Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Als je niet bij mensen binnen komt, hou dan op om het te proberen Het is onmogelijk om de inzichten die in vele jaren zijn vergaard op een ander over te dragen
Ontmoet je in de ander weerstand hoor je op ieder goed bedoelde hint als wederwoord "maar" als weerstand dan zal niets wat je zegt beklijven de ander is er dan nog niet voor klaar
We kunnen onze eigen wijsheid leven, dankbaar zijn voor inzichten die kwamen Soms moeten we met lede ogen aanzien als mensen die ons toch ter harte gaan ten onder gaan aan verkeerd gericht zijn
Dan staan we met ons weten in onmacht en kunnen we enkel daaruit concluderen dat ieder mens zijn eigen weg heeft te gaan en stil hopen dat ergens op die te gane weg dwars door de weerstanden licht zal gloren
Het is niet makkelijk om aan de zijlijn te staan maar je kunt niet je weten voor hen inpakken en het cadeau doen met een lint eromheen Ieder mens leert door de weg van ondervinding en dan pas kan een mens zichzelf bijstellen
Van binnenuit kan verandering plaats vinden en de werkzaamheid van buitenaf komt alleen als de mens zich daarvoor open kan stellen en zelf werkelijk zo ver is om het te verstaan en de weerstand ertegen met zichzelf aangaat
De kracht van woede en de drie valkuilen die je ervan afhouden
Woede heeft geen beste naam. Zeker niet onder fijngevoelige mensen. ‘Woede is negatief en zorgt voor pijn en conflict. Je moet hem daarom loslaten.’ Maar we doen onszelf daarmee tekort. In agressie schuilt een enorm potentieel. De kunst is juist om ermee in contact te komen, en hem te transformeren tot zijn pure vorm: kracht. Hoe? Stap één: herken de valkuilen die woede op een zijspoor zetten.
Op dit moment, en misschien altijd wel, wordt mijn eigen woede vooral getriggerd als ik vast lijk te lopen in de structuur en routine van ons gezinsleven. Ik voel me beknot dan, waarna een enorme drang naar vrijheid omhoogkomt, die ik, als het moet, zal bevechten. Het zit hem niet in hetgeen mijn man doet, zegt of wil, het speelt zich af op subtielere niveaus van onze dynamiek. En vanochtend was hij daar, opeens: die woede. Dus ik kon mezelf eens goed bestuderen, in die energie, en wat er dan gebeurt.
Mannen- en vrouwenwoede
Allereerst: er is een verschil tussen manlijke en vrouwelijke woede. Mannen ontladen sneller, gooien de energie eruit, en dan is hun lucht geklaard. Vrouwen onderdrukken meer, en de energie van destructie gaat ‘ondergronds’. Ze richten de boosheid op zichzelf. Zichtbaar wordt hij in de vorm van irritatie, frustratie, verwijten, klagen, vermoeidheid, depressie of lichamelijke klachten. Kort gezegd: de munt van woede valt voor vrouwen vaker op de kant van implosie, machteloosheid en slachtofferschap, terwijl hij bij mannen eerder op de andere zijde belandt; die van explosie, macht en daderschap.
De kracht van de krijger
Toen ik mijn boosheid meer probeerde te maskeren dan tegenwoordig, kwam hij er vooral uit in de vorm van irritatie en ‘broeien’: boos zijn, maar niks uitspreken. Helaas was hij voor mijn omgeving net zo voelbaar als een knuppel. Inmiddels ben ik wat verder gevorderd op het pad van de wijsheid, maar toch: naar dé oplossing voor boosheid zoek ik nog altijd.
Stap één is in ieder geval: contact maken. Afdalen in mijn lichaam en de energie opzoeken, de ruimte geven. Zodra ik hem toelaat, komt mijn hele energiesysteem in beweging; het begint te stromen. Mijn bekken komt tot leven, waardoor mijn gevoel van bodem en veiligheid toenemen. Ik kan beter grenzen aangeven. Hij leidt bovendien tot helderheid en inzicht.
Als ik in contact ben met mijn woede (losgekoppeld van het ‘verhaal’ en de oordelen) dan ervaar ik de kracht van de krijger, die ervoor zorgt dat ik goed voor mezelf zorg, in actie kom als dat nodig is, en die recht door alle onzin heen snijdt (die van mezelf én van mijn man).
Dat contact maken is echter een hele uitdaging. Vooral voor hooggevoelige of spiritueel georiënteerde mensen. Dus voordat je daar bent, tref je een aantal valkuilen op je weg.
De valkuil van het hart
De grootste valkuil voor fijngevoelige mensen is hun goed ontwikkelde hart. In geval van conflict of onvrede begint dat gewoon wat harder te werken. We tonen meer begrip, tappen wat dieper in op de liefde, we accepteren wat er is, en de boosheid ebt weg. En dat is jammer. Want boosheid die bewust wordt ervaren brengt een ander soort energie het veld in. Hij valt het best te omschrijven als ‘levend’, ‘vol’ en ‘vruchtbaar’.
De valkuil van de overtuiging
De tweede valkuil voor veel vrouwen (en fijngevoelige mannen) is dat ze hun agressie niet kunnen voelen, waardoor ze ervan overtuigd raken dat ze hem niet hebben. Logisch: we zijn nooit positief gespiegeld op dat vlak, boosheid wordt consequent afgewezen, hij is ongewenst.
Uit ervaring weet ik dat je energieveld, in het begin van dit proces, de woede nog niet lang kan ‘bevatten’. Vroeger brak ik, in plaats van boos te worden, razendsnel in tranen uit. Natuurlijk dacht ik dan dat ik verdrietig was, over wat me werd aangedaan (en uiteraard is dat verdriet er ook), maar het inzicht dat gaandeweg ontstond is dat tranen vaak ook een afweermechanisme zijn. Mijn energieveld was gewoonweg te krap om de boosheid te laten stromen. Huilen haalde de druk van de ketel.
De valkuil van de angst
De laatste valkuil is die van angst. Gevoelige mensen zijn vaak bang voor woede, omdat hij zo hard kan binnenkomen. Maar het gaat dieper dan dat; bij hooggevoelige, spiritueel getalenteerde mensen zijn de bovenste chakra’s (vanaf het hart omhoog) over het algemeen sterker ontwikkeld dan de onderste.
‘Veiligheid’, ‘bestaansrecht’ en ‘agressie’ (die alle thuishoren in de eerste twee chakra’s) zijn de thema’s waar ze mee worstelen. Die thema’s zijn bovendien direct te herleiden tot het geweld dat ze in de vroegste fase van hun ontwikkeling hebben meegemaakt. (Hoe dat werkt is een artikel op zich, dus daarover later meer.) Woede en angst zijn in hun systeem onlosmakelijk met elkaar verbonden, waarbij de eerste onder de tweede ligt.
Foto’s maken, hoe leuk kan dat zijn, maar vaak echter ook confronterend.
Elke foto heeft een inhoud, bepaalde waarde en betekenis.
De waarde en de inhoud bepalen gezamenlijk wat het met je doet en de betekenis geeft je een richting aan waar je over na kunt denken.
Elke richting wordt gevoelsmatig gestuurd door eerdere ervaringen en het moment waar je in zit.
Deze ervaringen blijven in je systeem zitten. Gevoelig als ze zijn, verdrietig, pijnlijk, vrolijk, opbeurend, krachtvol en in sommige gevallen ontkrachtend.
Het is als een waarschuwing, een lering welke zegt dat er iets is wat je raakt en deze te vertalen hebt. Een vertaling waarbij de aanraking van de situatie, jou reflectie en het feit dat je geconfronteerd wordt met een of meerdere emoties ertoe doen.
Deze emotie(s) zal (zullen) je ertoe bewegen je proces gestalte te geven, te aanvaarden en tevens een antwoord te kunnen geven op dat, wat er in dat ogenblik in je op komt.
Een aanvaarding van jouw reflectie die jou in het proces stappen laat maken, om deze meer vorm te kunnen geven en zorgt voor het verder ontwikkelen van je “eigen ik”.
Zet jij je negatieven zelf om in mooie betekenisvolle foto’s…?
Allemaal "prestaties" in en van het leven die nodig zijn om te kunnen groeien. Prestaties die tijd, geduld en ruimte nodig hebben.
Tijd, om te ontwikkelen, te vormen tot iets dat gewoon en toch ook weer bijzonder is.
Geduld om te mogen ervaren en te voelen wat groei is en daarbij na te kunnen denken, hoe deze groei jou ontwikkeld.
Ruimte, om bewegingen te maken, die het beste bij je passen en dit pad te kunt bewandelen.
"Waardering" is een motivatie, er is geen enkele andere stimulans dan een ander datgene te geven, waardoor hij/zij verder kan groeien.
Het woord zegt het al; WAARDE, omdat het echt de moeite waard is om het te geven en te mogen ontvangen. RING, het heeft de werking van een cirkel, het komt ergens altijd wel op een bepaalde manier bij je terug...zodat het cirkeltje weer rond is...
Het is nog donker buiten en het diepgewortelde gevoel om te gaan schilderen begint weer te borrelen.
Schilderen voor mij gaat over mijn leven, de streken die neerkomen, zijn vanuit mijn zielgevoel op het doek terecht gekomen.
Door het schilderen leer ik ook veel over mezelf en wanneer een schilderij dan ook bij mij af is, of ik neem tussendoor een dag(en) pauze dan zijn er de woorden voor mezelf:
'Dit is het voor nu en meer hoeft er nu niet te zijn'.
hoe mooi om zomaar met een ander van gedachte te kunnen wisselen
hoe beleven wij onze wereld waarin we leven
vanmorgen kreeg ik dit:
***
Voelt het niet aan alsof jij in de bioscoop zit en je naar een film kijkt, dat je leven noemt. Maar jij en ik zijn het centrum van dit alles.
De film wordt niet buiten ons afgespeeld, dat is de illusie van de projectie, maar in ons.
Tijd en ruimte behoren bij de film. Ikzelf bevind mij in iets grenzeloos, ik kan geen begin of einde vinden.
Het is gewoon, en dat 'is' kent zichzelf, maar het kent ook de film door mij, de realiteit die ik gecreeerd heb door mijn verleden.
Dat is hoe deze wereld gecreeerd wordt.
Dit youtube filmpje trekt mij bijna direct uit deze film en nu zit ik hier mijzelf te bedienen met dat wat ik geleerd heb en per definitie tot het verleden behoort.
Wat mij ooit als persoon is overkomen, is totaal zonder betekenis. Het is gewoon die film. Ik ben en als zodanig verander ik nooit, ook niet als er iets ergs in de film met mij gebeurt.
Er is wel een compassie, een oneindige liefde, voor mij als persoon in die film en dat ervaar ik steeds meer en meer.
Als ik terugval in mijn film, dan zit ik er echt in.
Nu ben ik er even uitgestapt.
De advaita leraren zeggen, doe een stap opzij, opdat de zon kan schijnen.
Weet je Karin, we moet eerlijk tegen onszelf zijn en het liefst ook tegen anderen, en geen waarde hechten aan dat wat je hebt of denkt te zijn. Zie het als een verhaal en schaam je er niet voor.
Dat is waarde geven aan iets en materialiseert in jou en in mij. Het maakt mij 'zwaarder' en trekt mij in dit drama van het leven.
Verlost van het gewicht van het verleden, door er geen gewicht aan toe te kennen, maken wij de weg vrij voor de toeschouwer die wij zijn en laten we liefde toe in onszelf en de wereld om ons heen.
Opeens vanuit het niets kijk zij mij aan Ogen die sprekend stralen van stil verdriet Ogen van het verborgen kwetsbare kind Van hoopvol nieuw leven in het verschiet
In de verwondering, het pure beleven van het kind In de tere bloem die zich vol vertrouwen opent In de oude verweerde boom ..zoveel gezien Het avondrood en de winterse luchten Het zingen van vogels in wonderlijke toonsoorten
Zich herkennend in kwetsbaarheid van alle wezens Twee oude mensen als getuigen van een licht Van nooit dovende liefde Een stil verlangen roert zich in haar ziel Deel uit te maken van die alles doorstralende energie
Soms een stille pijn Een dwaallicht op aarde Verstoten uit haar ware zijn.
Die zij terugvindt in hemelse muziek Dat doorklinkt in de stille tuin Met blote handen en voeten in de aarde Beleeft zij een nabijheid Van stilte en rust
Opeens een vervult weten: Ik Ben het zelf die ik zoek Ik Ben mooi en eens geweven uit licht Ik Ben liefde, Ik Ben wie Ik Ben
Ze heeft niemand meer nodig Is zichzelf genoeg
Het laatste verlangen dient zich aan: zal er iemand zijn om die Stilte te delen Die mij kent omdat hij zichzelf kent?
GRIJS GEWORDEN KIND
Lopend over het strand Voor het eerst dit jaar Op blote voeten
Het water verovert het land Maakt rivieren en landstroken Trekt zich steeds strategisch terug Om onverwachts weer op te rukken
Een groep hang meeuwen Staan tegen elkaar te krijsen Vliegen op als het water komt Vervolgens luid schreeuwend Strijdend ten aanval op de achtergelaten schatten
Opeens weer de kleine jongen Ren achter het terugtrekkende water aan Jaag het op in overwinningroes Blijf uitdagend staan tot het weerkeert Om vervolgens net op tijd op de vlucht te slaan
Voor het eerst dit jaar Spelend op blote voeten Wandelaars zien dit speelse tafereel Glimlachend groetend Het grijs geworden kind
Ik ben zo zwaar vandaag Somber loop ik door de klei Mijn laarzen zwaar als lood Iedere stap een kwelling Aan mijn linkerzij loopt mee In zwarte cape gehuld, de dood
Ik ben zo zwaar vandaag Niets te zien niets te beleven De regen blijft vallen, gestaag Ik voel mij zo met hem verwant En geef de dood mijn hand
Neem mij mij uit dit oord! Bevrijd mij van mijn soort!
Ik ben zo zwaar vandaag Geboetseerd ben ik uit klei Een mislukt stukje aarde Absoluut van generlei waarde Was ik maar zoals hij Dit lichtvoetig gaat aan mijn zij
Een merel vliegt in mijn hoofd Zingt van vreugde en licht Veranderd op slag het gedicht Die alle hersenspinsels dooft
Mijn lichaam is gelijk de aarde Vergankelijk en van beperkte waarde Ik echter kan mij verheffen hoog in de lucht Vrij en sterk als een adelaar kan vliegen Ruimschoots voor mijn laatste zucht
JV.
DE MENS EEN WONDERBAARLIJK WEZEN
De mens een wonderbaarlijk wezen Wanhopig op zoek naar het vaderhuis Voor menig deur botweg afgewezen Steeds zwaarder te dragen het kruis
Innerlijke drang doet hem zoeken Naar zielsverwanten, lotgenoten Goeroes en andere betweters Gelezen talloze boeken
Gaat de weg van blind verlangen Vol vuur, enthousiasme en geloof In het voorgenomen lot gevangen Wil hij overbruggen een diepe kloof
Hij doorworsteld een verloren strijd Zoekt naar verlossing van zijn lot Niets geeft hem nog enig respijt Wil het terugleggen in de handen van zijn God
Nu denkt hij terug in het licht te zijn Maar alleen echte ervaring zal leren Niet meer te vluchten voor de pijn Altijd weer die strijd, zovele keren
De pijn van kille eenzaamheid Weer teruggeworpen in die kloof Schrijnend gevoel van afgescheidenheid Alleen te redden door een diep geloof
In de grootsheid en kracht van de mens Die zelf een eind maakt aan het strijden Laat dat zijn…….de laatste wens Los te laten al het menselijk lijden
Een stil meegaan met de stroom Loslatend het voortdurende verzet Sta op……uit die boze droom Niets wat dan nog belet
Overgave aan Hem…….. Schreeuw het uit…………. IK BEN!
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
