Wij tikken dit berichtje in onze Flixbus. Flixbus is een internationaal systeem van busvervoer tussen grote steden. Zo gaat onze Flixbus van Boekarest naar Londen.
De steden ondertussen: Boedapest - Wenen - Deggendorf - Keulen - Aken - Luik - Charleroi - Lille - Calais - Londen. Wij werden via een transfer-busje van Tulcea naar Boekarest gereden. Daar moesten wij onze gedemonteerde fietsen (wielen er uit) en onze fietszakken overladen op deze grote bus.
Het nadeel van dit systeem is wel dat deze bus in het vertrekland zigzagt om mensen in de verschillende stadjes op te pikken. En dat kost tijd. Zo zullen wij 23 uur onder weg zijn. Tussen de buitenlandse steden gaat het snel.
Wellicht heb je zulke bus al zien bollen; grasgroen met oranje pijlen en "Flixbus" in witte letters.
Thuis voor ons vertrek hadden wij ook de Flixbus organisatie gevraagd of dit een optie was ook voor onze fietsen. Niet mogelijk. De theorie! O.K. In Tulcea gaan wij ook een soortement reisbureau binnen. De vriendelijke en behulpzame mevrouw doet een paar telefoontjes (en wij benadrukken met 2 fietsen). Gefixt met Flixbus!! De praktijk!
Wij scheepten welgezind in in ons transferbusje. Wielen eruit, fiets in een overdekte aanhangwagen. In Boekarest snel onze bus gezocht. Er stonden er wel acht. Tot wij met de kaders van onze fiets aankomen. Chauffeur zegt: no bikes.
Jawel, hier ons contractje. Hij toont zijn app. Fietsen mee tot Boekarest. Wij doen of wij niets verstaan en zeggen dat wij betaald hebben tot Boedapest, ook voor de fietsen. Hij blijft stug. Geeft geen aanwijzingen voor het inladen van fietszakken en fietsen. Wij proberen ze in de koffer te krijgen. Eindelijk is hij stug behulpzaam. De praktijk?
Ondertussen hebben wij een lichtgeslapen nacht en een kalme voormiddag achter de rug. En de fietsen liggen nog altijd in de koffer.
Wij gaan nu iets bekennen op voorwaarde dat jullie ons niet laten colloqueren.
Wij hebben een tent (geen echt lichtgewicht) mee, slaapzakken ( relatief lichtgewicht), slaapmatjes, hoofdkussentjes, 2 gasvuurtjes en- bekkens; ons " bialettieke" ( Italiaans koffiezetapparaatje), een kom om iets klaar te maken. Dus perfect uitgerust om perfect te kunnen kamperen.
Beste lezer, van dit alles is niets gebruikt. Dit alles hebben wij 1794 km op onze fietsen meegedragen. Onze intenties waren wel goed, maar de campings lagen op de verkeerde plaatsen of waren gesloten. En als er dan toch op onze weg kwamen, knikten wij naar elkaar en wisten dat het volgende pensionnetje of hotelletje ons deugd zou doen.
En wat meer is ons pensionnetje met ontbijt is veel goedkoper dan pak weg een (kleine) camping in Frankrijk. Wij kwamen ook terecht in wat chique hotels. Onderhandelen over de prijs lukte ons altijd." Speciaal tarief voor bikers" nietwaar.
In de pensionnetjes deden wij dat niet en dit om de plaatselijke bevolking te steunen. Toch niet helemaal zot.
Gegroet.
Joos en Frieda
P.S. Voor die van cijfers houden : 21 dagen gefietst; 1794 km afgelegd; 85,4 km per dag. Kortste tocht : 51 km; langste tocht : 128 km.
En je kan van het Westen van Europa fietsen naar het uiterst Oosten van Europa fietsen. Van Nantes aan de Atlantische oceaan tot Tulcea aan de Zwarte Zee. Een fietsroute Eurovelo6 genaamd. Met vrienden hebben wij die gefietst tot Boedapest, elk jaar een tiendaagse. Nu het laatste stuk wij met ons tweetjes.
Wij volgden de Loire, de Rijn, de Donau. Steden zoals Tours, Orléans, Nevers , Basel, Schaffhausen, Ulm, Regensburg, Passau , Melk, Mauthausen, Wenen, Bratislava, Estergom, Györ, Boedapest ,Vukovar,Osiek, Novy Sad, Belgrado, Ruse, Constanta. Een wereld waar mensen mensen zijn. Met periodes van bloei en eendracht, verstandhouding en solidariteit, tolerantie en goed samenleven, van goed bedoelde staatsvormen en ideologische overtuigingen. Maar ook van oorlog, armoede, verknechting, onvrijheid, xenofobie, intolerantie. Zo is, en niet anders, de geschiedenis.
Grieken en Romeinen beschreven het. Goden en mensen. Niets menselijks is ons vreemd.(Ovidius)
Vruchtbare landschappen, pastorale eenvoud en stilte, onuitspreekbare vergezichten, open ruimtes, stromen, meren, bossen...wat moeder aarde voortbrengt is te respecteren. Er is maar èèn moeder aarde. Nu met z'n allen werken tegen de klimaatopwarming. Europa doe het. Krachtdadig en met alle landen aan boord. Europa vermijd de fouten van het verleden. Vind nieuwe energie. Ga ervoor.
Het is mooi geweest.
En wij hebben net gezorgd dat wij met Flixbus ( een idee van Mieke)terug naar Boedapest kunnen rijden. Op een dag en een nacht zijn wij op de plek waar wij drie weken (3x7 dagen) met de fiets vertrokken zijn.
In elk geval, ons voorstellingsvermogen over de de delta is/ was beperkt. Geen mens kan dit vatten. Drie grote stroomarmen die reiken naar de Zwarte Zee,
Daartussen kanalen, kanaaltjes, rietkragen en dan plots meren en meertjes. De natuur heer en meester. Een paradijs voor de vogels. Echte vogelaars kunnen hier weken zoet zijn met hun observaties. Wij, leken, proberen veren en kleuren en grootte te onthouden ( en wij hadden wat voorstudie gedaan). Wij zagen o.m. de (stelt) kluut, de fuut, de knobbelzwaan, de dwergaalscholver, de purperreiger, de kleine zilverreiger en toch bijzonder de Scharrelaar. Uiteraard kickten wij op de Pelikanen. Nogmaals de natuur op zijn best.
En niet alleen de vogels lusten vis. Wij kregen, in het midden van dit paradijs waar weinig mensen wonen, visschotels ( werkelijk in de meervoudsvorm) voorgeschoteld door de plaatselijke mensen. Veel was niet genoeg. De eenvoudige mensen en hun gulheid.
Wij reden nog met paard en kar door èèn bosgebied en een zandduinengordel, daar waar de Zwarte Zee zich teruggetrokken heeft. Lianen in het bos, maar geen Tarzan te zien. De wilde paarden lopen hier zoals in de Camargue nog vrij rond in een groot gebied.
De natuur wordt aan de natuur teruggegeven.
Wij varen naar Sulina. Het meest oostelijk punt van Europa. Hier is het punt nul van de Donau. Er zou een merkteken zijn. Wij vinden het niet. Dan fotograferen wij de oude vuurtoren, die de schepen vanuit de Zwarte Zee de Donau inleiden. Dit is dan voor ons het punt O. Waar deze reis eindigt.
De terugreis moet echter nog beginnen. Het zal uitzoeken worden. Trein en fietsen!!! Wij zullen zien.
Na nog eens 79 km vandaag, komen wij toe in Tulcea. Het finaal fietseindpunt voor ons. Boedapest -Tulcea : 1794km.
Wij doken al snel in Donau-delta. De kreken, de meertjes, de meren. De zon liet ze allen zilver blinken. Wij rijden op asfaltwegen soms tussen de rietkragen ( kwiet, kwiet..horen wij daar de karekiet!) en daarna weer stevig klimmen naar nog landelijke dorpjes. De valleien zijn deel van de delta. Als er lagergelegen is, is er ook hogergelegen. Daar tussenin zijn de valleien vruchtbaar. De landbouwers ze werken voort met machtige machines van John Deer, Claas en New Holland ( vroeger Claeys uit Zedelgem). Grootlandbouw dus. Maat ook fruitgaarden. Wij kopen aan een stalletje sappige perziken. In de dorpen ( en dat geldt voor gans onze doortocht in Roemenië) staan aan de huizen tafeltjes met tomaten, paprika's, aubergines, courgettes, .. Mee te nemen en een cent achter te laten ( hier is geen lei om de poeffers op te schrijven; met de "lei" betaal je hier). De langgerekte dorpen zijn boomomzoomd en daartussen bloemen en bloemen. Fleurig Roemenië. Fleurt ons altijd op.
Onze laatste fietsrit gaf ons weer al dat moois met ongelooflijke vergezichten. Hoewel de tegenwind ( en het klimwerk) ons uitdaagde om tot het einde vol te houden. In een van de dorpen wonen de Lipovanen; Russen die in begin 19de eeuw gevlucht zijn omwille van hun godsdienst en nu nogaltijd archaïsch Russisch spreken.
En buiten de grote boeren leven de mensen hier van de visvangst. De visschuur van Roemenië. Die vis heeft ons uitmuntend gesmaakt op wandelboulevard van de Donau.
Wij zitten nu in Tulcea. Het bijna-begin/ einde ?!van de Donau. Het punt nul begint in Sulina. Raar, maar waar de telling van de Donau begint aan de monding en niet aan de bron. Een uitzondering in het maritieme tellen.
De Grieken waren hier eerst, maar stopten aan de Ijzeren Poort. De Romeinen braken met blote hand de ijzeren poort open. De Magyaren voeren door tot Hongarije en bevolkten daar het land. De Donau als levensader.
Morgen gaan wij de delta per boot verkennen. Wij brengen verslag uit. Hoewel wij geen vogelaars zijn, zijn we wel heel benieuwd. Wij zagen al een "Wielewaal"die volgens experten moeilijk te observeren is.
De titel is van Ovidius. Tomis was de stad waar naar hij verbannen werd. De Griekse naam; zij de Grieken, waren hier eerst. Constantijn huldigde zijn zus door de naam te veranderen in Constanza.
Wij sliepen in het hotel Carol. ( goed onderhandeld over de prijs) Mooi klassiek hotel met stijl. Het ontbijt van topklasse. Koning Carol ( Karel ) was een breeddenkend man. Hij maakte de bouw van een moskee mogelijk en was aanwezig bij de opening. De moskee-minaret gaat harmonieus samen met de koepels van de Orthodoxe Kathedraal. Magnifiek interieur. Trouw en doopplechtigheden aan de gang. En het is zondag.
Op de wandelboulevard langs de Zwarte Zee ziet het zwart van het volk. Zondagse taferelen.
Een rijke stad. De grootste haven van de Zwarte Zee. Tijdens de communistische periode in volle bloei gebracht.
Het art - nouveau Casino straalt vergane glorie uit. Het blijft mooi in zijn vergankelijkheid. Maar wanneer het herstel? Dat geldt eveneens voor een aantal architectonische mooie gebouwen. Het lijkt erop dat er na de communistische periode alles stilgevallen is wat renovatie betreft. De hoogbouw moderne(!?) hotelketens zien niet om naar de geschiedenis. Beter bouwen op vrije percelen, meer rendement. Het wordt tijd dat de toeristische sector ook maatschappelijke verantwoordelijkheid neemt.
Met deze gedachten flaneren wij mee met de mensen. En gaan in een typisch Roemeens restaurant onze aankomst aan de Zwarte Zee vieren. Super lekker en authentiek. Orkestje aan toe.
Wij verlaten de Zus langs een Riviera-laan, waar Nice en Saint-Tropez nog een puntje kunnen aanzuigen. Voor vele Roemeense toeristen het walhalla. Je ziet ze in short en handdoek en zonneparaplui op teenslippers paraderen. Ieder zijn leven, niets voor ons.
18 km verdragen wij deze wellustige welstand. En dan zijn wij plots weer op "den buiten". Klimmen dat wel. Maar de vergezichten belonen elke inspanning. Dit kan je enkel in je geheugen vastleggen. Foto's kunnen deze schoonheid niet weergeven.
En op de relatieve hoogte staan verschillende windmolenparken. De wind heeft hier uiteraard vrij spel. De ecologie dient zich aan.
De laatste 8 km moeten wij weer delen met druk verkeer. Altijd oppassen geblazen. Het fietsidee is nog niet ingeburgerd in Roemenië. Nauwelijks fietspaden, laat staan fietsostrades.
Hoewel ze er plaats voor hebben.
Na 73 km stappen wij af in een klein pensionnetje te Baia.
Gisteren hadden wij geen internet. Het verslagje is net gepubliceerd. ( zie hierboven)
Het bruiloft werd goed overgoten met natuurlijke producten zoals eau de vie en lekkere wijnen van de streek en een heerlijke maaltijdsoep zoals ze die alleen in Roemenië klaarmaken. Maar gezien wij voor een nieuwe bergrit stonden, hebben wij de keet niet gesloten deze keer. Wij zijn Elena en John heel dankbaar dat ze ons lieten slapen en mee feesten.
De morgenstond heeft goud in de mond. Om 8 uur waren wij op pad. Warm en klimmen. Hot en hot en bergen van 1ste categorie. Houden wij dit vol? Tijdig afstappen en kleine hapjes eten en veel drinken. Het vraagt grote inspanning maar de natuur en de uitzichten zijn prachtig. De wegen maken grote bochten in de valleien, soms haarspeldbochten. Dalen met de wind, die alles afkoelt en de t- shirt weer droogt, is zalig. Klimmen is tegen de sterren op. Het zweet dat in je ogen kruipt. Het gehijg dat niemand wil horen. Maar wij houden vol. Wij groeten het 30m hoge monument dat Trajanus hier heeft gemanifesteerd. ( nu nagemaakt) Maar op zo'n plek dat de keizer het hele landschap 360 graden kon overzien èn iedereen hem zag. De veroveraar.
Na het middageten komen de wolken ons verfrissen en het terrein is heuvelend ( Vlaamse Ardennen) dat kunnen wij ondertussen wel aan.
De zwarte zee is in zicht. Wij zullen 87 km fietsen tot Constanta. Spreek uit Constanza. Constantijn, de keizer, stichtte Constantinopel. Zijn zus werd hier vereeuwigd als Canstanta. Familietrots? Bij ons zouden ze gewoon zeggen "Bij Stanske" Geen keizer, wel graag bij het plebs.
Wie zeker niet tot het plebs behoorde en als een straf naar deze stad verbannen is,was Ovidius. De grote dichter. Verbannen en hier begraven. Uiteraard werden wij gefotografeerd naast zijn standbeeld.
Ovidius die alles wist over de liefde en de liefdesgedichten. De Metamorfosen is zijn grootste werk. Goden en mensen worden in hun gewone doen beschreven in een geschiedkundig perspectief en verwisselen van gedaanten. Leuke anekdoten. Op ons college in Boom was Vergilius de favoriet. Van Ovidius mochten wij een aantal spreuken vertalen. Maar zijn liefdesgedichten waren wellicht te expliciet en te erotisch. En wat zou een achttienjarige in die tijd ervan begrepen hebben?
Wat we wel mochten vertalen:Omnia mutantur, nihil interit "Alles verandert,niets vergaat "
Of spreuken zoals : " begin niet of zet door" " Voor de moed is geen weg onbegaanbaar"
Dus lang leve het Latijn in de Middelbare school. Nu zoveel jaar later dringt het een beetje door.
1642 km en wij zien de " Zwarte Zee" en tot onze verbazing is die niet zwart.
(Dit stukje dient onder het stukje van Not the final goal te komen)
Vandaag op hoge hoogte gefietst. Tot onze verrassing beginnen de stevige klimmen hier, nu wij niet meer zover af zijn van ons doel: de Zwarte Zee.
Zwaar duwen en puffen en flanellen benen. Wij zijn 51 km ver en eigenlijk la toegekomen op de plaats van het vooropgestelde schéma. Wat doen wij?
40 km verder is er pas slapen. Maar de pijltjes op de kaart die de klimmen aangeven zijn te talrijk. Hier in Ion Korvin is een pensionnetje. O.K. Wij zijn toch moe en het is "laf" weer geworden. Pensionnetje blijkt volledig afgehuurd door een koppel voor hun trouwfeest. Oei!
Wij zijn zichtbaar moe want de bruidegom leeft met ons mee. 40 km verder, kan niet. Zeven km terug; op onze stappen/trappen terugkeren.. ( Joos doet zielig).
Bruidegom zegt dat er een aantal gasten niet zijn opgedaagd; maar eerst overleg met de bruid. Deze enthousiast dat er "bikers" het huwelijksfeest komen vervoegen. " Zet jullie mee aan 't tafel" Maar jammer wij hebben juist onze pick-nick achter de rug.
Niet erg er zijn bieren en wijnen...... Niet erg.....
Wij zijn te moe en hebben rust nodig. Na de rust wordt er taart en koffie geserveerd! Wij worden in de watten gelegd.
De bergrit was zwaar , maar de uitzichten superieur. Wijngaarden uitgestrekt zover je kon zien.
En de kloosters van de Orthodoxe kerk prijken langs de weg of liggen verscholen, sommigen in grotten. Geloven mag hier weer.
Het geloof is hier gebracht door Constantijn, de Grote de Romeinse Keizer, die als eerste het Christendom omarmde en hier kerken liet bouwen ipv tempels. Hij gaf ook zijn naam aan Constantinopel / Istanboel , kruising van water- en landwegen.
In deze streek huldigde hij ook Trajanus, de grote veroveraar.Trajanus die onnoemelijk veel Romeinen overgebracht heeft na zijn overwinning op Decebalus Rex van de Daciërs ( zijn beeltenis op de rots aan de Ijzeren Poort).
Het land inderdaad: Dacia. Eèn lampje? Ja, inderdaad, Dacia het automeek.
Zo genoemd nadat Renault de autofabriek heeft overgenomen en Renault Vilvoorde heeft gesloten. Il faut le faire!
Maar even terug naar Trajanus. Door die bewuste migratie is Dacië /Roemenië een Romaans land geworden met een Romaanse taal naast het Italiaans / Frans. Elk land zijn geschiedenis.
Het bruiloftsfeest gaat straks nog door maar daarover morgen meer.
Wij legden vandaag 89km af tussen Oltenita en Ostrov.
Oltenita en Calarasi zijn nijvere stadjes. De aanstekelijke bezigheid drukt zich uit in vele activiteiten. Ook de dorpjes ertussen doen het veel beter dan de dorpen van de voorbije dagen. De transformatie is zichtbaar.
De fabrieken die in de communistische tijd veel werk en activiteit naar de streek brachten liggen er zieltogend bij. Net zoals dat wij dat kennen in onze oude industriële vestigingen. Zie Hoboken, Vilvoorde, de oude borinage bekkens en dichter bij huis Willebroek en Boom - weg chemische, metaalverwerkende bedrijven - nu uiteindelijk stilaan gesaneerd en getransformeerd.
Maar om van een ecologische transitie te spreken? Niet hier? Bij ons wel?
Ook de communistische Amelinckx blokken bladderen af. Renovatie via sociale huisvestingsmaatschappijen is noodzakelijk.
De vis was in deze streek van groot economisch belang. In het alluviaal gebied tussen de Donau en het Donauterras( zo'n dertig meter boven de Donau en soms een km of meer verwijderd van de Donau) heeft men " men made"meren gegraven en steeds met een kanaal met de Donau verbonden. In deze meren is de vis heer en meester, hoewel de blauwe, de witte , de koe-reiger op de loer liggen voor hun voedsel. ( veel kikkers hebben wij niet horen kwaken - en als ik groot zal zijn en sterk , zal ik hem op zijn ....censuur... Slaan). Dus visindustrie.
Gelovig wordt men hier ook meer en meer als wij de wondermooie gedecoreerde kerken en kapellen onderweg zien. Je hoeft niet gelovig te zijn om dit mooi te vinden.
Onze vooraf opgestelde fietsplanning is nog nooit uitgekomen. Wij zien wel waar we uitkomen. Bvb zoals vandaag. Normaal slapen in Calarasi( zo'n 70km). Calarasi is de naam gegeven naar de "postkoetsrijders" tussen Istanboel en Boekarest. De afspanning zoals wij zeggen of Le relais. Hier verwisselden men de paarden en de koetsiers.
Maar wij moesten de Donau overvaren om Constanta te bereiken en dat was maar 14 km verder. Een wondermooi natuurgebied met onze reigers en ooievaars.
En waarom niet in één moeite overzetten en nog eens zeven kilometer verder fietsen er is toch slapen in Ostrov. En de wijngaarden concurreren hier met Frankrijk.
En dan druiven kopen aan een stalletje. De echte natuur smaakt. Eindelijk een druif met smaak.
Nog iets over de Eurovèlo6. De bordjes met de wegaanduiding bestaan niet in Roemenië. Onze goede kaarten helpen en zeker het fietscopmputertje van Frieda. Op haar kan je altijd rekenen.
Maar er zijn geen aparte fietspaden en je deelt de baan met auto's en vrachtverkeer.
Vooral naar wat grotere stadjes is dat soms wel uitkijken.
Beginnen met een bekentenis. Stereotiep vooroordeel. Als ik aan de Bulgaren denk, denk ik aan de Olympische Spelen. Aan de gewichtheffers. Kloeke mannen met armen als balken. In een outfit die doet denken aan een oud badkostuum. De handen wit getalkt. De kaken bol geblazen. En dan nog een oerschreeuw. Bulgaren.
Welnu zo liepen ze hier niet rond. Integendeel. Wel, fijne mensen zoals jij.
Ruse in de morgen is rustig mooi. Een voetgangers - fietsboulevard van ruim 2 km als centrum van de stad. Dan een fietspad van nog eens 2 km door een park. En dan op weg naar de Brug van de Vriendschap. Plezier van het fietsen is dat je bij grensovergangen alle auto's en vrachtwagens voorbij rijdt. En je wordt nauwelijks gecontroleerd. Soms zelfs het paspoort niet laten zien.
Aan het begin en het einde van de vriendschapsbrug staan aan weerzijde op Romeins lijkende tempeltjes met Ionische zuilen. 1952 ------1954 gedagtekend. Sinds de Romeinen geen brug meer.
Onze tocht zou vandaag 91km lang zijn. Met klimmen van 8 en 10%. En een eerste keer pech. Bij het schakelen ketting geblokkeerd. Spaak kapot getrokken.Hersteld.
Een oud euvel van deze fiets. Nochtans ketting en kamwiel precies vervangen voor deze tocht. Dus nooit meer op het kleinste fietsen. En het lukte die 8 en 10.
Het parcours : zie voorgaande beschrijvingen; maar dan een landschap zoals achter Leuven - Bertem- de ijssevallei.
De grootschalige agro-Industrie heeft hier toegeslagen. De vrachtwagens rijden de dorpjes kapot. En toch blijft het mooi fietsen. Soms door Natuurparken.
Nog twee zaken die ons opvallen:
- Roemenië is het land van de straathonden. Op alle plekken en plaatsen liggen ze, snuffelen ze rond, lopen ze wat scheef op hun dooie gemak. Werkelijk er gaat geen 100 m voorbij of er is zo'n exemplaar. Ook tussen de dorpen. "Stratiers". En ze doen niks. Ze lopen zelfs weg als je komt aangefietst. Alleen de stuivende wakers van het erf komen jankend en blaffend achtergelopen. Voorlopig nog niet grommend.
- Dat de kerk met hun zilveren koepels de toon zetten, dat meldden wij al. Maar nu ook langs Roemeense wegen komt men mooie kapellen en kapelletjes tegen. Jezus aan het kruis krijgt de centrale plaats.
De verwachtingen waren hoog. 10km rijd je zomaar niet om. Is het de regen?
Prachtige parken. Groot magnifiek bloemrijk plein : plein van de vrijheid. De vrijheid is ons dierbaar, net als de egalité en fraternité.
Het oude centrum van de stad is groots. De gebouwen met de balkons en ijzeren ballustrades laten de vroegere rijkdom zien. De afbladdering is weliswaar groot en je hoopt dat men nu nog ingrijpt. Het kan nog net.
Deze gebouwen werden op Weense/ Europese leest geschoeid. Joden op de vlucht hadden zich hier gevestigd en de handel gedynamiseerd. De stroom Donau als handelsroute. Grote Joodse families zorgden voor deze florissante stad. O.m. de familie Cohen. Tijdens WOII waren de Bulgaren bondgenoten van de Duitsers. De joden werden niet gedeporteerd. Een fenomeen dat wij niet goed begrijpen. En het is pas bij het begin van de communistische periode dat de Joden deze stad verlieten. Merkwaardige geschiedenis.
Maar hoe het ook zij, er was een Elias Canetti pleintje. Ik mocht naast het standbeeld van grote schrijver gefotografeerd worden.
Afsluiten in een typisch Bulgaars restaurant. Traditioneel aangekleed, ook de obers. Maar geen toeristenval, heel lekker Bulgaars eten.
En als nu nog eens de afbladdering aanpakken....een echte parel.
