Deze blog vervolledigt onze persoonlijke website en geeft vooral de meest recente, up-to-date, informatie. Om de downloadtijd te beperken worden slechts de laatste tien berichten getoond. Andere (oudere) berichten kan je steeds bekijken via de inhoudslijst in de linkerkolom.
21-02-2016
ZONHOVEN dl 1 * 20 febr. 2016
ZONHOVEN
20 februari 2016
WANDELTOCHTJES
Terwijl de werkers de Route-64-hamburgers prepareerden kon ik de nostalgische gevoelens omtrent vroegere (35 jaar geleden?) wandelingen met de kinderen niet langer negeren en ben op stap gegaan in het natuurgebied 'De Teut'.
- Deel 1: de 'gele' wandeling -
Route rechtsonder.
Holsteen, holsteenbron... herinneren de kinderen zich dat nog?
De Holsteen is een verzamelnaam voor 8 grote zandstenen. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat deze siliciumhoudende zandstenen, onder bijzondere omstandigheden, ter plaatse ontstaan zijn uit zeezand dat hier 15 miljoen jaar geleden afgezet werd. Op één steen zijn groeven te zien die ontstaan zijn door het polijsten van prehistorische werktuigen en wapens.
Geiten (of schapen ... ik ken dat niet zo goed) in de omgeving?
Even verder kom ik deze tegen... 't zal dus van de geit zijn!
... en nu komt de twijfel terug... er lopen hier ook schapen rond.
... een restant van de koolmijnen-periode?
In de verste verte is hier, midden in het bos, geen electriciteitslijn te bespeuren.
Het brede pad brengt mij terug bij het startpunt. Even een berichtje naar de 'werkers' om te vragen of er nog tijd is voor een tweede rondwandeling.
Terwijl de werkers de Route-64-hamburgers prepareerden kon ik de nostalgische gevoelens omtrent vroegere (35 jaar geleden?) wandelingen met de kinderen niet langer negeren en ben op stap gegaan in het natuurgebied 'De Teut'.
- Deel 2: de 'blauwe' wandeling -
Route linksboven
Verrassend vele waterpartijen op deze route... kan ik me niet zo goed meer herinneren, ik denk dat Natuurbeheer hier de vroeger uitgedroogde vennen terug in ere hersteld heeft.
Boeiende heuveltjes voor de mountain-bikers.
IJzerhoudende bodem. 't Is ondertussen beginnen regenen. Langs de 'biezen' terug naar de 'werkers'. Zo'n Amerikaanse hamburger van 'Route-64' zal nu echt wel smaken.
Tijdens de 2-de rustpauze heb ik uiteindelijk gekozen voor het 20 km.-traject i.p.v. 27. Het regende nagenoeg de hele tijd en de extra lus voor 27 km. leek op de kaart grotendeels door bebouwde kom te lopen.
Regen, regen en nog eens regen... soms zachtjes, soms stevig, heel soms ook droog.
Zo'n mooie natte bank die blijft nu natuurlijk onbezet.
Alweer een blitzbezoek, of beter gezegd een vervolg-bezoek (zie bericht dd. 18/12/15); de Roemeense administratie is zowaar nog ingewikkelder dan de Belgische officiële diensten.
We hadden deze keer vooraf een (nieuwe, onbekende) overnachtingsplaats geboekt, vooraan in Roemenië... en, het was echt in orde... hier de ontbijttafel. Onderweg was er, op de hoger gelegen plaatsen, nog wat sneeuw in het landschap. Bij onze buurvrouw. Nadat we deze keer onze noodzakelijke administratieve aangelegenheden tot een goed einde gebracht hadden, begonnen we aan de terugweg. Uit drie onafhankelijke bronnen hadden wij vernomen dat onze normale weg over de Prislop-pas ondertussen weer behoorlijk berijdbaar zou zijn... we riskeren het dan maar, is toch enkele uren korter. Op de aanlooproute begon er echter verse sneeuw te vallen... dat belooft voor de hoger gelegen regionen! We werden al snel enigszins gerust gesteld, er werd volop gestrooid en de (eerste) bui is over. Deze koeien houden zich aan de 'voetgangersregel': zij lopen links op de weg. Ondertussen komen we stilaan hoger en de volgende sneeuwbui is er. Het wordt alsmaar donkerder... We zitten duidelijk in een sneeuwwolk. Onze Duster met 4x4 aandrijving houdt ons behoorlijk vast op de baan. Dat was niet zo goed bij een tegenligger die ons vermoedelijk een beetje laattijdig had opgemerkt. Waarschijnlijk trapte hij te stevig op zijn rempedaal waardoor hij prompt dwars op de weg ging staan en verder naar de afgrondzijde van de weg ging. Gelukkig keerde hij tijdig om en ging in de andere richting dwars de weg op... versperde alzo onze doorgang. Peter, als ervaren 4x4-rijder wist onze wagen op een half metertje van de tegenligger tot stilstand te brengen. Nu snel enkele meter achteruit want je weet maar nooit wat die tegenligger doet als hij weer vertrekt. Dat ging verder naar wens, hij riep ons nog toe dat wij "O masina buna" (een goede auto) hadden - ik voeg daar aan toe dat we zeker ook een goede chauffeur hadden, ik denk niet dat ik zo goed zou gereageerd hebben in deze onvoorziene omstandigheid. We zijn boven op de top van de Prislop-pas, op 1416 meter in de Karpaten. De afdaling verliep vlot en vanaf Borsa reden we over sneeuwvrije wegen die blijkbaar allemaal recent vernieuwd waren tot nagenoeg aan de grens met Hongarije. Bij een volgende reis naar Bucovina kunnen we dus best weer de weg over de Prislop-pas nemen. Verder over de Hongaars-Oostenrijkse grens waar we in Nickelsdorf alweer vriendelijk ontvangen werden in 'ons' pensionnetje.
Toegangsdreef tot het Grootenhoutbos, in de volksmond het 'Giels Bos'. De 'Grote Vijver' in het bos. Een bruggetje naar nergens.
Van winter-temperaturen was en is nog steeds geen sprake,
toch hebben de varens wijselijk besloten om hun zomerkleed af te stoten. "In Stormen Sterk", de molen in het centrum van Gierle. Weer snel terug de natuur in. Op het einde brengen we nog een groet aan Louis Neefs.
Een rit zonder echte overnachting met 2 chauffeurs die mekaar afwisselen: vader en zoon, maar de zoon is de 'echte chauffeur' en vader neemt af en toe eens over. Ergens in Roemenië, tijdens de donkere nacht, hebben we getracht om een dutje te doen op een geïmproviseerde slaapplaats in de auto.
Regenachtig onderweg. Op de hoogtes in Roemenië was nog behoorlijk wat sneeuw te zien. De Roemeense sneeuwruimers hebben echter zeer behoorlijk hun job gedaan. Nee, daar gaan we niet overnachten. Onze nachtpauze hebben we trouwens reeds genomen... we rijden nu verder tot bestemming... ... waar we gastvrij ontvangen werden en genoten van een lekkere Roemeense maaltijd.
't Is zondag, dan werkt ook de Roemeense administratie niet, een wandeling naar het hoogplateau. Hier is GSM-ontvangst gegarandeerd en kan Peter een berichtje naar het thuisfront sturen.
Een nieuw(?) monument op het kerkplein in Gura Humorului, hij domineert het hele plein en heeft de kerk symbolisch in zijn hand. Wij zetten ons even naast de weg... schapen hebben voorrang! Oei!... De nacht voor ons vertrek heeft het gesneeuwd! Peter heeft de auto reeds sneeuwvrij gemaakt. Je ziet ons 'afdalingsspoor' en links de weg naar het dorpscentrum. De hoofdwegen en zelfs de secundaire wegen worden voorbeeldig sneeuwvrij gehouden.
De laatste jaren groeit het toerisme hier zienderogen. "Kom naar de ski!". We zijn hier op de Tihuta-pas tussen Vatra Dornei en Bistrita, een prachtige bergpas tot ruim 1200 meter hoogte.
Het besneeuwde landschap houdt nog aan tot we bijna Roemenië uit zijn. We rijden verder tot bij de Hongaars-Oostenrijkse grens waar we in Nickelsdorf ons gekend pensionnetje opzoeken.
Na een (te) lang voortraject door en langs het plaatselijke industrieterrein komen we nu toch eindelijk in de natuur.
Het 'Toreke' van Hulshout.
Een mijlpaal uit 1842 (of was het 1836, er is nog steeds discussie over) die werd opgericht bij de afwerking van de verbindingsweg tussen Hulshout en Booischot. Hij werd geplaatst op de plek tot waar de gemeente Hulshout haar deel van de weg had bekostigd en verder zou onderhouden. Op de voet werden de afstanden (over de toenmalige wegen) naar enkele plaatsen in de buurt genoteerd. Langs de Grote Nete en verder naar het eindpunt... bijna 26 km. in de benen!
Een vrij lange 'aanlooproute' vooraleer we de volle natuur bereiken, gelukkig staan er onderweg enkele mooie hoeven en een verdoken kapel (Salphen-kapel) Ja, we zijn waar we willen zijn! Rhododendron in bloei - voorjaarsbloeier in november. Frambozen in november... en nog lekker ook! ... en nog een voorjaarsbloeier...
Benieuwd of die allemaal weer klaar zijn tegen de komende lente. Veel afwisseling op deze tocht, soms diep door 't slijk en dan weer droge grachten.
Waarschijnlijk de laatste keer dit seizoen... het is sowieso reeds uitzonderlijk dat er met Allerheiligen nog (veel) blote benen rondlopen. Nog niet bevroren... geen nachtvorst aan de grond.
We hebben de klok weer eens een uurtje teruggedraaid, dat betekent dat we reeds volop in de herfst zijn.
Begin oktober begon ik aan mijn 77ste levensjaar... ook reeds in de herfst. Ik wou dat ik even gemakkelijk als de uren op de klok ook de (levens-)jaren kon terugdraaien... voorlopig kunnen we dat nog niet. We kunnen wel trachten (zolang de 'fysiek' het toelaat) actief te blijven, o.a. door te wandelen.
Vanaf nu wil ik hier een korte reportage brengen van alle 'pijltjeswandelingen' die ik toevoeg aan mijn reeds langdurige wandelervaringen (zie o.a. ook http://www.bloggen.be/wandelia/ , ik loop daar echter niet elk weekend mee).
Door deze reportages hou ik mijn herinneringen levendig en krijgen jullie, mijn lezers, wat meer updates van deze BLOG te zien. Misschien stimuleert het jullie om ook wat (meer) te wandelen.
Wij worden al snel ondergedompeld in de vrije natuur!
Toch wel uitzonderlijk,
zo'n beeld bij moderne architectuur.
Een privé zonnepanelenparkje... ook voor de buren?
Kastanjedreef.
Klaar om te vallen, op de grond een overvloed om te rapen!
Moeten/mogen we daar op?
Jawel, zachtjes en soms wat steiler omhoog.
Nog een ommetje...
... de koeien goeiedag zeggen
... en dan hebben we weer bijna 22 km. in de benen!
Uiteraard zijn we ook gaan zonnen aan de Costa del Sol... véél zon maar ook, af en toe, behoorlijk veel wind... we zijn goed gebruind, van kop tot teen, teruggekeerd.
Omdat onze tijd beperkt was hebben we slechts één uitstap in het binnenland gemaakt. Via internet-informatie hadden we begrepen dat het koningspad (El caminito del Rey) door de El Chorro-kloof eindelijk weer gerestaureerd is en (beperkt) opengesteld voor het publiek, we zijn daar op verkenning geweest. De wandeling loopt door de 400 meter diepe kloof waar de Guadalhorce-rivier de bergketen doorklieft. Het pad is ofwel uitgehouwen in of bevestigd tegen de verticale zijwanden van de enge kloof... indrukwekkend! ... spijtig genoeg moet je vooraf reserveren... nu reeds volgeboekt tot eind september. Hoe het daarna verder gaat kon men ons in het start- en infocentrum nog niet vertellen.
Dat we nu de wandeling nog niet zouden maken wisten we reeds uit de internet-informatie... We wisten echter ook, van onze vroegere verkenningen, dat er in de buurt een heel goed restaurantje is met lekker eten en een prachtig uitzicht op de stuwmeren.
Na enkele 'omzwervingen' als gevolg van wegeniswerken denken we dat we nu toch wel een glimp moeten kunnen opvangen van de stuwmeren... even kijken.
... nog niet dus!
... Eindelijk...
Achteraan kun je de doorgang van de Guadalhorce vermoeden.
... en daar is ons restaurantje
... daar moeten we met de auto naartoe!
Lekker eten met prachtige uitzichten!
Karel loopt omlaag voor een wandelingetje.
Het was nu weer enkele jaren geleden,
maar het blijft hier nog steeds even mooi!
Volgend jaar wil ik toch wel graag de Caminito aflopen.
Stralende, laagstaande winterzon... ideaal voor de betere natuurfoto.
Op stap in het Grotenhoutbos, in de lokale volksmond 'het Giels Bos' genoemd. De hoge waterstand en een beetje vorst gaf het geheel nog wat extra charme. Het is en blijft een boeiend stukje Kempen!
Wil je meer foto's in een diareeks bekijken (met geluid),
