Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Misschien is er op het moment een crisis in je leven.. .een echtscheiding, liefdesverdriet, het overlijden van een dierbare, ziekte of wat dan ook…. Een crisis maakt vaak dat je onevenwichtig bent, negatief en impulsief… Verdrietig, boos of opstandig.... Emoties komen en gaan …
En vanuit deze geladen en emotionele toestanden zijn mensen soms geneigd om (overhaaste) beslissingen te nemen. Waar men vaak later spijt van krijgt. Men verbreekt contacten of men besluit om te gaan verhuizen, men doet grote aankopen of na de echtscheiding begint men direct een nieuwe relatie. Het zijn niet de verstandigste beslissingen die we nemen vanuit pijn,verdriet of strijd.
Juiste beslissingen nemen we wanneer onze wonden geheeld zijn… Wanneer de rust weergekeerd is… vanuit een evenwichtig en gekalmeerd innerlijk.
Neem daarom de tijd en rust om te herstellen. Praat met mensen die je ondersteunen, die positief en integer zijn. Zorg goed voor jezelf in alle opzichten. Doe ontspanningsoefeningen en zorg voor structuur in je leven.
Neem het eerste jaar na een crisis geen grote beslissingen. Wacht tot je de wereld weer aankunt !
The Passion in Amersfoort aanstaande donderdag. Natuurlijk ben ik gevraagd om als Annas en Kajefas
(als jongetje verbasterde je dat tot Ananas en Kalebas)
deel te nemen aan dit spektakel. Maar tijdens de auditie viel ik door de mand... dat zingen hè. In ieder geval is Amersfoort één dag Jerusalem... zonder mij.
En op een gegeven moment komt het vertrouwen dat jij het bent die de trilling van de energie in je leven bepaalt. Dat jij een punt van aantrekking bent door de gedachten die je denkt en de gevoelens die je voelt. Dat is ook het moment waarop je kunt accepteren en verantwoordelijkheid kunt nemen voor dat wat er is.
Dat wat er binnenin jou speelt wordt gespiegeld door de wereld om je heen. Wanneer het je niet bevalt, is het aan jou om te werken aan de frequentie van je eigen energie.
Niemand kan dat voor jou doen. Dat is helemaal aan jou.
En geloof me na deze ontdekking komen er nog vele valkuilen op je pad, vergeet je het van tijd tot tijd om vervolgens weer terug te keren naar het vertrouwen.
Maar wanneer je een keer de volledige verantwoordelijkheid neemt voor dat wat er in je leven gebeurt, geef je niemand meer de schuld, en alleen dat al brengt verlichting.
Vaak denken mensen dat als ze maar een partner vinden die van hen houdt alles in orde komt in hun leven. Ze willen die ene persoon vinden die hen, in essentie, aanvult. En meestal willen ze die persoon nu, op dit moment!
Maar omdat wij de Wet van Aantrekking kennen, raden wij aan om dat even los te laten en wel om een hele belangrijke reden: Als jij er op staat om nu direct een partner te willen hebben, dan zal die partner qua Vibratie een Match zijn met hoe jij je op dit moment voelt. De persoon die nu zal komen, zal een match zijn met de essentie van de persoon die jij op dit moment bent.
Dus als jij je onbegrepen voelt of eenzaam of ongeliefd, zul je geen partner kunnen vinden die je iets anders zal geven dan dat.
Als jij voornamelijk hebt gelet op de afwezigheid van een mooie relatie, zal de mooie relatie niet kunnen verschijnen. Niet op dit moment.
Als jij op zoek bent naar een vreugdevolle relatie, dan zul je eerst zelf vreugdevol moeten worden. Vragen om een relatie die jou vreugdevol zal maken is een omgekeerde benadering.
Als jij een bevredigende relatie zoekt, zul je zelf eerst tevreden moeten zijn.
Als je een relatie zoekt die volwaardig of leuk is en opwindend, zul je zelf eerst volwaardig, leuk en opwindend moeten zijn.
Hoe jij jezelf voelt staat gelijk aan wie jij bent. En wie jij bent staat gelijk aan alles wat naar je toe komt. Daar zorgt de machtige Wet van Aantrekking voor.
De meest nauwkeurige manier om er achter te komen wat jij qua Vibratie chronish aanbiedt is door te letten op de relaties die je nu hebt. De mensen die naar je toekomen zijn een perfecte weerspiegeling van jouw chronische gedachten, hoe jij je voelt en je aantrekkingspunt. En daar heb jij helemaal zelf de controle over.
"Zodra de lente zich aankondigt, voelt men een heel leven ontwaken:
de bloemen, de bomen, de vogels…
Heel de natuur bruist van nieuw leven.
Ziedaar een van de meest buitengewone verschijnselen:
de vernieuwing.
Ieder jaar wordt alles vernieuwd, behalve de mensen!
De mensen blijven dezelfde.
Zij denken er niet aan om zich af te stemmen op deze vernieuwing,
men zou zeggen dat ze geblokkeerd zijn.
Waarom doen zij geen moeite om zich te openen, om in zichzelf de deuren en vensters te openen, opdat heel dat nieuwe leven in hen zou kunnen binnendringen en hen doordrenken?
Sommigen zullen zeggen: " Maar voor ons is het afgelopen, wij zijn oud. De lente, dat is iets voor de jeugd."
Door zo te redeneren, snijden zij zich af van de bron van het leven en zullen zij steeds vlugger verouderen.
Allen moeten meedoen met de vernieuwing,
er bestaat geen onderscheid tussen jongeren en ouderen.
Heb je ooit al eens oude bomen horen zeggen: "Ho!
Wij hebben reeds lang de leeftijd overschreden, weet je wel, om bloemen en bladeren te kunnen krijgen, wij laten dat over aan de jonge bomen"?
Nee, ook de oude bomen worden in de lente bedekt met bladeren en bloemen.
Dus, zelfs de oude grootmoeders, zelfs de oude grootvaders moeten meedoen aan de lente, dansen en springen,
eenzaamheid is voor mij geen straf, meer een behoefte,
er zijn dagen dat ik mij onder de mensen begeef en vaak in verwondering daarna achterblijf en huiswaarts keer en de warme stilte van mijn huis geniet, in alle rust kan schrijven en schilderen, gebeld kan worden, dochters die een sleutel hebben en altijd mogen komen ,
Zij, mijn eerste en laatste warmtegedachte, bewandelingen op de woeste hooghte, een ander mens die mij ziet, tedere aanraking, verwonder ringen, zoete zuchten, onverwacht en onverdacht,
boeken die klaar liggen om in te lezen, of zomaar een ontmoeting, een zoete mededeling op feestboek, een gedicht wat glanst schrijven, verbondenheden met binnenste cirkel in vrede gedenken, de lichtste vorm van soberheid, samenvattend ongebroken witte dagen.
Ben je er nog?, vraag ik Anneliese. = = tejo van huet
Ik poets de glazen van mijn zonnebril. Ze zijn schoon en toch blijf ik ze maar poetsen. Ik zie het mezelf doen en ik weet dat het nergens op slaat. Ik sta aan het bed van mijn doodzieke moeder. Ik weet me geen raad met de situatie, omdat wat ik zie niet bespreekbaar is, maar ik wil wel dichtbij haar zijn. Ik ga in het bed naast haar liggen. Ik hoor hoe kortademig ze is. Ze heeft nog maar een halve long en het zuurstofapparaat beent het niet meer bij.
In het donker hoor ik haar roepen: "Dick!" -"Ja, mam." Ik hou mijn hoofd dichtbij het hare. -"Dick, wat heb ik me toch druk gemaakt om niks." Haar woorden klinken vluchtig, door het hijgen heen: "Ik heb zo getild aan dingen en ik zie nu dat het allemaal onzin is." -"Wat mooi, mama, dat je dit ziet." Onze handen raken elkaar: "Wat fijn, dat je het hebt losgelaten." -"Ja, maar wel een beetje laat.", lacht mijn moeder. Haar glimlach is mooi en diep. Haar glimlach komt al van de overkant. -"Ach mam, we hebben de eeuwigheid."
Het ochtendlicht breekt door de ramen. Zonder voetstappen, zonder echo's in de gang, komt het einde naderbij. Ik schuif aan bij het bed van mijn moeder. -"Vertrouw je wat er gaat komen, mama?", vraag ik. -"Ja.", hijgt ze: "Dick, maar ik kan echt niet meer..." Haar laatste woorden sterven weg en laten zich alleen maar raden. Ik koester haar. Ik ben uit haar fijne lichaam geboren en nu sterft zij in mijn liefhebbende armen. Samen houden we hetzelfde randje hemel vast. Licht kreunend geeft mijn moeder de geest. Het klinkt - mijn moeder is preuts - als een zacht orgasme, een lichtvoetig intiem geluid. Haar pupillen verwijden zich tot in hemel. Hoewel haar ogen donkerbruin zijn, zijn ze nu hemelsblauw. Ze lossen eenvoudig op in een volmaakte vrede. Mijn moeder is oogverblindend mooi. Ze schittert in het licht van het Absolute. De hemel beweegt niet, alleen de wolken bewegen.
Met een merkwaardig licht gevoel daal ik de ziekenhuistrappen af naar beneden. Buiten is het zonnig. Ik zet mijn goed gepoetste zonnebril op. Winkels gaan open, krantenrekken worden piepend en krakend naar voren geschoven. Het ware nieuws staat er niet in. Alle menselijke bewegingen lijken onbeholpen en gebrekkig. Alsof het niet echt is, alsof het een tot mislukken gedoemd toneelstukje is. Ik wandel het Oosterpark in en vlij mijzelf daar neer in het groene gras. Ik voel de aarde en de hemel voelt mij. Er is geen afstand in deze serene eindeloze onweerstaanbare liefdevolle intense ongeboren en onsterfelijke stilte.
Zachtjes knuffelen werkt beter dan een harde klap. Als je goed luistert, hoor je steeds meer. Ja, goed luisteren is slimmer.
Zo kun je alles leren door stil te zijn. Maar bijna niemand kan dit.
Het beginpunt.
Hoe is het toch begonnen? Jij, in moeders buik. Je moeder, in de buik van oma. Nog verder terug. Wie was de eerste moeder? Waar kwam die vandaan?
Eerst was er volmaakte vrede. Hierdoor ontstond er een trilling van geluk, een piepkleine beweging. Van bewegen word je blij, dus dat werkt goed. Daarom kwam er steeds meer beweging. Vrede slingerde uit elkaar in jongens en meisjes. In vrouwelijk en mannelijk, in yin en yang. In alle andere dieren en planten en dingen. Als man en vrouw een zijn, dan is er weer vrede.
Als je iets niet hebt, of niet krijgt, dan kun je er wel van leren. Als je ziek wordt, word je er soms ook sterker van. Als je wint, dan verlies je soms ook van alles.
Dus zeg ik het ook: Gewelddadige mensen sterven ongelukkig. Dit is het beginpunt van mijn lessen.
Het kacheltje van plezier.
Even iemand helpen, dat doe je soms gewoon, je merkt het niet eens. Maar als je probeert om aardig te zijn, dan kan dat mislukken. Je kunt ook gewoon rustig en met plezier bezig zijn. Het gaat dan gemakkelijk en je krijgt de dingen vanzelf voor elkaar. Maar als je onrustig bent, dan gaat alles fout.
Druk zijn, dat is een soort van belangrijk doen. De baas spelen, ja, dat is helemaal naar. Als je niet meedoet, gaat zo'n baasje nog slaan ook. Als je speelt, ben je dan druk, of merk je dat niet eens? Binnenin je zit een kacheltje. Dat brandt zolang je leeft. Wat is de brandstof? Je liefde en plezier zijn de brandstof.
Eet je de harde schil van een walnoot, of de noot zelf? Walnoot, aardappel, peer, de buitenkant is mooi, maar de vrucht zit binnenin. Hier moet je zijn. Zo is het ook bij de mens. Je vrede en je vreugde zitten van binnen.
wat sluiten deze werken van mij goed aan op de heerlijke stem hier onder
De scheppingsdrang zit diepgeworteld in ieder menselijk wezen.
Maar als hij de vermogens niet heeft ontwikkeld die hem in staat stellen in contact te treden met de hogere werelden, zullen zijn werken slechte kopieën , reproducties zijn, en geen waarachtige scheppingen. Precies zoals vaders en moeders hun eigen zwakheden en gebreken bij hun kinderen voortplanten: men noemt dat wel schepping, maar in feite is het niets anders dan een heruitgave! De ware schepping doet een beroep op elementen van spirituele aard.
De kunstenaar die wil scheppen, moet zichzelf overtreffen, zichzelf overstijgen, dat wil zeggen dat hij zich door gebed, door meditatie of door contemplatie tot de hemelse gebieden moet verheffen om er elementen op te vangen, die hij in zijn werk zal gebruiken. Alleen op die voorwaarde zullen zijn kunstwerken elementen bezitten, die zijn gewone bewustzijnsniveau overtreffen en die werkelijk de naam 'schepping' verdienen.
~☼~
Omraam Mikhaël AIvanhov
Er zijn mensen die denken, dat de mens voortdurend aan het sterven is; anderen weten, dat de mens onophoudelijk herboren wordt.
De eersten worden door angst gedreven, de laatsten door vreugde. De eersten stellen zich de dood voor, de laatsten erkennen het leven. Op deze manier bepaalt de mens grotendeels zijn eigen toekomst. Men kan ervan overtuigd zijn dat degene die zich voor de dood bestemt niets van de Hogere Wereld afweet. Hij voert misschien uiterlijke ritualen uit, maar zijn hart is nog ver van de waarheid verwijderd. Het leven beamen is het Licht beamen. De menselijke geest is onsterfelijk,
maar met deze simpele waarheid zijn de mensen niet vertrouwd; want zij geven meer om het lichaam dan om de geest.
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
