Zhongdian,
ook wel Shangri-La en klein Tibet genoemd, is letterlijk het hoogtepunt
van onze rondreis. We bevinden ons tussen 3400 en 4000 meter hoog in
een gebied met grote weiden, besneeuwde bergtoppen, steile kloven en
valleien, hoogvlakten met koude wind, verloren meren en kloosters.
Niettegenstaande Lhasa, de hoofdstad van Tibet, nog meer dan 1800
kilometer naar het westen ligt, is de helft van de bevolking hier
Tibetaans.
Het Songzanlin klooster van de sekte van de geelmuts-monniken is het
mooiste en grootste van de streek. Een lange trap met 200 treden brengt
ons naar de hoofdingang. Enkele mensen maken gebruik van extra
zuurstofflesjes terwijl ze de 200 treden bestijgen. Ook wij trappen
even op onze adem als we de treden te snel willen nemen. Op een rustige
manier lukt het ons wel. En het loont de moeite. De kleurrijke, deels
met bladgoud belegde tempel en de gebedsmolens blinken in de gulle
voorjaarszon.
Baisha en Yuhu zijn vredig ingeslapen dorpjes aan de voet van
besneeuwde bergen. Hier ontdekken we de eenvoudige, authentieke
levensstijl van de landelijke bevolking. Kinderen komen in trainingspak
van school en de kleintjes worden opgevoed door de grootouders.
Dr. Ho, met muts, sikje en levendige schalkse blik is zeker 85+, en
ongetwijfeld de beroemste inwoner van Baisha. Zijn huis, of moeten we
apotheek zeggen, is makkelijk te vinden in de hoofdstraat van het dorp.
Hij is in vele landen gekend om zijn grote kennis over geneeskundige
planten en kruiden.
Tegen de muur zien we krantenknipsels in vele talen en foto's waarop de
kruidendokter poseert met beroemdheden uit heel de wereld. We ontdekken
een foto van hem met onze prins Filip.
Na deze weer uiterst leerrijke dag nemen we onze intrek in het Banyan
Tree hotel in Ringha op 3500 meter hoogte. Een verhaal apart.
Lijiang
dat 'stad aan de mooie rivier' betekent, ligt in de provincie Yunnan,
in de zuidoostelijke uitlopers van het Himalaya gebergte aan de grens
met Tibet.
De Naxi bevolking vormt hier de grootste gemeenschap. Deze etnische groep is afkomstig uit West-Tibet.
De oude pittoreske binnenstad van Lijiang is een doolhof van kleine
straatjes, grachten met bruggetjes, restaurantjes en
souvenirswinkeltjes. Vooral 's avonds als de contouren van de huizen
geel-oranje verlicht zijn heeft de stad iets betoverends.
We zijn te gast in de sfeervolle concerthall van Lijiang voor een klassiek Naxi concert.
We kunnen onze lach nauwelijks bedwingen als de muzikanten opkomen.
Hoogbejaarde mannen met dunne grijze sikbaardjes betreden schuifelend
het podium. De oude, Chinese instumenten die ze bespelen zijn ons
onbekend.
De orkestleden worden voorgesteld. Aan de cymbalen, de leider van de
groep, 86 jaar jong! Een soort eerste viool wordt bespeeld door een
kranige 84 jarige!
En zo gaat het maar door, allemaal eerbiedwaardige mannen, ver in de
derde leeftijd, die bijna in slaap dommelen wanneer ze in een
muziekstuk niet aan zet zijn. Het kleurrijke 'jonge' dameskoor
contrasteert fel tegen de oude muzikanten.
Het concert duurt ruim anderhalf uur, is eentonig en slaapverwekkend
maar achteraf zijn we toch blij dat we een stukje Naxi cultuur hebben
mogen proeven.
Kunming,
bijgenaamd 'Stad van de eeuwige lente', is de hoofstad van de zuidelijke
provincie Yunnan. Hier wonen talrijke etnische minderheden elk met hun
eigen taal, kledij, gewoontes en religies.
We rijden door het bizarre karstlandschap naar het 80 ha grote 'Stenen
Woud', wat ons doet denken aan Cappadocië en Death Valley.
De Sanivrouwen met vrolijke hoedjes en kleurrijke kledij ontvangen de bezoekers.
We maken een wandeling langs aangelegde paden die door een labyrint van stenen rotspunten kronkelen.
Enkele rotsformaties zijn tot wel dertig meter hoog.
Met wat verbeelding zie je in de formaties sierlijke vormen van vogels....
Sommige doorgangen tussen twee grijze rotswanden zijn wel erg nauw.
Langs de paadjes komen we in het midden van het park, waar we na een korte klim aan een uitkijktorentje komen.
Hier hebben we een mooi panorama over het stenen woud.
Tweeëntwintig
eeuwen geleden regeerde Qin Shi Huangdi als eerste keizer in China. Hij
was een wrede maar bange keizer. Hij wilde in zijn waanzin dat een gans
leger bestaande uit officieren, soldaten en wagenmenners, compleet met
strijdwagens en paarden hem na zijn dood tot in de eeuwigheid zou
beschermen.
Meer dan 600 000 arbeiders zijn 36 jaar bezig geweest met de bouw van het grafmonument.
In 1974 was een eenvoudige boer een waterput aan het graven. Tijdens
zijn werk stootte hij op een lemen hoofd. Gedurende 25 jaar
werden 6000, meer dan levensgrote terracotta soldaten uit deze
archeologische vindplaats gehaald. Geen enkele soldaat of generaal is
hetzelfde. Elk gezicht heeft een unieke, persoonlijke
gelaatsuitdrukking.
Nu is het Terracottaleger in Xi'an één van de grootste toeristische sites in China.
De landbouwer die in 1974 het terracottaleger ontdekte leeft nog.
Hij kreeg een kleine vergoeding voor zijn grond en signeert nog af en
toe boeken in het museum.
De
grote muur is meer dan 6000 kilometer lang en gebouwd vanaf 1368 door
honderdduizenden soldaten en dwangarbeiders, tegen veroveraars uit het
noorden(de Mongolen). De muur is gemiddeld 8 meter hoog en 6 meter
breed.
Elke 120 meter staat er een wachttoren want een boogschutter kon slechts van zestig meter ver zijn doel raken.
Wetenswaardig is : als je alle stenen van de muur zou gebruiken voor
een 'muurtje' met een hoogte van 5 meter en een breedte van 1 meter,
dan zou je er helemaal mee rond de wereld kunnen.
Beijing is de hoofdstad van de Volksrepubliek China en telt ongeveer 16 miljoen inwoners. Zes ringwegen omgeven de stad.
Het is zondagochtend als we de Tempel van de Hemel bezoeken. Het meest
geschikte moment om de ontspanning van de plaatselijke bevolking te
observeren. Chinezen zijn dol op spelen. Mannen spelen een soort
damspel, een koppel speelt heel sierlijk een soort badminton, vrouwen
houden met de voeten behendig een pluimpje in de lucht... Het trekt
onze bewonderende aandacht.
Met een grote kwast, gedrenkt in water, kalligrafeert een wat oudere
man Chinese karakters op de hete vloertegels. De sierlijk gevormde
tekeningen verdwijnen als sneeuw voor de zon in de warme ochtendzon.
We komen op het Tian'anmenplein, het grootste plein ter wereld. Nu een
mooi en druk plein, ooit het toneel van de studentenrevolutie in
mei-juni 1989. Wie herinnert zich de beelden niet van de eenzame
student voor een aanrukkende rij tanks ?
Onder een grote foto van leider Mao Zedong gaan we de Verboden stad
binnen. Vanaf de Mingdynastie woonde de keizer in de Verboden Stad
vergezeld van een enorme hofhouding van enuchen en concubines. Ooit
woonde 30 000 man de Verboden stad.
Heb je genoeg durf om samen met ons te gaan fietsen in Beijing? We
fietsten met de nieuwste en blitste fietsen door de stad, toch blijft
zo een fietstochtje een bijzonder riskante onderneming. Automobilisten
houden in het superdrukke stadscentrum gewoon geen rekening met
fietsers of voetgangers.
Maak je uit de voeten en steek onversaagt de 6 of 8 rijbanen over naar
de overkant van het kruispunt. Even later fietsten we door de
'Hutongs', de laatst overgebleven authentieke wijken van de stad. Maar
ze verdwijnen snel. Enkele jaren geleden werden nog vele bewoners
verplicht te verhuizen uit hun schamele woningen omdat ze plaats
moesten ruimen voor de bouw van de Olympische stadia en het Olympisch
dorp.
We gaan lunchen. Met onze kleine groep nemen we plaats aan een ronde
tafel. Op een rond draaiplateau worden allerlei kommetjes geplaatst met
soep, groenten, kip, vlees, vis, sausjes, een grote kom rijst, fruit,
het nagerecht; alles wordt tegelijkertijd op de tafel gezet. De
alomtegenwoordige Chinese thee mag natuurlijk niet ontbreken. Iedereen
vond het eten in China heel lekker. Onze Chinese gids vertelt ons graag
wat er in de potjes zit, want dat is niet altijd even duidelijk. Als we
willen weten of er ook slang, hond, kat, schorpioenen of zeepaardjes
worden gegeten vertelt hij dat die 'lekkernijen' nog wel op de
avondmarkten in de stad worden verkocht. Een Chinees eet alles met vier
poten behalve tafels en stoelen, alles wat vliegt, behalve vliegtuigen,
en alles uit de zee uitgezonderd duikboten, zo luidt de grap.
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
Ik ben een man en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 14/04/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De Chinese Muur
Beijing - Deel 1
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
