Goed
uitgerust van de vermoeiende heenreis en na een stevig Amerikaans
ontbijt kunnen we aan de verkenning van San Francisco beginnen.
Dat er in de V.S. weinig of geen cultuur te vinden is wisten we al.
Maar de Amerikanen hebben ook geen eetcultuur.
De gemiddelde Amerikaan eet veel te veel en veel te vet. Niet te
verwonderen dat je er veel zwaarlijvige, zeg maar corpulente mensen
ontmoet. Toch is het ontbijt, een beetje zoals in Groot-Brittannië,
dikwijls een volwaardige maaltijd met alles op en aan. Gezellig,
uitgebreid en gevarieerd.
Vruchtensappen, granen, verschillende sooten brood, eieren, ham, spek,
worstjes; maar ook de dikmakers zoals pancakes (dikke pannenkoekjes),
hash browns (geraspte en geroosterde aardappelen), french toast
(wentelteefjes) en french fries (frieten!) staan 's morgens bij het
ontbijt. Een echte Amerikaan neemt dat allemaal, en overgiet het
rijkelijk met ketchup !!!
Het systeem dat wij hier kennen als kamer met ontbijt, soms half of vol
pension, is in Amerika weinig gekend. We boekten voor deze rondreis
kamers in hotels, motels en lodges, maar nooit was er een maaltijd
inbegrepen dus ook geen ontbijt. Geen nood, vlak naast of aan de overkant
van de hotels zijn er ontbijtzaken en restaurants. We zijn deze morgen
al vroeg gaan ontbijten en gelukkig... als we buiten komen
staat er op de stoep een hele rij mensen, geduldig aan te schuiven tot
er een zitplaats, in de blijkbaar gekende zaak, vrijkomt.
Reizigers
naar de Verenigde Staten worden goed gecontroleerd. Dat was voor 11
september 2001 al zo, maar nu is de controle nog veel grondiger.
Bij de incheckbalie wordt aan elke passagier gevraagd of ze hun
valies zelf hebben ingepakt, of ze niet meer uit het oog verloren hebben en
of er andere personen nog spullen hebben bij ingestoken. We merken
het duidelijk, na de aanslagen van september 2001 zit de schrik voor
mogelijke terroristische aanslagen er goed in.
Kapers zijn er deze ochtend niet gevonden, dus kan de Delta vlucht naar Atlanta stipt op tijd vertrekken.
Delta airlines verzorgt een rechtstreekse lijnvlucht vanuit Brussel naar Atlanta. De reistijd bedraagt ongeveer 10 uur.
Atlanta, hoofstad en tevens grootste stad in de staat Georgia ligt in
het zuiden van de Verenigde Staten. De internationale luchthaven is één
van de grootste en drukste in de wereld.
We moeten met een snelle metrotrein naar een ander luchthavengebouw voor de aansluitende vlucht naar San Francisco.
Door het tijdsverschil (in San Francisco is het 9 uur vroeger dan bij
ons) komen we in de late namiddag in San Francisco aan.
Per taxi gaat het naar downtown San Francisco waar we in het 'Sir
Francis Drake' hotel logeren. Mooi uitgedoste hotelwachters helpen ons
met onze bagage.
In september 2005 reisden we naar de westkust van de Verenigde Staten.
Het is algemeen geweten, mooie steden en eeuwenoude cultuur zijn ver te
zoeken in de Verenigde Staten. (daarvoor komen de Amerikanen naar
Europa)
De natuur darentegen is van een ongekende schoonheid.
Wij reisden drie weken door de staten Californië, Nevada, Utah en Arizona.
We bezochten voornamelijk de boeiende nationale parken, elk met hun eigen karakteristiek.
Volgens de Zuid-Afrikaanse grondwet zijn er elf gelijkwaardige officiële talen; Afrikaans, Engels en negen Afrikaanse talen.
Het op Nederlands gelijkende Afrikaans wordt gesproken door 18% van de bevolking.
Tijdens onze rondreis hoorden en lazen we een aantal prettige woorden.
Eigenlijk is Afrikaans helemaal niet zo moeilijk te verstaan. Enkele voorbeelden:
Aan
de westelijke grens van het bekende Paul Krugerpark liggen verschillende
particuliere wildreservaten. We sluiten onze Zuid-Afrika rondreis in
stijl af en logeren nog enkele dagen in het Sabi Sand wildpark en
maken hier ook nog enkele safari's.
Het is slechts een korte rit van het dorp Kiepersol naar Sabi Sand.
Het heeft verleden nacht hard geregend. Naarmate we dichter bij het
wildpark komen gaat de goede asfaltbaan over in een rode zandweg, lees
modderpoel. We zagen het feitelijk aankomen en... inderdaad, middenin een
volgende grote modderstrook rijden we ons, in onze witte huurwagen
vast! Hoe meer we proberen uit de roodbruine modder te komen, des te
dieper zakken de wielen in het slijk. We kunnen gelukkig met de GSM de
lodge bereiken, die snel een jeep ter plaatse zal sturen om ons los
te trekken. Nog voor de mensen van de lodge arriveren, worden we
reeds geholpen door een bereidwillige man. Die bevrijdt ons met zijn sterke
terreinwagen in geen tijd uit de modderpoel. Hij rijdt ons nog
een eind voor tot aan onze lodge.
Kan je u voorstellen hoe onze entree was in de poepsjieke 'Leopard Hills' lodge?
Vriendelijke meisjes staan met geparfumeerde
zweetdoekjes klaar en je kan van hun verbaasde gezichten zo aflezen "waar
hebben die ingezeten" ?! We zijn inderdaad niet om aan te zien. Onze
huurwagen zit onder de modder en ook onze wandelschoenen zijn een ware
ramp. We trekken ze snel uit voor we in de smetteloze lobby een slijkspoor achterlaten.
Later die namiddag krijgt onze huurwagen zijn oorspronkelijke witte
kleur terug en worden onze wandelpantoffels gereinigd door het
sympathieke lodgepersoneel. Onze wagen en pantoffels hebben nog nooit zo geblonken.
In de lodge maken we kennis met een Amerikaanse familie uit Dallas. Ze
bekijken hun spectaculaire foto's van de ochtendsafari op een
televisiescherm.
Deze ochtend maakten zij, vanuit hun veilige jeep, een gevecht mee tussen leeuwen en een luipaard. Dat belooft voor straks.
Zoals gebruikelijk vertrekken we rond 17 uur op safari. We zijn nog
maar pas vertrokken en een luipaard loopt op enkele meters van de jeep
de bush in.
Wat een prachtig, gestroomlijnd dier. Op deze tocht komen we weer oog in
oog te staan met vele dieren. Nog meer dan in het Madikwe park doen
ranger Hannes en spoorzoeker June hun best om tot vlakbij de wilde
dieren te komen.
Met hun sterke jeep rijden ze, als met een tank, over, tussen en door
het dichte struikgewas. Hannes en June zijn pas tevreden als we de
dieren zo dicht zijn genaderd dat je ze bijna kan aanraken. Het is
toch wel even schrikken als een kolos van een olifant met wapperende
oren tot vlakbij de jeep komt gestapt.
Hannes en June gaan terug op zoek naar het luipaard van deze morgen. En
ze vinden het ! Het dier heeft juist een wilde hond gedood, zijn
prooi mee in een boom gesleurd, en peuzelt het nu op met huid en haar. Je
hoort het kraken van de beenderen.
In tegenstelling tot in het Madikwe park mogen we na het avondmaal niet
alleen naar onze kamer. Een zwarte bediende gaat ons voor met een
zaklamp. De kans bestaat dat je op het terrein van de lodge, in het
donker, wilde dieren kunt aantreffen.
Voor dag en dauw wordt er zachtjes op onze kamerdeur geklopt. De zwarte
bediende begeleidt ons tot aan de lodge om op safari te vertrekken. We
hebben er nu al verschillende safari's opzitten, maar je word dat
niet beu.
Het is telkens weer fascinerend om geconfronteerd te worden met wilde dieren in hun eigen habitat.
Tijdens onze laatste namiddagsafari krijgen we gezelschap. Een Engels en Nederlands koppel beginnen samen met ons aan de tocht.
Dat June, de spoorzoeker, alle dieren in 't oog houdt blijkt als we
even stoppen voor een kleine kameleon in 't midden van de zandpiste. Wij
hebben het goed gecamoufleerde beestje niet eens gezien maar June wel!
Huub, de Nederlander, houdt wel van een grap. Hij immiteert Toon
Hermans en doet een fuut, een kroet en een polifinario vogel
na. Die exemplaren vinden we hier uiteraard niet maar wel enkele andere
kleurrijke inlandse vogels. De Zuidafrikaanse crew snapt er natuurlijk
niets van, maar
het is wel erg leuk.
Huub en zijn vrouw zijn vandaag 45 jaar gehuwd en daar hoort champagne bij!
Middenin de brousse klinken we op hun huwelijksverjaardag.
Maar ons 'feest' is bijna voorbij.
Met een echt Zuidafrikaans avondmaal in open lucht, een veilige rit naar Johannesburg
en een lange terugreis naar het koude Europa sluiten we deze
schitterende Zuid-Afrika rondreis af.
We
rijden langs de 'Bourkes Luck' kolkgaten, ontstaan door het samenkomen
van de Blyde en de Treur rivier. De draaikolken van de rivieren hebben
door de eeuwen heen ronde cilindrische gaten geschuurd in de zachte
rotsen. Wandelpaden en bruggetjes leiden naar uitkijkpunten van waaruit
de kolkgaten (in het Engels potholes) met hun vele vormen en
kleurschakeringen goed te bewonderen zijn.
Dit mooi stukje natuur werd genoemd naar een goudzoeker, Tom Bourke.
Hij had geluk en vond goud.
En zo komen we in het natuurreservaat van de Blyde rivier canyon.
De Blyde rivier canyon is een spectaculaire kloof van maar liefst 30
kilometer lang en tot 700 meter diep. De canyon behoort tot één van
Afrika's grote geologische bezienswaardigheden. Het is de op twee na
grootste kloof ter wereld na de Grand Canyon in de Verenigde Staten en
de Fish Eagle canyon in Namibië.
Al eeuwenlang baant de snelstromende Blyde rivier zich een weg door een
gebied dat bestaat uit kleizand en kwartsgesteente. Door erosie is er
een indrukwekkende wirwar van kliffen en rotsplateaus ontstaan die
samen de Blyde rivier canyon vormen.
Bijzondere geologische vormen in de canyon zijn de 'pinnacle', een
grote toren die zo uit het ravijn lijkt te komen. De 'three
rondavels' zijn drie ronde heuvels die gelijken op de traditionele
zoeloehutten van Zuid-Afrika.
Dit is echt een streek om, op een heerlijk rustig tempo, van de pure schoonheid van de overweldigende natuur te genieten.
Na
nog een allerlaatste safaritocht worden we door Philip en Adolf terug
naar de airstrip van Madikwe gebracht en vliegen we naar Johannesburg.
Met een huurwagen rijden we naar de noord-oostelijke provincie
Mpumalanga, de op één na kleinste provincie van Zuid-Afrika.
We komen in Dullstroom, een stadje op 2100 meter boven zeeniveau,
een bekend centrum voor vissport. De streek rond Dullstroom met zijn
beboste heuvels en vele meren doet ons een beetje denken aan de Schotse
highlands.
Het gebied leent zich uitstekend voor de regenboogforelvisserij. Het
avondmaal in Dullstroom wordt ons aan tafel gebracht door een zwarte
ober in schotse kilt. Een grappig zicht.
We rijden verder langs de panoramaroute en maken korte wandelingen naar
verschillende watervallen. De Berlin, MacMac en Lisbon watervallen
storten zich meer dan tachtig meter naar beneden, midden een
groene omgeving.
We bezoeken het dorpje Pilgrim's Rest, een oud goudzoekersstadje dat
smaakvol gerestaureerd werd. In een riviertje in de vallei van
Pilgrim's Rest werd rond 1880 goud gevonden. Al vlug kwam er een ware
goudrush op gang en binnen de korste keren waren er meer dan 1500
goudzoekers die hun geluk kwamen beproeven. Het werd géén succesverhaal
want in 1972 werd de mijn gesloten, het dorpje werd verlaten en sinds
1986 maakt het deel uit van het nationaal erfgoed.
Het dorp heeft een sterke toeristische aantrekkingskracht en het is er druk.
Een wandeling van één kilometer gaat door de hoofdstraat van het dorp
langs mooie pioniershuizen, charmante winkeltjes en talrijke eet- en
drinkgelegenheden. Je kan zelfs in Pilgrim's Rest overnachten, er is
een echte bank en een ouderwets postkantoortje.Op een grasveldje naast
het postkantoor poseren schattige zwarte kinderen voor onze camera. De
moeders vragen om de foto's op te sturen en schrijven een adres op een
stukje krant. Of onze foto's daadwerkelijk ook zijn aangekomen blijft
een open vraag. We nemen onze intrek in de 'Blue Moutain lodge', weer goed verstopt tussen
uitgestrekte bananenplantages rond het dorp Kiepersol. Een
gedetailleerde wegenkaart en een goedwerkende GPS zijn echt geen
overdreven luxe.
Als zeer originele verwelkoming komt een deel van het hotelpersoneel
enkele Zuidafrikaanse liedjes zingen aan de deur van onze kamer.
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
Ik ben een man en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 14/04/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Een Amerikaans ontbijt
Het Sabi Sand wildpark
De Blyde rivier canyon
De panoramaroute
Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
