Deze blog vervolledigt onze persoonlijke website en geeft vooral de meest recente, up-to-date, informatie. Om de downloadtijd te beperken worden slechts de laatste tien berichten getoond. Andere (oudere) berichten kan je steeds bekijken via de inhoudslijst in de linkerkolom.
28-12-2015
POPPEL * Pijltjes 28 dec. 2015
POPPEL * MIEKE-PAP-ROUTE
27 dec. 2015
Wij vertrokken in Poppel, maar, dezelfde wandelroutes kon je vandaag ook starten vanuit Weelde. Al snel duiken we de Kempense natuur in.
Langs een kronkelend beekje, altijd weer mooi! Nu leidt het pijltje ons het bos in.
Blijkbaar een kasteel-domein... ... inderdaad, achteraan is het kasteeltje zichtbaar. We sluiten 2015 af zonder noemenswaardige vorst,
zwammen en paddenstoelen staan nog in volle glorie. Nee, spijtig genoeg niet in de vrije natuur...
Een rit zonder echte overnachting met 2 chauffeurs die mekaar afwisselen: vader en zoon, maar de zoon is de 'echte chauffeur' en vader neemt af en toe eens over. Ergens in Roemenië, tijdens de donkere nacht, hebben we getracht om een dutje te doen op een geïmproviseerde slaapplaats in de auto.
Regenachtig onderweg. Op de hoogtes in Roemenië was nog behoorlijk wat sneeuw te zien. De Roemeense sneeuwruimers hebben echter zeer behoorlijk hun job gedaan. Nee, daar gaan we niet overnachten. Onze nachtpauze hebben we trouwens reeds genomen... we rijden nu verder tot bestemming... ... waar we gastvrij ontvangen werden en genoten van een lekkere Roemeense maaltijd.
't Is zondag, dan werkt ook de Roemeense administratie niet, een wandeling naar het hoogplateau. Hier is GSM-ontvangst gegarandeerd en kan Peter een berichtje naar het thuisfront sturen.
Een nieuw(?) monument op het kerkplein in Gura Humorului, hij domineert het hele plein en heeft de kerk symbolisch in zijn hand. Wij zetten ons even naast de weg... schapen hebben voorrang! Oei!... De nacht voor ons vertrek heeft het gesneeuwd! Peter heeft de auto reeds sneeuwvrij gemaakt. Je ziet ons 'afdalingsspoor' en links de weg naar het dorpscentrum. De hoofdwegen en zelfs de secundaire wegen worden voorbeeldig sneeuwvrij gehouden.
De laatste jaren groeit het toerisme hier zienderogen. "Kom naar de ski!". We zijn hier op de Tihuta-pas tussen Vatra Dornei en Bistrita, een prachtige bergpas tot ruim 1200 meter hoogte.
Het besneeuwde landschap houdt nog aan tot we bijna Roemenië uit zijn. We rijden verder tot bij de Hongaars-Oostenrijkse grens waar we in Nickelsdorf ons gekend pensionnetje opzoeken.
Na een (te) lang voortraject door en langs het plaatselijke industrieterrein komen we nu toch eindelijk in de natuur.
Het 'Toreke' van Hulshout.
Een mijlpaal uit 1842 (of was het 1836, er is nog steeds discussie over) die werd opgericht bij de afwerking van de verbindingsweg tussen Hulshout en Booischot. Hij werd geplaatst op de plek tot waar de gemeente Hulshout haar deel van de weg had bekostigd en verder zou onderhouden. Op de voet werden de afstanden (over de toenmalige wegen) naar enkele plaatsen in de buurt genoteerd. Langs de Grote Nete en verder naar het eindpunt... bijna 26 km. in de benen!
Een vrij lange 'aanlooproute' vooraleer we de volle natuur bereiken, gelukkig staan er onderweg enkele mooie hoeven en een verdoken kapel (Salphen-kapel) Ja, we zijn waar we willen zijn! Rhododendron in bloei - voorjaarsbloeier in november. Frambozen in november... en nog lekker ook! ... en nog een voorjaarsbloeier...
Benieuwd of die allemaal weer klaar zijn tegen de komende lente. Veel afwisseling op deze tocht, soms diep door 't slijk en dan weer droge grachten.
Waarschijnlijk de laatste keer dit seizoen... het is sowieso reeds uitzonderlijk dat er met Allerheiligen nog (veel) blote benen rondlopen. Nog niet bevroren... geen nachtvorst aan de grond.
We hebben de klok weer eens een uurtje teruggedraaid, dat betekent dat we reeds volop in de herfst zijn.
Begin oktober begon ik aan mijn 77ste levensjaar... ook reeds in de herfst. Ik wou dat ik even gemakkelijk als de uren op de klok ook de (levens-)jaren kon terugdraaien... voorlopig kunnen we dat nog niet. We kunnen wel trachten (zolang de 'fysiek' het toelaat) actief te blijven, o.a. door te wandelen.
Vanaf nu wil ik hier een korte reportage brengen van alle 'pijltjeswandelingen' die ik toevoeg aan mijn reeds langdurige wandelervaringen (zie o.a. ook http://www.bloggen.be/wandelia/ , ik loop daar echter niet elk weekend mee).
Door deze reportages hou ik mijn herinneringen levendig en krijgen jullie, mijn lezers, wat meer updates van deze BLOG te zien. Misschien stimuleert het jullie om ook wat (meer) te wandelen.
Wij worden al snel ondergedompeld in de vrije natuur!
Toch wel uitzonderlijk,
zo'n beeld bij moderne architectuur.
Een privé zonnepanelenparkje... ook voor de buren?
Kastanjedreef.
Klaar om te vallen, op de grond een overvloed om te rapen!
Moeten/mogen we daar op?
Jawel, zachtjes en soms wat steiler omhoog.
Nog een ommetje...
... de koeien goeiedag zeggen
... en dan hebben we weer bijna 22 km. in de benen!
Uiteraard zijn we ook gaan zonnen aan de Costa del Sol... véél zon maar ook, af en toe, behoorlijk veel wind... we zijn goed gebruind, van kop tot teen, teruggekeerd.
Omdat onze tijd beperkt was hebben we slechts één uitstap in het binnenland gemaakt. Via internet-informatie hadden we begrepen dat het koningspad (El caminito del Rey) door de El Chorro-kloof eindelijk weer gerestaureerd is en (beperkt) opengesteld voor het publiek, we zijn daar op verkenning geweest. De wandeling loopt door de 400 meter diepe kloof waar de Guadalhorce-rivier de bergketen doorklieft. Het pad is ofwel uitgehouwen in of bevestigd tegen de verticale zijwanden van de enge kloof... indrukwekkend! ... spijtig genoeg moet je vooraf reserveren... nu reeds volgeboekt tot eind september. Hoe het daarna verder gaat kon men ons in het start- en infocentrum nog niet vertellen.
Dat we nu de wandeling nog niet zouden maken wisten we reeds uit de internet-informatie... We wisten echter ook, van onze vroegere verkenningen, dat er in de buurt een heel goed restaurantje is met lekker eten en een prachtig uitzicht op de stuwmeren.
Na enkele 'omzwervingen' als gevolg van wegeniswerken denken we dat we nu toch wel een glimp moeten kunnen opvangen van de stuwmeren... even kijken.
... nog niet dus!
... Eindelijk...
Achteraan kun je de doorgang van de Guadalhorce vermoeden.
... en daar is ons restaurantje
... daar moeten we met de auto naartoe!
Lekker eten met prachtige uitzichten!
Karel loopt omlaag voor een wandelingetje.
Het was nu weer enkele jaren geleden,
maar het blijft hier nog steeds even mooi!
Volgend jaar wil ik toch wel graag de Caminito aflopen.
Stralende, laagstaande winterzon... ideaal voor de betere natuurfoto.
Op stap in het Grotenhoutbos, in de lokale volksmond 'het Giels Bos' genoemd. De hoge waterstand en een beetje vorst gaf het geheel nog wat extra charme. Het is en blijft een boeiend stukje Kempen!
Wil je meer foto's in een diareeks bekijken (met geluid),
Weersvoorspelling: 'na ochtendnevels stralende winterzon' - dé gelegenheid om op stap te gaan voor mooie natuurfoto's.
Het lukte de zon echter niet om door het dichte wolkendek te boren... de laagstaande winter(ochtend)zon was dus niet op de afspraak... toch een aantal, zonloze, foto's genomen die het bekijken waard zijn.
Het is mij niet echt duidelijk: honden zijn niet toegelaten... ik mag er dus wel in?
Bij een boottocht (cruise) door de Noorse Fjorden is niet de bestemming het reisdoel, maar wel de fantastische landschappen onderweg.
Met 'Hurtigruten' vaar je nagenoeg het hele fjordengebied door (ruim 100 fjorden met honderden grote en kleine eilanden) van Bergen in het zuiden tot Kirkenes, aan de Russische grens, in het noorden. De 'Snelle Route' (= hurtig ruten) doet onderweg tientallen kleine en grotere havens aan en verzorgt zo de regelmatige postdienst – er wordt dag en nacht gevaren waarbij de planning zodanig is dat je op de terugweg bij daglicht de trajecten doet die je op de heenroute tijdens de duisternis gepasseerd bent.
Onderweg kan je in de havens steeds aan land gaan, voor een half uurtje of soms voor een paar uur. Op bepaalde plaatsen kan je met een reisbus het binnenland inrijden – je gaat dan in de volgende haven weer terug aan boord.
Vakantie in Noorwegen was een lang gekoesterde droom van Jacqueline, uiteindelijk hebben wij er nu 12 volle dagen van kunnen genieten.
- deel 1 van 4 -
Dit is niet 'onze' boot, maar wel een zusterboot die we onderweg tegenkwamen.
Hier mag je instappen... dit is de 'onze'!
Mooie beelden volgen elkaar op... je weet niet waar eerst te kijken.
De fjorden zijn gevormd door schuivende gletsjers die gleuven uitgesleten hebben en daarbij de rotsen afgerond en zowaar gepolijst.
De nietigheid van een bootje in deze overweldigende natuur.
Vele eilanden en eilandjes zijn voorzien van een 'vuurtoren'.
Vandaag zijn er gedetailleerde kaarten beschikbaar met alle onderwater-rotsen goed gesitueerd... er wordt op radar en GPS gevaren, vroeger waren de risico's op aanvaringen veel groter... ook onze Vlaamse walvisvaarders kregen nare ervaringen.
Roald Amundsen, ontdekkingsreiziger, gekend uit onze geschiedenis-boeken... hij bereikte als eerste mens de zuidpool.
Voor het slapengaan kijken we nog even buiten, aan stuurboord... wat is dat... alles bruinrood gekleurd???
We lopen even buiten en aan bakboord zien we de zon onder gaan... of toch niet, niet helemaal...
... even later kwam ze alweer boven de bergen uit.
We zijn ondertussen de poolcirkel gepasseerd en vanaf half mei gaat de zon hier niet meer onder. Het effekt neemt toe naargelang we nog meer noordelijk komen en is het sterkst op de midzomernacht (21 juni)... daarna daalt de zon weer lager... uiteindelijk zal het een paar maand 'dag' geweest zijn. Tijdens de winter krijgt men het omgekeerde en blijft het dag en nacht (schemer-)donker.
Bij een boottocht (cruise) door de Noorse Fjorden is niet de bestemming het reisdoel, maar wel de fantastische landschappen onderweg.
- deel 2 van 4 -
... en ook wij varen weer verder...
Hier stappen wij uit voor een excursie naar het binnenland: 'Lapland voor beginners'...
... wij zijn te gast bij een familie Samen (zoals de Lappen nu genoemd worden).
Nee, dit is niet Rudolf van Kerstmis; wel een rendier, nog met de witte wintervacht.
's Avonds gaan we terug op de boot.
Met een volgende excursie bezoeken we de Noordkaap.
Dit is dan het meest noordelijke puntje van Europa.
Onderweg naar de noordkaap was het beginnen sneeuwen... dat hoort er eigenlijk wel bij.
De rendierkuddes keren in het voorjaar vanuit het koude Noorse binnenland terug naar deze warmere kuststroken... de sneeuw smelt hier nu snel weg en de dieren vinden voldoende eten. De vrouwtjes krijgen hier hun jongen. De vrouwelijke dieren hebben net als de mannetjes een gewei en verliezen dit na de geboorte van hun jongen... de 'mannen' hebben dit voor de winter reeds afgestoten. De duizenden rendieren die hier (vrij) rondlopen zijn het bezit van slechts enkele Samen-families... zij trekken in de winter mee het binnenland in.
Zoals op IJsland zijn er hier ook veel trollen.
In tegenstelling tot de IJslandse bevolking, die nog behoorlijk haar best doet om de Trollen niet te mishagen, behoort het Trollenverhaal hier toch wel tot de folklore.
Geen reisreportage maar een korte reportage van een heel andere activiteit.
Gelukkig hebben we de Pinsterstormen zonder schade doorgemaakt... toch moet hij er nu aan geloven, die boom, die gevaarlijke boom die enkele zware zijtakken, hoog in de lucht, boven ons woonhuis en de veranda uitstrekt.
De Tielense Geerts-en, de vakspecialisten in het snoeien en vellen van bomen, hebben ons verzekerd dat ze die moeilijke klus kunnen klaren zonder onze woning/veranda te beschadigen... wij waren er niet echt gerust in maar willen ook niet langer ongerust zijn tijdens hevige windvlagen...het moest en zou nu gebeuren.
Rood omlijnd, de gevaarlijke armen die woning en veranda bedreigen.
Zelfs voor ons grasveld (gazon durf ik het niet noemen), worden voorzorgen genomen.
Begonnen aan de 'gemakkelijke' kant.
Nu gaat het alsmaar kritieker worden, ik hou mijn hart vast.
Tot nu toe gaat alles goed.
De 'zager' en de werper in aktie.
't Gaat nog altijd goed... ik geloof er nu ook in.
GELUKT! De familie Geerts heeft prachtig werk geleverd... Op mijn verzoek blijft dit monument staan. Bedankt mannen!!!
Als voorsmaakje op de meer uitgebreide reportage krijg je hier alvast een miniselectie uit de bijna 1000 foto's en video's die gemaakt werden tijdens ons verblijf:
KLEURRIJK en BOEIEND !
Guise en Ayose, de laatste twee Guanchen-koningen.
In 1405 veroverde de Spaanse Kroon het eiland. Nagenoeg de hele oorspronkelijke bevolking stierf aan ge-importeerde ziektes waartegen de inlanders niet bestand waren.
Waar blijven onze mannen, onze vissers?
Windmolens in allerlei versies. Deze zijn wel de mooiste.
Heerlijke zandstranden, vooral aan de oostkust.
... en echte 'wandelende' zandduinen... kilometers lang en breed.
Wilde rotskusten aan de westkant.
Het binnenland doet denken aan 'hoog'-gebergte terwijl het slechts tot 800 meter reikt.
Aloë Vera... uitgestrekte plantages op het eiland. Niet de mooie bloemen maar wel de groene bladeren worden ge-oogst.
... en palmen-oases.
De grond-eekhoorn, met toeristen meegekomen uit Marokko, zo'n 40 jaar geleden, en nu overtalrijk aanwezig.
