In 1942 moesten ,op bevel van de oorlogsburgemeester Baeck van Mechelen, de Graalridders hun lokaal aan het Berthoudersplein afstaan aan de Zwarte jeugdgroep NSJV. Hun drie landsknechttrommels moesten ze ook afgeven.
17 September 1944. Tot mijn verwonderring stapten de Graalridders 3de BP in onze optocht met zes trommels. Van waar kwamen die ?
Een lange zoektocht begon tot .1994. Een oud scout van de 3de BP vertelde me hetlang verzwegen geheim.
Op 4 september 1944 werd Mechelen bevrijd. Iedereen liep maar rond en lachte. Enkele wakkere scouts trokken naar De Pekton alwaar onder de oorlog de zwarten samen kwamen. De deur stond open en er was al flink wat oorlogsbuit verdwenen. Op de bovenverdieping vonden onze scouts zes landsknechts- trommels. Aan bepaalde onderdelen herkende ze hun drie afgepakte trommels. Ze besloten ze alle zes mee te nemen als oorlogsschadevergoeding. Schilder Mariën, vader van een der scout, overschilderde de trommels en bracht er de scoutslelie op aan.
Ken jij ook oorlogsverhalen over scouts? Zend ze mij aub.
Wie vorige foto goed bekijkt ( even op klikken om te vergroten) ziet de vermoeinis op de aangezichten. Ziet ook dat onze jongens, de werfreserve voor ons leger, in beestenwagens werden vervoerd! Dus..(aalmoezenier Fé Devignat trok er mijn aandacht op)...geen sanitair! De rest laat ik aan uw verbeelding over.De meeste scouts hadden eten voor een tweetal dagen, de reis duurde vier dagen. Bij de zoveelste stop was het telkens een stormloop om aan drinken en eten te geraken. Gelukkig hadden de Fransen medelijden met onze jongens en hielpen hen, zoveel ze konden. Na de capitulatie , toen ze in de Midi vertroefden, was dat wel anders: Vijandigheid tot en met. Na "hun" wapenstilstand waren ze beschaamd over hun gedrag en hebben ze terug onze jongens geholpen in hun kampementen. De werfreserves werden in twee leeftijdsgroepen opgedeeld. 15 1/2 tot 21 en 22 tot 35 jaar. De kampen der jongsten tot 21 werden door de scouts geleid. Nooit heeft één scout of verbond daar een dankwoordje voor gekregen van onze regering die ondertussen veilig in Londen zat. Na de oorlog is er ook nooit enige erkenning gekomen. Scouts deden nu eenmaal hun goede daad en waren steeds bereid om te helpen waar ze konden! "Be prepared," was toch de leuze van alle scouts , overal ter wereld. Toevallig, afgekort de initialen van Baden Powell, de leuze van de stichter der scouts.
Misschien is nu de tijd gekomen, met het 100 jarig bestaan van scouting in 't zicht, dat de huidige scoutsleiding ruchtbaarheid zal geven aan wat scouts van 1939 tot 1945 aan dienstbaarheid hebben gepresteerd!!! Scouts die het meemaakten, stuur me jullie verhaal, ik zorg wel dat het goed terecht komt. Heeft u nog documenten/foto's over die periode? Scan of laat ze inscannen en stuur ze naar mijn mailadres. Alvast bedankt. Eens scout, altijd scout.... ja toch?
Paul was groepsleider van de Kardinaal Mercier groep 7e BP Mechelen. Hij was kampleider bij de CRABS te Teyran in Zuid-Frankrijk, 1940.
Hoofdtekst in vrije vertaling, met respect voor het toenmalige taalgebruik:
Symbool van een jong en sterk idealisme, was Paul voor ons een voorbeeld van goedheid, zelfverloochening en zich totaal gevend.
Door zijn eenvoud, zijn dienstvaardigheid, zijn innemende vrolijkheid genoot hij de achting van allen.
Bevoorrecht in de liefde van de Meester, bezat hij vele talenten die hij gaarne overdroeg aan elkeen die hem nabij kwam. Zijn scherpzinnigheid, zijn innemende zachtheid, zijn zin om steeds de rechte lijn te blijven volgen langsheen het lichtend pad hebben zijn apostolaat gevoed.
Daar hij bewust was van zijn invloed en zijn verantwoordelijkheid, werkte hij steeds verder aan zijn vervolmaking; om zich beter te kunnen geven, wenste hij zijn zelfkennis te ontwikkelen. Zijn deugden: oordeel, evenwicht, zich bedwingen, gingen gepaard met een klare en vrolijke inborst, zo was hij een overste die bemind was en naar wie geluisterd werd. Zijn doordringende blik raakte de meest koude harten, maar, hij luisterde ook met veel tact en geduld naar de klachten van de zwakken; dit was het voorrecht van zijn karakter, tegelijk sterk en zacht.
Geboren om leiding te geven, maakte Paul zich klaar om in het leven een "zoon van het licht" te worden, die door zijn voorbeeld het pad openstelde naar de ware Weg. Maar de Meester had andere plannen met hem. Paul heeft dikwijls in zijn kort en toch zo vruchtbaar leven, aangevoeld hoeveel Jezus diegene Hij het meest beminde ook het meest beproefde. Bij elk van deze ontmoetingen met de Goddelijke liefde, heeft de Meester hem "paraat" gevonden. De laatste beproeving heeft slecht bevestigd, op ontroerende wijze, hoezeer zijn vurig geloof in het Mystieke Lichaam voor hem levenswerkelijkheid was.
Gedurende zijn ware calvarie die zijn ziekte betekende, heeft hij niet geklaagd, maar altijd had hij een glimlach. Zelfs het morele lijden, zich ver van de zijnen te bevinden, heeft hem deze glimlach niet ontnomen. Zijn uithoudingsvermogen, zijn zachtheid, zijn bovennatuurlijke vreugde hadden een onweerstaanbare invloed op iedereen.
Hij die, vol van een ideaal, de roep van de Meester van de Oogst gehoord had en gedroomd had zichzelf te geven, ver in een missieland, heeft door een geheimzinnig lot van de Voorzienigheid, zich moeten tevreden stellen met zijn lijden te offeren voor de zielen. De hevige koorts die zijn jong lichaam teisterde, de wil die hij had om zijn "zuster het lijden" te aanvaarden, dit was de nederige gift van een missionaris voor de terugkeer van de verloren zonen naar het Huis van de Vader.
"Ieder heeft zijn manier om missionaris te zijn," zegde hij. Deze overtuiging deed hem stralen van een bovennatuurlijk geluk. "Ik ben gelukkig en bevoorrecht" beweerde hij nog, te kunnen lijden voor mijn kamp en voor de missies.
De Meester heeft deze apostelziel, zeer jong nog, "naar huis" geroepen.
"Altijd Klaar"... dit waren zijn laatste woorden, zijn testament, de heldhaftige les van zijn leven.
Uit de veiligste schuilkelder van Mechelen, zo dacht men, werd het stoffelijk overschot van leider Sips boven gehaald! In de Groenstraat bij aannemer Van Meerbeeck. Slechts twee van de vijftig ingeslotene kwamen er levend uit Ziet goed toe...er ligt achteraan nog een dode, om uit te graven. Luguber? Nee, dat moesten wij als 16 -17 jarige scouts allemaal maar verwerken. De jongens op de foto waren scouts. Psychologische bijstand kende men niet. Ik herinner me nog dat m'n moeder zei, nadat ik voor de zoveelste keer over de gruwelen sprak: " Op je tanden bijten Jos, zo wordt je een man!" Dat was dan de bijstand.....
Deze maand is het 65 jaar geleden dat Leopoldisten massaal werden aangehouden door de bezetter. Ook scouts waren lid van deze beweging.Eén van onze makkers was een der eerste aangehoudenen te Mechelen. 1353 dagen heeft hij doorgebracht in gevangenissen en kampen. Toen de Amerikanen Dachau bereikten lag mijn scoutsbroer in coma. En toch heeft zijn levenswil 'den Disser' er terug bovenop gehaald. Gelukkig leeft hij nu nog. Een levende getuige van wat het Nazisme met tegenstanders deed. In opdracht van Disser schreef ik zijn getuigenis op en verwerkte die tot een soort van dagboek. De titel was zo gevonden: De weg naar de vrijheid duurde 1353 dagen.
Weldra is het 21 juli. Dan denk ik steeds aan Paul Schoëter en de honderden andere scouts die zich hebben ingezet voor hun leeftijdgenoten in de CRAB-kampen, in de Midi-Frankrijk. Van mei tot augustus 1940 hebben ze gezwoegd om de jongeren van 16 tot 21 jaar op te vangen. De zo genoemde CRAB-s. 21 juli 1940, is de overlijdensdag van Paul, ginds in de Midi-Frankrijk.
Nooit is er vanwege het landsbestuur ook maar één woordje van dank uitgesproken voor de onbaatzuchtige inzet van scouts. Ze vragen dat niet. Zij deden het uit idealisme, hun spreuk: Altijd Paraat Ic Dien getrouw. We zijn nu 66 jaar later. Slecht enkelen zullen nog in leven zijn, maar naar de scoutsbeweging kan men nog wel een erkening sturen .
Allen Cardijn ( Stichter KAJ) heeft ooit eens openbaar gezegd: Hadden we de scouts niet gehad, het had ginds een ware ramp geworden!!!!!!!!!!!!! De legerleiding was niet instaat om die honderdduizenden jongeren op te vangen en te begeleiden. NIETS WAS VOORZIEN. ONVOORSTELBAAR!
Kwam me onlangs ter oren. Onder WO II. Mechelse scouts verzamelden 'buitendienst' geraakte wandelstokken. Die werden netjes opgeschuurde en wit geverfd. Vervolgens aan de blinden vereniging geschonken. Die waren daar heel blij om. Met wat nadenken vonden onze scouts toch steeds weer nieuwe iedeën om Goede Daden te doen. En de huidige scouts???
In het kamp dat Paul leidde was er een jongen gestoken door een insect in de keel! Men riep Paul, want de kerel kon nog amper ademhalen. Onmiddellijk wist Paul wat te doen. Had een opleiding gekregen om in Congo te gaan werken. Hij brak zijn vulpen stuk en stak het holle buisje vlak onder de slikker met een krachtige stoot tot in de luchtpijp. De jongen kon terug wat adem binnen krijgen en werd nu naar een dokter gebracht. Dit kordate optreden heeft het leven gered van die gast.
Beste scouts, oud-scouts, afstammelingen van oorlogsscouts enz...
Nogmaals leg ik het doel uit van deze Blog.
Info verzamelen over de oorlogscouts.
Er zijn honderden, misschien duizenden scouts betrokken geweest bij DIENSTVERLENING, in den breedsten zin van het woord., tussen 1939 en 1945.
Ik wacht op DIE VERHALEN en voor zover mogelijk ook de DOCUMENTEN.(ingescand of opgezonden)
Het heeft geen zin dat ik hier mijn ervaringen neerpen, dat is niet de bedoeling.
Al wat ik ontvang, op gelijk welke manier, wordt verwerkt en overgemaakt aan het KADOC. Op mijn Erewoord van oud-scout.
E-mail: woelige.ekster@skynet.be
Adres: J Maes, Wilgenstraat 36, 2800 Mechelen
Ps. Bezit er iemand een ARBEITSINZATSSCHEIN IN DE FAMILIE SCHOENDOOS? GRAAG EEN TWEEZIJDIGE SCAN OF GEKLEURDE TWEEZIJDIGE KOPIE. . Een scout uit Mechelen heeft die vervalsingen gemaakt. Zie 14.08.2005 Motercycling....
Frans Vanherterijck, Voortrekker van de 6de BP Mechelen, was een verplicht tewerkgestelde in Berlijn. Tijdens de moorddadige gevechten in Berlijn, van huis tot huis, werden alle burgers door de Russen opgeeist om hen te helpen. Ze vormden als het ware levende schilden, Een spoorbrug die Russen wilden oversteken stond in brand. De Russen stuurden honderden burgers de brug op, om met zand de brand te blussen. Maar telkens werden die weg gemaaid door hevig schietende ingegraven Duitsers. Ook Frans die daar in de omgeving zijn bevrijding had afgewacht moest mee. Hij bracht aan dat hij geen Duitser was maar een geallieerde Belg, geen pardon: Burger, de brug op! Daar sneuvelde onze scoutsvriend , in bevolen dienst! Na de capitulatie ontvingen we de tijding dat we onze scoutsvriend nooit meer zouden zien. Het werd akelig stil, toen we dat op de openingsplechtigheid van een vergadering vernamen. Menig scouteke pinkte een traan weg, 'de Frenne' was een graag geziene VT. Veel later is men via het Rode Kruis en het Amerikaanse leger teweet gekomen in welke omstandigheden hij gedood werd. Men erkende dat hij in bevolen dienst was gesneuveld. Frenne jong, we gaven je de eretitel van Hopman, meer konden we niet doen! Vergeten zijn we je nog niet. Helaas , na ons zal waarschijnlijk je dood en die van vele scouts niet meer ter sprake komen. Dat is nu eenmaal zo...Nergens zal dat vermeld staan....
Hiep! Vanuit Nederland ontving ik prachtige scanningen over hun Padvinderspost. Goed te weten dat ook daar de scoutsgeschiedenis WO II niet vergeten wordt: B-R-A-V-O, BRAVO!!! Hartelijk dank René! Ekster
In november 1941 werd de Welpengroet verboden door de bezetter. Volgen hun mening was het verschil met de bekende Churchill-groet te klein, om niet te zeggen onbestaande!
Het V-teken dat men nu als symbool voor vrede gebruikt is niet wat Churchill bedoelde. V-ictory is wel de juiste betekenis.
Wie bezit de foto van de Mechelse scouts, gepubliceerd in " DE DAG" van woensdag 20 juli 1940??????????
Graag ontving ik die, of, een duidelijkere scanning dan deze. Ook het artikel is welkom. Ik vind dat nergens meer. Op de foto staat duidelijk " HET BOEK VOOR DEN SOLDAAT"
Helpt mij aub, ook door het gewoon voort te vertellen....
E-mail: woelige.ekster@skynet.be Postadres: J. Maes, Wilgenstraat 36, 2800 Mechelen
Alvast bedankt voor de aandacht! EN UW MEDEWERKING ?
De Mechelse scouts bedeelden zand ter preventie bij brand. De PLB=Passieve Lucht Bescherming , gaf goeie raad aan de bevolking. Zo ondermeer: Zet metalen emmers met zand op uw zolder, dan heb je het beste blusmateriaal bij de hand. En de scouts deden weer spontaan het werk. Met stootkarren vol wit zand reden ze langs de straten en belden overal aan: "Moet er geen zand zijn?? " Overal waren ze welkom. In menig huis hebben ze zelfs volle emmers naar de zolder gedragen. Onze scouts waren hun belofte indachtig: "" Elke dag een goede daad. "" Toen deden ze er tientallen per dag! 10 Mei 1940, rond 20 uur vielen er magnesium brandbommen op Mechelen. Afgeworpen door de gevreesde STUKA's. Onze scouts moesten niet opgetrommeld worden, als mussen vlogen ze naar de brandende gebouwen. Er zijn plaatsen geweest waar ze de niet ontplofte bommen uit de dakgoten haalden en naar beneden brachten. Stom en levensgevaarlijk. Maar bij hun dienstbetoon dachten ze niet na, handelden zoals het voorkwam....ONMIDDELLIJK! In het verslag van BETERAMS over de werking van de PLB/Teritoriale wacht worden de scouts herhaaldelijk vermeld als moedige jongens die zich onbaatzuchtig inzetten om te helpen waar ze konden. Nog een straffe 'toer'. In het droogkuis bedrijf IDEAL, aan de Hanswijkstraat, lag op de verdieping een opslag van wasbenzine in een grote citerne. Aan de achterkant - Egmontstraat- woedde hevige branden. Onze scouts hebben, met emmers, al die benzine naar beneden gebracht. Onvoorstelbaar welk risico ze namen. Ze dachten maar aan één ding: Als die benzine overhit geraakt ontploft heel dat geval en zou er van de omgeving niet veel meer overblijven. Ondertussen waren andere scouts doende op de Schuttersvest, een torentje van een herenhuis dat in brand stond, met hun scoutsbijltje om te hakken. Na verloop stortte het geval op de straat. Wat voor risico's namen die jongens toch??? Toen waren Scouts nu eenmaal getraind om te helpen in alle omstandigheden. Zou dat nu nog zo zijn? Dat vraag ik me dikwijls af. Graag uw reactie AUB.
Na het bombardement van 1 -2 mei 1944 op Mechelen, was het werken geblazen voor de dienstvaardige scouts. Hier volgen echter 2 anecdotes die wat bizzar lijken...
Scouts waren werkzaam in de wijk Leuvensesteenweg. Een groepje was bezig met het wegdragen van doden naar een zaal achteraan het cafe tegenover de ingang van het arsenaal. Het was een eerste verzamelpunt voor de doden die geborgen werden. Op deuren gelegd, werden ze er naar toe gedragen. Plots begonnen de alarmsirenes te loeien, iedereen verliet in ijltempo de geteisterde wijk. En onze scouts? Die gingen gewoon door met hun lugubere vracht naar het verzamelpunt. Dan eerst begonnen ze te rennen naar de kruidtuin, alwaar een grote schuilplaats was gebouwd.. Toen beseften ze dat ze feitelijk hun leven riskeerden om doden te bergen!
Twee of drie dagen na het bombardement was het al wat kalmer met het wegdragen van doden. Een aantal scouts stond aan een hulppost te wachten op instrukties. Er komt een oproep binnen om menselijke resten te komen ophalen in een tuin op de Brusselse steenweg. Met vier jongens trokken ze er naar toe. Onderweg werd er aardig wat gefantaseerd over de aard der mogelijke resten. Het was hun manier om de gruwel der laatste dagen te verwerken. Terplaatse aangekomen bracht een oudere man hun naar de achterkant van zijn tuin en wees een plek aan: " Daar ligt het!" Bij het zien van een klein stukje hoofdhuid met haren, moesten ze op hun tanden bijten om niet te lachen. Ze hadden de vuurproef al gehad, dit was een peulschil! Ze vroegen een zak en deden de lok erin en vertrokken. Toen ze uit het zicht van de buiten staande mensen waren, schoten allen in een lach. Het lok hebben ze, o schande, in het kanaal geworpen. Het is hun bij deze vergeven. Bij de Foto: Armband van scoutshulpploeg Mechelen. Deze was de 354ste ingeschreven scoutshelper.
Deze blog is echt bedoeld om INFORMATIE te verzamelen. Ik vertel wel wat ik weet, maar zou echt graag hebben dat men doorvertelt dat deze blog een oproep is om andere scoutservaringen uit WO II te ontvangen. Ook als je zelf hulp hebt ontvangen van scouts of een CRAB uit de Midi bent geweest: Stuur me jouw verhaal Men zegge het voort. Men zegge het voort. Men zegge het voort.
Zang was één van de bezigheden. De leiding werd echt getraind om zangstonden te leiden. Hier zien we Maurice Leysen die zangles geeft aan de leiders. De accordeonist is René Plateeuw, uiterst rechts gehurkt, Leo Beeck . Beiden werden gewaardeerde architekten.
Uit de veiligste schuilkelder van Mechelen, zo dacht men, werd het stoffelijk overschot van leider Sips boven gehaald! In de Groenstraat bij aannemer Van Meerbeeck.
Deze maand is het 65 jaar geleden dat Leopoldisten massaal werden aangehouden door de bezetter. Ook scouts waren lid van deze beweging.Eén van onze makkers was een der eerste aangehoudenen te Mechelen. 1353 dagen heeft hij doorgebracht in gevangenissen en kampen. Toen de Amerikanen Dachau bereikten lag mijn scoutsbroer in coma.
Kwam me onlangs ter oren. Onder WO II.
Frans Vanherterijck, Voortrekker van de 6de BP Mechelen, was een verplicht tewerkgestelde in Berlijn.
In november 1941 werd de Welpengroet verboden door de bezetter.
Beste,
Na het bombardement van 1 -2 mei 1944 op Mechelen, was het werken geblazen voor de dienstvaardige scouts. Hier volgen echter 2 anecdotes die wat bizzar lijken...
Deze foto werd genomen op het HIB kamp te Fourneaux. Wie had toen durven vermoeden dat hier 2 toekomstige koningen op bezoek waren? Augustus 1942.
Zang was één van de bezigheden. De leiding werd echt getraind om zangstonden te leiden. Hier zien we Maurice Leysen die zangles geeft aan de leiders. De accordeonist is René Plateeuw, uiterst rechts gehurkt, Leo Beeck . Beiden werden gewaardeerde architekten.
