Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Ik wens je sterrenlicht in je ziel, de hemel in je hart, en wonderen in je leven tijdens deze wonderlijke tijden
24-04-2016
Het was in het voorjaar toen een vrouw drie oude mannen op het bankje voor haar huis zag zitten. Ze zagen eruit alsof ze een lange reis achter de rug hadden.
Hoewel ze de mannen niet kende, volgde ze een impuls en vroeg of ze misschien honger hadden en binnen wilde komen. Eén van hen antwoordde: “U bent heel vriendelijk , maar er kan van ons drieën maar één op uw uitnodiging ingaan.”
Hij wees naar de oude man rechts van hem en zei: “Dit is Rijkdom.”
Toen wees hij naar degene links van hem en zei: “Zijn naam is Succes.
En mijn naam is Liefde.
Het is aan u om te beslissen wie van ons u uitnodigt.
De vrouw dacht even na en liep toen naar binnen en vertelde haar man wat ze buiten voor de deur had meegemaakt.
Haar man was verrast en zei: “Geweldig, laten we dan Rijkdom maar uitnodigen!” Zijn vrouw was het daar niet mee eens: “Nee, ik denk dat we beter Succes kunnen vragen.” Hun dochter zei echter: “Zou het niet veel beter zijn als we Liefde zouden uitnodigen?” “Ja, ze heeft gelijk”, zei de man.
“Ga naar buiten en nodig Liefde uit als onze gast”.
Ook de vrouw knikte en bij het bankje gekomen zei ze: “Liefde, wil je binnen komen en onze gast zijn?” Liefde maakte aanstalten om mee te gaan, maar ook de twee andere mannen stonden op en volgden hem.
Verbaasd vroeg de vrouw aan Rijkdom en Succes: “Ik moest kiezen en heb alleen Liefde uitgenodigd.
Waarom willen jullie nu ook meekomen?” In koor antwoordden de mannen: “Als u Rijkdom of Succes had uitgenodigd, dan waren de beide anderen buiten gebleven.
Maar nu u Liefde hebt gevraagd om binnen te komen volgen de andere twee ook.
Want waar Liefde voorop gaat, daar vormen wij een eenheid.”
Jij, mijn lief, als ik in gedachten stilsta bij de reis die jij maakt, verheug ik mij in de vreugde en de liefde die jou vanaf het eerste moment dat je de geestelijke wereld betreedt, ten deel vallen. Ik zie het voor mij, hoe Christus jou met zijn liefde omhult. Ik zie het licht van de engelen die jou begeleiden. Ik zie de geliefden voor mij die jou opwachten en verder helpen.
Ga je weg in vrede en weet dat ook ik in liefde aan jou denk en in gedachten bij je ben bij de reis die je maakt.
Op jouw reis leg je stap voor stap alles af wat onvolgroeid en onvolmaakt is, zodat je uiteindelijk alleen nog maar uit louter licht en liefde zult bestaan.
Wat gun ik het jou om los te mogen laten wat je op aarde soms zo zwaar viel, je verdriet deed en je belastte.
Ga je weg in vrede en geniet met volle teugen van het licht dat jou ten deel valt en van de stralende liefdesmens die je gaandeweg wordt. En weet dat ik in liefde aan je denk en in gedachten bij je ben bij de reis die je maakt.
Ga maar en weet dat mijn hart met jou is.
~Hans Stolp
"Als een geliefde sterft" over afscheid nemen en verdergaan...
Als een geliefde sterft is de schok meestal zo groot, dat het niet echt tot ons doordringt wat er allemaal gebeurt. We zien het wel, maar beseffen het niet. Pas later, wanneer we ons gaan realiseren dat het echt waar is dat onze geliefde nooit meer terugkomt, komen de gevoelens naar boven die zijn of haar dood in ons hebben opgeroepen. En dan begint de lange weg van het doorleven van het verdriet en de eenzaamheid. Voor velen is deze periode ook de tijd waarin we allerlei vragen gaan stellen zoals: wat is de dood eigenlijk? We willen weten en begrijpen. En daarom is juist deze periode van verdriet dikwijls ook het begin van een nieuwe, spirituele levensweg. Met onze gevoeligheid kunnen we aanvankelijk de weg van onze geliefde aan de overkant van de dood nog heel goed volgen. Maar hoe verder deze reist, hoe ijler de verbinding wordt en dan voelen we ons pas echt alleen. Sommige mensen hebben het nodig om veel te praten, anderen juist niet. Maar wat onze persoonlijke houding hierin ook is, voor bijna iedereen betekent het verwerken van het verdriet het gaan door een donkere tunnel, waarin je soms geen hand voor ogen kunt zien. Pas voorbij het diepste donker begint er weer wat licht te dagen, kunnen wij ons weer heel voorzichtig, stap voor stap, openen voor het leven. En wanneer het einde van de tunnel in zicht komt, ben jij op die lange tocht door het donker tot een ander mens geworden. Want elk rouwproces is ook een transformatieproces.
Je bent voortdurend op zoek naar nieuwe dingen om te leren,
te zien en te horen!
Dat is niet verkeerd, maar neem ook de gewoonte aan om iedere dag enkele ogenblikken uit te trekken om je te verbinden met de goddelijke wereld: wat je op die manier verwerft, kun je overal met je meenemen,
zelfs naar de andere wereld; niets zal je hiervan kunnen beroven.
Al wat je vindt in boeken, alle kennis die je van anderen krijgt,
zal nooit echt aan jou toebehoren. Die zul je bij het verlaten van de aarde moeten achterlaten en wanneer je weer incarneert, zul je die kennis opnieuw moeten verwerven. Bij de reïncarnatie brengt ieder mens slechts datgene mee wat hij echt verworven en ervaren heeft in zijn vorige levens. Al de rest is hem ontnomen omdat dit hem niet toebehoorde:
hij had het genomen bij anderen.
Zeker, voor de korte tijd dat hij op aarde is, profiteert hij van de voordelen die deze 'geleende' dingen hem opleveren:
hij krijgt complimenten,
hij oogst applaus van mensen die niet zo goed op de hoogte zijn. Maar wanneer hij de aarde verlaat, is hij arm en naakt,
omdat hij niets zelf verworven heeft. En hij zal ook arm en naakt op de wereld terugkomen.
De Geest van de hoogste Liefde die in de meest verheven wereld van het licht woont, ver weg, verborgen voor ieder mensenoog, besloot lang geleden om in eigen wezen naar de aarde af te dalen.
De mens dreigde aan zijn eigen agressie en egoïsme ten onder te gaan, en geen enkel mens was in staat dat lot te keren. Alleen de hoogste Liefde zelf was daartoe in staat. Dus daalde Hij af door alle geestelijke werelden om zich uiteindelijk in een mens op aarde te belichamen. Hij werd mens, hij wérd lichaam.
Toen hij stierf, werd zijn dode lichaam in de aarde gelegd, als een zaad dat in de aarde langzaam ontkiemen gaat. En wat toen, heel langzaam, begon te ontkiemen, in een aardse vorm, was de Liefde zelf. Het is deze Liefde, deze Geest die nu, in onze tijd, de strijd zal aangaan met alles wat verhardend inwerkt op de aarde en de mensen.
Maar daartoe heeft de Geest ons nodig als kanaal: alleen door ons heen kan de Geest werkzaam worden, de aarde helen en ons genezing brengen.
Maar als de Geest van de Liefde dan eindelijk zijn zegenrijke werk begint, zullen onze kinderen een vorm van onderwijs krijgen, waarin de sprankelende geest die in hen leeft gevoed en geëerbiedigd wordt. Niet langer zullen diploma’ s centraal staan, maar de vraag hoe de Geest zijn Liefde in deze kinderen kan laten oplichten.
Als de Geest zijn zegenrijke werk begint, zullen mensen anders omgaan met elkaar.
Niet langer zal ons ego onze toon bepalen, maar onze woorden zullen respectvol en vol liefde zijn.
Als de Geest zijn zegenrijke werk begint, zullen wij anders met de aarde en de mensen omgaan.
Landbouw wordt weer heilige arbeid: het werken met de stille krachten van de Geest die in de aarde leeft. De dieren worden weer onze jongere zusters en broeders die onze liefde behoeven. De Geest wil erkend, gezien en geëerbiedigd worden: wil jij je omvormen en zuiveren, wil je jezelf zijn liefdeskracht eigen maken?
Wil je worden tot kanaal voor de Geest?
De Geest heeft je nodig, juist nu, juist in deze tijd.
Als je innerlijk ja zegt, zal de Geest zelf jou met zijn liefdeskracht vervullen en tot kanaal omvormen. Alsjeblieft, zeg ja, want de Geest heeft ook jou nodig.
Hans Stolp
'De ware liefde vraagt ons steeds opnieuw de weg te zoeken vanuit ons ego naar ons hoger zelf, want alleen dán kan zij zich in ons ontvouwen naar haar ware aard.'
'Wie liefde zoekt, zal haar vinden. Want de liefde komt een ieder tegemoet die haar zoekt. Schenk liefde en je zult liefde ontvangen. De liefde, het hoogste, het grootste geschenk dat het leven ons te geven heeft. Open je hart voor haar.'
En laat het heden het verleden vol herinneringen omhelzen,
en de toekomst vol verlangen.
Khalil Gibran
***
Eergisteren belde een man aan die zei: "Ik ben jullie buurman van de overkant en ik heb de deur achter me dicht geslagen. Ik moet snel naar mijn werk met de tram want ik kan nu niet bij mijn fietsleutel... hebben jullie alsjeblieft even wat geld voor me. Morgen krijg je het terug want vanavond is mijn vrouw er weer en kan ze me binnen laten. Dan krijg je een lekkere taart. Zie ik sta helemaal te trillen omdat ik het eng vind te vragen." Nu zag ik dat de man heel mager was en weinig tanden in zijn mond en ik voelde al... dit klopt niet. Mijn geliefde en ik gaven toch een tientje want om nou iedereen te wantrouwen. Toen de deur dichtging keken we elkaar aan en zeiden tegelijkertijd: "Die zien we nooit meer terug." Het was al de derde keer dat me zoiets overkomt dus ik blijf naief en mijn geliefde niet niet naief is trapte er ook in.
Gisteren werd mijn verstandskies getrokken en ik kreeg de rekening meteen mee. Wat stond er? Moeizaam trekken kies met mucoperiostale opklap: € 63,-. De kies was er uit voor ik het wist en ik vroeg nog: "Is het nu al klaar?". Ik ga 'm wel even bellen. Een aantal jaren geleden schreef ik een stukje over vertrouwen. Heb het even opgezocht:
“Je kunt niemand meer vertrouwen.” hoor ik mensen verzuchten en ik weet uit ervaring dat je b.v. zelfs gerenommeerde banken niet meer kunt vertrouwen. Ons vertrouwen wordt geschaad door politici, bedrijven en organisaties en soms ook door vrienden of familieleden en nog erger: door onszelf.
Velen zijn van God los en hebben geen vertrouwen meer in de kerken. Nou dat is ook moeilijk als je bv leest wat er binnen de Katholieke kerk allemaal gebeurd is. Moet je daar je geloof op bouwen?
Geen mooi begin van een blog over vertrouwen… Je zou bijna de plomp induiken van ellende als je deze woorden leest. Nou dat doe ik niet meer… die tijd is geweest er is namelijk iets anders voor teruggekomen. Als ik de mensen om me heen als potentiële boef zie, dan raak ik zeer gefrustreerd, angstig en als ik mezelf ook nog es zo zie dan kan ik meteen aan de prozac.
We moeten de realiteit echter wel onder ogen durven zien. De realiteit is dat ons ego niet te vertrouwen is… de ziel gelukkig wel. We hebben geen ziel, we zijn zielen. Eeuwige zielen zelfs. De kerk is niet altijd te vertrouwen maar God wel… en daar kunnen we een eigen relatie mee opbouwen en hebben daar de kerk niet per sé voor nodig. De goede kerken daar gelaten natuurlijk. Ik heb ontdekt dat God en de gidsen er altijd voor me zijn… daar kan ik blind op vertrouwen en dat doe ik al jaren. Wil niet zeggen dat me niets meer overkomt… wel dat ik er totaal anders mee omga. Ik weet dat we onsterfelijke zielen zijn en ik reageer niet meer op ego’s en als ik zelf in mijn ego schiet heb ik het snel door en adem ik de overlevingsstrategie uit. Dan is het echte contact hersteld en kunnen we verder praten.
De malafide banken bestaan ook uit mensen die af en toe flink de weg kwijt zijn. Soms wedden we op het verkeerde paard: Bonussen zijn natuurlijk heerlijk om te krijgen, maar als je er je ziel voor verkoopt ben je die tijdelijk kwijt. Helemaal kan nooit… We zijn en blijven zielen en we wachten tot we onszelf weer terugvinden, al duurt dat nog zo lang. Dat vertrouwen heb ik. Het geldt ook voor de moordenaars en de Hitlers van deze wereld. Wat is tijd op de eeuwigheid?
Hoe kom ik aan dat vertrouwen? Doordat ik jaren geleden door het licht ben aangeraakt. Twee keer en ik ervaarde mezelf als Liefde. Angst, woede en eenzaamheid verdwenen als sneeuw voor de zon. Er was Liefde en die liefde is miljoenen malen groter dan verliefd zijn of liefde voor je partner of kind of ouders. Het is groter dan groots en neemt ons allemaal mee. Niemand uitgezonderd. We zijn allemaal deel van dat licht en het was duidelijk dat ik dat was vergeten. Nu weet ik het weer. Ik zag iedereen en mezelf in dat licht.
Nu ervaar ik het niet altijd meer… de wereld is weer wat “gewoner” maar ik weet dat het zo is en dat scheelt een hele hoop. Dus als ik iets ingewikkelds moet doen of er gebeurt plotseling iets of zomaar gewoon op een doordeweekse dag en ik ben het me bewust: Dan voel ik het weer door me heen stromen en weet ik: ik hoef het niet te doen… de gidsen en God doen het door me heen. Ik ben een instrument. Klinkt dat arrogant? Ach, het geldt voor ons allemaal… we zijn allemaal kinderen van God.
weer van de pennevruchten van Marja Ruijterman
en ja>>>
Verre van arrogant zelfs, zo is het hier ook vergaan en we zullen altijd in dat licht blijven staan...dankbaar als ik Ben!
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
