Dag van het gevoel

Beste Ilse, Elaine, het volledige organisatorische team en alle HSP-ers,

Graag een uitgebreide reactie op hoe ik de “Dag van het gevoel” ervaren heb.

Om mezelf niet onnodig te belasten met het nerveus rondzoeken naar de “Groenzaal” temidden van de voor mij onbekende en drukke stad Gent, had ik besloten de weg van Rumbeke naar de plaats van afspraak af te leggen met de trein.

Aangekomen in Gent-St. Pieters startte de zoektocht naar de bewuste tram 21.  Uiteindelijk belandde ik op het juiste perron en ontmoette ik 4 mensen die eveneens het HSP-evenement tot doel hadden.

Nog vóór aankomst had ik reeds kennisgemaakt met een zielsverwante : de linking was begonnen.

De “Dag van het gevoel” werd voor mij een héél erg verrijkende, interessante en diepgaande ervaring.

Ze getuigde ook van een hoogstaand niveau en dit werd vooral bewerkstelligd door de zeer onderlegde sprekers die vanuit verschillende invalshoeken het thema hoog-sensitiviteit benaderden.  De fantastisch vlotte en “fleurig geklede” moderator zorgde ervoor dat het geheel harmonieus verliep.

Het verwonderde me dat er ondanks de grote groep (>400 aanwezigen) een heel rustige en serene sfeer heerste.

De “fluisterruimte” was een revelatie : daar kon ik efkes met mijn ogen dicht zalig genieten van de stilte, samen met anderen.  Dit in tegenstelling tot het gebruikelijke oorverdovende gekakel van mensen samen in een zaal aanwezig.

Het linking-gevoel was héél sterk aanwezig.  HSP-ers onderling hadden totaal géén behoefte aan ranking.  We waren nu efkes voor 100 % allemaal hoogsensitief en voelden ons geen minderheid.

Maar … zoals héél gebruikelijk bij een HSP-er, hebben wij heel wat tijd nodig om al die nieuwe indrukken te verwerken en heeft deze dag ook bij mij voor heel wat beroering gezorgd.

Daarom dat ik besloot om mijn verworven inzichten met jullie te delen in de hoop dat ook anderen hiervan kunnen leren.

Hier volgt het relaas van mijn “struggle-for-life”. 

Ik ben een vrouw van 47, gehuwd en heb 3 kinderen : Jurgen van 18, Christof van 16 en Nathalie van 12.

Ik werd geboren als oudste van 4 dochters in een klassiek landbouwersgezin.

Mijn kleuter- en lagere schooljaren verliepen heel rustig, ik was een opgewekt kind en genoot van de omgang met mijn 3 boezem-vriendinnen. 

Dit veranderde toen ik de overstap maakte naar het middelbaar onderwijs en door omstandigheden op internaat moest.

Daar kwam ik in contact met allerlei andere “meer vrijgevochten” meisjes en kreeg algauw de stempel “naïef” opgeplakt.  Meer en meer werd ik mij bewust van het feit dat ik “anders” was.  Mijn puberteit verliep dan ook niet echt rimpelloos en de eerste huilbuien kwamen opzetten.  Ik voelde me niet echt goed in m’n vel, wou zo graag thuis op de boerderij werken, maar moest van thuis uit een diploma behalen.  Het werd een graduaat informatica.  Daarna solliciteerde mijn ma in mijn plaats en vond een job voor mij.  Alhoewel ik wist dat aan een bureau werken niks voor mij was, ben ik véél te lang blijven steken in deze situatie.

Ondertussen ontwikkelde ik wat ikzelf een dubbele persoonlijkheid noemde : er was de “ik” die ik in wezen was en die ik zo graag wilde zijn en er was die tweede “ik” die ik verondersteld werd te zijn voor de buitenwereld (mijn ouders, mijn collega’s, de maatschappij).

Innerlijk voerden mijn gedachten continu “oorlog in mijn hoofd” : er was die eeuwige tweestrijd tussen “voor mezelf opkomen” en “anderen plezieren”, waarbij ik telkens opnieuw tegen beter weten in voor de laatste optie koos.  Ik was opgevoed in een heel beschermd gezin en was verondersteld gehoorzaam en onderdanig te zijn.  “Neen”  antwoorden stond niet in mijn woordenboek en “assertiviteit” was een onbekend begrip.

Mijn overlevingsstrategie bestond erin mijn intiemste gevoelens en gedachten toe te vertrouwen aan mijn dagboek en mij terug te trekken in mijn eigen droom- en fantasiewereld. Naar de buitenwereld toe verborg ik mezelf achter een soort masker en vooral in groep wanneer ik geconfronteerd werd met te veel prikkels, kon ik weleens de “clown” uithangen.  Over-acting …

Op 23-jarige leeftijd verliet ik het ouderlijk huis om een nieuwe verbintenis aan te gaan : het huwelijk. Eindelijk zou ik mijn  eigen leven kunnen uitbouwen!  Algauw werd duidelijk dat de overstap van een overbeschermde thuis naar het onbekende niet zo evident was : ik had het gevoel in een “zwart gat” terecht te komen.  Bovendien kende ik mijn man niet zo goed en algauw onstonden er discussies en ruzies en huwelijksproblemen.  De frustraties in mijn privé-leven, samen met het ongenoegen op de werkvloer werden te zwaar om dragen. 

De sensatie van het mannelijk hormoon testosteron werd mijn nieuwe overlevingsstrategie : het goed gevoel dat verliefd-zijn met zich meebracht, compenseerde voor een stuk al het negatieve dat ik ervoer.

Hierdoor stapelden de problemen zich op en had ik het gevoel dat ik mijn man niet gelukkig kon maken.  Mijn eerste huwelijksverjaardag was ik weerom thuis bij mijn ouders : moe, opgebrand, uitgeput van alle stress die het “wittebroodsjaar” met zich meebracht.

Toen ik voldoende gerecupereerd was, nam ik de draad weer op en probeerde onze relatie nieuw leven in te blazen.  Maar vermits er niets grondig veranderde, bleef ik rondploeteren in diezelfde uitzichtloze situatie.

Op 28-jarige leeftijd werd ik moeder van mijn eerstgeboren zoon.  Vermits ik het ouderschap realistischer ingeschat had, gaf dit veel minder problemen dan mijn huwelijk.

In verwachting van mijn tweede zoon deed zich een gebeurtenis voor waar mijn man en ik al lang naar toe leefden : we zouden een boerderij overnemen en konden eindelijk onze droom van een zelfstandig leven in de boerenstiel waarmaken.

Echter … de droom duurde exact 15 maanden.  De investeringen waren rond, ons zuur verdiende geld zat in de “stenen”, maar de prijzen zakten volledig in elkaar. 

Toen maakten we de overstap naar een varkensbedrijf en werkten we als gerant voor een baas.

Mijn leven stortte in.  Ik had gefaald!  En opnieuw was er de vlucht in het verliefd-zijn …

Toen ik dit na enkele maanden aan mijn man opbiechtte omdat ik voelde dat dit een gevaar betekende voor mijn huwelijk, werd ik voor afval achtergelaten …

Mijn man gloeiend kwaad en ik gedumpt.  Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken, voelde me diep eenzaam en ging gebukt onder een pijnlijke afwijzing.  Het leven had voor mij geen zin meer.  Alleen die twee kleine peuterkes van 3 en 1 jaar hielden me overeind. 

Ondertussen werd bij onze Jurgen ADHD vastgesteld.  Dit betekende 4 jaar lang revalidatie en evenvele jaren Rilatine.  Het leven met zo’n impulsief en overbeweeglijk kind maakte alles nog veel hectischer.

Toen Nathalie geboren werd, wisten mijn man en ik al van in het moederhuis dat het niet makkelijk zou zijn met haar.  En inderdaad : slaapproblemen, eetproblemen en gedragsproblemen. Op 2-jarige leeftijd werd bij haar een oppositioneel opstandige gedragsstoornis vastgesteld.

Niets liep nog vanzelf : alles kostte enorm veel inzet en energie en zoals met HSP-ers gebeurt, liep ik mezelf voorbij, ging ik ver voorbij mijn eigen grenzen, leefde op de toppen van mijn tenen om uiteindelijk over te schakelen op “automatische piloot”. Angst, verdriet, pijn, wanhoop, schaamte, frustratie, kwaadheid : al deze gevoelens werden niet alleen “beleefd”, maar mijn lichaam was  “doorleefd” van al deze emoties.

Waar was de “noodrem” van het leven, de “stop”, de “halt”?

Stuurloos, radeloos, volledig kapot en opgebrand en sociaal ge-isoleerd belandde ik in de psychiatrie.  Eindelijk rust : de eerste 72 uren van mijn verblijf daar heb ik quasi ononderbroken al slapend doorgebracht.

Het werd een lange weg van “inzicht” verwerven, zoeken naar antwoorden, recupereren zowel lichamelijk als geestelijk.  En voor het eerst in mijn leven ook hulp durven vragen en aanvaarden.  Ik las alle boeken van Dr. Wayne Dyer en volgde een cursus bij de schrijver van het boek “Geluk ligt in jezelf” Joris Vandromme die toen 80 was en ons in eenvoudige bewoordingen inzichten verschafte.

Zelf-kennis, zelf-aanvaarding en zelf-beheersing : het werd hoog tijd dat ik voor mezelf leerde zorgen. Leren genieten, ontspannen, rustpauzes inlassen : het was allemaal nieuw voor me.  Ik was opgevoed om te functioneren in de “prestatie-gerichte” maatschappij : “doen” stond altijd boven “zijn”.

Hoe dan ook, die opname werd mijn redding.  Ook mijn niet-HSP-man begon in te zien dat hij op een andere manier met mij moest omgaan. Er werd beroep gedaan op externe hulp voor de boerderij en voor het huishouden werd voorzien in een kuisvrouw die wekelijks het hele huis een beurt gaf.

Pas jaren later ontdekte ik het boek van Elaine Aron omtrent hoog-sensitiviteit.

Eindelijk vond ik antwoorden, gemoedsrust, kon ik mezelf zijn, werd ik “één-ik”, was er harmonie, balans, evenwicht in mijn leven.

Ondanks het genezingsproces werden schouderpijn, spierspanningshoofdpijn, hyperventilatie en migraine-aanvallen deel van mijn leven.

Maar alles viel op zijn pootjes.

Onze 2^de zoon was het “stille, onopvallende kind” tussen de “aandachts- en energievreters”.  Als klein kleuterke zette hij zich op een dag ongestraft in de hoek met zijn handjes op zijn hoofd, om toch ook maar aandacht te krijgen van zijn ouders.  Sindsdien maakten we bewust tijd om ook met hem bezig te zijn.

Vermits hij héél punctueel is en zich onder stress (examens) als een echt “zenuwbeestje” ontpopt, hebben we ondanks zijn intellectuele capaciteiten bewust gekozen voor een studierichting die niet té belastend is.  We waken over zijn grenzen opdat hij ook zijn limiet niet zou overschrijden.

Een ander “label” vraagt uiteraard een andere aanpak.

Alles wijst erop dat ons Nathalie een HSP-meisje is.

Op 3-jarige leeftijd heeft zij de dood van haar meter verwerkt op een manier die ik niet mogelijk achtte voor zo’n klein meisje : met een echt “herdenkingshoekje” dat ze zelf ineengeknutseld had.  Het rouwproces duurde ook erg lang.

In de lagere school vertelden de juffen dat ze heel erg veel empathie vertoont voor wat er bij haar vriendinnetjes leeft en alles in zich opneemt als was ze een spons.

Toen ze een witte huidskleur kreeg en haar levenslust verloor, zijn we met haar naar de kinesiologie geweest, teneinde de blokkades die zich op haar lichaampje vastzetten op te heffen.

Altijd al hield ze enorm van “cocooning” : enkele dekentjes in de wasmand en alleen haar hoofdje was nog zichtbaar.

Haar puberteit nadert met rasse schreden en als moeder wil ik haar héél nabij zijn.  Als ik eraan denk hoe mijn eigen ma reageerde : “Tijd geeft raad” en “Als de nood het hoogst is, is de redding nabij” : met deze loze spreuken kwam ik geen stap vooruit, integendeel …

Ondertussen heb ik ook een jarenlange vriendschap be-eindigd omdat ze emotioneel té belastend voor me was.

Ondanks alles, kan ik nu toch zeggen dat ik héél gelukkig ben als vrouw, als echtgenote, als moeder en in mijn job.

We plukken langzaam de vruchten van onze jarenlange zoektocht en onze inzet voor onze kinderen.

Jurgen (ex-ADHD-er) heeft zijn eerste examens bachelor in de biotechnologie met glans doorstaan.

De mensen spreken lovend over het gedrag van onze kinderen en merken op dat wij als gezin heel nauw met elkaar verbonden zijn.

Als moeder ben ik vooral ge-interesseerd in het feit dat ze zich gelukkig voelen en dat ze opgroeien naar evenwichtige, assertieve mensen die de verantwoordelijkheden van het volwassen-zijn zullen aankunnen.

Het wel-zijn is prioritair tov. studies, een goed-betaalde job …

En  onze relatie heeft alle stormen doorstaan.

Spijt heb ik wel voor al die verloren jaren, maar de jaren die ik nog tegoed heb, zal ik des te intenser en op een heel positieve manier proberen te ervaren.

Kathleen