Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Gebed van de meester: 'U, die de Meester van mijn hart bent, U, die weet wat in het verborgene in mij omgaat, U, die mijn verdriet kent, de vragen van mijn hart, wees voor mij een stille, levende kracht.
U, die onze herder bent, het licht in onze nacht, U, die weet wat het leven ons doen kan, omdat U zelf de beker van het leven tot op de bodem leeggedronken hebt, wees ons nabij, hoed ons op onze weg door het leven.
U, die louter liefde bent, laat de Geest ons mogen omvormen tot liefde, leer ons kwetsbaar en aanraakbaar te zijn, leer ons luisteren in de stilte, opdat wij die stille stem gaan verstaan en ons herinneren wie wij zijn: uit God geboren, onderweg naar hem toe.'
***
De zesde stap: Christus begint door ons heen te spreken
God op aarde Hoe meer mijn ego tot rust komt en hoe meer ik van mijn woede, wrok en verdriet bevrijd raak, hoe meer mijn ego tot transparante omhulling van U, de Christus in mij, wordt.
Ik voel: hoe meer U groeit in mij, hoe meer mijn woorden aan zeggingskracht winnen. Spreek en klink door mij heen, laat Uw liefde door mij heen stralen mogen en zegenend mogen inwerken op alles wat leeft.
Maak mij zo tot Uw stem, Uw woord, Uw licht, Uw vrede. Maak mij tot Uw kanaal op aarde.'
~Hans Stolp
'Verwerken en loslaten leidt tot lotsaanvaarding'
Ervaringen die verwerkt moeten worden.
Bijna ieder mens komt in zijn leven wel eens voor de opgave te staan om pijnlijke of verdrietige ervaringen te verwerken. Dat houdt in dat je net zo lang met bepaalde ervaringen bezig moet zijn, totdat je ze kunt aanvaarden en daarmee ook loslaten. Je zou verwerken een vorm van geestelijk verteren kunnen noemen. En pas als alle pijn en teleurstelling is verteerd, kun je loslaten. Als je bijvoorbeeld op jonge leeftijd een van je ouders verliest, is dat een ingrijpende ervaring die verwerkt moet worden. De manier waarop je die ervaring (bewust of onbewust) verwerkt, is zelfs bepalend voor de manier waarop je later in het leven komt te staan. Ook in ons latere leven doen zich allerlei ingrijpende gebeurtenissen voor die we moeten verwerken, willen we met een zekere openheid en onbevangenheid in het leven blijven staan. Een scheiding, de dood van een geliefde, een ziekte, een kind dat zijn eigen weg wil gaan en geen contact met jou als ouder meer wil hebben: het zijn allemaal ervaringen die verwerkt moeten worden. Pas als je die ervaring ook écht verteerd en verwerkt hebt, kun je deze loslaten en verder gaan met je leven. Ook als je gaat sterven en bewust naar de dood toeleeft, moet dat verwerkt worden. Maar juist dan wordt heel duidelijk of je dat in je leven al geleerd hebt: verwerken en loslaten. Er zijn mensen die de pijnlijke ervaringen van hun leven verdrongen hebben. Gewoon, omdat het hen te zwaar viel om zich die ervaringen bewust te maken en stap voor stap te doorleven. Ze hebben als het ware een muur om hun hart gebouwd, waarachter de pijn verborgen bleef. Wie dat deed, zal – zo blijkt uit de praktijk – niet zo gemakkelijk kunnen sterven: de verharding (muur) maakt het loslaten van het aardse leven zoveel moeilijker. Alleen al daarom: om straks gemakkelijk(er) te kunnen sterven, is het belangrijk de levensles van verwerken en loslaten ook écht te leren.
Vluchten en verdringen Het verwerken of verteren van je ervaringen vergt veel ziele-arbeid: je moet in stilte, zonder dat anderen het zien of beseffen, innerlijk hard werken. Je mag zelfs zeggen dat deze innerlijke, geestelijke arbeid meestal zwaarder is dan ons dagelijkse werk. Het is overigens niet alleen zwaar werk, maar ook pijnlijk en eenzaam: er zijn maar zo weinig mensen die écht beseffen waar je doorheen gaat. Daarom is het niet zo vreemd dat nogal wat mensen kiezen voor wat een gemakkelijker weg lijkt: het verdringen of wegdrukken van de ervaringen of gebeurtenissen die pijn doen. De keuze om de emoties (waarmee die pijnlijke ervaringen gepaard gingen) te verdringen, wordt meestal onbewust gemaakt, zonder erover na te denken. De keuze bijvoorbeeld om je te storten op je werk en elke vrije minuut meteen weer in te vullen. Of om te vluchten in de roes van alcohol of drugs. Anderen kiezen voor bepaalde sportactiviteiten om niet naar binnen te hoeven kijken en niet stil te hoeven staan bij de emoties die daar leven. Maar wanneer je een dergelijke keuze maakt, leef je niet echt: je bent eigenlijk voortdurend op de vlucht voor jezelf. Maar wie vlucht voor zichzelf en het contact met het eigen innerlijk verliest, verliest ook het echte contact met anderen. Als jij je eigen innerlijk afsluit, zullen anderen immers ook nooit jouw innerlijk kunnen aanspreken of bereiken.
oude filmpjes hebben mij weer aan t denken gezet en glunder ik daardoor nu helemaal omdat ik op zoek ging naar de oorsprong van t wagentje welke ik ooit van mijn moeder kreeg en nog altijd even veel van geniet als zij op haar eerste dag. Zoals onderstaand filmpje maak ik onze buurt ook onveilig, dus duiken als je mij ziet scheuren! Als k t goed heb gezien is t alweer 22 jaar oud of vele jaren ouder zelfs en t rijd nog steeds 40 km en meer Geniet ff met me mee...>
Het geschenk wat ik “heb” is het geschenk dat ik leef.
Het leven dat ik leef en ten diepste beleef.
Ik ben extreem hooggevoelig, heb een hoog weten en zie achter het zichtbare.
Soms denk ik wel eens was ik maar aards dan was het leven wat simpeler maar nee… dat zou voor mij een arm leven betekenen, arm en statisch en daar zou ik weinig voldoening uit halen.
Aards het leven beleven is in mijn ogen beperkt leven want zonder mijn gevoel zou ik me gehandicapt voelen.. gehandicapt, blind en doof tegelijk.
Mijn gevoel bracht me in de diepste dalen van mijn zijn, in het zwartste zwart van mijn depressies en in mijn diepste emoties en angsten.. maar het leerde me ook alle lessen van de liefde; van vergeving door het zien achter de pijn, van liefhebben achter het oordeel, het voelen van verdriet achter de boosheid, de hunkering zien achter haat, de onzekerheid en eenzaamheid achter de behoefte naar macht.
Dat is wat liefde mij laat zien, dat is wat ik door ogen van liefde zie.
Maar het is niet iets wat mij geleerd is, het is iets wat ik mezelf geleerd heb omdat ik verdrietig werd door het zien van beschadigde kinderen die zich bevonden en bevinden in volwassen lichamen en waar mijn hart van kan breken omdat ik het verdriet voel achter de hardheid die word weer gegeven.
Hierdoor besefte ik dat haat beantwoorden met haat en boosheid met boosheid nooit de sleutel kon, moest en mocht zijn naar een wereld van liefde ondanks wat ik zie om me heen en wat ik geleerd heb toen ik opgroeide.
Door mijn diepste dalen van mijn zijn te bewandelen, lichtjes aan te maken op alle donkere plekjes vol tederheid, projecties los te koppelen die niets mij te maken hadden maar die mensen aan mij vast hadden gekoppeld in hun eigen wanhoop.. losgemaakt zonder verwijt wel te verstaan maar vanuit liefde en begrip.
Ik kon liefhebben achter de vernedering omdat ik wist dat het niet mijn vernedering was maar vanuit de onmacht om lief te hebben.
Dit omdat ik liefde wilde zijn.
Ik zag dat ik mezelf heb gegeven aan een dergelijk persoon die door slecht gedrag naar mij berouw vond in zich zelf en ik daardoor dus eigenlijk geen slachtoffer was maar misschien wel juist op het juiste moment op de juiste plek was om deze persoon tot berouw te brengen.
Door deze processen voel ik geen boosheid, ken ik geen haat en geloof ik ook niet in negativiteit.
Dit alles heeft de liefde enkel versterkt voor mezelf, voor de ander en op wereld niveau.
Als je kijkt achter het oordeel, lief hebt zonder verwachting, in eenvoud de puurste schoonheid ziet dan besef je dat je niets nodig hebt dan enkel een hart vol met liefde en de behoefte om dat met iedereen te delen die het maar wil ontvangen…
En met deze woorden wens ik jullie een hele liefdevolle dag toe…
Geniet van alles wat je lief is… & Geniet van alles wat je bent…
"De zeven stappen op weg naar de geboorte van de Christus in ons."
De eerste stap: De dood is geen einde
Weet je het al? Weet jouw hart al, dat de dood geen einde is, maar slechts een nieuw begin? Weet je dat èchte liefde eeuwig is en levend blijft, ook al leef jij hier en de ander daar, aan de overkant?
Kun je de blijvende band ervaren die ons blijft verbinden, ook al staat de dood tussen beiden in?
De dood is meer dan dood alleen, naar zijn wezen is het een geboorte, een geboorte in het land van licht.
En daar, in dat land, zien wij elkaar terug, wanneer ook voor ons de tijd gekomen is de aarde los te laten, het nieuwe leven tegemoet.
Vrees dan de dood niet: voorbij de dood wacht ons eigenlijke thuis, vrede, liefde en geborgenheid; daar wacht ons, wie ons zijn voorgegaan, daar wacht ons God.
De tweede stap: Loslaten
Eindelijk vrij. Loslaten wat je lief en dierbaar is, loslaten naar wie je hart uitging, je doet het niet ineens. Het is als het gaan van een lange,lange weg.
Een weg, geplaveid met herinneringen, met beelden van weleer en met emoties, diep en scherp. Al gaande ga je stap voor stap zien, hoe het was, ècht was.
Je leert zien voorbij de buitenkant, je ziet het verborgen patroon, het hoe, waarom. Je ziet wat de ander toen bewoog, je ziet, wat je toén, in het verleden niet kon zien, omdat je er nog middenin stond, deel was van het geheel. Maar nu bij elke stap de afstand groeit, nu ga je zien, begrijpen, aanvaarden. Zo groeit het inzicht in wat was.
En pas wanneer je alles hebt gezien, doorvoeld, wanneer je hebt begrepen hoe het was, ècht was, wanneer de tranen zijn gegaan, pas dán, eindelijk dan, kun je de deur van het verleden sluiten en ben je vrij en open voor wat al zolang naar je toe wil komen: een nieuwe toekomst.'
~Hans Stolp
'Deze donkere tijd heeft mensen nodig zoals jij. Want wie zelf gewond werd, die kan troosten. Wie zelf eens viel, kan anderen helpen opstaan. Wie zelf de wanhoop gekend heeft, kan anderen hoop geven.
~Hans Stolp
De derde stap: 'Verwondering'
Kijk hoe je leven ging: je ziet de donkere tijden, de verwarring, het verdriet. Maar je ziet óók, daarachter en daaronder, hoe je heel je leven werd geleid, behoed? Zie je dat alles, maar dan ook álles wat er toe bijdroeg, om jou tot inzicht, overgave en tot wéten te leiden?
Zie je, dat niets in jouw leven zinloos was? Kun je al kijken met verwondering? Kun je al zien: de onafgebroken zorg en liefde die er altijd was, ook toen je dat zelf niet kon zien en niet kon voelen?
Verwondering; waar dát in ons opbloeit, daar komt de Geest zelf aan het licht, daar wordt Christus in ons geboren.
De vierde stap: 'De ontdekking van het hoger zelf'
Heiligdom. Er is een plek van binnen, niet gezien en niet gehoord, die niemand kent dan jij alleen. Een plek waar waar stilte heerst, een heiligdom. Slechts ongeschoeid, op blote voeten, je handen leeg, het hart geschoond, mag je hem betreden.
Er is een plek van binnen, die je geeft wat je niet zoekt, die je vinden laat wat ongeweten eens verloren was geraakt. Wie klopt in onbevangenheid zal mogen binnengaan.
Er is een plek van binnen, niet gezien en niet gehoord, waar leven is en licht, waar alle schijn verbleekt, versterft tot overblijft wat echt is: dat zuivere begin dat was en is en tot in eeuwigheid zal blijven: god in God.
Er is een plek van binnen, niet gezien en niet gehoord. Wie klopt zal worden toegelaten, zal zien het stralende gelaat van hem die ons bewoont, de innerlijke Christus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren en je begint mij adviezen te geven, dan doe je niet wat ik vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij iets te vertellen waarom ik iets niet zo moet voelen als ik het voel, dan neem je mijn gevoelens niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren en je denkt dat je iets moet doen, om mijn probleem op te lossen, dan laat je mij in de steek, hoe vreemd dit ook mag lijken.
Maar wanneer je eenvoudig aanvaardt, dat ik voel wat ik voel, ongeacht hoe dat gevoel ook moge zijn, dan kan ik ophouden te trachten je te overtuigen en kan ik de taak aan om te beginnen te begrijpen, wat er achter dit gevoel schuilgaat.
Misschien is dat de reden waarom voor sommige mensen bidden werkt, omdat God niets terugzegt en Hij geen adviezen geeft of probeert om de dingen voor je te regelen. Hij luistert alleen maar en vertrouwt erop dat je er zelf wel uitkomt.
Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me en probeer me te begrijpen.
En als je wilt praten, wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.
Leo Buscaglia (1924 – 1998)
"Ik geef je niks omdat je alles al probeerde, ik gun je rust en lege dagen zonder haast, ik houd me stil tot je compleet bent uitgeraasd"
Deze week ben k dus opgestart in de groep revaliderenden. De meesten van hen stonden nog midden in t actieve leven toen ze een infarct kregen en daarna omleidingen. Hun tempo is al behoorlijk hoog voor mij, maar k'ga lekker door met ze. Zelf 2 hele jaren lam gelegen met die verstopte kransslagaderen en dan 6 x aan t hart geholpen, dankbaar dus nu met wat al wel kan. Vanmiddag meegedaan hier in de sporthal met testen. met de bedoeling om daar ook in een grote groep mee te stromen. Heb mijzelf na afloop afgemeld.. t Was op zich al n wonder dat ik vele malen met stevige pas de sportzaal rond liep.. kon gewoon niet meer dan 15 treds..zoals ze dat noemen..zag de rest groep doordenderen naar zeker 39 keer en zat op apegapen te genieten van hun enthousiasme. Te vroeg dus om hier in mee te gaan..was wat k voelde en dus een tandje terug, maar wel doorgaan natuurlijk. Aan de ene kant vol verwondering dat ik weer liep en in wat voor n tempo..tja, wel over alle grenzen heen
aan de andere kant behoorlijk frusterend..dus laat k maar dankbaar zijn met t feit er nog lekker tussendoor te hupsen he. Als de zon wat warmer op onze bolletjes staat, sjouw ik wel met mijn vriendinnen van nul tot ff meer..t komt vanzelf goed. wederom, wat een levensles dat "geduld" hebben. Fijn weekend allemaal
Als je staat aan het begin van je kennen, sta je aan het begin van je voelen. Wie alleen kan zien wat het licht onthult en alleen kan horen wat het geluid verkondigt, ziet en hoort eigenlijk niets.
De werkelijkheid van iemand anders is niet gelegen in het feit wat hij je onthult maar in wat hij je niet kan onthullen. Als je hem dus wilt begrijpen luister dan niet naar wat hij zegt, maar veel meer naar wat hij niet zegt.
Jij en ik blijven vreemden voor het leven, voor elkaar en voor onszelf, tot de dag waarop jij spreekt en ik luister omdat ik meen dat jouw stem mijn eigen stem is en ik, wanneer ik voor je sta, meen dat ik mezelf zie staan voor een spiegel.
Ofschoon we voortdurend worden overspoeld door een golf van woorden, is onze diepte voor immer stil.
Liefde die vrij is van jaloezie...is een hemelse liefde, rijken nooit schadelijk voor de geest.Het is een diepe verwantschapdie de ziel baadt in tevredenheid,een diepe honger naar genegenheid die,wanneer zij wordt voldaan,de ziel vult met overvloed,een tederheid, die hoop scheptzonder dat zij de ziel in opschudding brengt,die de aarde verandert in een paradijsen het leven in een lieflijke, mooie droom.
Het is verkeerd te denken.....
dat liefde ontstaat uit lang met elkaar omgaan
en volhardende hofmakerij.
Liefde is de vrucht van geestverwantschap
en als deze niet in een oogwenk wordt gewekt,
zal zij in geen jaren of zelfs generaties ontstaan.
Mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad, hebben die immense Liefde ervaren. In feite is bij hen de sluier opgelicht en hebben ze familieleden gezien die al aan de andere kant zijn.
Er zijn mensen die gedurende hun leven voorbij de sluier kunnen kijken en ervaren. Die contact kunnen leggen met overleden dierbaren, en kunnen communiceren met engelen.
Veel kinderen kunnen dit, omdat het hoofd (nog)niet in de weg staat. Ze nog geen angst voelen omdat het een eigenschap is die heel natuurlijk is.
Het was de bedoeling dat je het zou vergeten en dat je je het gedurende je leven je zou her-inneren. Nu de sluier steeds dunner wordt, wordt dat her-inneren steeds makkelijker. En er worden steeds meer kinderen geboren die niet vergeten zijn waar ze vandaan komen.
Wij denken misschien dat we om ons heen moet kijken om te kunnen zien, voelen en horen. Maar om te her-inneren moeten we naar binnen. In onze binnen wereld bevindt zich die andere wereld, waar veel mensen toch ook wel bang voor zijn. Daar vind je de Liefde en het Licht, en ontdek je dat jij die Liefde en dat Licht ook bent.
Als men mij zou vragen wat vind jij het belangrijkste in het leven.. dan zou ik antwoorden.. Vertrouwen, diepgaand onvoorwaardelijk vertrouwen.. en Liefde, uiteraard in onvoorwaardelijke (vormloze) vorm; de rest valt bij mij onder emotionele afhankelijkheid en heeft niets met liefde te maken maar alles met het gebrek aan (zelf)liefde, maar ook daarvoor heb ik alle respect want alles en iedereen is op de juiste tijd en plek. En in mijn beleving horen vertrouwen en Liefde bij elkaar.. maar dan heb ik het niet over het vertrouwen van of in iemand of de liefde voor en door iemand.. maar vertrouwen en liefde in en voor en door het grote geheel.. in mijn ogen de voeding waarom "ik ben" en waarom mijn innerlijk vuur brand..
Waar is dat vertrouwen dan op of in gevestigd.. dat vertrouwen is gevestigd in mijn allesomvattende en ijzersterke overtuiging dat alles goed is precies zoals het is, dat je gedragen word en beschermd altijd en overal.
Maar waarom dan? Omdat je een deel bent van het goddelijke geheel en daar altijd mee verbonden bent. Wanneer mensen dit niet zo ervaren wil dat niet zeggen dat het er niet is maar dat ze de verbinding daarmee niet meer maken door ervaringen waardoor ze dat geloof en vertrouwen zelf hebben verbroken bewust of onbewust en zich ervan hebben afgekeerd..
Heb je altijd vertrouwen gehad? Ja en nee... Uiterlijk niet altijd en ook heel lang helemaal niet, in helemaal niets of niemand.. maar innerlijk heb ik het altijd gevoeld dat er meer was dat er iets groters was.. dat er een kracht was en een doel waarom ik hier was.. zelfs toen ik de eigen grond waarop mijn voeten stonden niet meer vertrouwde was er een stemmetje en een vonk diep in mij.. en deze vonk, dat licht, en dat stemmetje ben ik gaan leren verstaan.. en dit verstaan is een "weten" geworden.. waardoor ik me (weer) bewust werd van de verbinding met het Goddelijke licht door en met mijn eigen goddelijk licht horend bij mijn ziel en bij het lichaam wat mij in dit leven draagt waarin ik ben geboren waarin mijn ziel deze vorm kreeg.. en wist en overtuigd was dat ik hier altijd een onderdeel van ben geweest en ook altijd zal en dat ik altijd alles zal krijgen wat ik nodig heb ook al is dat niet altijd hetgeen ik vraag of wens.. dat ik altijd word beschermd en gedragen.. gekoesterd en geliefd.. en dat daarbij geen begin en einde is.. behalve als je er zelf voor kiest om dit te willen beëindigen om welke reden dan ook.. maar dan nog zal het niet stoppen, wat dan stopt is dat je het niet meer wenst te voelen en het blokkeert zelfs zonder dat je bewust bent dat je dat doet en die keuze maakt.. maar de goddelijke bron stopt nooit met van je te houden stopt nooit met in je geloven en stopt ook nooit met het vertrouwen wat het in je heeft.. want de goddelijke bron is liefde en in liefde bestaat er geen enkel oordeel wat je ook doet...
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
