De laatste Gijzelaar

Haar kleine broer Terry Anderson was laatst vrij. Nu moesten ze leren leven met dat. Peggy Say’s apart verhaal,zo verteld aan Edward Barnes.

De telefoon dat ik reeds 2.455 dagen verwachte kwam om 9,30 u in de avond van 4 december. De President van de V. S. was aan de lijn. “Ik heb juist Terry gezien op CNN.Hij zag er goed uit” zegde President Bush.

Het leek me niet werkelijk.Ik was verbouwereerd. In de bijna zeven jaar dat mijn broeder gijzelaar was geweest in Libanon was ik er van overtuigd geweest,reeds een keer of zes, dat hij zou komen. Terry was de laatste Amerikaanse gijzelaar die gebleven was,en deze dag was een reeks van emotie’s geweest. Hij is Vrij . Hij is niet vrij. Nu vertelde dePresident me; die ik eens kwaad had beschuldigd als terrorist; dat het deze keer echt was. Terry was op weg naar huis.

“Barbara en Ik zouden U een grote omarming willen geven” zegde de President.

“Ik hoop dat Terry blij is voor deze omarming” zegde ik. Hij lachte. Mijn man,David,en ik hadden de T V niet verlaten in al de dagen dat we op de Amerikaanse militaire basis waren in Wiesbaden,Duitsland,en mijn ogen waren op het scherm gericht.

Opeens,wasTerry daar ! “Ik zie hem nu” riep ik in de telefoon. Ik dacht niet de lijn naar de President af te snijden. Ik was zo opgewonden. Een half uur later kreeg ik een tweede telefoon die ik vewachte. “Hei, Zus” zei de stem van Damascus.

“Ik zei het U nog niet in gevaarlijke gebuurte te spelen” zegde ik.

In de westelijke New York Staat – huishouden waar we opgroeiden – was werkelijk geen gelukkige thuis. De dag van vandaag zouden ze zeggen dat het niet goed gaat. Ik was het tweede kind –en oudste meisje – van zes kinderen,en ik was degene die de stukken kreeg als er iets verkeerd ging. Nadat onze Moeder stierf,werd ik werkelijk de moeder. Het was vanzelfsprekend dat ik degene zou zijn die zich zou bezig houden met Terry’s situatie ook. Hij was onze ster,de jongen die bij de Mariniers ging in Vietnam en terugkwam als journalist. In 1982,hij was 34 en de chef Middenoost correspondent voor de Associated Press,levende in de meest gevaarlijke stad van de wereld,Beiroet. En ik was zes jaar ouder,de moeder van drie, met een voorgevoel dat hij zou gekidnapd worden. “Peggy,stop het,” Terry zei het eens tegen mij in de telefoon.”Zij kidnappen geen journalisten”. Dat was de laatste telefoon dat ik kreeg van hem. Op 16 maart,1985,werd hij ontvoerd op de weg terug van een tennisspel. Ik kan het niet nalaten te denken aan al die lastige dingen die ik gedaan heb sinds die jaren. Ik denk nog eerst aan mijzelf als een huisvrouw,maar ik was fier ook in staat geweest te zijn een activist te worden. De inspanning die ik gedaan had om mijn broeder vrij te krijgen leerde mij lessen die ik waarschijnlijk niet zou hebben geleerd. Ik ontmoette twee Presidenten en de Paus,onderhandelde met ambassadeurs enterroristen. Ik stond tegenover Ollie North en debateerde met Henry Kissinger. Ik leerde dat onze leiders veel kleiner zijn dan we verdienen,en onze mensen beter dan we denken. Familie en vrienden hielden me recht,en brieven van vreemden gaven me moed als ik probeerde de Amerikanen te dwingen hun gijzelaars te herinneren wanneer velen liever vergaten alles over hen.

Ik had een lange weg afgelegd. Nu,evenwel,ik was meer dan klaar om terug David’s vrouw te zijn. Maar eerst moest ik dit laatste deel als Terry’s zuster spelen.

Het was niet zoals ik het mij verbeeld had. Ik dacht dat ik over iedere denkbare weg gegaan had om mijn broeder bevrijd te krijgen. Ik wou thuis zijn,of ik wou in Damascus zijn. Ik zou omringd zijn met vrienden. Het zou een tijd zijn van volkomen vreugde. In plaats daarvan,David en ik zaten in een Spartaans,verouderd,militair hotel in Duitsland;afgesneden van de wereld door M P’s. We aten sandwichen met braadworst uit een ijzeren bord,en we wachten. Ik had bij 10 bevrijde gijzelaars geweest en wist dat alleen een klein deel van wat Terry zou horen in de eerste paar dagenzou doordringen. Zo terwijl ik wachte op mijn broeders vrijheid, had ik hem een brief geschreven. Hij bevatte het goed en het slecht nieuws en juist stof die hij zou nodig hebben te weten,lijk telefoonnummers. Het eene lastig karweitje dat ik werkelijk duchte,was Terry te vertellen dat Vader en onze oudste broeder,Rich,was gestoven van kanker,dit bleek niet nodig te zijn. Bevrijde gijzelaar John Mc Carthy had me verteld dat Terry wist over hun dood. Ik heb ook gepland om Terry het boek te geven dat ik geschreven had,”Vergeten”. Hij zou het krijgen wanneer ik hem zag en hij kon het lezn wanneer hij klaar was. Ondertussen,het was11,30 u in de nacht en ik moest nog zoolang wachten,enTerry was op weg van Damascus met zijn verloofde,Madeleine,en met Sulome, de dochter die hij voordien nog nooit ontmoette.Daar was niets te doen dan naar bed te gaan. David en ik probeerden te slapen,maar het ging niet. Rond 5 u AM gingen we naar beneden voor koffie. Vroeger vrijgelaten gijzelaar Joseph Cicippio en zijn familie kwamen naar beneden en dan Viginia Steen,van wie de man,Alam,vrijgekomen was twee dagen tevoren. En daar in de lege snack bar, tussen de presenteerbladen en de vuile tassen,we omhelsden voor de eerste keer al degenen die vrij waren.

We waren ons juist aan het gereedmaken om naar de landingsbaan te gaan waar Terry zou komen, wanneer een team van het Staatsdepartement aankwam omhet programma aan ons te zeggen. Zij hadden zelfs een tekening bij,gemerkt met een X op de rode loper waar Terry en ik mekaar zouden ontmoeten. Het zou een publieke gebeurtenis zijn. Ik moest veel dingen doen voor mijn broeder,de meeste dingen tegenover de camera’s,maar ik had nooit gedacht dat onze hereniging plaats zou grijpen in het publiek. Mijn eerste opwelling was hem te zeggen het te vergeten. Maar ik dacht aan al de mensen die verdienden deze thuiskoming te zien en zegde,”Uw kerels gaan gelukkig zijn.Ik doe het niet graag,maar ik zal het doen.”

De grote Zwarte Hawk raakte de grond. Een officier wees op een plooi halfweg op de rode loper. Er was mij gezegd er niet over te gaan.Zij hadden de camera-hoeken al uitgekozen. Iemand overhandigde me zelfs een vlag,maar ik hield ze op mij rug;niet om oneerbiedig te zijn tegen de V S;maar,ik dacht,teveel is teveel en dit was een beetje teveel. Om zeker te zijn dat ik hun gegevens zou opvolgen,twee heren van de Luchtmacht hielden me bij de ellebogen terwijl de camera flitste in de dageraad.

Eindelijk ! Daar was Hij. Mijn eerste gedacht was dat ik wilde Terry aanraken en voor mezelf zien dat Hij het werkelijk was. Ik ontweek de greep van de officieren en liep tot Terry om hem te omhelzen waarnaar ik reeds zolang naar gehunkerd had.

We zegden niets wanneer we eindelijk elkaar bereikten. We omhelsden juist elkaar;

Zeven lange jaren van pijn waren weggevaagd in dit eene magicale moment.