Deze blog vervolledigt onze persoonlijke website en geeft vooral de meest recente, up-to-date, informatie. Om de downloadtijd te beperken worden slechts de laatste tien berichten getoond. Andere (oudere) berichten kan je steeds bekijken via de inhoudslijst in de linkerkolom.
25-10-2021
BARDENAS REALES * 20-23 okt. 2021 dl.1
BARDENAS REALES
Een woestijn-landschap
20-23 oktober 2021
Bardenas Reales is een uitgestrekt, halfwoestijnachtig, onbewoond gebied van ruim 41.000 hectare in het zuid-oosten van Navarra (in het noorden van Spanje, ten oosten van Baskenland). Het heeft een karakteristiek landschap met een abrupt reliëf, en is vol met tafelvormige hoogten (cabezos), vlaktes, verborgen ravijnen... Het klimaat wordt gekenmerkt door hete zomers, koude winters en weinig regenval (350 l/m², over België is dat ongeveer 3 keer zoveel).
Miljoenen jaren geleden was dit gebied een binnenzee en werden de verschillende sedimentlagen gevormd.
De grillen van Moeder Natuur (erosie) leveren dit bijzondere landschap op. Uniek voor Europa. Dit werd overigens laat erkend, want pas in 1999 werd het gebied tot 'Parque Natural' uitgeroepen door de overheid. In 2000 werd het door de UNESCO erkend als biosfeerreservaat. Kunstig gestileerd door weer, wind en regen ontstonden bergen en heuvels, soms in de vorm van zandkastelen, andere in kaarsrechte tafelbergen.
deel 1/2
Voor ons bezoek aan 'Bardenas Reales' vonden we een parkeerplek - waar je ook mag overnachten - nabij grotwoningen:
Cuevas de Arguedas
ontstaan einde 19de eeuw bij gebrek aan (betaalbare) woningen... in 1940 waren er 52 bewoonde grotwoningen – in 1965 maakte de regering een einde aan deze 'schandelijke' periode en werden de (meeste) grotwoningen dichtgemetseld... ondertussen werden er een aantal weer opengemaakt en werd dit een toeristische attraktie.
Via het bezoekerscentrum 'Bardenas Reales', waar we volgens perfecte corona-maatregelen, een informatief kaartje met de nodige uitleg (in het Engels) ontvingen, rijden we dit erg boeiende landschap binnen.
Je wordt verplicht om op gemarkeerde (auto-)routes te blijven. Er zijn wel regelmatig uitstapplaatsen voorzien waar je te voet een aantal zaken van nabij kan/mag bekijken. Om de natuurlijke erosie niet nog te versnellen mag je niet overal rondlopen.
We naderen HET uithangbord van dit gebied.
Cabezo de Castildetierra
het meest imponerende monument van het gebied. Volgens wetenschappers zal onze generatie de laatste zijn die deze fel gekleurde berg zand, met bovenop enkele horizontale rotsplaten, met eigen ogen zal kunnen bewonderen.
Bardenas Reales is een uitgestrekt, halfwoestijnachtig, onbewoond gebied van ruim 41.000 hectare in het zuid-oosten van Navarra (in het noorden van Spanje, ten oosten van Baskenland). Het heeft een karakteristiek landschap met een abrupt reliëf, en is vol met tafelvormige hoogten (cabezos), vlaktes, verborgen ravijnen... Het klimaat wordt gekenmerkt door hete zomers, koude winters en weinig regenval (350 l/m², over België is dat ongeveer 3 keer zoveel).
Miljoenen jaren geleden was dit gebied een binnenzee en werden de verschillende sedimentlagen gevormd.
De grillen van Moeder Natuur (erosie) leveren dit bijzondere landschap op. Uniek voor Europa. Dit werd overigens laat erkend, want pas in 1999 werd het gebied tot 'Parque Natural' uitgeroepen door de overheid. In 2000 werd het door de UNESCO erkend als biosfeerreservaat. Kunstig gestileerd door weer, wind en regen ontstonden bergen en heuvels, soms in de vorm van zandkastelen, andere in kaarsrechte tafelbergen.
deel 2/2
De volgende dag trokken we naar het noord-oosten van het gebied, tot El Paso (bij Carcastillo) er is daar ook een toegang/uitgang.
'Pastor Bardeneros' is een monument voor de herders die in Bardenas werken. Staat bij El Paso.
Zijn blik gericht op het uitgestrekte kale gebied waar in de winter duizenden schapen grazen.
Al honderden jaren is Bardenas Reales de overwinterplek voor herders uit de Pyreneeën. Eind september trekken ze met hun grote kuddes schapen naar Bardenas op zoek naar voedsel. Om in maart weer terug te keren naar de dan bloeiende bergweides. Enkelen leggen de honderden kilometers nog te voet af, de meeste schaapherders gebruiken inmiddels vrachtwagens, het eerste teken aan de wand dat de tijden veranderen. En snel.
We rijden nu terug naar Castildetierra voor een korte wandeling door de kloof aan de voet van het toren-monument. Op het pad er naartoe moet je wel goed uitkijken waar je loopt. We zijn beneden... de man daarboven twijfelt nog.
Op de terugweg zie ik al snel Castildetierra verschijnen. Met mooie herinneringen rijden we terug naar onze slaapplaats, morgen vangen we de terugreis naar huis aan.
Vorig jaar hadden we een gedetailleerd plan voor een R-reis met 5 deelnemers. Deze is toen, omwille van de corona-maatregelen, een jaar uitgesteld. Ondertussen is corona nu wat rustiger en Roemenië kleurt al een paar maand groen op de Europa-kaart (België is nog rood, maar er is geen uitreisverbod meer). Christine en Marc kunnen door omstandigheden dit jaar niet mee - spijtig! Enkel Betty zal ons vergezellen. Betty is een fervent foto-hobbyiste, dit betekent dat ik mijn foto-apparatuur thuis kan laten en dat er eens vanuit een andere invalshoek beelden zullen gemaakt worden... en, dat de kwaliteit meer dan in orde is, dat zie je in onderstaande mini-selectie... BEDANKT BETTY!
Onderweg in Maramureș
Cimitirul Vesel din Săpânța - Het Vrolijke Kerkhof in Săpânța Onze eerste meerdaagse verblijfplaats is Botiza, (wereld-)bekend voor zijn tapijtwevers. Bârsana, groot kloostercomplex. Ciocănești, opgenomen in de wereld-erfgoed-lijst van de UNESCO omwille van de prachtig beschilderde woningen.
En natuurlijk kom je ook overal de eier-cultuur tegen.
De kloosterkerk van Mănăstirea Humorului (onze 'thuis'haven) werd in 1993 opgenomen in de UNESCO-werelderfgoedlijst - typisch zijn de muurschilderingen. Marktdag in Arbore. De herder verzamelt onderweg de beste paddenstoelen. De kluizenaarshut nabij Mănăstirea Putna. Dit monument (Palma), op de Ciumârna-pas, werd opgericht ter nagedachtenis aan de noeste arbeiders die overleden tijdens de aanleg van de bochtige bergpas.
De rode floshen beschermen tegen onheil - een nog heel actuele traditie. Het toeristen-treintje in Moldoviţa brengt ons door het mooie Bucovina-landschap. Boven, bij het keerpunt, genieten we van de lokale specialiteiten.
Den 8ste 's avonds een lekker etentje in de Tievishoeve, overnachting in onze camper (standplaats gratis aangeboden door Tievishoeve) en 's anderdaags een heerlijke fietstocht door een stukje Limburgse natuur.
Deel 1/2
Fietslus 2 van Oudsbergen (35 km.) - wij startten in deelgemeente Opglabbeek.
De GEUZENBAAN, een lange dreef, centraal gelegen in de Duinengordel. De Hollandse veldheer Willem de Zwijger trok hier omstreeks 1586 voorbij met zijn 'Geuzenleger'... ze vermeden zodoende het centrum van Gruitrode waar de Duitse Orde zich in het begin van de 15de eeuw vestigde.
OPITTER
Je kan er niet naast kijken, in Opitter woont Kim Clijsters.
De COMMANDERIJ van Gruitrode, één van de twaalf commanderijen in de ruime omgeving met de landcommanderij Alden Biezen (in Bilzen) als hoofdzetel.
Monument PHIL BOSMANS (1922-2012), een doorzichtig huis symboliseert zijn ouderlijk huis in Gruitrode waar hij zijn jeugd doorbracht.
SINT-GERTRUDISKERK, begin 15de eeuw opgetrokken in mergelsteen.
Den 8ste 's avonds een lekker etentje in de Tievishoeve, overnachting in onze camper (standplaats gratis aangeboden door Tievishoeve) en 's anderdaags een heerlijke fietstocht door een stukje Limburgse natuur.
Deel 2/2
... en weer verder...
Wachtend terwijl ik even naar het ven (zie hierboven) was. ... en hier (bij Ruiterskuilen) nemen we samen onze laatste rust- en geniet-pauze Ruiterskuilen is een natuurlijk ven ontstaan door zandverstuivingen en wordt uitsluitend gevoed door regenwater. Omdat er weinig of geen voedingsstoffen toegevoegd worden verzuurd het water en krijgt een bruine kleur.
In deze regio zijn er 4 van deze natuurvennen. Na deze boeiende fietstocht komen we terug bij de Tievishoeve.
na 7 maand herstel en revalidatie, heb ik mijn doelstelling bereikt !!!
25 km., zoals ik die meestal deed tijdens mijn pijltjes-wandelingen, zijn weer haalbaar tegen een behoorlijk tempo.
Via www.wandelknooppunt.be (de betaal-versie) heb ik mij de 'mooiste knooppuntenroute' van 25 km. in de provincie Antwerpen laten voorstellen. Als startpunt werd Baarle-Hertog (Zondereigen) voorgesteld maar ik heb voor Hoogstraten gekozen. Afgezien van toch enkele langere verharde trajecten (echt wel beperkt) was het inderdaad een boeiende wandeling - kijk zelf mee op de foto-reportage.
Deel 1/2.
Van Hoogstraten via Wortel naar Zondereigen. Terug via een stukje Nederland.
Vertrek bij het Begijnhof.
In Hoogstraten passeer je al snel (delen van) deze scholengroep.
Hier mogen ze terecht de term 'vrije uitloop' gebruiken.
September, paddenstoelen-tijd.
In 1822 werd door Johannes van de Boschen zijn 'Maatschappij van Weldadigheid' de vijfde kolonie van weldadigheid gesticht in Wortel... in de volksmond de Landlopers-kolonie.
Alhoewel de heide dit jaar reeds erg vroeg bloeide, bloeit ze hier nog steeds.
na 7 maand herstel en revalidatie, heb ik mijn doelstelling bereikt !!!
25 km., zoals ik die meestal deed tijdens mijn pijltjes-wandelingen, zijn weer haalbaar tegen een behoorlijk tempo.
Via www.wandelknooppunt.be (de betaal-versie) heb ik mij de 'mooiste knooppuntenroute' van 25 km. in de provincie Antwerpen laten voorstellen. Als startpunt werd Baarle-Hertog (Zondereigen) voorgesteld maar ik heb voor Hoogstraten gekozen. Afgezien van toch enkele langere verharde trajecten (echt wel beperkt) was het inderdaad een boeiende wandeling - kijk zelf mee op de foto-reportage.
Deel 2/2.
Alsof iemand hier een bloementuiltje achter liet.
... en ja, ik werd ook even de Nederlandse grens over gestuurd.
Ik zie de toren van Hoogstraten... 25 km. in de benen!
De 15 km. van 15 augustus hebben mij ook helemaal geen napijn opgeleverd, daarom, snel volgend, nu de 20 km..
Deze ook weer zelf samengestelde route leidt mij over de Kempense Landduinen van Lichtaart en Herentals tot op Kruisberg.
Deel 1/2
Mijn route-programma geeft heel wat informatie - niet altijd helemaal accuraat, maar wel heel bruikbaar!
Over de Kaliebeek.
De (zelfgemaakte) route zit in mijn 'slimme' horloge opgeslagen en maakt het wandelen echt aangenaam... als een afslag in zicht is dan zie je dat uiteraard op de 'wijzerplaat', maar je krijgt ook nog een 'piepje' en een 'bibbering' aan je pols... een heel erg nuttig cadeau van mijn zoon, ... nogmaals bedankt!
Het 'Zwart Water' in zicht!
Vanuit de vogelkijkhut.
Gelukkig worden heel wat paden open gehouden voor fietsers en voetgangers.
De 15 km. van 15 augustus hebben mij ook helemaal geen napijn opgeleverd, daarom, snel volgend, nu de 20 km..
Deze ook weer zelf samengestelde route leidt mij over de Kempense Landduinen van Lichtaart en Herentals tot op Kruisberg.
Deel 2/2
Ondertussen in het heidelandschap aangekomen. ... uiteraard bloeiende heide! Dat hoort zo volgens de Kempense volkswijsheid: tussen de 2 Mariale feestdagen (Hemelvaart (15 aug.) en Geboorte (8 sept.)) - staat de heide in volle bloei.
Over dit smalle paadje, langs de spoorlijn (rechts) loop ik naar de bebouwde kom in Herentals. ... en wat vind ik hier?... een wandel/fiets-café! Is welkom voor een langere rustpauze en om een hapje te eten. Verder, aan de overkant van de straat, langs de kapel 'Onze Lieve Vrouw van 't Zand'. ... tot bij, in de volksmond, 'Kruiskensberg'.
DezeKruiswegvan Herentals, gelegen op de Kruisberg, is vermoedelijk de oudste kruiswegvan België, daterend van 1461.
De Toeristentoren.
Al meer dan een halve eeuw staat de Toeristentoren op het hoogste punt van Herentals. De huidige toren is opengesteld in mei 1985. De constructie telt 112 houten treden die u naar een hoogte van 22 meter voeren. Op het einde van de klim wordt u beloond met een adembenemend uitzicht op de Kempische Heuvelrug.
De Aa. Hier mondt de Kaliebeek uit in de Aa. Het puntje land (tussen de 2 beken) wordt in de volksmond 'het enneke' genoemd. Het is het meest zuidelijke punt van Tielen en grenst hier via het water aan Poederlee (onder op de foto) en aan Lichtaart (boven-rechts).
Dit betekent tevens dat het einde van de wandeling nadert... 't was mooi en mijn voet protesteert nog niet!
Zonder noemenswaardige problemen vandaag 15 km. gestapt. De tropische temperaturen (meer dan 30°C.) van de laatste week zijn nu wel voorbij, maar de hittegolf (boven 25°C) blijft voorlopig nog aanhouden, daarom werd het een ochtend-wandeling.
...
Via de wandelknooppunten van thuis (Tielen) naar de grote vijver in het domein 'Grootenhout' te Gierle.
De knooppuntenroutes vinden ook de 'verborgen' paden.
... en de mooie Polus-dreef nabij het kasteel in Tielen.
De Aa vormt hier de grens met Gierle.
Toegang tot het Grotenhout-bos. De 'grote' vijver...
... en nog eens, van de overkant. Langs deze dreef verlaten we Grotenhout. Ja, hier en daar vind je toch nog zo'n waterput in onze Kempen.
Zoektocht naar stro-poppen... ik zag er 3 op mijn pad.
Na bijna een half jaar kan ik alweer, zonder noemenswaardige problemen, de halve afstand stappen die ik vroeger op een normale pijltjeswandeling deed. Ik verwacht dat de prestaties nu wel sneller zullen oplopen. De 20...25 km. liggen, als de corona-maatregelen het oefenen niet te zeer beperken, nu niet meer zo ver weg.
Een route vanuit de B&B in Vorselaar naar huis (in Tielen) via Poederlee.
12.7 km. waarvan, 9 km. bos- en veldpaden en verder verharde, verkeersluwe, wegen - mooi stappen! ... en ja, na een half jaar heb ik nog eens mijn 'echte' wandelschoenen aan de voeten.
Dat zien ze hier niet elke dag, een passerende wandelaar.
Maximaal 50 km./u. ... op mijn bospad is daar helemaal geen gevaar voor.
"Oei, wat voel ik, ...! " Er was toch helemaal geen regen voorspeld. Het werd al snel duidelijk - de wind bracht de druppeltjes tot op mijn pad.
Na ruim 3 maand ben ik nog steeds bezig met revalideren.
Na in en rond onze woning wat heen en weer geloop begon ik met een wandelingetje van een klein kilometertje, tot aan 'ons' kapelletje waar enkele rustbanken staan.
De volgende 'grote' verlenging was tot bij de watermolen, waar ook wel een rustplekje te vinden is - ruim 2 km.
Ondertussen werd de afstand systematisch verlengd, telkens tot er weer een zitje werd gevonden.
Vandaag ben ik er voor de eerste keer in geslaagd om ruim 8 km. te wandelen aan een gemiddeld tempo van ruim 4 km./uur.
De revalidatie gaat traag, maar ze vordert nog steeds - ik geloof er nog in dat ik mijn vroegere prestaties (+/- 25 km.) zal kunnen evenaren.
Wanneer?... Dat is de grote vraag.
Door het feit dat ik deze omgeving reeds ken van in mijn jeugdjaren
kan ik hier, door ommetjes te maken, de afstand goed doseren. De watermolen.
De omleidingslus, om het waterniveau voor de molen te regelen.
Enkele jaren geleden heeft men hier een vis-trap gemaakt,
de vissen kunnen nu weer stroomopwaarts migreren.
Oei! Ik loop hier reeds ruim 70 jaar vrij rond...
nu staat hier een verbods-bordje...
... een beetje ter compensatie zijn er ook enkele paden
die nu uitsluitend voor wandelaars zijn voorbehouden.
Dank aan de Gemeente Lille/Gierle!
Hier overleed de 56-jarige mountainbiker in 2015
tijdens een veldtoertocht, georganiseerd door
de Heggestoempers uit Poederlee.
Naar alle waarschijnlijkheid als gevolg van een hartstilstand.
