Vanmorgen zijn we aangemeerd in Sint Petersburg, de tweede grootste stad van Rusland. Sint-Petersburg dat vroeger Leningrad en nog veel vroeger Petrograd heette is hét hoogtepunt van deze Baltische cruise. Na het ontbijt verzamelen we in het theater van het schip. We hebben een geleid bezoek geboekt aan de Hermitage. We zetten voor het eerst voet op Russische bodem en dat zullen we geweten hebben. In de andere hoofdsteden die we tot nu toe bezochten verlaat je het schip en loop je, op je dooie gemak naar de wachtende shuttle bus of nog beter recht de stad in. Hier in Rusland moeten we één na één met onze reispas én ticket voor een geleide excursie geduldig aanschuiven naar de balie van de douane beamten. Onze reispas wordt grondig nagekeken en afgestempeld door strenge, onvriendelijke, zelfs een beetje argwanende vrouwelijke bedienden. Van achter hun computer, in hun hokje met millimeters dik glas keuren ze ons als zijn we indringers. Een moderne autobus staat klaar en rijdt ons naar het centrum van Sint Petersburg. De nieuwe cruiseterminal staat in schril contrast met de grauwe woonkazernes langs waar we rijden. De Hermitage, het grootste museum ter wereld, ligt aan de oever van de Neva rivier. Het statige gebouw met zijn opvallende groen-witte gevel is een streling voor het oog. In het museum is het erg druk. We worden rondgeleid door een (alweer) strenge dame die van wanten weet. Zelfverzekerd, met een fikse tred en zonder dralen brengt zij ons in verschillende zalen die voor ons, Belgen, het meest boeiend zijn. We bewonderen meesterwerken van o.a. Rubens, Antoon Van Dijck, Jacob Jordaens maar ook van Picasso, Michelangelo, Monet, Matisse..... echt overweldigend. Over hoe groot en waardevol de kunstcollectie in het museum wel is gaat de volgende stelling: als je elk kunstwerk in de Hermitage 1 minuut zou bewonderen dan zou je bijna 10 jaar nodig hebben om alles te zien. Buiten op de stoep, met mooi uitzicht op de Neva rivier en de Petrus en Paulusvesting, wachten we op de bus die ons terugbrengt naar het schip. In de grote cruiseterminal hebben we even tijd om een koffie te drinken. We worden nauwlettend in 't oog gehouden door twee agenten? in strak uniform en met een veel te grote kepie op het hoofd. We zijn dan ook de enige die niet terug aan boord gaan. We hebben deze namiddag nog een excursie geboekt naar 3 belangrijke kathedralen in de stad.
Opnieuw rijden we van de haven naar de stad. Al van ver zien we de grote gouden koepel van de Sint-Isaac kathedraal. De kathedraal is de grootste in Sint Petersburg en één van de grootste koepelkerken ter wereld. De kathedraal bouwen duurde 40 jaar. (1818-1858) Tijdens de tweede wereldoorlog werd de gouden koepel grijs geschilderd. Zo trok de majestueuze kerk minder de aandacht van de vijandelijke vliegtuigen. De mooie Sint Nikolaaskathedraal met zijn lichtblauwe en witte gevel is bekroond met 5 vergulde koepels. De kers op de taart is ongetwijfeld de 'kerk van de verlosser op het bloed'. Reeds van ver trekt ze onze volle aandacht. De kerk is met zijn drukke, kleurrijke decoratie en ui-vormige koepels één van de opvallendste gebouwen in Sint Petersburg. Binnen zijn het plafond en alle wanden bedekt met fijn mozaiëkwerk. De kerk lijkt op de Basiliuskathedraal op het Rode plein in Moskou.
Na het avondmaal treed in het theater een folkloristische groep uit Sint Petersburg op met zang en dans uit deze regio in Rusland. Het wordt een fantastische voorstelling.
Als er nu één plek is aan boord van dit luxueuse cruiseschip waar we niet lang willen vertoeven is het wel het casino, helemaal in onvervalste Las Vegasstijl. Blijkbaar zijn er vele andere (Amerikaanse?) toeristen die onze mening niet delen. Ze hebben zich knus voor één van de ratelende en geldverslindende gokautomaten genesteld met een beker jetons in de ene en een grote beker cola in de andere hand. In de rustige piano bar drinken we nog een drankje voor het slapengaan. Maar wie gaat er nu slapen als buiten de zon nog schijnt! Het is einde juni, de langste dagen van het jaar. In Sint Petersburg wordt deze periode de 'witte nachten' genoemd. Het wordt deze weken amper donker in Sint Petersburg. Na elf uur 's avonds lezen we op het terras, zonder licht te maken, het Celebrity krantje met daarin alle activiteiten voor de volgende dag. Als proef op de som zijn we, in een vlaag van opperste fitheid, om 3 uur in de ochtend even opgestaan om ons ervan te gewissen dat het inderdaad terug klaarlicht is. De zon komt zelfs al op, wij kruipen nog voor enkele uren terug onder de wol.
Gestaag vaart de blauw-witte Celebrity Constellation de haven van Tallinn binnen en legt zich zachtjes tegen de kademuur. Aan de kade ernaast is juist voor ons de Costa Luminosa aangemeerd. De zon is van de partij en de historische binnenstad ligt vlakbij. Uit de buik van beide schepen stappen horden toeristen aan wal. Een plannetje van de stad hebben we nog niet nodig, we hoeven gewoon maar de mensenstroom te volgen. Onder een oude stadspoort stappen we de historische stad binnen. Tallinn, wie van ons had 15 jaar geleden al van Estland en haar hoofdstad gehoord? Estonia, ja, daarvan wisten we dat het een land was dat ook aan het eurovisie songfestival deelnam. Estland is het noordelijkste en kleinste van de drie Baltische Staten. Het is lid van de eurozone. Het historische centrum van Tallinn is opgenomen in de werelderfgoedlijst van UNESCO en culturele hoofdstad in 2011. En het loont de moeite! We staan in één van de hoofdstraten van de oude stad. Mooie huizen in frêle pasteltinten, de Sint Olafkerk.... We wandelen kris kras door propere straten, kleine steegjes en komen als vanzelf op het Raadhuisplein. Met open mond bewonderen we het fraaie plein en het stadhuis waarop fier de zwart-blauw-witte Estonische vlag wappert. Een meisje in klederdracht jongleert met drie stoffen ballen, wat verder zit een schilder die het plein in aquarelverf op doek zet. Mensen genieten op terrassen en bankjes van de zon. Op een heuvel boven de stad staat de Alexander Nevski kathedraal, één van de bijzonderste gebouwen in Tallinn. Het is druk in en rond de kathedraal. Een man, verkleed als groene hulk, ziet er wel afschrikwekkend uit maar wil graag met kinderen op de foto. We kuieren verder en genieten nog van de vele prachtige gebouwen en pleintjes die de relatief kleine hoofdstad rijk is. Een beetje met tegenzin moeten we terug naar de Constellation, de afvaart staat gepland om 17 uur en het schip wacht niet! Terwijl we in onze kajuit de super mooie dag overschouwen bekruipt ons toch de volgende gedachte. In alle aanleghavens die we tot hiertoe bezochten wordt er zeer hard gewerkt om in de toekomst nog meer en nog grotere cruise schepen te kunnen ontvangen. Maar gaat een eerder kleine stad als Tallinn die stroom mensen kunnen blijven bolwerken?
Langs vele groene eilandjes varen we Stockholm, hoofdstad van Zweden, binnen. De loodzware hemel boven de stad kleurt donkergrijs. We zijn wel op een beetje regen voorzien met een waterdichte KW en een regenscherm. We dalen af naar de onderste regionen van het schip en steken onze sea pass in een computer. 'Piep' zegt dat ding en we zijn geregistreerd als aan wal gaande passagiers. Vluchtend voor de regen bezoeken we de rijk gedecoreerde zalen in het koninklijk paleis. In de pletsende regen ogen het statige parlementsgebouw, de grote markt, het stadhuis, de grafkerk van de Zweedse vorsten en de mooie Bisschopskerk minder aantrekkelijk. Het ziet er naar uit dat er vandaag geen weersverbetering inzit. Toch mengen we ons tussen een massa volk om de aflossing van de wacht te zien. Waarschijnlijk is dat op zonnige dagen een kleurrijk en statig gebeuren. Nu lijken de muziekkorpsen en de aan en af marcherende militairen meer op een troep doorweekte honden. Wij zijn ondertussen ook doornat en krijgen het koud. De shuttle bus rijdt ons in luttele minuten naar het schip. Na een warme douche,droge kleren en een koffie met gebak zijn we deze kletsnatte dag snel vergeten.
Het is vandaag een vrije dag op zee. Stockholm, onze volgende aanleghaven ligt nog 475 zeemijl ver. Het is brunch aan boord. Een brunch om U tegen te zeggen. Het is een huzarenstukje om zulk een feestmaal voor te schotelen aan meer dan 2000! gasten. 150 chef-koks, bijgestaan door een veelvoud aan keukenpersoneel toveren elke dag de meest verrukkelijke lunches en diners op ons bord. De Amerikaanse toeristen, het talrijkst aan boord, vallen op door hun gebrek aan eetcultuur. Speciaal voor hen schrijf ik deze eenvoudige richtlijnen: Beste, Brusselse wafels, pannenkoeken en flensjes smaken zoveel lekkerder zonder die kwak ketchup, in wijn doe je géén ijsblokjes, mosselen en oesters eet je niet met mes en vork, als je je bord minder vol schept voorkom je dat je onderweg naar je tafel een deel verliest, nagerecht en ijsjes eet je het laatst, het past echt niet bij spek en eieren.
Actrice Alice Toen, 87 jaar jong, reist ook mee in onze groep. Bob heeft haar gevraagd of ze op een vrije dag als deze een stukje wil brengen uit haar monoloog 'Charlotte'. Alice treed deze namiddag op in één van de conferentie zaaltjes op het schip. Bob zorgt voor de champagne en knabbels, Alice voor een kort, onderhoudend en gezellig fragment uit haar toneelstuk. Een onverwacht extraatje en dat maakt van deze dag op volle zee een 'feest'dag.
Op weg naar onze eerste aanlegplaats in Noord Duitsland zijn we onder de 'Grote Belt' brug gevaren. Deze brug is 17 kilometer lang en is hiermee de derde langste hangbrug ter wereld. Ze verbindt west en oost Denemarken met elkaar. De overspanning hangt 65 meter boven het wateroppervlak en ons cruiseschip kan er maar net onderdoor. Bob heeft zowaar op deck 3 een desk weten te bemachtigen met schrijfbord en 'blikken man'. Daar houdt hij dagelijks zijn vragenuurtje voor onze groep. Op het bord noteert hij in 't blauw en in 't rood de activiteiten van de dag. Iedereen komt eens langs zijn bureautje met een vraag, een anekdote of om van de heerlijke chocolade zeevruchten te snoepen ( zijn die nu nog niet op ?! ) Vanavond is het 'formele' avond aan boord. 'Formeel' betekend dat iedereen zich opdirkt, de dames in hun mooiste kleedje, de heren in kostuum, hemd en das of een smoking. Kortom, een 'chique' bedoening. Je kan de Griekse kapitein, ook op zijn paasbest, groeten en de hand schudden, terwijl een fotograaf dit gebeuren digitaal vastlegt. Ons doet dit nummertje teveel aan sinterklaas denken en we schuiven met z'n twaalven aan aan een mooi versierde ovale tafel. Fotografen met professionele camera's maken deze avond duizenden foto's. Iedereen die er zin in heeft poseert in hun mooiste outfit. 's Anderendaags kan je de foto's bewonderen in de fotostudio. Ze zijn erg mooi, erg groot, erg blinkend maar vooral erg duur! We zullen ons maar tevreden stellen met foto's van eigen maak, misschien minder mooi maar ook minder geposeerd.
De volgende morgen varen we Warnemunde binnen, een weinig bekende vissersstad en badplaats in het noorden van Duitsland. Warnemunde ligt aan de Oostzeekust in de deelstaat Meckelenburg-Voor-Pommeren. Van hieruit kan je via de rederij een uitstap maken naar Berlijn. Maar het is 3 uur rijden met de bus en nog eens 3 uur terug. De vele Amerikaanse toeristen aan boord laten zich hierdoor niet afschrikken en vertrekken, fototoestel in aanslag, naar het toch wel verre Berlijn. Wij ontdekken liever de gezellige stad Warnemunde met zijn typische vuurtoren, wandelpromenade en huizen die een beetje Hollands aandoen. De Constellation ligt vlakbij aangemeerd, dus lunchen we deze middag aan boord. In de namiddag rijden we met de trein naar Rostock, een verrassend mooie Hanzestad. We dwalen er een beetje rond en bewonderen de grote markt met opvallend roze stadhuis, het universiteitsplein met mooie fontein, enkele goed bewaarde stadstorens........ Een terrasje in de milde zomerzon doet deugd.
Om kwart voor negen staan we met z'n veertienen ( twaalf reizigers en twee uitwuivers ) op de stoep van de Sint Bavo straat in Wilrijk te wachten op de bus. Maar de bus is te laat. Busje komt zo! Reisleider Bob De Wachter laat het niet aan zijn hart komen en tovert chocolade chips en dito zeevruchten uit zijn omvangrijke valies. Terwijl we staan te snoepen van de chocolaatjes draait de paarse ADS bus het hoekje om. Een bijna twee uur durende bustocht brengt ons tot bij de cruise terminal aan de Piet Hein kade in Amsterdam. Even voor Amsterdam pakken donkere wolken zich samen en begint het te regenen, nee, te gieten! De buschauffeur weet een droog plekje in de grote terminal. Vriendelijke hostessen wijzen ons de weg naar de incheckbalies. Het verwondert ons hoe vlot en efficiënt de inscheping gebeurt. Zo'n 2000 passagiers zullen de volgende uren hier aanschuiven om in te checken. Onze grote valiezen zijn we al kwijt. Persoonlijke gegevens worden gecontroleerd en onze sea pass klaargemaakt. Dat pasje, gelijkend op een identiteitskaart, is een heel nuttig ding. Het is je kajuitsleutel, je betaalkaart aan boord en je registratiekaart die je telkens toont bij het verlaten en binnenkomen van het schip. We komen aan boord van de Celebrity Constellation en direct staan er al fotografen klaar om onze entree op harde schijf vast te leggen. Op deck 10 staat er een uitgebreid lunchbuffet opgesteld. Later zoeken we op deck 7 onze kajuit op, een ruime buitenkajuit met klein balkon. Kort voor het afvaren van het schip is er de 'drill', de voor alle opvarenden verplichte reddingsoefening. Iedereen komt naar een aangeduide plaats op het schip waar stewards de procedure overlopen mocht het schip in moeilijkheden komen. Gelukkig hebben we over een bijna rimpelloze zee gecruisd. Onvoelbaar heeft het grote schip zich losgemaakt van de Piet Hein kade en vaart het Baltische avontuur tegemoed. Bob heeft op deck 11 in de nu nog rustige Reflections bar de champagne laten koud zetten. Hij wil ons welkom heten op de cruise en overloopt het programma voor de komende dagen. De champagne vloeit rijkelijk en daar zijn de chocolade chips en zeevruchten weer! Het avondmaal in het prachtige San Marco restaurant op deck 4 is een feest. Bob heeft een tafel voor twaalf gereserveerd. Elina uit Oekraïne en José uit Honduras zullen ons aan tafel bedienen gedurende gans de cruise. Het eten is delicieus, de wijnen van een uitzonderlijke kwaliteit. Bob vertelt ons één van zijn sterke verhalen uit z'n 40! jarige reisleider carrière en Hortence, een vrolijke dame uit Hofstade, zet iedereen aan het lachen met een vertelling over haar kattin die verkeerdelijk de jongensnaam Richard meekreeg. De toon was gezet voor een amusante en mooie cruise!
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
Ik ben een man en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 14/04/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Cruise
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
