Onze
China rondreis eindigt in Shanghai. Ooit een grijze, krioelende,
vervuilde en overbevolkte stad, nu een bruisende metropool met veel
hoogbouw, chique hotels en fraaie gebouwen uit de koloniale tijd.
Shanghai en voorsteden tellen ruim 24 miljoen inwoners, de
bevolkingsdichtheid is er één van de hoogste ter wereld.
In 1990 werd het officiële startschot gegeven voor de economische opleving.
De stad kreeg een nieuw elan, buitenlandse ondernemingen waren welkom.
Shanghai moest het belangrijkste commerciële en financiële centum van
China worden. Sinds de jaren negentig is alles heel snel gegaan.
Meer dan 3000 torens en wolkenkrabbers rezen als paddestoelen uit de
grond en er zijn plannen voor nog 2000 torens. Shanghai lijkt
op een enorme bouwwerf. Onze gids vertelt dat, telkens hij in
Shanghai komt er wel iets veranderd is aan de skyline van deze
wereldstad. Tijdens ons bezoek werd de laatste hand
gelegd aan de 492 meter hoge 'World Financial Center' toren, die
met het ovale gat boven in de wolkenkrabber een beetje op een
reusachtige flessenopener lijkt. Shanghai maakt zich ook op voor de
wereldtentoonstelling in 2010.
We maken een boottocht op de Huangpu rivier die door de stad loopt.
Er hangt wat mist en smog boven de beroemde skyline van de stad.
Heel herkenbaar tussen het bos van betonnen en glazen torens is de
Oriental Pearl TV toren, 468 meter hoog. Hij lijkt op een gigantische
breinaald in grijs beton waaraan twee paarse bollen hangen.
Net zoals zovele inwoners van Shanghai en buitenlandse toeristen
flaneren we nog over de 1,5 kilometer lange 'Bund', een gezellige
wandelpromenade op de linkeroever van de Huangpu rivier.
Een fotograaf probeert een wat triestig kijkend trouwkoppeltje aan het lachen te brengen ... tevergeefs.
Ook wij hebben minder reden tot lachen want nu gaat het snel naar de luchthaven en naar het vertrouwde Europa.
Wil je meer foto's bekijken van onze China reis surf dan naar: seniorennet - fotoalbums - categorieën - reizen en vakantie - Azië - Hemelse vrede in Shangri-La
Terug
in het dal steken we een houten hangbrug over een riviertje over en
maken kennis met de Yao bevolking, één van de vele minderheden in China.
Onze lokale gids vertelt. De kleurrijk geklede, maar wat opdringerige
Yao vrouwen zijn beroemd om hun lange haar. De jonge meisjes laten hun
haar groeien tot ze ongeveer zestien jaar zijn. Dan wordt het afgeknipt
en als haarstuk bewaard. Na de leeftijd van zestien wordt hun haar
nooit meer geknipt. Het haarstuk wordt later in hun lange haren
ingevlochten.
Tijdens een korte show tonen ze (tegen betaling) maar al te graag hun lange haarlokken die zelfs tot op de grond reiken.
Enkele vrouwen moeten zelfs op een trapje staan, zo lang is hun haar gegroeid.
Het ontrafelen en terug opsteken van hun weelderige haardos is een hele kunst.
Er worden nog enkele liedjes gezongen en men toont een
huwelijksceremonie waarbij Nick, onze gids, tot groot jolijt van de
zaal de rol van bruidegom speelt.
Een
minibusje brengt ons tot op de hoogst berijdbare plaats. Nu moeten we
nog 1000 trappen hoger naar de lodge. Kranige mannen én vrouwen staan
klaar om indien nodig, je in confortabele draagstoelen naar boven te
brengen. Onze rugzakken voor één nacht worden in grote manden
geladen en op de rug van kleine, sterke vrouwen naar boven gedragen.
Een karwei waar wij duidelijk te zwak voor zouden zijn.
Acht jaar heeft Keren Su, een Chinese bergbeklimmer, fotograaf en
avonturier hier aan de Li-an lodge gewerkt. Het resultaat mag er wezen.
De lodge, bovenop een berg, helemaal in hout, is gezellig en heeft 16
kamers allemaal verschillend van inrichting en decoratie. In de
'terracotta' kamer bijvoorbeeld staan vele terracottabeeldjes en hangen foto's
van het beroemde leger in Xi'an, in de 'silk' kamer staat alles in
teken van zijde, maar in onze 'abacus' kamer is het niet meteen
duidelijk. Abacus is een soort reken- en telsysteem. Weer iets
bijgeleerd. Vanuit de lodge hebben we een betoverend uitzicht over de
rijstterrassen. Het doet ons denken aan sneden brood. Uren hebben we op een bank voor de lodge gezeten om dit
overweldigende zicht op te slaan.
Na het ontbijt maken we een fikse wandeling tussen de terrassen en zien
we de plaatselijke bevolking werken. Met os of paard maken ze de smalle,
met water gevulde terrassen klaar om daarna de frele rijstplantjes te
kunnen planten.
Een eenvoudig systeem van bamboe-gootjes bevloeit de terrassen.
Tot aan de knieën in het water schrapen vrouwen de dammen schoon. De
oudere, kromgewerkte vrouwen zetten een kraampje op met eigen gemaakte
produkten waar toeristen zich aan vergapen.
Als
je me vraagt wat het mooiste stuk natuur op de rondreis was, zeg ik
zonder twijfel de karstbergen tussen Guilin en Yanshuo. Deze regio is
tevens de meest bezochte streek in China. Héél veel Chinezen maar ook
buitenlandse toeristen staan hier telkens weer versteld van de
uitzonderlijke schoonheid van de natuur.
Geologische processen die ongeveer 300 miljoen jaar geleden
plaatsvonden stuwden de kalksteenformaties van onder een zeer oude
zeebodem omhoog, waarna de heuvels onder invloed van regen en wind de
meest uiteenlopende grillige vormen kregen. De meeste heuveltoppen zijn
afgerond. Dit karstlandschap, dat zich uitstrekt van Zuid-China tot in
Noord-Vietnam (Halong baai) is heel bekend bij velen, omdat het
dikwijls voorkomt op Chinese schilderijen en afbeeldingen.
We verblijven in Yangshuo, naar mijn mening nog mooier dan Guilin, omgeven door het indrukwekkende karstgebergte.
Op deze mooie, doch zeer zwoele ochtend gaan we fietsen. Op nieuwe,
groene fietsen rijden we het kleine stadje uit, de weelderige natuur
in. Het landschap is prachtig! Weilanden, akkers en uitgestrekte
rijstvelden waar kromgebogen vrouwtjes werken en de ronde
karstbergen in alle tinten van groen, trekken onze bewonderende
aandacht. Het is zwoelwarm, de luchtvochtigheid erg hoog.
Telkens we een foto of videostop maken is de cameralens
aangedampt en na enige tijd zijn onze T-shirts klam van het
zweet. Hier in het zuiden van China, grenzend aan Laos, Myanmar
en Vietnam is het dikwijls nevelig en regent het vrij veel. De
karstbergen, deels in de nevel gehuld, maken deze streek
sprookjesachtig mooi.
Later die namiddag verkennen we dezelfde streek vanop een bamboevlot op
de Li rivier. De Li rivier kronkelt zich rustig tussen de karstbergen.
We steken wel fel af in knaloranje reddingsvesten op een krammekelig
bamboevlot middenin de rivier. Heel af en toe zijn er zelfs
kleine watervalletjes die we met gemak nemen en die van
deze vlottentocht een soort pretparkattraktie maken.
Middenin de rivier, ver van de oevers, gaan plots de hemelsluizen open.
Het regent pijpestelen. Geen nood, ons vlot heeft een grote paraplu aan
boord ... spijtig dat er gaten inzitten en we toch flink nat worden. Zo
vlug als het is beginnen regenen, zo vlug is de onweersbui ook weer voorbij
en genieten we verder van de onweerstaanbare schoonheid van het
karstgebergte.
De rivier en de heuvels zijn 's avonds het decor voor een groots klank
en lichtspektakel gebracht door 4000 figuranten en geregiseerd door
Zhang Yimou, ook de choreograaf van de openings-en sluitingsceremonie
van de voorbije olympische spelen.
Een
korte zoektocht op internet leert ons dat er momenteel elf Banyan Tree
hotels zijn, bijna allemaal in Azië. In China zijn er drie. Ze liggen
allemaal op uitzonderlijk mooie locaties, zo ook het Banyan Tree hotel
in Ringha, een piepklein dorpje in de provincie Yunnan.
Wat ons meteen opvalt is hoe mooi het hotel in de omgeving is
opgenomen, zodat we niet het gevoel hebben een hoteldomein binnen
te rijden. De 32 Tibetaanse 'villa's' staan verspreid tussen het groen,
een kabbelende rivier loopt door het domein, wat verder
staat een spierwitte stoepa en aan de einder steken hoge
bergen af tegen de blauwe lucht.
'Kamer' 7 is de onze voor twee overnachtingen.
Langs een kleine tuin met terras komen we aan de inkomdeur die
verscholen zit achter een zwaar Tibetaans gordijn. De sleutel
past op een hangslot aan de voordeur.
We staan even perplex. We hebben op onze reizen al in vele hotelkamers gelogeerd, maar dit is echt niet gewoon!
Zeggen en schrijven: 175 vierkante meter kamer voor ons alleen. Een
salon, bureau, haard en ginder in de verte de slaapkamer met king size
bed, bedekt met rozenblaadjes. Op de benedenverdieping een supergrote
badkamer met houten badkuip, wastafels, dressing..... Dit alles
rijkelijk versierd met Tibetaanse kunstvoorwerpen. Behang, tapijten en
overgordijnen zijn uitgevoerd in verschillende tinten rood en geel.
Even de ogen uitwrijven, want dit is echt een klasse apart.
Juist in dit hotel en in deze streek was mijn echtgenote jarig.
Tot twee maal toe die dag werd ze verrast met taart. Na de lunch werd
een grappige Tibetaanse versie van 'Happy Birthday' gezongen en werd de
taart in flitse kleuren opgebracht, niet met kaarsjes maar met Chinees
vuurwerk erop ! Terug in ons hotel stond een kamermeisje ons op te
wachten met jawel weer ..... een taart.
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
Ik ben een man en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 14/04/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Shanghai
De rijstterrassen in Longsheng
De karstbergen in Yangshuo
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
