|
bloemen leven lichtzinnig in hun bladen
dieren lopen vanzelfsprekend: ze zwijgen
van wat ze zouden kunnen zijn; hun daden
gebeuren altijd nu, dieren zijn eigen
mensen doen alsof. bestaan in ijskoude
denken, denken, denken dat ze bestaan.
geen mens kènt een mens. men wil zich vasthouden.
angst laat niet los. men kijkt zijn spiegel aan
en hangt zich op aan winterse systemen
of takken van geloof. maar dood is dood.
men neemt zich mee en is niet mee te nemen
en ik ben eenzelfde. maar leg mij bloot
omdat ik zien wil wie ik toch nog ben.
ik moet toch een mens zijn die ik herken.
29-11-2005 om 21:46
geschreven door jovo
|
