In verband met uw vraag over hulpacties van scouts.
Na een luchtaanval op 22 mei 1944 hebben de Geeraardse scouts onder leiding van Jacques Flamant, scoutsmaster, een aantal doden en gewonden van onder het puin gehaald. Er vielen toen 12 doden.
Getekend A.S.
Graag ontving ik méér info over hun optreden en andere hulpvaardigheden gedurende WOII.
Wellicht zijn er geen overlevende scouts meer, maar hun nazaten zullen hun verhalen wel gehoord hebben. Stuur ze mij, mag gerust in telegramstijl als er maar de bijzonderste feiten, data en persoonsnamen of scouts totemnamen vermeld worden. Fotos en artikels uit oude kranten mag je ook zenden. Moeten niet de originele zijn, dat zijn uw souvenirs, maar mogen ook duidelijke scanningen zijn. Zou er iemand een foto hebben van die groep dappere scouts, hun groepsnaam, enz...?
Mail of me, of stuur het op aan. Jos Maes, Wilgenstraat 36, 2800 Mechelen
Onlangs zijn hier berichten en zelfs een boek binnen gekomen over de padvinders in WO II.
Momenteel zit ik wat in de penarie; moeder de vrouw opgenomen in het UZA te Edegem en ik ....na de bestralingen tegen botkanker in het linker bekken gaat het niet zo goed met mijn consentratie vermogen en de werklust staat op een laag pitje. Maar een scout zingt en fluit onder alle omstandigheden, dus: dat komt wel op zijn pootjes terecht. Nog wat geduld gevraagd, en u ontvangt de bizonderheden van Padvinders uit Vilvoorde en Geeraardsbergen. Wie volgt? Stevige linker van Ekster
... De stad liep leeg. Geen politie meer te zien om t vluchtelingenverkeer te regelen. De stroom vluchtenden groeide gestadig aan en daartussen wrong zich nu en dan een legerkonvooi, op weg naar West-Vlaanderen.
Een scout van de Graalridders, Remi Bellon - Filosofische Specht - , amper 15 jaar jong, kon dat geduvel op het verkeerspunt aan de Korenmarkt niet aanzien. Hij dacht aan de allereerste scouts van Baden Powell in Zuid-Afrika, ze regelden ook het verkeer en bedeelden post in Mafeking. Dus Specht naar huis, algauw uniform aangetrokken en voorzien van het Scoutsfluitje betrok hij het vernoemde kruispunt. Hij stapte kordaat en al fluitend, met opgeheven armen naar het middelpunt. Ongelooflijk zullen sommigen nu denken, maar het verkeer viel stil. Iedereen luisterde naar de fluitende Padvinder.
Specht wees, floot en regelde het verkeer tot s avonds laat. Dat noemen wij Padvinders Spontaan dienstbetoon! Eenmaal heeft hij last gehad met een legerofficier.
Dat zat zo: Er kwam een leger colonne af en een boerenkar vol geladen met vrouwvolk en kinderen. Als goed opgevoede scout gold slechts één regel: Vrouwen en kinderen eerst. De officier had al een paar keer geclaxonneerd , maar Specht deed rustig voort aan zijn super Goede daad : Vrouwen en kinderen eerst!
Officier ten einde raad, stapte dan maar uit zijn hoge positie-camion en recht op Specht toe.
Scouteke, weet je niet dat het leger ALTIJD voorrang heeft? Dat zulks niet meer gebeurt hé.
En vergeet dat nooit meer: Het leger eerst!
Specht heeft dat dan maar toegepast...
Toen hij laat op de avond huiswaarts trok was de grote drukte voorbij. Zijn armen wogen loodzwaar.
s Anderdaags deden al zijn spieren pijn. Sedert dien heeft hij alle respect voor de verkeersagent.
Uit ervaring weet hij nu hoe zwaar die taak is.
Wat merkwaardig was aan heel die situatie? Dat zelfs een legerofficier het normaal vond dat een scouteke het verkeer stond te regelen, ja hij was toch ook gestopt op Specht zijn teken. Kun je, je een idee
vormen van het gezag dat uitging van een scout die kordaat optrad in kritieke momenten, als was die ook maar 15 jaar jong ?....
******
Wat ik nu bedenk: Zouden de huidige scouts dat nu nog kunnen en durven en vooral dat gezag uitstralen?
Kom huidige scouts, laat dit niet koud worden. Daar kon je vroeger de badge van ' detective' mee behalen!
14-10-2005
Ter herinnering.
Ekster zoekt ALLES wat nog te vinden is over de scouts onder WOII. Mobilisatie dienstbaarheden. Hulp na aanvallen in mei '40. Crab's wedervaren. De tocht naar Frankrijk. Zij die niet meer over de Somme geraakten. Verblijf in de Midi. De terugkeer naar huis. Padvinderspost. Dienstbetoon op kampen van HIB en Winterhulp. Wedervaren tijdens de bezetting. Weerstand. V.A.V.V. Oostfront. Hulp na bombardementen. Verplichte tewerkstelling. VT werking in Duitsland. De bevrijdingsdagen. Terugkeer uit Duitsland. Onze doden. Graag zou ik een lijst willen aanleggen met alle scouts die stierven wegens oorlogfeiten.
Zonder de hulp van allen wordt dit ... niets!
Men zegge dit voort!!! In alle scoutsgroepen zijn er wel grootouders die de oorlog als scout hebben meegemaakt. Vraag er naar. Zet oproepen in jullie bladen. Wees een speurneus en zendt jullie verhalen naar mij. Indien er documenten/foto's zijn: Scannen of laten scannen en doorzenden naar: woelige.ekster@skynet.be Weest Paraat. En , dank u.
Nog wat nieuws uit Aarschot: in de bibliotheek gelezen over de recente geschiedenis van Aarschot: de scoutsgroep " St Jan Berchmans" hielp eveneens aan de postbedeling onder de oorlog. Ze reden per fiets tot aan de zee ( 3 a4 dagen onderweg) Hun leider in1938 trad toe tot Rexisme Vlaanderen en had een ontmoeting met Degrelle L en hij werd voor de jeugd Rex verantwoordelijke voor gans Vlaanderen en ontwierp hun uniform. Doch toen Degrelle " Heil H..." riep was dit teveel daar hij achter de koning L 3 stond en trad toe tot NBK en begon daar de jeugd te organiseren volledig geschoeid op de padvinderij maar alleen nog strenger en tuchtvoller. Je ziet wel ............
Scoutsgroeten, M Wapiti
Ps.: NKB staat voor ; Nationale Koninklijke Beweging. Ook Mechelse scouts werden lid van het NKB. Désiré Beeck schreef er zelfs een boek over. Over zijn gevangenneming en lijden tot aan zijn bevrijding. Titel van deze getuigenis: De weg naar de vrijheid duurde 1353 dagen.
Aan alle scouts en oud-scouts uit het district Mechelen.
Enkele oud-scouts hebben het idee opgevat om op het familiegraf van Paul Schroëter - kerkhof aan het ijzerenveld te Kathelijne-Waver- een gedenkplaat te laten aanbrengen voor alle scouts, oorlogs-slachtoffers van WO II uit het Mechelse. Natuurlijk dient de familie haar fiat te geven. We vroegen aan VOSOG (oudscoutsvereniging) hun gedacht. Ze zijn het idee wel genegen en dachten aan de 70 ste. verjaardag van Pauls overlijden, n.l. 21 juli 2010, als herdenkingsdag. Paul was kampleider bij de CRABs te Teyran en stierf ten gevolge van een insektenbeet die door de Franse dokters niet verzorgd werd. Veel te laat werd hij dan toch gehospitaliseerd in Montpellier waar hij overleed en begraven werd. (Lees meer hierover in het archiefvak.) Het zou een mooie en blijvende vorm zijn om onze broeders te gedenken. 2010 is er vlugger dan we denken, daarom vraag ik nu uw mening. Praat erover met uw vrienden. Denk is rustig na en laat weten hoe u zo iets ziet. Aan de nodige gelden zou geraken. Welke vorm van plechtigheid u zou uitvoeren. Enz, enz, enz... Stuur uw mening naar mij, ik geef die wel door aan het bestuur van VOSOG-Mechelen. En aub, vertel dit verder , hoe meer gedachten we bij elkaar leggen hoe mooier de plechtigheid zal worden. U kan via deze blog reageren of mailen naar: woelige.ekster@skynet.be
Ps.Foto: Laatste groet gebracht door Amand Vanhaezendonck Voortrekker Willem van Saeftingestam 6e BP Mechelen
Helaas... dat prent-je is liefst een A6 groot. Als je dat verkleind naar max 150 kb kan je niets lezen... Daarom alleen de foto van onze oud-scout. Ondertussen ben ik teweet gekomen dat Jaak na de Duitse nederlaag onderdook in Hamburg, onder de naam HANS PETERS. Hij stichtte er de eerste Duitse pfadfindersgrouppe. Werd districtscommissaris.
" Den Aufruf des königlichen Archivars an alle Pfadfinderführer, durch die Gründung eines flämischen Arbeitsdienstes zu verhindern, dass es einen nationalsozialistischen geben werde, nahm er ernst. Er wurde unterfeldmeister des flamischen Arbeitsdienstes. "
Vertaling: " De oproep door de Koninklijke Archivaris aan alle padvindersleiders, om te verhinderen dat de gestichte Vlaamse Arbeidsdienst een Nationaal Socialistisch gegeven zou worden,nam hij ernstig. Hij nam dan ook dienst en werd " Unterfeldmeister " bij deze Vlaamse Arbeidsdienst."
Was jij ook een van hen? Of je vader/grootvader? Graag vernam ik ook hun verhaal. Discretie is ten stelligste gegarandeerd, zo gewenst.
Ja, zei mijn vader zaliger, en hij kreeg een glas water in zijn gezicht!
Bah, hij was na het zondaglof naar een "estaminee" aan 't wandelen. En , filosoof zoals hij was, stelde hij aan zijn metgezellen: " Mag de waarheid altijd gezegd worden?"'- Unaniem klonk het:" Ja!!!" Komen ze binnen in dat dorpscafee en vader zei: " Bult , geeft ons een frisse dubbele uitzet!" Krijgt hij subiet een een pint water over zich. Dus...toch niet altijd de waarheid?
En toch ga ik die nu en hier vertellen!
In het begin van de oorlog, zo 1941-'42 werd door het secretariaat-generaal een dienst opgericht: "Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen" Kortweg VAVV. Sommige scouts zagen daarin een soort van ideaal: Werken voor Vlaanderen! De Koninklijke archivaris stond daar niet erg sceptisch tegenover. Mondeling, nooit op papier, gaf hij de raad: Ga daar maar bij, kunnen wij dat naar onze kant trekken en wordt dat geen 'VNV' bastion..
Jammer...dat VAVV werd metertijd toch een VNV - gedoe. En, nog erger, het werd een recruteringscentrum voor Oostfrontstrijders. En zo belanden, ook naiëve scouts, aan het Oostfront... En wie was die Koninklijke Archivaris? Verbondscommissaris Van Haegendoren.... Tot op heden vond ik in geen enkele verhandeling daar ook maar één woord over. En toch vond ik het. Op een bidprentje van een oud-Oostfronter gestorven in Duitsland, want in België was hij ter dood veroordeeld, stond gans dat verhaal. HIJ kon dat geheim niet mee in zijn graf dragen...weldra staat hier een kopie van dat bidprentje. Het werd me belooft.
Dank vader, ik wandel in je spoor: De waarheid kent zijn rechten! Woelige Ekster
t' Ja beste zusters, een heel goeie vraag! Ontvang ik van jullie het antwoord? Jullie verhalen over dienstbaarheid op alle gebied. Speelpleinen, voedselbedeling, Winterhulp, Rode Kruis, vluchtelingen, na bombardementen en nog zoveel wat ik niet eens weet. Het is nu het moment hé meisjes, geen valse bescheidenheid. Jullie verhalen horen thuis in archieven, voor het nageslacht. Nog is vermelden: E-mail: woelige.ekster@skynet.be Ook welkom originele documenten of ingescande , vroeg of laat gaan die toch met het oud papier verdwijnen en dan......weg "Geschiedenis." Neem desnoods contact met me op: T°.: 015 -42 16 11, liefst 's avonds, na 19 uur. Ben overdag in de kliniek bij mijn zieke eega. Regel hier momentel alles per PC: Een wonder voor mij en dé oplossing ook. Stevige linker van Ekster
Ps. Een mooi voorbeeld Akela Lou Lindemans, 6de BP schonk me haar ganse archief!
Hoi, ik zoek nog steeds naar alles en nog wat over de scouts in WO II.
Zo ontdekte ik een scout die valse documenten maakte voor ondergedoken personen. Onder andere een document dat je vrijstelde van opeising om naar Duitsland te moeten gaan werken.. Dus een vrijstellingsschein. Wie bezit er nog zo een document in de familie? Op de achtergrond is gans de schein bedrukt met het woord: " arbeitseinsatz". In licht gele kleur. Is op gans dat document nergens de volgende fout, dan heb je een valse in bezit !!! Graag ontving ik daar een scanning van, van beide zijden aub. De echte schein had een opzettelijke zetfout, daaraan kon de Gestapo zien dat je een vervalsing bezat: " arbeiteeinsatz ". Dus de 's' werd vervangen door een 'e'.De fout is slechts op één plaats te zien. Later heeft men dat ontdekt en , uiteraard, werden alle valsepasdragers verwittigd om binnenshuis te blijven tot men nieuwe had gedrukt. De passen werden via de aalmoezenier van het Sint-Pietersgasthuis te Brussel verspreid. Daar zaten ettelijke officieren van het Belgisch leger ondergedoken. Het waren allen oud-scouts. Dit omdat men alleen gekende personen wou helpen; omwille van de vrees voor infiltranten. De aanmaak van de documenten geschiedde te Mechelen in de drukkerij Leysen.
Vertel dit aan allen die WOII beleefden. Er moeten toch nog ergens zulke ,al dan niet valse, scheinen bestaan.
Zoeken in vaders schoendoos? Je zou er me een enorme dienst mee bewijzen. Alvast bedankt! E-mail: woelige.ekster@skynet.be
64 jaar later, een brief van een assistent aan zijn groepsleider.
15/8
Beste Jos,
Deze morgen heeft de Gestapo een huiszoeking bij mij verricht.
Ik was gelukkig niet thuis (alleen mijn zustertje). Ze hadden het vooral gemunt op stafkaarten ze hebben ook de adressenlijst der Verkenners meegenomen verder ook nog enkele boeken
Ik zou me morgen om 9u. op de Dienstelle der Sicherheidspolizei ( Della Faillelaan 2 ) moeten aanmelden.
Denkelijk om op den rooster gelegd te worden. Ik ben niet van zin om daar naar toe te gaan (denkelijk zullen ze me daar houden zie maar het geval Rombouts)
Ik zal u nog verder nieuws laten geworden en om te eindigen een stevige linker,
Uw vriendMarcel
De DELLA FAILLELAAN was de schrik van allen. Het hoofdkwartier van de GESTAPO te Antwerpen waar de ondervragingen door gingen.
Wie daar belandde kwam zelden terug naar huis. In de kelders werd er zelfs gemarteld. Zij die naar Duitsland werden overgebracht verschenen aldaar voor een rechtbank. Een veroordeling hield in dat je N N werd.
Nacht und Nebel, wou zoveel zeggen als : Je bent onbestaande!
Familie werd niet op de hoogte gesteld van waar je verbleef. Je mocht geen brieven ontvangen of versturen, ook geen pakjes kon men versturen vermits men niet wist waar je verbleef. Velen hebben de concentratiekampen niet overleefd.
Bovenstaande kopie komt uit het archief van de Leopold III groep
te Mechelen. Vermoedelijk gaat het om het jaar 1943.
Uit het mij bezorgde boek over de Koning Leopold III groep 9de BP Mechelen, een integraal overgetypte brief vanuit het eerste kamp-proefkamp- voor de kinderen van beroepsmilitairen gekend onder denaam: H.I.B. kampen.
De leiding was volledig in handen van de scouts van Mechelen bijgestaan door scouts uit Sint Niklaas. Dienstbaarheid was geen ijdele leuze. Onze scouts betaalden zelf hun reis naar ginder! Ze brachten hun Kerstverlof door met dienen...
Momignies 29-12-41
Beste Master.
Ik denk dat u het niet zult kwalijk nemen omdat u van mij nog geen nieuws hebt ontvangen, veel tijd hebben we hier niet, de leiders kunnen aan hun persoonlijke zaken denken na wanneerde jongens slapen en de voorbereidende vergaderingen, voor den volgenden dag gedaan zijn.
Wij zijn hier goed ontvangen geweest door den Burgemeester die alles doet om onze taak te vergemakkelijken, moesten we wachten naar de heren van de H.I.B.
Ofde anderen we zouden al lang thuis geweest zijn.
Hier hebbende Leiders goed hun handen vol,geien alhoewel er maar , 64 jongens zijn, die niet scout zijn. Ge hebt hier te doen met V.N.V, - Fransquillons, vrijdenkers, protestanten, ruziemakers en onze niet te vergeten. Fils uniques.
Ik houd mij bezig met de post en het rondhalen van de melk in de boerderijen, dezen morgenwas ik niet goed en heb daarvan gebruik gemaakt om voor den Burgemeester te vragen een werkman van de fabriek te sturen. Gemoed denken
Aan hun wandelingen, van 8 Km elk, om 20 liters melk op de buis van uw fiets, gaat niet van zelf.
Bij mijn aankomst ben ik als ploegleider aangezet geweest van de groep van 17
20 jaar. Jan Van Ussel is er de Hopman van.De geest van de ploeg is heel goed, We doen tochten naar Frankrijk en komen altijd plezant naar huis. Ge kunt wel denken waarom. Bijzonder als Jan er bij is. Jan de Mayer is goed thuis in zijn classeurs en papieren een goede concurrent voor u.
Hier zijn de jongens bezig voor elk spel. de proeven leeren zijmet plezier aan. De lucht is ergoed. het eten alhoewel eerst Franse keuken smaakt ons niet maar het heeft niet lang geduurd. Om hen onze keuken aan te leeren. Het eten is er niet in overvloed maar genoeg.
Ik hoop een dezer dagen nieuws te ontvangen van u en van den troep die zeker terug op dreef moet zijn.
En wensch u dan een zalig en gelukkig nieuwjaar aan uden D.C. en aan de pl en verkenners
Uw assistent
Getekend: Albert Van Gyseghem
( hoe ist op de brug ) . x
x Is de volkse benaming voor de wijk Pasbrug te Mechelen, thuisbasis van hoger vermelde groep.
Een eerste reactie bracht me een boek met de geschiedenis der Leopold III scouts van Mechelen, waarvoor ik Wapeti hartelijk dank. Geleidelijk zal ik de oorlogsfeiten er uit vertellen.
Tevens ontving ik van dezelfde oud-scout gegevens over JUUL VAN LOOY, ° 8 januari 1927 te Rijmenam, waarover ik nu ga vertellen.
Deze scout, nauwelijks16 jaar jong, was lid van de G-groep. Een weerstandsgroep die zich bezig hield met algemene sabotage daden in België.
Op 30 juni 1943 werd hij laf verraden door zijn schoolmakker . en diens vriend .lid van de SS. ( namen liggen nog gevoelig , denk ik.Ik bezit ze wel!) Beiden waren woonachtig te Tisselt. De Gestapo kwam hem aanhouden en bracht hem naar het Kreiskommandatur in de Bruul te Mechelen.Vandaar ging hetachtereenvolgens naar St.Gilles Brussel, Begijnenstraat Antwerpen, Essen, Esterwegen, Gros-Strelits, daar werd hij veroordeeld tot 6 jaar NN opsluiting. Vervolgens werd hij verschillende malen verplaatst naar andere kampen om uiteindelijk te belanden in Dachau. Werd er bevrijd door de Amerikanen op 29 april 1945. Hij was dodelijk ziek. Overleed op 17 septembe1945 in een sanatorium te Badenweiler.
Van ander weerstanders dieook in die kampen hadden gezeten weet ik dat er wreed gefolterd werd en er een onmenselijk regime heerste.
Het strekt onze scout tot eer dat hij nooit iemand heeft verraden ondanks de vele folteringen.
Het gemeentebestuur van Rijmenam en de groep Ghebben toen een oproep gelanceerd tot het verzamelen van gelden om de overbrenging van het stoffelijk overschot te bekostigen. Ons dierbaar vaderland had daar cent voor over! Daarover bestaat een omzendbrief met tricolore rand, uitgegeven door het gemeentebestuur van Rijmenam en de groep G. Wie bezit dat origineel in kleur? Graag scanning daar van.
Heeft er iemand nog info over deze scout? Het archief van Rijmenam, parochiearchief ?Stuur me dat AUB.Ook scanningen van documenten zijn welkom. Men zegge het voort...........
Operatie goed verlopen. Na een lang verblijf in de kliniek, nog 3 weken in herstelverlof geweest. Nu nog maanden thuis op krachten komen en hopen op de overwinning op mijn "draakje".
Nog een laatste oproep: Als hier , oorlogsgeschiedenis scouts, geen verdere reaktie komt besluit ik dat er geen belangstelling is om onze wedervaren voor het nageslacht te bewaren. Hoef ik er ook geen energie meer in te steken. Spijtig voor onze scouts die hun leven riskeerden met hulp allerhande.....................
Evenwel met oprechte dank voor hen die wel meegewerkt hebben..
Beste bezoekers en scouts -al dan niet oude - Ekster gaat er voor enkele tijd tussen uit.
Ik wordt opgenomen om een longkwab te laten verwijderen wegens een tumor. Ik verhoop het beste en blijf positief denken zoals het een oud-scout past. Mijn 79 ste verjaardag zal ik dus in een ziekenhuisbed doorbrengen.
In 1942 moesten ,op bevel van de oorlogsburgemeester Baeck van Mechelen, de Graalridders hun lokaal aan het Berthoudersplein afstaan aan de Zwarte jeugdgroep NSJV. Hun drie landsknechttrommels moesten ze ook afgeven.
17 September 1944. Tot mijn verwonderring stapten de Graalridders 3de BP in onze optocht met zes trommels. Van waar kwamen die ?
Een lange zoektocht begon tot .1994. Een oud scout van de 3de BP vertelde me hetlang verzwegen geheim.
Op 4 september 1944 werd Mechelen bevrijd. Iedereen liep maar rond en lachte. Enkele wakkere scouts trokken naar De Pekton alwaar onder de oorlog de zwarten samen kwamen. De deur stond open en er was al flink wat oorlogsbuit verdwenen. Op de bovenverdieping vonden onze scouts zes landsknechts- trommels. Aan bepaalde onderdelen herkende ze hun drie afgepakte trommels. Ze besloten ze alle zes mee te nemen als oorlogsschadevergoeding. Schilder Mariën, vader van een der scout, overschilderde de trommels en bracht er de scoutslelie op aan.
Ken jij ook oorlogsverhalen over scouts? Zend ze mij aub.
Wie vorige foto goed bekijkt ( even op klikken om te vergroten) ziet de vermoeinis op de aangezichten. Ziet ook dat onze jongens, de werfreserve voor ons leger, in beestenwagens werden vervoerd! Dus..(aalmoezenier Fé Devignat trok er mijn aandacht op)...geen sanitair! De rest laat ik aan uw verbeelding over.De meeste scouts hadden eten voor een tweetal dagen, de reis duurde vier dagen. Bij de zoveelste stop was het telkens een stormloop om aan drinken en eten te geraken. Gelukkig hadden de Fransen medelijden met onze jongens en hielpen hen, zoveel ze konden. Na de capitulatie , toen ze in de Midi vertroefden, was dat wel anders: Vijandigheid tot en met. Na "hun" wapenstilstand waren ze beschaamd over hun gedrag en hebben ze terug onze jongens geholpen in hun kampementen. De werfreserves werden in twee leeftijdsgroepen opgedeeld. 15 1/2 tot 21 en 22 tot 35 jaar. De kampen der jongsten tot 21 werden door de scouts geleid. Nooit heeft één scout of verbond daar een dankwoordje voor gekregen van onze regering die ondertussen veilig in Londen zat. Na de oorlog is er ook nooit enige erkenning gekomen. Scouts deden nu eenmaal hun goede daad en waren steeds bereid om te helpen waar ze konden! "Be prepared," was toch de leuze van alle scouts , overal ter wereld. Toevallig, afgekort de initialen van Baden Powell, de leuze van de stichter der scouts.
Misschien is nu de tijd gekomen, met het 100 jarig bestaan van scouting in 't zicht, dat de huidige scoutsleiding ruchtbaarheid zal geven aan wat scouts van 1939 tot 1945 aan dienstbaarheid hebben gepresteerd!!! Scouts die het meemaakten, stuur me jullie verhaal, ik zorg wel dat het goed terecht komt. Heeft u nog documenten/foto's over die periode? Scan of laat ze inscannen en stuur ze naar mijn mailadres. Alvast bedankt. Eens scout, altijd scout.... ja toch?
Paul was groepsleider van de Kardinaal Mercier groep 7e BP Mechelen. Hij was kampleider bij de CRABS te Teyran in Zuid-Frankrijk, 1940.
Hoofdtekst in vrije vertaling, met respect voor het toenmalige taalgebruik:
Symbool van een jong en sterk idealisme, was Paul voor ons een voorbeeld van goedheid, zelfverloochening en zich totaal gevend.
Door zijn eenvoud, zijn dienstvaardigheid, zijn innemende vrolijkheid genoot hij de achting van allen.
Bevoorrecht in de liefde van de Meester, bezat hij vele talenten die hij gaarne overdroeg aan elkeen die hem nabij kwam. Zijn scherpzinnigheid, zijn innemende zachtheid, zijn zin om steeds de rechte lijn te blijven volgen langsheen het lichtend pad hebben zijn apostolaat gevoed.
Daar hij bewust was van zijn invloed en zijn verantwoordelijkheid, werkte hij steeds verder aan zijn vervolmaking; om zich beter te kunnen geven, wenste hij zijn zelfkennis te ontwikkelen. Zijn deugden: oordeel, evenwicht, zich bedwingen, gingen gepaard met een klare en vrolijke inborst, zo was hij een overste die bemind was en naar wie geluisterd werd. Zijn doordringende blik raakte de meest koude harten, maar, hij luisterde ook met veel tact en geduld naar de klachten van de zwakken; dit was het voorrecht van zijn karakter, tegelijk sterk en zacht.
Geboren om leiding te geven, maakte Paul zich klaar om in het leven een "zoon van het licht" te worden, die door zijn voorbeeld het pad openstelde naar de ware Weg. Maar de Meester had andere plannen met hem. Paul heeft dikwijls in zijn kort en toch zo vruchtbaar leven, aangevoeld hoeveel Jezus diegene Hij het meest beminde ook het meest beproefde. Bij elk van deze ontmoetingen met de Goddelijke liefde, heeft de Meester hem "paraat" gevonden. De laatste beproeving heeft slecht bevestigd, op ontroerende wijze, hoezeer zijn vurig geloof in het Mystieke Lichaam voor hem levenswerkelijkheid was.
Gedurende zijn ware calvarie die zijn ziekte betekende, heeft hij niet geklaagd, maar altijd had hij een glimlach. Zelfs het morele lijden, zich ver van de zijnen te bevinden, heeft hem deze glimlach niet ontnomen. Zijn uithoudingsvermogen, zijn zachtheid, zijn bovennatuurlijke vreugde hadden een onweerstaanbare invloed op iedereen.
Hij die, vol van een ideaal, de roep van de Meester van de Oogst gehoord had en gedroomd had zichzelf te geven, ver in een missieland, heeft door een geheimzinnig lot van de Voorzienigheid, zich moeten tevreden stellen met zijn lijden te offeren voor de zielen. De hevige koorts die zijn jong lichaam teisterde, de wil die hij had om zijn "zuster het lijden" te aanvaarden, dit was de nederige gift van een missionaris voor de terugkeer van de verloren zonen naar het Huis van de Vader.
"Ieder heeft zijn manier om missionaris te zijn," zegde hij. Deze overtuiging deed hem stralen van een bovennatuurlijk geluk. "Ik ben gelukkig en bevoorrecht" beweerde hij nog, te kunnen lijden voor mijn kamp en voor de missies.
De Meester heeft deze apostelziel, zeer jong nog, "naar huis" geroepen.
"Altijd Klaar"... dit waren zijn laatste woorden, zijn testament, de heldhaftige les van zijn leven.
Origineel bord.
Ekster zoekt ALLES wat nog te vinden is over de scouts onder WOII.
Helaas... dat prent-je is liefst een A6 groot. Als je dat verkleind naar max 150 kb kan je niets lezen...
Mag de waarheid geschreven worden?
Deze reserve is en was bekend onder het letterwoord CRAB.
