaarheid
en het maakt een mens van mij...
Hilda 23/06/1998
|
Ik ben Vanloffelt Hilde
