Eenzaam en alleen
kijk door het raam.
En zie de mensen
al lachend voorbij mijn raam gaan.
Ik wou dat ik dat ook nog kon
het lijkt me zo fijn.
Maar neen ik ben eenzaam en alleen
en dat bezorgd mij
alleen maar verdriet en pijn.

Ben zo alleen
geen mens nog om me heen
en voel me triest.
En vraag me soms af
waarom is er niemand
die mij nog beziet.

Is het omdat ik ziek ben
en niet meer mee kan met de maatschappij.
Dikwijls werd er met mij gelachen
en ze zeiden
uw ziekte zit alleen maar in uw gedachten.

Voel mij verdrietig
en stel me dan de vraag
Waarom wil er niemand mij nog te vriend zijn
waaraan heb ik dit toch verdiend.
Dit is geen leven
een leven vol verdriet, pijn en eenzaamheid
zonder vreugde en andere geneugden.
Heb dikwijls de zin
om dit allemaal op te geven.

Wie zou er wel om geven
als ik niet meer verder wil gaan met dit leven
ik kan het niet meer aan
om alleen verder te moeten gaan
zelfs niet meer voor even
zwijg stil voor nog een heel leven...
Hilda 18/04/2004