Degoes zijn afkomstig uit het Andesgebergte in Chili (Zuid-Amerika). Daar leven deze vriendelijke en nieuwsgierige diertjes in rotsachtige gebieden. Ze klimmen en klauteren in struiken en bomen. Dit gedrag zie je nog steeds terug bij de degoes die we als huisdieren houden. Midden de 18e eeuw brachtten de Europeanen ze mee. Ze werden als eerste aanzien als eekhoornachtige. Maar deze leuke diertjes behoren tot de cavia-achtige.
Als huisdier worden ze nog niet zo lang gehouden, en dat is misschien maar goed ook omdat het geen huisdieren zijn voor iedereen. Ze hebben flink de ruimte nodig en het zijn geen huisdieren voor jonge kinderen. Het zijn namelijk niet echte knuffeldiertjes, daar zijn ze te beweeglijk voor.
Bij een goede verzorging worden degoes gemiddeld tussen de 5 en de 8/9 jaar. Dit is best oud voor een knager.
Deze bewerkingen van Knabbel en Babbel werden gemaakt door Corry, waarvoor mijn dank. Neem ook eens een kijkje op haar blog: http://blog.seniorennet.be/corrybosters/
Onze baasjes zijn aan een weekje rust toe, na het eetfestijn die ze dit weekend gehad hebben We zijn er weer op dinsdag 2 oktober. Groetjes, Knabbel en Babbel.
Twee zestigers praten met elkaar over ouder worden.
Zegt Jan: Het probleem bij vrouwen is dat ze weigeren te aanvaarden dat ze ouder worden. Ze gebruiken allerlei trucjes om het te verbergen.
Gij hebt het bij het rechte eind zegt Piet. Ik ken een middel om hen te ontmaskeren. Als gij wilt weten of uw vrouw hardhorig wordt ga dan op tien meter van haar vandaan zitten en stel een vraag. Als ze niet antwoordt ga je op vijf meter afstand zitten en stel de vraag opnieuw, dan op twee meter en tenslotte op één meter.
Jan vindt het een schitterend idee en thuis gekomen neemt hij meteen de proef op de som. Terwijl vrouw lief in de tuin de was ophangt gaat hij op een tiental meter van haar vandaan zitten en vraagt: Schat, wat eten we deze middag? Er komt geen antwoord. Hij verkleint de afstand met ongeveer de helft en stelt de vraag opnieuw: Schat, wat eten we deze middag? Er komt geen antwoord. Hij komt nog dichterbij zitten en vraagt: Schat, wat eten we deze middag? Opnieuw geen antwoord. Hij begrijpt er helemaal niets van, gaat naast haar staan en vraagt luid en klaar: Schat, wat eten we deze middag? De vrouw draait zich om, kijkt hem geërgerd aan en antwoordt: Voor de vierde keer, kip met frieten!
Celine had graag eens de afdaling van de Lesse gedaan, maar zij is nog wat te klein. Zij heeft zich moeten tevreden stellen met eventjes op de kayak te gaan zitten.
mensen denken ik ken de zee niet en kan de zee niet vertrouwen stoere vissers zeggen ik ken de zee en kan de zee vertrouwen daarom gaan ze vissen op zee en denken ik ken de zee en kan de zee niet vertrouwen
In een klein dorpje in Ohio, schrijft een oude vader aan zijn enige zoon, die in de gevangenis zit: 'Beste Jack, Ik zal dit jaar in mijn moestuin geen aardappelen en groenten kunnen planten. Ik heb geprobeerd, maar het spitten valt me te zwaar. Gewoonlijk hielp je me daarbij, maar ja...... Groetjes, je vader.' Een paar dagen later, antwoord uit de gevangenis: 'Beste Pa, spit in hemelsnaam niet in je moestuin! Daar heb ik de LIJKEN begraven. Getekend, Jack.'
Als gevolg van de censuur op de gevangenisbriefwisseling, staan een paar dagen later de FBI en lokale politie aan het huis van de oude man, en graven en spitten de hele tuin ondersteboven, op zoek naar de lijken. Er wordt niets gevonden, de politiemensen verontschuldigen zich bij de man en vertrekken.
Dag later, opnieuw een brief uit de gevangenis: 'Hallo pa, blij met de tuin? Getekend, Jack'
De dokter vraagt aan zijn patiënt wat het probleem is.
De patiënt antwoordt: 'Elke ochtend heb ik zoveel moeite om uit mijn bed te komen, ik heb absoluut geen fut'. 'Dat is het?' vraagt de dokter, waarop hij een positief antwoord krijgt.
'Dit noemen we luiheid' is de strenge diagnose. Waarop de patiënt zegt: 'Dat weet ik dokter, maar heeft u daar geen Latijns woord voor? Anders gelooft mijn baas nooit dat ik ziek ben'.
.
Een kwestie van terminologie 
.
.
.